Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δε γινόταν να είναι και φιλομονοπωλιακή και φιλολαϊκή. Τα όσα ακολούθησαν με την εφαρμογή της, δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιούν και τους πρωτεργάτες της (πλουτοκρατία και τα κόμματά της) και την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Από τους πολέμους που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούσε να υπάρχουν οφέλη και για όσους τους διεξήγαγαν και για τους λαούς που τους υπέστησαν, ή και για τους άλλους λαούς. Οι ταξικές αντιθέσεις δε γίνεται να εξαφανιστούν, δηλαδή να μπουν στο τσουβάλι των «εθνικών συμφερόντων». Επομένως, για την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, καθώς και για κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη, που υιοθετεί τις αρχές της ταξικής πάλης, η απάντηση στο δίλημμα «με το λαό ή με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό;» πρέπει να είναι αυτονόητη. Το ΚΚΕ σ' αυτήν τη βάση οικοδομεί την πολιτική του λαϊκού μετώπου, που η πορεία της πάλης του καταλήγει στη λαϊκή εξουσία, λύνοντας έτσι την παραπάνω αντίθεση.

Ταυτόχρονα, από τη φανερή έναρξη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μέχρι και στις μέρες μας, βρίσκονται αντιμέτωποι (αυτά πηγαίνουν μαζί) και με μια θυελλώδη ιδεολογική επίθεση και κατασυκοφάντηση της ιστορικής προσφοράς του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και αμαύρωσης και διαστρέβλωσης των θεωρητικών βάθρων του επιστημονικού κομμουνισμού. Η ταξική πάλη έχει ριχτεί στην πυρά της σύγχρονης Ιεράς Εξέτασης, ενώ η ταξική συνεργασία και η σήψη του καπιταλισμού έχουν αναχθεί σε υπέρτατες σύγχρονες αξίες.

Η εργατική τάξη, λοιπόν, δε θα είναι σε θέση να διεκδικήσει αποφασιστικά και μαζικά τα δικαιώματά της, αν δεν οργανώσει την πάλη της σε αντιπαράθεση και ρήξη με την εργοδοσία και τις πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου, αλλά και με τους εκπροσώπους τους στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Δε θα μπορέσει να αναδείξει τον αυτοτελή ρόλο της και να πρωταγωνιστήσει σε μια πορεία στις εξελίξεις μαζί με τους συμμάχους της, αν η μεγάλη πλειοψηφία της δεν απαγκιστρωθεί από την επιρροή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από τις ξεπουλημένες ηγεσίες που δρουν στα συνδικαλιστικά κινήματα. Από αυτήν ακριβώς την άποψη, η δημιουργία και η δράση του ΠΑΜΕ αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση του ταξικού εργατικού κινήματος. Το ίδιο και η δημιουργία της χρονικά νεότερης ΠΑΣΥ στον αγροτικό χώρο. Οι αντίπαλοί τους είναι κοινοί: ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΝΕ, ΚΑΠ, Ευρωστρατός. Οπως κοινοί αντίπαλοι είναι και οι πολιτικές δυνάμεις, που έχουν αναγάγει την Ενωμένη Ευρώπη σε εικόνισμα, το οποίο οι πάντες οφείλουν να προσκυνούν, αλλιώς χαρακτηρίζονται δογματικοί και του παρελθόντος...

Ενότητα! Το φωνάζουν υποκριτικά σε όλους τους τόνους! Οι της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΝ, που πανηγυρίζουν για τη διεύρυνση της ΕΕ, ζητάνε ενότητα με τα θύματά της!

Πόσο επίκαιρος είναι ο Φρίντριχ Ενγκελς! Εγραψε το Μάη του 1890: «Η συγκέντρωση της 4ης του Μάη διασπάστηκε σε δύο μέρη: Από τη μια, ήταν οι συντηρητικοί εργάτες, ο ορίζοντας των οποίων δεν προχωρά πέρα από το σύστημα της μισθωτής εργασίας και δίπλα τους μια αναιμική, αλλά αρχομανής σοσιαλιστική αίρεση, από την άλλη, η μεγάλη μάζα των εργατών, που είχαν συνδεθεί πρόσφατα με το κίνημα και που δε θέλουν ν' ακούν άλλο για το μαντσεστερισμό των παλιών εργατικών συνδικάτων, θέλοντας να κατακτήσουν οι ίδιοι με αγώνα την ολοκληρωτική τους χειραφέτηση, μαζί με συμμάχους της δικής τους επιλογής και όχι μ' αυτούς που προκαθορίζονται από μια μικρή σοσιαλιστική κλίκα. Από τη μια πλευρά, ήταν η στασιμότητα, που αντιπροσωπευόταν από εργατικά συνδικάτα, που δεν έχουν ακόμη απελευθερωθεί τελείως από το συντεχνιακό πνεύμα και από μια στενόκαρδη αίρεση, που υποστηρίζεται από τους πιο τιποτένιους συμμάχους. Από την άλλη, το ζωντανό ελεύθερο κίνημα του βρετανικού προλεταριάτου, που ξαναξύπνησε. Και ήταν φανερό ακόμη και στους πιο τυφλούς, πού βρισκόταν η γεμάτη φρεσκάδα ζωή σ' αυτήν τη διπλή συγκέντρωση και πού η στασιμότητα» (Μαρξ - Ενγκελς: «Για το ρεφορμισμό», σελ. 190, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Η ...«ενότητά» τους σημαίνει σφιχτοδέσιμο του λαού πίσω από το γαλλογερμανικό άξονα. Σημαίνει μεθόδευση υποταγής των εργαζομένων στη μοίρα που τους έχει προσδιορίσει η πλουτοκρατία, να ζούνε με τη μερική απασχόληση, τη συνταξιοδότηση στα 70, το εισόδημα πείνας, την πληρωμένη (πανάκριβα) Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, τη φτώχεια, την ανεργία, τον πόλεμο. Κι όταν ο τελευταίος ξεσπάει, τότε οι εργαζόμενοι να διαδηλώνουν και λίγο (βγάζοντας το άχτι τους), για να ξαναγυρίσουν στα συνηθισμένα, και κυρίως να μείνουν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, προς δόξαν του δημοκρατικού «μας» συστήματος (ίσως και με ολίγη κεντροαριστερά, όπως έδειξαν οι εκλογές στα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου ο ΣΥΝ για τις καρέκλες ψήφισε ΠΑΣΟΚ, για να μη βγει η Δεξιά!!!).