Σε μια μαζική συγκέντρωση των εργαζομένων στο εργοτάξιο των ΕΛΠΕ στην Ελευσίνα, μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

«Eμείς τη μάχη για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της εργατικής οικογένειας και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, πρώτα απ' όλα τη δίνουμε στους τόπους δουλειάς και στους δρόμους κοντά στους εργαζόμενους. Τη δίνουμε και μέσα στη Βουλή. Αλλά, να έχετε υπόψη σας, ότι όσες φωνές και να βάλεις μέσα στη Βουλή, όσο και αν χτυπήσεις το χέρι σου στο έδρανο, υπάρχει μια μεγάλη πλειοψηφία η οποία δεν πρόκειται να αποφασίσει φιλολαϊκά.

Ακόμη και όταν - και αυτό γίνεται χρόνια - καταψηφίζει ένα κόμμα την εκάστοτε κυβέρνηση, παραδείγματος χάριν, έχουμε το γνωστό μοτίβο: Οταν κυβέρνηση είναι η ΝΔ, καταψηφίζει το ΠΑΣΟΚ. Και όταν είναι κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, καταψηφίζει η ΝΔ. Ακόμη, λοιπόν, κι όταν ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, καταψηφίζει το νόμο της κυβέρνησης, δε σημαίνει ότι έχει ουσιαστική διαφορά με αυτόν. Απλά, θέλει κάποτε να έρθει η σειρά του να γίνει κυβέρνηση και ψηφίζοντας εναντίον ενός νομοσχεδίου παραπλανά και κοροϊδεύει το λαό.

Με αυτήν την έννοια, προβάδισμα αποκτά ο αγώνας έξω από τη Βουλή. Σας λέω ένα παράδειγμα: Αν τώρα που φέρνουν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο - και το οποίο κατακρεουργεί, κυριολεκτικά, εργατικά δικαιώματα και αφορά και τους νεότερους και όχι μόνο αυτούς που είναι κοντά στη σύνταξη, αφορά ακόμη και τα δεκάχρονα και τα δεκαπεντάχρονα παιδιά. Διότι, το ασφαλιστικό δικαίωμα, το δικαίωμα στην Υγεία, το χτίζεις καθημερινά, δεν το χτίζεις όταν φτάσεις στην ώρα της σύνταξης.

Αν, λοιπόν, βρεθούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στους δρόμους, αν η διήμερη απεργία 21 και 22 Απρίλη νεκρώσει όλη την Ελλάδα - ανεξάρτητα αν η ΓΣΕΕ έχει προκηρύξει την απεργία ή όχι - τότε, η κυβέρνηση κάπου θα προβληματιστεί. Οχι ότι θα την πιάσει το φιλότιμο, αλλά θα φοβηθεί.

Δεν μπορούν να περάσουν αυτά τα μέτρα και ο λαός απλώς να "βλαστημάει" στο σπίτι του και να αγανακτεί. Πρέπει να φανεί ότι δεν εγκρίνετε αυτό που γίνεται. Πάει ο Παπανδρέου, πάει ο Σαμαράς στο εξωτερικό και λένε: Ο ελληνικός λαός συμφωνεί να παρθούν μέτρα. Ετσι λένε. Και, επομένως, αφού συμφωνεί σε αυτά θα τον πείσουμε να συμφωνήσει και σε χειρότερα. Και πρέπει επίσης να ζητήσουμε αυξήσεις, καταπολέμηση της ανεργίας, να γίνουν έργα που χρειάζεται ο λαός. Εργα όχι για τους λίγους να επωφελούνται, αλλά για τους πολλούς.

Να ζητήσουμε σύνταξη στα 60 για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες. Αφού υπάρχει ανεργία, όσο πιο γρήγορα φεύγουν κάποιοι με καλές συντάξεις δημιουργούνται και θέσεις εργασίας. Εδώ λέει κάθε πέντε που φεύγουν στη σύνταξη θα προσλαμβάνουν έναν. Και οι υπόλοιποι θα είναι με εργολάβους, με περιστασιακή δουλειά. Κάθε πέντε μόνιμοι που φεύγουν θα προσλαμβάνουν έναν. Αυτό είναι επίσημη κυβερνητική θέση.

Θα ζητήσουμε π.χ. οι παροχές Υγείας να είναι δωρεάν για όλους; Θα ζητήσουμε δωρεάν Παιδεία για όλα τα παιδιά, να καταργηθούν τα φροντιστήρια, ότι πρέπει να δίνεις απ' τη τσέπη σου για να πάει το παιδί σε ένα Πανεπιστήμιο ή σε ένα ΤΕΙ; Αυτά θα τα ζητήσουμε σήμερα; Θα ζητήσουμε πενθήμερη βδομάδα; Να πώς δημιουργούνται θέσεις εργασίας, να δουλεύουμε πέντε μέρες τη εβδομάδα, χωρίς μείωση βέβαια μισθών.

Αυτά λέει το ΚΚΕ. Και αυτά πρέπει να τα ζητήσουμε σήμερα, την ώρα δηλαδή που πάνε να στα πάρουνε πίσω πρέπει να δείξεις ποιες είναι οι σημερινές σου ανάγκες και οι δυνατότητες που υπάρχουν με αγώνες να το πετύχεις. Διαφορετικά σε 5 και σε 10 χρόνια η κατάσταση θα είναι τέτοια που ούτε και εμείς σήμερα δεν μπορούμε να τη φανταστούμε.

Πέρασε προ πολλού η περίοδος εκείνη όπου οι εργαζόμενοι πάλευαν και κάτι κέρδιζαν. Σήμερα σου παίρνουν αυτά που έχεις κερδίσει πριν 20 και 30 χρόνια. Και σου ξεκαθαρίζουν ότι αυτά τα μέτρα που παίρνουν ξεκινάνε το 2013, θα ολοκληρωθούν το 2018 και θα ισχύσουν πολλά χρόνια μπροστά. Και θα σου έρθουν το 2020 και το 2025 και θα σου πουν: Δεν φτάνουν, δώσε και άλλα.

Επομένως, αυτά που ξέραμε πριν, να γίνεται δηλαδή ένας αγώνας, παραμονές των εκλογών και να γίνονται κάποιες παροχές ή να γίνονται και πολλά ρουσφέτια, τώρα πια τα περιθώρια στενεύουν. Επομένως, ο εργάτης με την οικογένειά του πρέπει να καταλήξουν στο εξής πράγμα: Πιστεύει όλους αυτούς που πίστευε τόσα χρόνια πριν; Εμείς λέμε ότι πρέπει να τους διαγράψετε. Να πάρετε ένα μολύβι και να διαγράψετε κόμματα, πολιτικούς, επιχειρηματίες.

Δεύτερον, πρέπει να νιώσετε ταυτόχρονα ότι έχετε, έχουμε, έχει ο λαός δύναμη, είμαστε πλειοψηφία. Μπορεί να μην έχουμε στα χέρια μας κεφάλαια, μετοχές, ομόλογα, βίλες, κότερα, αλλά είμαστε πλειοψηφία. Αυτό το έργο μπορεί να γίνει δίχως εσάς; Μπορεί να γίνει μόνο με τα κεφάλαιά τους;

Ο εργάτης σήμερα πρέπει να καταλάβει το εξής: Οτι υπάρχει και άλλος δρόμος, ότι μπορεί να ζήσετε καλύτερα. Και ότι αυτά τα μέτρα είναι αναπόφευκτα μόνο για το κεφάλαιο. Αν πιστέψετε στη δύναμή σας, θα βρούμε το δρόμο. Δε φτάνει, δηλαδή, να αισθάνεστε ότι αυτά τα μέτρα σας αδικούν, αυτό δε φτάνει. Πρέπει να καταλάβετε ότι μπορεί να ζήσουμε καλύτερα σε τούτο τον τόπο. Πολύ καλύτερα, με ασφάλεια, με σιγουριά να μην έχουμε το άγχος, αυτή τη θηλιά στο λαιμό. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί.

Βγαίνει ο Λοβέρδος, ο υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, και λέει: "Αν δεν πάρω αυτά τα μέτρα τώρα, σε πέντε χρόνια δε θα μπορώ να καταβάλω χρήματα"! Γιατί, κύριε, δεν μπορείς να καταβάλεις συντάξεις; Γιατί άδειασαν τα Ταμεία; Ο λαός τα άδειασε; Πάρτα από αυτούς που άδειασαν τα Ταμεία.

Καταλάβατε τι σημασία έχει η συνειδητοποίηση όχι μόνο ότι τα μέτρα είναι άσχημα, αλλά ότι μπορούσαν να μην παρθούν αυτά τα μέτρα και ότι υπάρχει άλλος δρόμος, δικός σας. Και τότε θα καταλάβεις, γιατί αξίζει να απεργήσεις μια μέρα - δύο μέρες, γιατί αξίζει να πας σε ένα συλλαλητήριο, ποιους πρέπει να ψηφίζεις στο σωματείο, ποιους πρέπει να ψηφίζεις στις εθνικές εκλογές, τι πρέπει να ψηφίσεις στις τοπικές εκλογές που θα γίνουν προς το τέλος του έτους.

Οταν υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που πεινάνε, όταν δε θα μπορείς να ζήσεις με τη σύνταξή σου, όταν βλέπεις το παιδί σου άνεργο και εσύ δεν έχεις κάνει τίποτα. Αυτό θα είναι ωραίο; Και μετά θα οδηγήσουν τον έναν να βγάλει τα μάτια του άλλου, όπως και γίνεται. Λοιπόν τι θυσίες έχει ο αγώνας; Οσο πιο μαζικός είναι, τόσο λιγότερες θυσίες έχει.

Βέβαια, όταν παλεύει μια μειοψηφία, τότε αυτή τη μειοψηφία θα την ξεκόψουν και θα την "πελεκήσουν". Αλλά εμάς δε μας φοβίζει αυτό. Οταν οι εργαζόμενοι είναι μαζικά στο πόδι δεν μπορούν να τους χτυπήσουν με τον ίδιο τρόπο. Βέβαια, όταν σε έναν τόπο δουλειάς είναι 100 και απεργούν οι 5, τους 5 μπορούν να τους απολύσουν. Οταν απεργούν και οι 100 δεν είναι εύκολο. Δεν είναι πανίσχυροι, φαίνονται ισχυροί γιατί το κίνημα είναι αδύνατο.

Οσο περισσότεροι παλεύουμε, τόσο λιγότερες θυσίες και λιγότεροι κίνδυνοι θα υπάρχουν. Αλλά σκεφτείτε και κάτι άλλο: Μια σειρά κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Ελλάδα, είναι άσχετες με τους αγώνες που γίνανε στη δεκαετία του 1920 και του '30; Υπάρχουν θυσίες και θυσίες. Ολοι μαζί σαν μια γροθιά θα έχουμε πολύ λιγότερες απειλές και κινδύνους πολύ λιγότερους».