Μόνιμη επωδός των παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καταγγελία της υποτιθέμενης διαπραγματευτικής «αφωνίας» και «ανικανότητας» της κυβέρνησης, κοροϊδεύοντας το λαό ότι ο ίδιος στην κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί σθεναρά και προς όφελός του. Η καταγγελία αυτή διαπερνά και το χτεσινό non paper που διένειμε στον Τύπο, όπου αναφέρεται: «Η συγκυβέρνηση δεν θα μπορούσε να διαπραγματευτεί τίποτα (...) όντως δεν διαπραγματεύτηκε και δεν διαπραγματεύεται απολύτως τίποτα (...) υποτίθεται θα διαπραγματευόταν την επιμήκυνση ώστε να περιοριστεί η ανάγκη λήψης υφεσιακών μέτρων (...) συνιστά διαπραγμάτευση το γεγονός ότι όλοι τοποθετούνται επί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους εκτός από την ελληνική κυβέρνηση;».
Αν όμως είναι η απουσία της ελληνικής κυβέρνησης απ' τα ευρωενωσιακά διαβούλια το πρόβλημα, τότε ...«τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε» σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ; Είναι εξίσου «ανίκανες» όλες οι κυβερνήσεις; Ρητορικά τα ερωτήματα και η απάντηση προφανής. Ολες οι κυβερνήσεις υλοποιούν αυτό το οποίο έχουν σε επίπεδο ΕΕ συμφωνήσει, την προσπάθεια να σύρουν τα μονοπώλιά τους στην έξοδο απ' την κρίση με το μικρότερο δυνατό κόστος γι' αυτά. Κι αυτή η προσπάθεια μεταφράζεται σε εξολόθρευση εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων των λαών. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα προς διαπραγμάτευση. Είναι όλα αποφασισμένα, τελειωμένα. Απ' τα μονοπώλια που εξουσιάζουν και την ευρωενωσιακή τους λυκοσυμμαχία που ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ υπολήπτεται. Με τους «λύκους» δε διαπραγματεύεσαι, τους πολεμάς για να τους τσακίσεις πριν σε κατασπαράξουν.
Αυτό το τόσο προφανές δε «χωράει» στις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ που φλυαρεί ότι «αντί για σκληρή διαπραγμάτευση, η συγκυβέρνηση επέλεξε την χειρότερη εκδοχή της στρατηγικής του καλού και υπάκουου μαθητή, τον μερκελισμό, την υποτέλεια, δηλαδή, στη γερμανική δεξιά». Και υποδεικνύει στην κυβέρνηση αντί της γερμανικής «δεξιάς» να συμπαραταχθεί με άλλες πλευρές οι οποίες «διαπιστώνουν την αποτυχία της υφεσιακής πολιτικής» και «οργανώνουν κινήσεις για την έμπρακτη αμφισβήτησή της»! Ποιες είναι αυτές οι πλευρές δεν κατονομάζει. Αν όμως εννοεί το ΔΝΤ και τον Ομπάμα που κατά δήλωση του Αλ. Τσίπρα είναι το πρότυπο που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μιμηθεί, τότε εννοεί άλλου τύπου διαχείριση υπέρ των μονοπωλίων, πάντα όμως σε βάρος του λαού. Το παράδειγμα των ΗΠΑ είναι παραπάνω από αποκαλυπτικό αφού το «πρότυπο» του ΣΥΡΙΖΑ βυθίζει τον αμερικανικό λαό στα πιο μαύρα σκοτάδια της ανέχειας.
«Σας ενημερώνουμε ότι ο εσωτερικός κανονισμός της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών απαγορεύει οποιαδήποτε πολιτική, κομματική ή συνδικαλιστική εκδήλωση στους χώρους της Εταιρείας». Αυτή η απάντηση δόθηκε σε αίτημα του Σωματείου Εργαζομένων Μονάδων, Ιδρυμάτων, Σχολείων Ειδικής Αγωγής Αττικής και του εκλεγμένου στο ΔΣ του ΕΚΑ Γιάννη Τασιούλα, που ήθελαν να επισκεφτούν το χώρο και να μιλήσουν με τους εργαζόμενους.
Τι είδους κανονισμός της - κατά τα άλλα «φιλανθρωπικής» - Εταιρείας εμποδίζει ακόμα και την είσοδο συνδικαλιστών στο χώρο της; Τι φοβάται η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών από κομματικές ή συνδικαλιστικές εκδηλώσεις; Μήπως επειδή έχει προχωρήσει σε μειώσεις μισθών των εργαζομένων της, όπως καταγγέλλουν συνδικαλιστές του χώρου; Αναρωτιόμαστε, αν αυτή η απαγόρευση αφορά και κυβερνητικά στελέχη ή εκπροσώπους επιχειρήσεων που εμφανίζονται ως φιλάνθρωποι και κάνουν δωρεές σε τέτοια ιδρύματα. Αφορά, για παράδειγμα, υπουργούς ή τις εργοδοτικές ενώσεις, όπως ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών; Διότι οι τελευταίοι είναι οι εμπνευστές κι οι υπεύθυνοι της κατακρεούργησης των δημόσιων δομών Πρόνοιας, της αντεργατικής νομοθεσίας, της βαρβαρότητας που βιώνουν τα ΑμεΑ και οι οικογένειές τους. Και αν με αυτούς δέχεται η Εταιρεία να συνδιαλέγεται και να συναναστρέφεται, τα ερωτήματα - συμπεράσματα για το ρόλο της πληθαίνουν και βαθαίνουν...
Αφού λοιπόν... συνηθίσουμε να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να καταργηθούν τα ωράρια και τα εργασιακά δικαιώματα, να μην υπάρχει Υγεία - Παιδεία - Κοινωνική Ασφάλιση, τότε θα μπορούμε να λεγόμαστε «ανταγωνιστικοί».
Μόνο που σε αυτήν τη ζωή υπάρχουν «καλές» και «κακές» συνήθειες. Κι αυτή που θέλει τους λαούς να δέχονται τα πάντα προκειμένου να διατηρηθούν στα ύψη τα κέρδη του κεφαλαίου, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Φυσικά κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουμε. Εχουν μαζί τους την κυβέρνηση, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, τα Μέσα Ενημέρωσης, την ιδεολογική τρομοκρατία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τόσα άλλα.
Ομως τίποτε από αυτά δεν αρκεί, όταν οι λαοί καταλάβουν την πραγματική τους δύναμη και αποφασίσουν να επιβάλλουν αυτοί τα δικά τους ήθη και τις δικές τους... συνήθειες. Αυτές που τους θέλουν να απολαμβάνουν αυτό που παράγουν.
ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ να σταματήσει αυτή η... κωμωδία που θέλει κάποιους «υποστηρικτές» της Ελλάδας να ζητούν γενναίο και επίσημο «κούρεμα» του χρέους και κάποιους «ανθέλληνες» να το αρνούνται;
Καλοστημένο βέβαια το «παραμύθι», όμως το έργο το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα πολλές φορές. Οτι κι αν σκαρφιστούν έχει ένα κόστος, και το θέμα είναι σε ποιανού τις πλάτες θα πέσει.
Σε αυτό λοιπόν όλοι οι «διεθνείς παράγοντες» συμφωνούν απόλυτα: Πρέπει να πέσει στις πλάτες των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων. Και θα είναι για μία ακόμη φορά δυσβάσταχτο.