Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του Κόμματος.

Δεν είναι λίγα τα στελέχη που διαβάζοντας το πρώτο κείμενο είδαν τον εαυτό τους σε αυτό, αδυναμίες που αντιμετωπίζουν και βήματα που εντοπίζουν στην καθοδηγητική τους προσπάθεια, στην παρέμβαση της οργάνωσης με διάφορες αφορμές. Αφορούν τη συγκρότηση των ΟΒ και των οργάνων, την αφομοίωση των μελών της ΚΝΕ, την ποιότητα της καθοδηγητικής μας βοήθειας, την ικανότητα της Οργάνωσης να συσπειρώνει περισσότερους για την επαναστατική αλλαγή, να κινητοποιεί περισσότερους, σπάζοντας τον συμβιβασμό. Πρόκειται για σκέψεις που απορρέουν από τη δράση και λειτουργία της Οργάνωσης, από τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που εντοπίζει κατά την παρέμβασή της.

Αυτό ανεβάζει τον πήχη για τα Οργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ, ώστε να αποκρυσταλλωθούν σε οργανωμένα βήματα στο πώς καθοδηγούμε και οργανώνουμε την παρέμβαση, στο πώς βγάζουμε συμπεράσματα από την πείρα που υπάρχει σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Αφορούν το πώς διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις ώστε το μέλος της ΚΝΕ, δηλαδή ο νέος κομμουνιστής επαναστάτης, να ατσαλώνεται, να θωρακίζεται και να μπορεί να κερδίζει περισσότερους για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, σε όλες τις συνθήκες όπου δρα.

Ειδικά σε περιόδους «ήρεμες», που φαινομενικά δεν κουνιέται φύλλο, η απόφαση ενός νέου να ενταχθεί στην ΚΝΕ, ακόμα και ενός μέλους της να παλέψει για την επαναστατική αλλαγή, μοιάζει αντιφατική ή και εξωπραγματική. Ελοχεύει λοιπόν ο κίνδυνος να μένουμε στο «κάτι να κάνουμε», να βρούμε μια αιχμή «κάπως να κινητοποιήσουμε» χωρίς να προσπαθούμε να γενικεύσουμε, να βγουν συνολικότερα συμπεράσματα για την κοινωνία όπου ζούμε, για το αν υπάρχει εναλλακτική προοπτική. Ακόμα κι όταν σε αυτές τις «ήρεμες» περιόδους προσωρινά ανεβαίνουν οι αγωνιστικές διαθέσεις τμήματος της νεολαίας, υπάρχει ο κίνδυνος να μεταθέτουμε για μετά αυτήν τη συζήτηση, προκειμένου «να μη μας ξεφύγουν οι εξελίξεις», «να μη μείνουμε πίσω από αυτές».

Καθοδηγητικά λοιπόν πρέπει να μπαίνει διαρκώς στο επίκεντρο πώς το μέλος της ΚΝΕ αποκτά την ικανότητα, ξεκινώντας από ένα γεγονός, μια εξέλιξη, ένα πρόβλημα στον χώρο του, να μην αρκείται σε μια περιγραφή, αλλά να φωτίζει ποιες είναι οι αιτίες τους, ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, προβάλλοντας το πραγματικά νέο και προοδευτικό στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες, την πάλη για το σοσιαλισμό. Πρόκειται για ζητήματα που έχουμε ανοίξει και έχουν συζητηθεί μπροστά στο 12ο Συνέδριο της Οργάνωσης, χρειάζεται να αποτελούν διαρκώς το βασικό θέμα συζήτησης στα Οργανα, ξεκινώντας από τα ΓΠ μέχρι και τις ΟΒ.

Προϋποθέτει το μέλος της ΚΝΕ να κατανοεί τις συνθήκες όπου δρα, τον χαρακτήρα των εκάστοτε εξελίξεων. Να μπορεί να αποδομεί την αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, να προβάλλει τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, να αναδεικνύει με αποδεικτικό τρόπο τους «δύο κόσμους που βρίσκονται σε σύγκρουση» και όχι να περιμένει τι και πώς θα προκύψει από την τρέχουσα επικαιρότητα για να συζητήσει.

Προϋποθέτει την ικανότητα η οργάνωση να μιλάει για τον σοσιαλισμό γειωμένα και εξειδικευμένα με βάση τις εξελίξεις σε κάθε χώρο (όπως η εισαγωγή νέας τεχνολογίας, η ανάπτυξη της έρευνας και της επιστήμης), την πεποίθηση ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για να πραγματοποιηθεί.

Η αξιοποίηση της ΚΟΜΕΠ, του πολιτικού βιβλίου, η υλοποίηση των μαθημάτων δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά αναγκαίο εξοπλισμό και απαραίτητη υποδομή για τη σκέψη και δράση των στελεχών, για να ανταποκριθούν στα παραπάνω. Είναι ενδεικτικό ότι από το καλοκαίρι και μετά επανέρχονται διαρκώς οι ίδιες ερωτήσεις για την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τη διαχείρισή της, εντοπίζουμε αδυναμία να ξεφύγουμε από μια συζήτηση περιγραφής των μέτρων, ή κριτικής απέναντι σε αυτά με βάση το τι δεν λύνουν. Εν μέρει είναι λογικό, διότι πρόκειται για δύσκολο θέμα, αλλά αυτό δεν συνδυάζεται με τα αντίστοιχα μέτρα για να ανέβει η ικανότητα της Οργάνωσης: Υπάρχουν τεράστια περιθώρια ακόμα στη διακίνηση των αντίστοιχων εκδόσεων ακόμα και στο στελεχικό δυναμικό, παρατηρείται καθυστέρηση στην υλοποίηση των μαθημάτων στις ΟΒ.

Η καθυστέρηση που πολλές φορές εντοπίζουμε στην προσπάθεια ιδεολογικής και πολιτικής θωράκισης και εξοπλισμού των δυνάμεών μας αφορά καταρχήν τον καθοδηγητικό προσανατολισμό. Για παράδειγμα, σε περιόδους κινητοποιήσεων στους χώρους Εκπαίδευσης, καθοδηγητικά στο ερώτημα «τι προτείνετε» επιμένουμε να αναλύουμε κάποιες διεκδικήσεις ή αιτήματα, παρά να εξηγούμε την πρότασή μας για το σχολείο και το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων, σε ποια κοινωνία θα υλοποιηθούν αυτά, σε συνδυασμό με την ικανοποίηση όλων των άλλων αναγκών (βεβαίως μαζί με τις απαραίτητες διεκδικήσεις σήμερα). Πόσο μάλλον αυτό να αποτελεί τον βασικό πυρήνα της συζήτησης της συνεδρίασης της ΟΒ σταθερά.

Στην ουσία δεν κατανοείται ολοκληρωμένα ότι η δουλειά με βάση τον στρατηγικό μας στόχο θα κάνει πιο διεισδυτική και αποτελεσματική την παρέμβασή μας. Γνώση των σύγχρονων δυνατοτήτων, κατανόηση του ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, σημαίνει κατανόηση του ποιες είναι οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και επομένως τη δυνατότητα αυτές να τις διεκδικήσω, ο αγώνας μου να έχει διάρκεια, να διαμορφώνω κάθε φορά τα κατάλληλα πλαίσια πάλης, να μπορώ να λαμβάνω υπόψη τις διαθέσεις, χωρίς να υποτάσσομαι σε αυτές. Δεν είναι αυτονόητο... Εχουμε καθοδηγητικά στο μυαλό μας ότι τα αντανακλαστικά των συντρόφων απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και αδικίας θα αναπτύσσονται στο βαθμό που βαθαίνει το ταξικό τους κριτήριο; 'Η ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων θα επιλέξουμε την αιχμή, τη βάση στην οποία θα επιδιώξουμε την πλατιά συσπείρωση, κρατώντας όμως ως κόρη οφθαλμού το «πού το πάμε»;

Για παράδειγμα, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι σωστό ότι επιλέξαμε ένα σύνθημα που συνδυάζει μέτωπα πάλης, αποκαλύπτει το χαρακτήρα των πολιτικών και κυβερνητικών επιλογών (λεφτά όχι για αστυνομικούς, αλλά για ανοιχτές σχολές), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αρκεί για να έχει ο αγώνας διάρκεια, να αποκτήσει αντοχή απέναντι στις πιέσεις - που δεν είναι μόνο οι «φανερές», όπως η ένταση της καταστολής, αλλά και οι «αθέατες», με πρωταγωνιστές οπορτουνιστικές ομάδες και τη σοσιαλδημοκρατία, που στοχεύουν στην ενίσχυση της ενσωμάτωσης παρουσιάζοντας την κυβέρνηση ως τον μοναδικό αντίπαλο, προωθούν τη διαμόρφωση ενός αντικυβερνητικού μετώπου. Αρα, λοιπόν, έχει σημασία διαρκώς το πού θέτουμε τη διαχωριστική γραμμή (στην προκειμένη, τι μόρφωση, τι επαγγελματική ειδίκευση, τι επαγγελματική προοπτική έχουμε ανάγκη και υπάρχουν οι δυνατότητες να έχουμε), τι ερωτήματα θέτουμε προς προβληματισμό και αυτά σταδιακά, μέσα από τη διαπάλη, την κινηματική δραστηριότητα, να γίνονται κτήμα όλο και περισσότερων νέων.

Α) Οι θέσεις αναφέρουν ότι η περίοδος που ζούμε είναι μια από τις πιο δύσκολες για το Κόμμα. Αν κάποιος ρίξει μια γρήγορη ματιά στην 100χρονη ιστορία, θα μπορούσε να μας κατηγορήσει για μια ίσως υπερβολική εκτίμηση, αφού το ΚΚΕ έχει περάσει μέσα από «φωτιά και σίδερο».

Και όμως ισχύει ακριβώς αυτό, λόγω του χαρακτήρα του ως επαναστατικού. Ο σημερινός κομμουνιστής, λόγω της υποχώρησης του κινήματος, της ψευδεπίγραφης νομιμότητας, των νέων συνθηκών ζωής, ενδέχεται να μη συνειδητοποιεί ολοκληρωμένα ότι είναι επαναστάτης, ότι η δράση του είναι πολύτιμος κρίκος στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος για την ανατροπή.

Στις τωρινές συνθήκες που όλα μοιάζουν στάσιμα, η φράση κομμουνιστής = λαϊκός ηγέτης δεν είναι δεδομένη, απλά και μόνο επειδή το Κόμμα έχει επαναστατικό Πρόγραμμα. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Δηλαδή να μην υπάρχουν Οργανώσεις που κινδυνεύουν (μπροστά στις δυσκολίες) από έλλειψη πρωτοβουλίας στο μαζικό κίνημα, άγνοια εξελίξεων στην περιοχή τους, κούραση, έλλειψη εμπιστοσύνης στην εργατική τάξη;

Β) Για να το αλλάξουμε, πρέπει να βρούμε τον υπεύθυνο αυτής της καθυστέρησης, λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες ζωής που έχουν δυσκολέψει ακόμα και την εσωκομματική λειτουργία (γράφουν πολλά οι Θέσεις).

Ομως υπάρχουν και οι υποκειμενικές αδυναμίες. Και ακόμα πιο συγκεκριμένα μέρος του προβλήματος είμαστε κι εμείς, σύντροφοι σε ΤΕ και Γραφεία ΚΟΒ που ερχόμαστε σε άμεση καθοδηγητική επαφή με τις ΚΟΒ και έχουμε σοβαρή ευθύνη για να ενισχύονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της Οργάνωσης. Αθελά μας, ο τρόπος που καθοδηγούμε, που δρούμε καθημερινά, αντανακλά σε έναν βαθμό τα χαρακτηριστικά της Οργάνωσης. ΤΕ και Γραφεία ΚΟΒ πρέπει να δυναμώσουν ως κρίκοι στην αλυσίδα του Κόμματος. Σωστά λοιπόν αναφέρεται στις Θέσεις ότι απαιτείται ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά για να υλοποιηθεί το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του Συνεδρίου.

Γ) Κάποιες σκέψεις για τις εδαφικές Τομεακές στα αστικά κέντρα και πέριξ. Αρχικά υπάρχει μια αντίφαση συνολικά στη δομή του Κόμματος, που δικαιολογεί επίσης το λόγο που είμαστε σε δύσκολη περίοδο. Από τη μια οι δυνάμεις πρώτης γραμμής είναι - και έτσι πρέπει να είναι - στις κλαδικές και από την άλλη σημαντικό τμήμα των μελών μας δρα σε εδαφικό επίπεδο. Και αυτές οι δυνάμεις που μπορεί να παρεμβαίνουν σε μια περιοχή και 50.000 κατοίκων, έχουν στην ευθύνη τους σύνθετα και διαφορετικά μέτωπα (εργασιακούς χώρους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες κ.ο. Συλλόγων Γυναικών, κ.ο. Ενώσεων Γονέων, κ.ο. δήμων, καθοδήγηση ΚΝΕ κ.ά.).

1ο ζήτημα: Χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος που διατάσσουμε τις δυνάμεις στις ΤΕ. Ξεκινάμε συνήθως από έναν λογικό καταμερισμό καθοδήγησης των ΚΟΒ και υποτιμάμε τομείς δουλειάς. Δηλαδή:

- Σε μια περιοχή με πολλά σχολεία, με δεκάδες μέλη ΚΝΕ, με συλλόγους Γονέων, δεν γίνεται να θεωρείται στο ΤΓ ο υπεύθυνος Παιδείας μια δευτερεύουσα χρέωση ή να μην υπάρχει βοηθητική Επιτροπή Παιδείας. Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες ΚΟΒ π.χ. σε έναν δήμο (μπορεί να υπάρχουν 2-3 ΚΟΒ) βοηθάει να υπάρχει ομάδα Παιδείας, με κατάλληλους συντρόφους που θα εξειδικευτούν σε θέματα για το συγκεκριμένο κομβικό αυτό μέτωπο. Η σωστή διάταξη και εννοείται το σωστό περιεχόμενο θα βοηθήσει και στην ποιοτικότερη συνεργασία με τα κεντρικά τμήματα της ΕΠ.

- Μια άλλη χρέωση που χρειάζεται προσοχή είναι ο εργατικός υπεύθυνος. Ποιος είναι ο ρόλος του; Είναι μόνο να πηγαίνει στα αχτίφ του Εργατικού Τμήματος; Είναι μόνο να μεταφέρει σημειώματα για αρχαιρεσίες των σωματείων; Μάλλον χρειάζεται κάτι πιο ποιοτικό. Π.χ. δεν γίνεται να σχεδιάσεις στην εργατική τάξη στην Ανατολική Θεσσαλονίκη αν σε επίπεδο ΤΕ δεν έχεις 3 βοηθητικές ομάδες (με ό,τι σημαίνει αυτό και σε περιεχόμενο) σε εμπόριο, επισιτισμό και πληροφορική. Τότε ο εργατικός υπεύθυνος θα αποτελέσει ουσιαστικό κρίκο συντονισμού με τις αντίστοιχες κλαδικές και θα μπορέσει να υπάρξει ένα κοινό μόνιμο σχέδιο οικοδόμησης. Οσες φορές και με όποιους τρόπους να κλίνουμε στις ΚΟΒ τον προσανατολισμό στην εργατική τάξη, δεν έχει νόημα αν δεν αντιστοιχηθεί και με οργανωτικά μέτρα.

- Επίσης δεν γίνεται να υποτιμάται η χρέωση του ιδεολογικού υπεύθυνου στα ΤΓ.

2ο ζήτημα: Η σωστή χρέωση δυνάμεων στην ΤΟ αποτελεί σημαντική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει το ΤΓ να αλλάξει και τον τρόπο καθοδήγησης, ακόμα και συζήτησης. Να συζητά εκθέσεις από τις δικές της βοηθητικές επιτροπές, να μην μπουκώνει με θέματα επικαιρότητας, να έχει μακρόπνοο σχέδιο. Ακόμα και η αρθρογραφία ΚΟΜΕΠ θα του «ταιριάζει» περισσότερο, όχι όπως τώρα που συζητιέται περιστασιακά, αφού έχουμε μάθει να συζητάμε σε ένα στυλ «σχέδιο - έλεγχος εβδομάδας» και να αντικαθίστανται οι αναγκαίες ατομικές συνεργασίες από το Οργανο.

3ο ζήτημα: Η σωστή λειτουργία του ΤΓ θα βοηθήσει όλους τους καθοδηγητές να μάθουν να εξειδικεύουν ανά ΚΟΒ. Στα Γραφεία ΚΟΒ η κατάσταση είναι ακόμα πιο σύνθετη και είναι κρίσιμο σε αυτό το επίπεδο τα στελέχη να μην φεύγουν από κομματικές δουλειές χωρίς να έχουν κατανοήσει ολοκληρωμένα το σχέδιο και την ευθύνη τους. Είναι μεγάλο επίτευγμα στο πλαίσιο της ισχυροποίησης του Κόμματος:

- να μην υποχωρεί ο ιδεολογικοπολιτικός εξοπλισμός όσο πάμε προς τα κάτω.

- να ξεκινά συνεδρίαση/συνεργασία με τα μέλη των Γραφείων ΚΟΒ έχοντας πάντα δίπλα μας την καταγραφή, ώστε να συνειδητοποιείται πως δεν καθοδηγεί μόνο ορισμένους συντρόφους, αλλά έχει και τον περίγυρο.

- να έχει καθαρό κάθε μέλος τι έχει συγκεκριμένα χρεωθεί με βάση φυσικά τις δυνατότητές, το χώρο ευθύνης του. Οχι μόνο τα «τυπικά» καθήκοντα, αλλά και τα καθήκοντα στο κίνημα, είτε στην υπάρχουσα υποδομή που υπάρχει στην περιοχή είτε σε αυτήν που θέλουμε να στήσουμε. Εδώ πονάνε οι εδαφικές, από μια τέτοια δουλειά θα έρθει και η «ζωντάνια» που λείπει.

Ο κίνδυνος απουσίας του κομμουνιστή από την οργάνωση της πάλης είναι ό,τι χειρότερο για κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη. Είναι αυτή η απουσία που φέρνει ηττοπάθεια, ενώ η συμμετοχή διαμορφώνει προϋποθέσεις αυτοπεποίθησης.

Οι δυνατότητες των μελών μας (και στις εδαφικές) είναι ανεξάντλητες και με εμπιστοσύνη στο υπάρχον δυναμικό και νέο αίμα βέβαια μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Φάνηκε με συντρόφους που μόλις βοηθήθηκαν ιδεολογικοπολιτικά για ζητήματα που ανοίγουν στον τόπο κατοικίας, που «ένιωσαν» τα πλαίσια πάλης, που στηρίχθηκαν καθοδηγητικά σε χειρισμούς, τελικά μπήκαν μπροστά για λαϊκά προβλήματα, κατοχυρώνονται σαν λαϊκοί ηγέτες.

Η ζωή θα τραβήξει το δρόμο της και οι κομμουνιστές θα είναι εκεί, θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Για να γίνει αυτό πολλά κρίνονται από το Κόμμα που έχουμε σήμερα.