Μ' αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, η αστική δημοσιογραφία επικεντρώνει στη «σφαγή των καταθέσεων», που όμως είναι πταίσμα, μπροστά στην πραγματική σφαγή της εργατικής τάξης και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, παντού στην ΕΕ και σ' όλον τον κόσμο όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Μιλάνε για ιερά και όσια της περιουσίας, της ιδιοκτησίας. Κανένα ιερό και όσιο δεν έχουν οι καπιταλιστές, όταν οξύνεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Θεριά ανήμερα τρώνε ο ένας τον άλλο για την κυριαρχία τους.

Για την εργατική τάξη μόνο αποδεκτό ιερό και όσιο είναι το δικαίωμα αυτών που παράγουν να απολαύσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους.

Αυτό που μόνο οι εργάτες μπορούν να το επιβάλουν. Αυτό που μόνο οι γυναίκες των εργατών πλάι στους άντρες τους μπορούν να το επιβάλουν. Αυτό που μόνο τα παιδιά των εργατών, στην πρώτη γραμμή της μάχης μπορούν να το επιβάλουν.

Μπροστά στην όξυνση που προκαλείται από την καπιταλιστική κρίση, όσοι περισσότεροι αστοί και σύμμαχοί τους εμφανίζονται στο γυαλί να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τόσοι περισσότεροι εργάτες στους χώρους δουλειάς, λαϊκοί άνθρωποι στις γειτονιές πρέπει να αποφασίζουν μέτρα ενίσχυσης της οργάνωσης, της λαϊκής συμμαχίας, έτσι που και σήμερα όσα δικαιώματα έχουν απομείνει να υπερασπίσουν και το δρόμο να ανοίγουν για αύριο.

Μέρα που ήταν προχτές, επέτειος της Παρισινής Κομμούνας, ηχούν σαν για σήμερα οι στίχοι του κομμουνάρου εργάτη Ευγένιου Ποτιέ «...Για να λείψουν τα δεσμά μας / για να πάψει πια η σκλαβιά / να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας / και της ψυχής μας τη φωτιά» (από τους στίχους της Διεθνούς).

Ανοιχτά, πια, αστοί δημοσιολόγοι γράφουν ότι η Ευρώπη οφείλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα Γερμανία «όπως τότε», δηλαδή με πόλεμο. Ετσι, δεν ηχούν παράξενα οι πρόσφατες δηλώσεις Γιούνκερ, που επίσης μιλούσε προ ημερών και για επικείμενο πόλεμο.

Δηλαδή, έχει δίκιο το ΚΚΕ όταν δείχνει ότι οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο τέλος λύνονται με πόλεμο; Ασφαλώς και έχει δίκιο. Οπότε το πρόβλημα δεν είναι η Γερμανία, αλλά ο ιμπεριαλισμός στο σύνολό του. Δηλαδή, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων που φτάνει στο ως εδώ και μη παρέκει. Και που για να μη λυθεί «όπως τότε» με θύματα τους λαούς, πρέπει να βρει απέναντί του ισχυρό αντιμονοπωλιακό κίνημα. Αλλά αυτό σημαίνει ισχυρό εργατικό κίνημα. Που δεν θα βγάζει ανακοινώσεις για την υγεία του τραπεζικού συστήματος όπως η ηγεσία της ΓΣΕΕ, αλλά θα βάζει στόχους ταξικούς. Αλλά αυτό σημαίνει άλλο κίνημα. Δηλαδή οργάνωση των εργατών στα δικά τους ταξικά συνδικάτα. Κι έτσι ξαναρχόμαστε στην άλλη επισήμανση του ΚΚΕ για το επείγον της ανασύνταξης του κινήματος.

Μικρός που είναι ο κόσμος! Πάνω που διάφοροι πανηγυρίζουν ότι «το ΚΚΕ απομονώνεται» (αφού δε δέχεται να συμβάλει στη σωτηρία του συστήματος) έρχεται πεισματάρα η πραγματικότητα να το δικαιώσει. Δεν φταίει γι' αυτό το ΚΚΕ, αλλά οι σιδερένιοι νόμοι αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Τους οποίους το ΚΚΕ, ως οφείλει, δείχνει στους εργάτες ώστε να πάψουν να 'χουν αυταπάτες για το πώς θα αντιμετωπίσουν τον αντίπαλό τους, και τους καλεί να κάνουν τα πάντα για να 'ναι οι οργανώσεις τους ικανές για τις μεγάλες μάχες που αναγκαστικά βρίσκονται μπροστά. Με τέτοιες επισημάνσεις, βέβαια, είναι εξηγήσιμο και το μένος με το οποίο αντιμετωπίζεται το ΚΚΕ από διάφορους άσπονδους φίλους, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που στις επόμενες μέρες αναγκαστικά θα φουντώσει, καθώς το ΚΚΕ βαδίζει ήδη πλησίστιο για το 19ο Συνέδριό του και τα μηνύματα από τις Οργανώσεις του, όπως αποτυπώνονται στις αποφάσεις τους, που δημοσιεύονται στο «Ριζοσπάστη» έχουν γίνει ήδη καρφί στο μάτι της αντίδρασης.

Στο μεταξύ, οι εργάτες έχουν μπροστά τους άμεσα καθήκοντα: Με αφορμή το συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) τονίζει: «Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα φέρνει στις γραμμές των εργατών το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα υποκλίνεται στο θεό της ΕΕ, θα αναγνωρίζει το χρέος, θα βγάζει αντιμνημονιακές κορόνες χωρίς όμως να έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της εργατικής αριστοκρατίας, που θα είναι απεργοσπαστικό και θα υπονομεύει κάθε κινητοποίηση που θα αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ίδια η ζωή απέδειξε πού οδηγεί "ο δρόμος του εφικτού", των συμβιβασμών και υποχωρήσεων, ώστε να μη θιγεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των ομίλων.

Καμία θυσία για την πλουτοκρατία!

Κίνημα ταξικό που να αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων.

(...) Κίνημα που μπορεί να τους φοβίσει, να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις είναι αυτό που θα παλεύει για όλα τα καθημερινά προβλήματα και ταυτόχρονα θα διεκδικεί την εξουσία για το λαό» (από τη Διακήρυξη του ΠΑΜΕ μπροστά στο συνέδριο της ΓΣΕΕ / μόνο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις (ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ)

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Αττίλας στις καταθέσεις

ΤΑ ΝΕΑ: Εγκλημα και τιμωρία

ΕΘΝΟΣ: Η Κύπρος με το πιστόλι στον κρόταφο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ευρω-ριφιφί

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Λεηλασία της Κύπρου με γερμανική σφραγίδα

Η ΕΛΛΑΔΑ: Κόκκινος συναγερμός για την Ελλάδα

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Ευρωπαϊκή εκτροπή

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Κρίσιμες οι επόμενες ώρες για Κύπρο και Ευρωζώνη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Λάθος απόφαση της ΕΕ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Σκηνικό κρίσης

RealNews: Ρήτρα εκβιασμού

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Νέο μνημόνιο απαιτεί η «τρόικα»

Η ΑΥΓΗ: Κύμα οργής κατά της λιτότητας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αλλαγή γραμμής υιοθετεί ο Σαμαράς έναντι της τρόικας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Το σχέδιο για τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Εστηναν τα έργα οι μεγαλοεργολάβοι

«"Βλέποντας ανήμποροι πως είμαστε / Νόμους ενάντιά μας χαλκεύετε / Δε σκύβουμε όμως άλλο το κεφάλι / Γιατί μας πρέπει η λευτεριά / Ξέροντας ότι στρέφετε ενάντιά μας / Τα φονικά σας όπλα, τα κανόνια / Χίλιες φορές ο θάνατος / Απ' τη μιζέρια την αιώνια / Βλέποντας πως γευόμαστε την πείνα / Δεν την μπορούμε άλλο την κλεψιά / Μακριά απ' τους φούρνους μας κρατάτε / Ασπρο ψωμί η πείνα μας ζητά / (...) Βλέποντας να υψώνετε παλάτια / και στέγη πουθενά για μας / Απόφαση να γίνουνε δικά μας! / Οι τρώγλες περίσσεψαν για μας / (...) Βλέποντας, να περισσεύει κάρβουνο / χωρίς φωτιά παγώνουμε εμείς / Απόφαση, το κάνουμε δικό μας / να ζεσταθεί το κόκαλό μας / (...) Βλέποντας πως καθόλου δεν μπορείτε / να δώστε μεροδούλι ανθρωπιάς / Θα κάνουμε δικά μας τα εργοστάσια / Είναι αρκετό αυτό για μας / (...) Βλέποντας πως η Κυβέρνηση αυτή / Τα όσα μας τάζει δεν τηρεί / Απόφαση να χτίσουμε καλή / Ζωή, που εμείς θα κυβερνάμε / Κι αφού η μόνη γλώσσα που ακούτε / Είναι η βουή των κανονιών μας / Τότε εμείς γυρνάμε καταπάνω σας / Των πυροβόλων μας τη μπούκα".

(...) Πρώτη συνεδρίαση της Κομμούνας. Κόκκινες σημαίες. Συνεχίζουν να καρφώνουν στη διάρκεια της συνεδρίασης πλακάτ με τις επιγραφές: 1. Δικαίωμα στη ζωή. 2. Ατομική ελευθερία. 3. Ελευθερία της συνείδησης. 4. Ελευθερία του συνέρχεσθαι. 5. Ελευθερία του λόγου, του Τύπου και όλων των εκδηλώσεων της σκέψης. 6. Ελευθερία εκλογών στη διάρκεια των συνόδων (...) Σχολικά συσσίτια για τα παιδιά! Η μόρφωση αρχίζει από τη διατροφή: για να μάθεις καλά γράμματα πρέπει να μάθεις και να τρως! (...) "Επειδή ο σκοπός της ζωής είναι η ελεύθερη ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων μας, φυσικών, πνευματικών και ηθικών, η ιδιοκτησία δε θα είναι παρά το δικαίωμα που έχει κάθε άτομο να παίρνει μέρος σ' αυτή, ανάλογα με την εργασία του στο συλλογικό προϊόν της εργασίας όλων. Στα εργοστάσια και στα εργαστήρια θα οργανωθεί η κολεκτιβιστική εργασία". Τέτοια είναι, φίλοι, τα πρώτα διατάγματα: μπαίνουν αμέσως σε εφαρμογή. Κηρύσσω το άνοιγμα των εργασιών της πρώτης συνόδου της Κομμούνας του Παρισιού» (αποσπάσματα από το έργο του Μπ. Μπρεχτ «οι μέρες της Κομμούνας» στο ένθετο Ιστορίας στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).