Από την προπαγάνδα της κυβέρνησης απέναντι στους αγώνες της μικρομεσαίας αγροτιάς, ξεχωρίζουν ορισμένα «επιχειρήματα» που αναπαράγονται ευρέως, με σαφή στόχο να ασκηθεί πίεση στους αγρότες, ώστε να αποσυρθούν ηττημένοι από τα μπλόκα, να απομονωθεί ο αγώνας τους από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να προσαρμόσουν τις διεκδικήσεις τους στα όρια των περιορισμένων ελιγμών που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της. Ας δούμε ορισμένα από αυτά τα επιχειρήματα.

Οι μικρομεσαίοι αγρότες που κινητοποιούνται οργανωμένα στα μπλόκα, κατηγορούνται από την κυβέρνηση και από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ για «αδιαλλαξία», επειδή απορρίπτουν το διάλογο για το πόσα θα χάσουν και ζητάνε «όλα ή τίποτα».

Ταξικά αδιάλλακτη είναι η κυβέρνηση, η οποία σε όλους τους τόνους διαμηνύει ότι δεν κάνει βήμα πίσω απ' όσα συμφώνησε με τους εταίρους και δανειστές το περασμένο καλοκαίρι. Επιβεβαιώνει, δηλαδή, την πλήρη εφαρμογή του 3ου μνημονίου, που ψήφισε μαζί με τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, και το οποίο εμπεριέχει τα δυο προηγούμενα και πάει ένα γενναίο βήμα πιο πέρα την επίθεση σε βάρος του λαού.

Αυτή είναι μια καθαρά πολιτική - ταξική επιλογή της κυβέρνησης, που υπακούει στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με μέτρα που ενισχύουν τους επιχειρηματικούς ομίλους, σε όλους τους τομείς της οικονομίας και στον αγροτικό τομέα. Από εκεί πηγάζει η αδιαλλαξία της κυβέρνησης: Από τη δέσμευσή της να υπηρετήσει μέχρι κεραίας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι.

Η εφαρμογή των μέτρων για το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό, σε συνδυασμό με το μεγάλο κόστος παραγωγής και τις προβλέψεις της ΚΑΠ 2014 - 2020 της ΕΕ, θέτει ανοιχτά ζήτημα επιβίωσης για τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων αγροτών. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν απορριφθούν τα μέτρα, τα επόμενα χρόνια θα προστεθούν στις λίστες των ανέργων στις πόλεις και στα χωριά της υπαίθρου μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα άνεργοι. Από εκεί πηγάζει η επιμονή της μικρομεσαίας αγροτιάς στο δίκαιο αγώνα και στο αίτημα να αποσυρθούν τα μέτρα που την οδηγούν στη φυσική της πλέον καταστροφή.

Αν ήθελε η κυβέρνηση να τους σώσει, θα έκανε το βήμα να πάρει πίσω το Ασφαλιστικό, το οποίο άλλωστε συναντά γενικευμένες αντιδράσεις. Θα άλλαζε το Φορολογικό με τρόπο τέτοιο, που να δίνει ανάσες επιβίωσης στους μικρομεσαίους αγρότες, μεταφέροντας τα βάρη στους μεγαλοαγρότες και τους καπιταλιστές του αγροτικού τομέα. Θα έπαιρνε ουσιαστικά μέτρα προστασίας της μικρομεσαίας αγροτιάς από τις τράπεζες και τα χρέη, παράγοντας που επίσης συντελεί στον αφανισμό της.

Οι αγρότες, λένε η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστές της, έχουν δίκιο, αλλά με τις μορφές πάλης που επιλέγουν πλήττουν ανεπανόρθωτα την οικονομία, δυσκολεύουν την ανάκαμψη και τελικά χαμένος βγαίνει ο λαός και οι ίδιοι, αφού χάνουν τις αγορές του εξωτερικού.

Η άποψη ότι οι αγώνες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων δεν πρέπει «να διαταράσσουν την οικονομία» είναι πέρα για πέρα αντιδραστική και στο στόχαστρο έχει την απεργία, το νέκρωμα της παραγωγής από τους εργάτες. Είναι φανερή η προτίμηση του συστήματος σε κινήματα τύπου πλατείας και η απέχθειά του για οργανωμένους και συγκροτημένους αγώνες, που αποφασίζονται και περιφρουρούνται συλλογικά, με εναλλαγή των μορφών πάλης, που ασκούν πίεση στην καπιταλιστική οικονομία και την κάθε κυβέρνηση που την υπηρετεί.

Το επιχείρημα αυτό είναι, όμως, και γερασμένο. Χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται σε διάφορες εκδοχές και περιστάσεις, για να τρομοκρατήσει, να συκοφαντήσει αγώνες, να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η απεργία των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του καμποτάζ το 2012. Και τι δεν ακούστηκε τότε σε βάρος των απεργών!

Τελικά, η άρση του καμποτάζ πέρασε, ο τουρισμός αναπτύχθηκε κι άλλο με την εδραίωση της κρουαζιέρας, αλλά αυτό δεν άλλαξε την πορεία φθοράς των εργατικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων των ναυτεργατών, δεν βελτίωσε τους όρους εργασίας και τους μισθούς, ούτε βέβαια και στον επισιτισμό - τουρισμό που μειώθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, δεν οδήγησε σε ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, δεν αντέστρεψε την τάση αύξησης της ανεργίας. Κερδισμένοι βγήκαν μια χούφτα εφοπλιστές και επιχειρηματικοί όμιλοι του τουριστικού τομέα.

Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο ισχύει και με τους αγρότες. Τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, στην εφαρμογή και στην ωρίμανσή τους θα αποδώσουν οφέλη για μια μερίδα μεγαλοαγροτών και επιχειρηματιών στην παραγωγή, διακίνηση και μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων, με τη χρησιμοποίηση όλο και περισσότερης μισθωτής εργασίας, που ήδη κυριαρχούν στον πρωτογενή τομέα, μαζί με το βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο. Στον αντίποδα, θα πλήξουν και θα αφανίσουν εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς.

Αλλά και το επιχείρημα ότι με τους αποκλεισμούς των δρόμων και των τελωνείων οι αγρότες βγαίνουν οι ίδιοι χαμένοι επειδή τους πετάνε έξω από τις αγορές, δεν απευθύνεται στους μικροαγρότες. Η αγορά στην οποία κυριαρχούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι είναι αυτή, που, μαζί με τα μέτρα της κυβέρνησης, ξεκληρίζει και στέλνει στην ανεργία χιλιάδες μικροπαραγωγούς. Είναι, ταυτόχρονα, κάλεσμα της κυβέρνησης στους επιχειρηματίες του αγροτικού τομέα που κάνουν εξαγωγές, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να συμβάλουν στη διάσπαση και την εκτόνωση των αγώνων της φτωχής αγροτιάς.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να απαντήσει στα αιτήματα των αγροτών, επειδή δεν είναι ίδια απ' όλους και δεν υπάρχει ενιαία συνδικαλιστική εκπροσώπηση των αγροτών που συμμετέχουν στα μπλόκα.

Της ίδιας κοπής είναι και ο «καημός» που έπιασε τελευταία τα αστικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα μετά το μεγαλειώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο την περασμένη βδομάδα, ότι οι αγρότες είναι χωρισμένοι στα τρία, ότι διαρρήχθηκε η ενότητα και άλλα παρόμοια.

Κατ' αρχάς, οι αγρότες δεν είναι χωρισμένοι ούτε στα τρία, ούτε στα τέσσερα, ούτε στα πέντε. Πολύ περισσότερο, το κριτήριο του διαχωρισμού τους δεν είναι αν συμφωνούν με το διάλογο της κυβέρνησης, ποιο κόμμα ψηφίζουν, από ποια περιοχή προέρχονται, σε ποιο μπλόκο δραστηριοποιούνται και άλλα παρόμοια.

Οι αγρότες ήταν, πριν ακόμα ξεσπάσουν τα μπλόκα, και παραμένουν χωρισμένοι σε μεγαλοαγρότες - ιδιοκτήτες μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων και επιχειρήσεων και στη μεγάλη πλειοψηφία των μικρομεσαίων αγροτών, οι οποίοι δύσκολα επιβιώνουν ή, για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, αναγκάζονται να κάνουν και άλλες δουλειές.

Αυτό σημαίνει όμως και διαφορετικά συμφέροντα, άρα και διαφορετικά αιτήματα απέναντι στην κυβέρνηση. Για παράδειγμα, τα μέτρα που προωθούνται δεν πλήττουν με τον ίδιο τρόπο τους μικρομεσαίους και τους μεγάλους αγρότες, παρά το γεγονός ότι επιβαρύνονται και μεγαλοαγρότες και κάποιοι από αυτούς ενδέχεται να μην αντέξουν και να αποσυρθούν.

Σε κάθε περίπτωση, είναι μέτρα που επιταχύνουν τη συγκέντρωση γης, παραγωγής και εμπορίας σε ακόμα λιγότερα χέρια, την παραπέρα ενίσχυση της καπιταλιστικής ανάπτυξης του αγροτικού τομέα. Από αυτήν την άποψη, μπορεί οι συνέπειες να επιμερίζονται και σε πιο εύπορα τμήματα των αγροτών, αλλά είναι κυριολεκτικά καταστροφικές για τους μικρομεσαίους αγρότες. Στην καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής, δεν έχουν μέλλον χιλιάδες σημερινοί αγρότες και κτηνοτρόφοι, είτε ως μικροπαραγωγοί, είτε ως εργαζόμενοι στις αγροτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Αλλωστε, το μεγάλο «δέλεαρ» που προσφέρει η κυβέρνηση και η ΕΕ στους μεγάλους, για να κάμψει τις όποιες αντιδράσεις τους, δεν είναι τόσο οι βελτιωτικές προτάσεις που καταθέτει σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό και αφορούν τους κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, αλλά το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων, που θα προσφέρει στους καπιταλιστές μεγαλοαγρότες ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των ενισχύσεων/επιδοτήσεων και των δανείων από τον τραπεζικό τομέα.

Επομένως, η αποτελεσματικότητα του αγώνα που δίνει η φτωχή αγροτιά, η ικανότητά της να δυσκολεύει την αντιλαϊκή πολιτική, να καθυστερεί ή και να αποτρέπει μέτρα, κρίνεται μεταξύ άλλων από την ενότητα που θα οικοδομείται στη βάση του κοινού ταξικού συμφέροντος, από το διαχωρισμό και τη διαπάλη των μικρομεσαίων αγροτών με τους καπιταλιστές μεγαλοαγρότες.

Αυτός ο διαχωρισμός αποτυπώνεται ξεκάθαρα, από τη μία, στο πλαίσιο που καταθέτουν σήμερα οι μικρομεσαίοι αγρότες οι οποίοι συντονίζονται μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, και από την άλλη, οι άλλες δυνάμεις που δρουν στα μπλόκα, για να προωθήσουν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση κολακεύει τη στάση τους, καταθέτει προτάσεις προσαρμοσμένες στα αιτήματά τους και τους αξιοποιεί για να συκοφαντηθεί και να χτυπηθεί ο αγώνας της μικρομεσαίας αγροτιάς, δείχνει πολλά και πρέπει να προβληματίσει τη συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών που δίνουν μάχη επιβίωσης στα μπλόκα.

Το ίδιο σοβαρά πρέπει όμως να τους προβληματίσει και η διέξοδος, με δεδομένο ότι το ζήτημα της επιβίωσης επανέρχεται με κάθε κυβέρνηση και από χρόνο σε χρόνο αφορά ολοένα και πιο λίγους, αφού ένα μεγάλο μέρος της μικρομεσαίας αγροτιάς σταδιακά εγκαταλείπει γη και παραγωγή, επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Η συμμαχία με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι όρος αναγκαίος για να βρει ο αγώνας της αγροτιάς πραγματική διέξοδο.

Η αντικειμενική βάση υπάρχει. Είναι οι συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, σε όλες τις εκδοχές της, που πλήττουν εξίσου τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομεσαίους αγρότες.

Είναι ο κοινός αντίπαλος, τα μονοπώλια και η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο την κερδοφορία τους, που εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, συνθλίβει τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, ξεκληρίζει τη μικρή και μεσαία αγροτιά, ελέγχει το τι, πόσο, σε ποια ποιότητα και σε ποιες τιμές θα παραχθεί, πώς θα κατανεμηθούν τα προϊόντα της αγροτικής παραγωγής στους διάφορους κλάδους της μεταποίησης, με μοναδικό κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Είναι, τέλος, το κοινό συμφέρον που έχουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να απαλλαγούν από την εξουσία του κεφαλαίου, την ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής. Με άλλη εξουσία και κεντρικό σχεδιασμό, που θα αξιοποιεί και να αναπτύσσει παραπέρα όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, να οργανωθεί η οικονομία με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, την ευημερία του λαού.