ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 20 Νοέμβρη 2012
Σελ. /32
Τα μονοπώλια καταργούνται - δεν ελέγχονται

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η έννοια του φορολογούμενου μεγάλου πλούτου είναι άγνωστη στη χώρα μας». Αν έχει κάποια αξία η εκ των υστέρων ομολογία (στην «Καθημερινή») της προϊσταμένης της Διεύθυνσης Ελέγχων και Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων Κ. Φρατζεσκάκη που παραιτήθηκε την περασμένη βδομάδα, είναι ότι έρχεται απλά να επιβεβαιώσει «εκ των έσω» την πασίγνωστη αλήθεια ότι το μεγάλο κεφάλαιο ποτέ δεν πλήρωνε φόρους. Αντίθετα, εξαιρούνταν και προστατευόταν από το κράτος που προνοούσε πάντοτε να θεσπίζει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για τη φοροαασυλία του. Η «αδυναμία» του υπουργείου Οικονομικών «να εντοπίσει και να φορολογήσει τις συγκεκριμένες κατηγορίες (σ.σ. των πλουσίων), δεν οφείλεται «στην έλλειψη της μηχανογραφικής και πληροφορικής υποστήριξης», όπως δηλώνει το παραιτηθέν στέλεχος του υπουργείου, αλλά πρωταρχικά στη βούληση διαχρονικά των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας να απαλλάξουν τους επιχειρηματικούς ομίλους από τα φορολογικά, και όχι μόνο, «βάρη», στο όνομα της στήριξης των «επενδύσεων» και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Την ίδια στιγμή, είναι ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα φορολογηθεί τώρα το μεγάλο κεφάλαιο επειδή τάχα το αξιώνει η τρόικα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Είναι άκρως υποκριτικές οι δηλώσεις του προέδρου του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) Ζ. Γκάμπριελ, ο οποίος κάλεσε τη γερμανική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «να μην παρακολουθούν απαθείς τη φοροδιαφυγή» στην Ελλάδα, αξιώνοντας τάχα να πληρώσουν «και οι πλούσιοι Ελληνες». Η φοροδιαφυγή είναι νόμιμη τόσο εδώ όσο και στη Γερμανία, ακριβώς γιατί το εγγυάται η ΕΕ, «το ευρωπαϊκό δίκαιο και οι κανόνες της ενιαίας αγοράς», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης απαντώντας την περασμένη βδομάδα σε ερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ. Επιτέλους, ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Τα μονοπώλια δεν ελέγχονται ούτε περιορίζονται από τις δικές τους κυβερνήσεις και στο δικό τους, καπιταλιστικό, σύστημα. Απαιτείται η ανατροπή του και η κατάργηση των μονοπωλίων.

Ποια διαπραγμάτευση;

Μόνιμη επωδός των παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καταγγελία της υποτιθέμενης διαπραγματευτικής «αφωνίας» και «ανικανότητας» της κυβέρνησης, κοροϊδεύοντας το λαό ότι ο ίδιος στην κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί σθεναρά και προς όφελός του. Η καταγγελία αυτή διαπερνά και το χτεσινό non paper που διένειμε στον Τύπο, όπου αναφέρεται: «Η συγκυβέρνηση δεν θα μπορούσε να διαπραγματευτεί τίποτα (...) όντως δεν διαπραγματεύτηκε και δεν διαπραγματεύεται απολύτως τίποτα (...) υποτίθεται θα διαπραγματευόταν την επιμήκυνση ώστε να περιοριστεί η ανάγκη λήψης υφεσιακών μέτρων (...) συνιστά διαπραγμάτευση το γεγονός ότι όλοι τοποθετούνται επί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους εκτός από την ελληνική κυβέρνηση;».

Αν όμως είναι η απουσία της ελληνικής κυβέρνησης απ' τα ευρωενωσιακά διαβούλια το πρόβλημα, τότε ...«τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε» σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ; Είναι εξίσου «ανίκανες» όλες οι κυβερνήσεις; Ρητορικά τα ερωτήματα και η απάντηση προφανής. Ολες οι κυβερνήσεις υλοποιούν αυτό το οποίο έχουν σε επίπεδο ΕΕ συμφωνήσει, την προσπάθεια να σύρουν τα μονοπώλιά τους στην έξοδο απ' την κρίση με το μικρότερο δυνατό κόστος γι' αυτά. Κι αυτή η προσπάθεια μεταφράζεται σε εξολόθρευση εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων των λαών. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα προς διαπραγμάτευση. Είναι όλα αποφασισμένα, τελειωμένα. Απ' τα μονοπώλια που εξουσιάζουν και την ευρωενωσιακή τους λυκοσυμμαχία που ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ υπολήπτεται. Με τους «λύκους» δε διαπραγματεύεσαι, τους πολεμάς για να τους τσακίσεις πριν σε κατασπαράξουν.

Αυτό το τόσο προφανές δε «χωράει» στις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ που φλυαρεί ότι «αντί για σκληρή διαπραγμάτευση, η συγκυβέρνηση επέλεξε την χειρότερη εκδοχή της στρατηγικής του καλού και υπάκουου μαθητή, τον μερκελισμό, την υποτέλεια, δηλαδή, στη γερμανική δεξιά». Και υποδεικνύει στην κυβέρνηση αντί της γερμανικής «δεξιάς» να συμπαραταχθεί με άλλες πλευρές οι οποίες «διαπιστώνουν την αποτυχία της υφεσιακής πολιτικής» και «οργανώνουν κινήσεις για την έμπρακτη αμφισβήτησή της»! Ποιες είναι αυτές οι πλευρές δεν κατονομάζει. Αν όμως εννοεί το ΔΝΤ και τον Ομπάμα που κατά δήλωση του Αλ. Τσίπρα είναι το πρότυπο που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μιμηθεί, τότε εννοεί άλλου τύπου διαχείριση υπέρ των μονοπωλίων, πάντα όμως σε βάρος του λαού. Το παράδειγμα των ΗΠΑ είναι παραπάνω από αποκαλυπτικό αφού το «πρότυπο» του ΣΥΡΙΖΑ βυθίζει τον αμερικανικό λαό στα πιο μαύρα σκοτάδια της ανέχειας.

Τους βιομήχανους τους δέχονται;

«Σας ενημερώνουμε ότι ο εσωτερικός κανονισμός της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών απαγορεύει οποιαδήποτε πολιτική, κομματική ή συνδικαλιστική εκδήλωση στους χώρους της Εταιρείας». Αυτή η απάντηση δόθηκε σε αίτημα του Σωματείου Εργαζομένων Μονάδων, Ιδρυμάτων, Σχολείων Ειδικής Αγωγής Αττικής και του εκλεγμένου στο ΔΣ του ΕΚΑ Γιάννη Τασιούλα, που ήθελαν να επισκεφτούν το χώρο και να μιλήσουν με τους εργαζόμενους.

Τι είδους κανονισμός της - κατά τα άλλα «φιλανθρωπικής» - Εταιρείας εμποδίζει ακόμα και την είσοδο συνδικαλιστών στο χώρο της; Τι φοβάται η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών από κομματικές ή συνδικαλιστικές εκδηλώσεις; Μήπως επειδή έχει προχωρήσει σε μειώσεις μισθών των εργαζομένων της, όπως καταγγέλλουν συνδικαλιστές του χώρου; Αναρωτιόμαστε, αν αυτή η απαγόρευση αφορά και κυβερνητικά στελέχη ή εκπροσώπους επιχειρήσεων που εμφανίζονται ως φιλάνθρωποι και κάνουν δωρεές σε τέτοια ιδρύματα. Αφορά, για παράδειγμα, υπουργούς ή τις εργοδοτικές ενώσεις, όπως ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών; Διότι οι τελευταίοι είναι οι εμπνευστές κι οι υπεύθυνοι της κατακρεούργησης των δημόσιων δομών Πρόνοιας, της αντεργατικής νομοθεσίας, της βαρβαρότητας που βιώνουν τα ΑμεΑ και οι οικογένειές τους. Και αν με αυτούς δέχεται η Εταιρεία να συνδιαλέγεται και να συναναστρέφεται, τα ερωτήματα - συμπεράσματα για το ρόλο της πληθαίνουν και βαθαίνουν...


Ο λαός να καταλάβει τη δύναμή του...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ! Κάπως έτσι μας τα λέει ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος υποστήριξε δημόσια ότι η Ελλάδα «δεν έχει συνηθίσει» στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Δεν φτάνει - λέει - να τις ψηφίζει, πρέπει και να τις εφαρμόζει.

Αφού λοιπόν... συνηθίσουμε να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να καταργηθούν τα ωράρια και τα εργασιακά δικαιώματα, να μην υπάρχει Υγεία - Παιδεία - Κοινωνική Ασφάλιση, τότε θα μπορούμε να λεγόμαστε «ανταγωνιστικοί».

Μόνο που σε αυτήν τη ζωή υπάρχουν «καλές» και «κακές» συνήθειες. Κι αυτή που θέλει τους λαούς να δέχονται τα πάντα προκειμένου να διατηρηθούν στα ύψη τα κέρδη του κεφαλαίου, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Φυσικά κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουμε. Εχουν μαζί τους την κυβέρνηση, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, τα Μέσα Ενημέρωσης, την ιδεολογική τρομοκρατία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τόσα άλλα.

Ομως τίποτε από αυτά δεν αρκεί, όταν οι λαοί καταλάβουν την πραγματική τους δύναμη και αποφασίσουν να επιβάλλουν αυτοί τα δικά τους ήθη και τις δικές τους... συνήθειες. Αυτές που τους θέλουν να απολαμβάνουν αυτό που παράγουν.

ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ να σταματήσει αυτή η... κωμωδία που θέλει κάποιους «υποστηρικτές» της Ελλάδας να ζητούν γενναίο και επίσημο «κούρεμα» του χρέους και κάποιους «ανθέλληνες» να το αρνούνται;

Καλοστημένο βέβαια το «παραμύθι», όμως το έργο το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα πολλές φορές. Οτι κι αν σκαρφιστούν έχει ένα κόστος, και το θέμα είναι σε ποιανού τις πλάτες θα πέσει.

Σε αυτό λοιπόν όλοι οι «διεθνείς παράγοντες» συμφωνούν απόλυτα: Πρέπει να πέσει στις πλάτες των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων. Και θα είναι για μία ακόμη φορά δυσβάσταχτο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων

Καθώς η Μέση Ανατολή και η ευρύτερη περιοχή για άλλη μια φορά φλέγεται, με την εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και το νέο μακελειό των Ισραηλινών στην πολύπαθη Γάζα, το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Διάφορες αναλύσεις περί «αντιδημοκρατικών καθεστώτων» ή «αμφίπλευρων προκλήσεων» με εξίσωση του θύτη και του θύματος στην Παλαιστίνη, που ασφυκτιά από την ισραηλινή επιθετικότητα, σηκώνουν «καπνό» για να κρύψουν την αιτία των επεμβάσεων. Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσπάθεια επέκτασης των μεγάλων οικονομικών ομίλων της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο, για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, αλλά και τη Βραζιλία και την Ινδία (την λεγόμενη συμμαχία BRICS).

Πίσω από τις επεμβάσεις κρύβεται η Ενέργεια, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, ο έλεγχος περιοχών. Αυτό έχει αποδειχθεί σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, από τις διενέξεις στον Καύκασο, τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τη Λιβύη, τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» στη Βόρεια Αφρική, όπου με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προωθήθηκαν καθεστώτα, προκειμένου να διευκολυνθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι των ΗΠΑ και της ΕΕ σε βάρος Κίνας, Ρωσίας κλπ.

Το Ισραήλ, κράτος τρομοκράτης της περιοχής που στηρίζουν ΗΠΑ και ΕΕ, με τις δολοφονικές επιθέσεις στη ρημαγμένη από τον αποκλεισμό Λωρίδα της Γάζας όπου επιβιώνουν με τεράστιες δυσκολίες πάνω από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι, προχωράει ένα βήμα παραπέρα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που στοχεύουν τη Συρία και το Ιράν. Στις πλάτες των Παλαιστινίων δημιουργείται σήμερα προγεφύρωμα για την περαιτέρω επίθεση. Ενα στοιχείο καθοριστικό που περιπλέκει το κουβάρι των ανταγωνισμών είναι η εκδήλωση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης που κάνει πιο επιθετικές τις αστικές τάξεις όλων των χωρών. Την ίδια στιγμή που επιτίθενται σε ό,τι εργατικό, λαϊκό δικαίωμα έχει απομείνει, τρώγονται μεταξύ τους για μεγαλύτερο μερίδιο καταλήστευσης του πλούτου των λαών.

Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, ενεργά συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια προσδοκώντας κάτι από το φαγοπότι των ισχυρών, από τις ανεκμετάλλευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Για τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας, όλους τους εκμεταλλευόμενους, οι επικίνδυνες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα ακόμα «καμπανάκι» για να απαιτήσουν μαζικά και αποφασιστικά να μην υπάρξει καμία εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που ετοιμάζονται. Αυτό σημαίνει να σταματήσει η στρατιωτική συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Να μη χρησιμοποιηθούν η βάση της Σούδας και άλλες εγκαταστάσεις για τη σφαγή του συριακού λαού. Αυτό όμως που απαιτείται είναι να δυναμώσει ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει σωτηρία επιλέγοντας ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όπως κάνουν αστοί ή «νεοαριστεροί» διαχειριστές, τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Ο μόνος συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αυτός που θέτει στο επίκεντρο στην κάθε χώρα την ανάγκη της οργάνωσης του λαού για τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων. Ετσι οι λαοί κυρίαρχοι, αφέντες του πλούτου που παράγουν, με εργατικό λαϊκό έλεγχο στην παραγωγή που θα έχει κίνητρό της τη λαϊκή ευημερία μπορούν να μεγαλουργήσουν αξιοποιώντας τα τεράστια επιτεύγματα της εποχής.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ