Την ίδια στιγμή που οι κλίνες ΜΕΘ στα δημόσια νοσοκομεία έχουν 100% πληρότητα και μετατρέπονται σε νοσοκομεία μιας νόσου, εμφανίζονται επιστημονικές απόψεις που λένε: «Ανοίξτε τα όλα» ή «δεν έχει πια νόημα να υπάρχει lockdown»...

Την ώρα που το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό έχει ξεκινήσει να επιλέγει ασθενείς, εξαιτίας της επικίνδυνης πολιτικής της κυβέρνησης, οι τηλεδιασκέψεις ανάμεσα σε υπουργούς και εκπροσώπους του επιχειρηματικού κλάδου δίνουν και παίρνουν για να εξεταστεί ο τρόπος που θα πάμε σε «άνοιγμα» του Τουρισμού...

Θα αναρωτηθεί κάποιος: Στις αρχές Μάρτη με 1.170 κρούσματα και 400 διασωληνωμένους, πώς πήγαμε σε ολικό lockdown σε Αττική και άλλες μεγάλες πόλεις, σε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 6 το απόγευμα και από νομό σε νομό, και τώρα που η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, με 3.000 κρούσματα και πάνω από 600 διασωληνωμένους, η κυβέρνηση σχεδιάζει την «άρση του lockdown τις επόμενες βδομάδες»;

Δεν είναι η πρώτη φορά που αναποδογυρίζει η κυβερνητική προπαγάνδα για να δικαιολογηθούν οι επιλογές διαχείρισης της πανδημίας, προκαλώντας συγχύσεις και μπερδέματα. Τώρα αξιοποιείται πάλι το επιχείρημα του «καιρού», μαζί με τους εμβολιασμούς, με το πρώτο βέβαια να έχει αποδειχθεί σαθρό ειδικά πέρσι το καλοκαίρι και το δεύτερο να προκαλεί τον κοινό νου, αφού διαρκώς προκύπτουν και νέα εμπόδια στον μαζικό εμβολιασμό - αποτέλεσμα των επιχειρηματικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών.

Βεβαίως, όσο λογικό είναι για τον κόσμο που έχει πια μπουχτίσει μετά από τόσο καιρό περιορισμών να επιθυμεί την άρση τους, άλλο τόσο λογικό είναι να διατυπώνονται ανησυχίες, να μην υπάρχει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τους χειρισμούς της.

Γι' αυτό, δεν πρέπει να χαθεί, αντίθετα πρέπει να μπει σε «πρώτο πλάνο» το κριτήριο, με το οποίο η κυβέρνηση διαχειρίζεται την πανδημία, «ανοίγει» και «κλείνει» δραστηριότητες. Μόνο έχοντας καθαρό ποιο είναι αυτό το κριτήριο, μπορούν να ερμηνευτούν οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες της κυβέρνησης.

Δηλαδή, απαντώντας ερωτήματα όπως:

Πώς συμβιβάζεται το γεγονός ότι:

-- Η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα απολύτως μέτρο για το δημόσιο σύστημα Υγείας που να ανταποκρίνεται στις «συνθήκες πολέμου» όπως λέει, δεν επιτάσσει τον ιδιωτικό τομέα Υγείας, δεν ικανοποιεί τα αιτήματα των υγειονομικών ούτε στο ελάχιστο, αλλά...

-- Την ίδια στιγμή, μόλις την περασμένη Τετάρτη, η κυβέρνηση συμμετείχε σε Διεθνή Εκθεση Τουρισμού στη Ρωσία, με κεντρικό σύνθημα «All you want is Greece» και δηλώνει ευθαρσώς ότι θέλει τον Μάη να υποδεχτεί χιλιάδες τουρίστες;

Πώς εξηγείται ότι:

-- Υπάρχουν ασθενείς που έχουν διακόψει τις θεραπείες τους ακριβώς επειδή το δημόσιο σύστημα Υγείας φυτοζωεί και δεν υπάρχουν ούτε γιατροί ούτε απλές κλίνες ούτε ΜΕΘ και...

-- Οπως αναφέρουν πληροφορίες, οι tour operators και οι μεγαλοξενοδόχοι έχουν δεσμεύσεις από την κυβέρνηση ότι στις 5 Μάη θα έχουν «ανοίξει» όλα και οι πρώτες κρατήσεις θα φτάνουν στη χώρα;

Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι πρόκειται για κακή εκτίμηση της κατάστασης, για «αβλεψίες» και «ανικανότητα» της κυβέρνησης της ΝΔ. Αυτά δηλαδή που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ζητά μάλιστα να υπάρξει «πολιτικό μορατόριουμ» και να κάτσουν «όλοι μαζί στο τραπέζι να βρουν λύση». Τα ίδια πάνω κάτω λέει και το ΚΙΝΑΛ, τα ίδια και το ΜέΡΑ25, αποκρύπτοντας το αντιλαϊκό νήμα που συνδέει κάθε απόφαση, αλλά και κάθε «παράλειψη» της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ας σκεφτεί ο καθένας: Τι είναι αυτό που από τον Φλεβάρη του 2020 μέχρι και σήμερα δεν έχει αλλάξει, που παρά τα «άνοιξε - κλείσε» μένει σαν «εμμονή»;

Κι εδώ δεν χωρούν παρερμηνείες.

Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι η προσήλωση στη λογική της Υγείας - εμπόρευμα και του ασθενούς - πελάτη.

Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ότι δεν επιτάσσεται ο ιδιωτικός τομέας Υγείας χωρίς όρους και αποζημιώσεις!

Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι ότι κλείνουν κλινικές και μονάδες για να μετατραπούν τα νοσοκομεία σε «μιας νόσου», με ευάλωτους ασθενείς να διακόπτουν τις θεραπείες τους, είτε να στέλνονται ως πελατεία σε ιδιωτικά θεραπευτήρια.

Το μόνο που μένει σταθερό είναι ότι δεν προσλαμβάνεται ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στις δημόσιες δομές Υγείας, δεν ανοίγουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτό που παραμένει ως πρόβλημα ακόμα και σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Και η τραγική ειρωνεία; Τις μέρες που τα κρούσματα έχουν εκτοξευθεί και τα νοσοκομεία δεν έχουν ΜΕΘ ούτε για δείγμα, που η κυβέρνηση επικαλείται αδυναμία να προσλάβει προσωπικό, έρχονται στη Βουλή συμβάσεις με επιχειρηματικούς ομίλους για την παράδοση του χρυσού στη Χαλκιδική και την παράδοση άνευ όρων του χώρου του αεροδρομίου στο Ελληνικό. Δισεκατομμύρια που χαρίζονται στους ομίλους και προβλέψεις για δανειοδοτήσεις ή για χρηματοδοτήσεις που ζαλίζουν, από εθνικά και κοινοτικά κονδύλια!

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι διαφορετική. Είναι αυτή που, με αφορμή την πανδημία, αναδείχτηκε και μάλιστα με πολύ μεγάλη ένταση και δεν χωρά καμία αμφιβολία.

Και δεν είναι άλλη από τη συγκεκριμένη στρατηγική που εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, το να μη θιχτούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι το «νήμα» που συνδέει όλες τις κυβερνητικές επιλογές, που καθορίζεται από τις «αντοχές της οικονομίας» και επιβάλλει την υποχρηματοδότηση του συστήματος Υγείας. Που αντιμετωπίζει την Υγεία ως πεδίο επενδύσεων, βαθαίνοντας την επιχειρηματική λειτουργία της, με τα φανερά πια τραγικά αποτελέσματα.

Ολα όσα αναφέραμε παραπάνω δεν είναι ούτε «αβλεψίες» της κυβέρνησης, ούτε αδυναμία «εναλλακτικών λύσεων», ούτε βέβαια «ανευθυνότητα».

Είναι πλευρές αυτής της στρατηγικής. Τα «άνοιξε - κλείσε», οι αντιφάσεις με τις απαγορεύσεις, τα ωράρια, τα σχολεία, τους χώρους δουλειάς, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, το λιανεμπόριο έχουν την εξήγησή τους.

Και όλα αυτά δείχνουν ότι αυτό που αποτελεί την πηγή του προβλήματος για τον λαό είναι ακριβώς αυτό το κριτήριο, ισορροπία στο τεντωμένο σκοινί που τραβιέται αφενός από την εκτίμηση του «κόστους» των μέτρων και αφετέρου από την εκτίμηση του «οφέλους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η διαφύλαξη της υγείας του λαού μπαίνει στο ζύγι των αποφάσεων, και μαζί με τις συνολικότερες προτεραιότητες της αστικής τάξης επιλέγεται πότε και ποιοι τομείς θα κλείσουν, πότε θα ανοίξουν και για πόσο κ.ο.κ. Αυτό αποδεικνύει και τώρα με την ένταση της συζήτησης τις τελευταίες μέρες για το άνοιγμα του Τουρισμού. Και μάλιστα, σε μια κρίσιμη συγκυρία για την υγεία του λαού, με τους γιατρούς σε απελπιστική κατάσταση να παλεύουν μέρα - νύχτα να περιθάλψουν και να σώσουν ζωές. Και να μια ακόμα αντίφαση που εκδηλώνεται σε αυτές τις συνθήκες. Από τη μία ο ένας υπουργός να μιλά για «δύσκολες στιγμές» και ο άλλος υπουργός να δηλώνει ότι «είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τον ρώσικο τουρισμό»...

Είναι δύσκολο για την κυβέρνηση να κρύψει αυτό που είναι πασιφανές. Οτι ο όποιος αγώνας δρόμου για τον περιορισμό της πανδημίας ταυτίζεται απόλυτα με το στόχο της προσέλκυσης της πελατείας για τους επιχειρηματικούς ομίλους του Τουρισμού και των Μεταφορών, κάτι άλλωστε που έγινε και το καλοκαίρι του 2020, με τα πρωτόκολλα - λάστιχο και τα γνωστά αποτελέσματα που ζήσαμε από το φθινόπωρο μέχρι και σήμερα.

Την ίδια στιγμή είναι διπλά και τριπλά προκλητική η συντονισμένη προσπάθεια, με δηλώσεις υπουργών και με ανακοίνωση της ΝΔ, να «χρεωθεί» η σημερινή επιδημιολογική κατάσταση, που βρίσκεται στο «κόκκινο», στις πορείες και τις συγκεντρώσεις που γίνονται αυτό το διάστημα με αιτήματα μέτρα για την προστασία της Υγείας, για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και απέναντι στην κρατική καταστολή. Η βρώμικη αυτή προπαγάνδα δεν μπορεί να περάσει, ειδικά σήμερα που οι κυβερνητικές αντιφάσεις και η άρνηση να παρθούν ουσιαστικά μέτρα εκεί που όλοι σήμερα παραδέχονται ότι είναι μεγάλες εστίες μετάδοσης (χώροι δουλειάς, ΜΜΜ κ.λπ.) βγάζουν μάτι.

Κάθε μέρα που περνάει, γίνεται και πιο φανερό. Δεν χωράει καμιά επανάπαυση, κανένα «μορατόριουμ» σαν αυτό που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση. Ο λαός έχει τη δύναμη να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Με παρακαταθήκη το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, τις δεκάδες συγκεντρώσεις και άλλες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, η πάλη μπορεί και πρέπει να κλιμακωθεί. Σε κάθε χώρο δουλειάς, μέσα από τα σωματεία, μαζί με τους υγειονομικούς και όλο τον λαό τώρα πρέπει να δυναμώσει κι άλλο η διεκδίκηση για άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας, όπως επίταξη του ιδιωτικού τομέα, μέτρα στους χώρους δουλειάς κ.λπ., αλλιώς η κατάσταση θα χειροτερεύει διαρκώς.

Να δυναμώσει η σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο: Τους επιχειρηματικούς ομίλους, που όσο βλέπουν «φως στο τούνελ», τόσο ο λαός θα βυθίζεται στο σκοτάδι και θα μετράει θυσίες στην υγεία, στη ζωή, στο εισόδημά του.