Πρόωρες εκλογές διεξάγονται σήμερα στην Ισπανία και στις κάλπες προσέρχονται 36 εκατομμύρια ψηφοφόροι και όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις το συντηρητικό, δεξιό Λαϊκό Κόμμα (PP) με 45-47% θα επανέλθει μετά από 7 χρόνια στην εξουσία, διαδεχόμενο το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE).

Οι σημερινές εκλογές πραγματοποιούνται εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που είναι συγχρονισμένη σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης. Η Ισπανία παρουσιάζει μηδενική ανάπτυξη για το τρίτο τρίμηνο του 2011, η επίσημη ανεργία έφτασε στο 22% (η πραγματική είναι πολύ παραπάνω), ενώ το κόστος δανεισμού για τα 10ετή ομόλογα έφτασε κοντά στο κρίσιμο όριο του 7% με τον «σοσιαλιστή» πρωθυπουργό Χοσέ Λουίς Θαπατέρο να εκλιπαρεί την ΕΕ και την ΕΚΤ για «άμεση» λύση στην κλιμακούμενη οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα του, ενώ ταυτόχρονα να επισημαίνει ότι η Ευρώπη χρειάζεται «μία κυβέρνηση που να λαμβάνει αποφάσεις για όλους» και «μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που να είναι πραγματικά τέτοια»!

Το κύριο ζήτημα για τις κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας είναι να περιοριστούν οι απώλειες του κεφαλαίου από την καπιταλιστική κρίση με συνέχιση της εφαρμογής μιας όλο και πιο σκληρής, αντιλαϊκής πολιτικής, όπως άλλωστε το έπραξαν και οι «σοσιαλιστές» του PSOE.

Ο υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος, Μαριάνο Ραχόι, επαναλάμβανε προεκλογικά σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνησή του εφόσον εκλεγεί εγγυάται στην ΕΕ και στις αγορές ότι θα τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πρέπει να πούμε στην Ευρώπη ότι η Ισπανία είναι μία σοβαρή και αξιόπιστη χώρα που θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της, ότι είναι μία από τις μεγάλες δυνάμεις, αν και για πολλά χρόνια είχε μία κυβέρνηση που δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων» .

Αντίθετα, το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα και ο υποψήφιός του Αλφρέδο Πέρες Ρουμπαλκάμπα αναμένεται να εισπράξει την οργή για τα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας από το 2010, όπως πάγωμα συντάξεων, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 5%, αύξηση φόρων. Ωστόσο, από ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το εκλογικό σώμα θα κινηθεί από την «Σκύλλα» στην «Χάρυβδη», όπως έγινε και στις δημοτικές εκλογές στις 22 Μάη φέτος, όπου υπερψηφίστηκαν οι υποψήφιοι του ΛΚ, και ενώ είχε εκδηλωθεί το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων».

Ταυτόχρονα, η Ενωμένη Αριστερά (IU) (σχήμα του ΚΚ Ισπανίας), που προχώρησε σε μία εκλογική συμμαχία με άλλους μικρότερους σχηματισμούς, όπως Οικολόγοι, Πρωτοβουλία για την Καταλωνία κ.λπ., φαίνεται να διπλασιάζει το ποσοστό του 3,77% που είχε λάβει στις εκλογές του 2008. Αυτό το οπορτουνιστικό σχήμα θέτει, μεταξύ των προτεραιοτήτων του, «το Σύμφωνο για την Εργασία και την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους», θέματα στα οποία «συγκλίνει και συμφωνεί απόλυτα» με τις Εργατικές Επιτροπές (CCOO) (μία από τις δύο μεγαλύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας, που από ταξικές, αγωνιστικές θέσεις στην περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο, κατάντησαν να συμμετέχουν χρόνια τώρα σε διαπραγματεύσεις στο όνομα της «κοινωνικής ειρήνης»). Η Ενωμένη Αριστερά, όπως και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς όπου συμμετέχει αποτελεί ένα διαχειριστικό ανάχωμα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Μοναδική δύναμη που στέκεται στον αντίποδα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας (PCPE), που προβάλλει την ανάγκη της οργάνωσης της ταξικής, εργατικής πάλης απέναντι στη διαχείριση της κρίσης και συνδέει την πάλη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης με προοπτική την εργατική εξουσία και τη σοσιαλιστική κοινωνία. Παλεύει για την έξοδο από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Παρά τις δυσκολίες με τον εκλογικό νόμο, τις διώξεις στελεχών του, το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας κατεβάζει υποψηφίους στο 80% των περιφερειών και αποτελεί την πραγματική αγωνιστική προοπτική για τους εργαζόμενους, τα εκμεταλλευόμενα στρώματα.

Οπως σημειώνει το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας, η εναλλακτική λύση που προτείνει «περνάει μέσα από τη διαμόρφωση ενός εργατικού, λαϊκού μετώπου με κοινωνικές συμμαχίες και μία στρατηγική διαρκούς κινητοποίησης που να είναι ικανή να απευθύνεται στις πιο συνειδητοποιημένες δυνάμεις του λαού και της εργατικής τάξης, για να δώσουν τη μάχη που απαιτεί η ιστορική στιγμή.

Σήμερα η εξαθλιωμένη και υπερεκμεταλλευόμενη εργατική τάξη, η νεολαία χωρίς δουλειά και μέλλον, η νεολαία που πεθαίνει στο διαρκή ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι γυναίκες που προστίθενται διά της βίας στη στρατιά των φτωχών και της δίνουν θηλυκό χρώμα, μπορούν να εναποθέσουν την ελπίδα τους για αλλαγή, σε ένα σχέδιο που δε θα επιδοτείται από τις κυρίαρχες τάξεις και που θα στηριχθεί στην πεποίθηση ότι η εργατική τάξη είναι η μελλοντική ηγεμονική τάξη που θα απελευθερώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα από την ιμπεριαλιστική σκλαβιά. Ενα σχέδιο που να έχει ως κεντρικό σύνθημα, σε αυτές τις στιγμές σοβαρών δυσκολιών του ηγεμονικού μπλοκ εξουσίας, μία καθαρή θέση: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Για όλα αυτά, μεταξύ του ρεφορμιστικού μπλοκ που στηρίζεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τις κυρίαρχες τάξεις και τις δομές τους, και τον επαναστατικό πόλο, χωράει μόνο μία στάση σταθερής αντιπαράθεσης για να κερδίσει ο επαναστατικός πόλος την ηγεμονία στους κόλπους της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή, για να πάει η εργατική τάξη και ο λαός από θέσεις διαχείρισης ή μεταρρύθμισης του καπιταλισμού σε θέσεις προοπτικής προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση μεταξύ του ρεφορμισμού και των επαναστατικών δυνάμεων».