Εκεί όμως που τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνα, είναι τα θεσμικά αιτήματα. Εκεί η ΓΣΕΕ δίνει ρεσιτάλ εργοδοτικού και κυβερνητικού συμβιβασμού, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ προτείνει διευθέτηση του χρόνου εργασίας μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις, πλήρη νομιμοποίηση της μερικής απασχόλησης με την καθιέρωση «πλαφόν» και νομιμοποίηση των ομαδικών απολύσεων με μόνη προϋπόθεση την έγγραφη διατύπωση αξιόπιστης δικαιολογίας από τον εργοδότη! Με τέτοια μαεστρία, ούτε οι βιομήχανοι δε θα μπορούσαν να διατυπώσουν τις προτάσεις τους. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν την απάντηση που πρέπει. Να πετάξουν στα σκουπίδια το κατάπτυστο πλαίσιο, να συνταχθούν με το ΠΑΜΕ στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.
Οι κυβερνώντες δε χάνουν ευκαιρία που να μη χρυσώσουν το «χάπι» της «ανταγωνιστικότητας». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος, μιλώντας χτες σε σχετική εκδήλωση, χαρακτήρισε «αυτονόητο» πως «ο ανταγωνισμός, όταν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που διασφαλίζουν ότι λειτουργεί εύρυθμα, αποβαίνει προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της οικονομίας».
Επιχειρώντας, μάλιστα, να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του, διατύπωσε την άποψη πως «οι πολίτες γνωρίζουν από τη δική τους εμπειρία τα οφέλη του ανταγωνισμού. Ολοι μας - είπε -μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα στην κατάσταση των μονοπωλίων και των ολιγοπωλίων που υπήρχαν στο παρελθόν σε διάφορους κλάδους της οικονομίας και στην κατάσταση που υπάρχει σήμερα, που οι κλάδοι αυτοί έχουν ανοίξει στον ανταγωνισμό»!
Είναι φανερό πως ο κ. Αλογοσκούφης ταυτίζει, σκόπιμα, το κοινωνικό σύνολο με την ολιγαρχία του πλούτου. Γιατί, ξέρει πολύ καλά πως η αξιόλογη - τα τελευταία χρόνια - ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας δεν απέφερε κανένα απολύτως όφελος στο κοινωνικό σύνολο. Για τους εργαζόμενους και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» ταυτίζεται με την έξαρση της ακρίβειας και την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι μόνοι που επωφελήθηκαν από τα αλυσιδωτά μέτρα και πολιτικές που πήραν οι κυβερνώντες για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ήταν τα μονοπώλια (κρατικά ή ιδιωτικά), οι πολυεθνικές και οι κάθε είδους συνεταίροι τους στην Ελλάδα.
Αν, λοιπόν, για την κυβέρνηση και τους υπερασπιστές της πολιτικής της η «ανταγωνιστικότητα» αποτελεί όραμα, για τους εργαζόμενους και εν γένει τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς είναι εφιάλτης.
Συνεχίζει απτόητος ο πρόεδρος του ΣΥΝ όχι απλά να καλεί το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία, αλλά να την εμφανίζει και περίπου σαν... λαϊκή απαίτηση. Δήλωσε στην εκπομπή MEGA ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ: «Πάρα πολλοί, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, ζητάνε συνεργασία. Κι εμείς λέμε, ελάτε, έχουμε συγκεκριμένα θέματα. Ελάτε να σταματήσουμε τη ΝΔ. Σταματήστε να συζητάτε για τα δικά σας ζητήματα. Σταματήστε να βάζετε μεγαλόπνοες ιδέες, οι οποίες δεν έχουν καμία βάση. Ελάτε σε απλά πράγματα που θέλουν οι πολίτες να συνεργαστούμε. Αλλά δυστυχώς δεν παίρνουμε απάντηση»... Τα οποία «απλά πράγματα» είναι κατά τον Αλ. Αλαβάνο το Ασφαλιστικό, η Παιδεία, οι ιδιωτικοποιήσεις - δηλαδή σχεδόν το σύνολο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, τις οποίες το ΠΑΣΟΚ έθεσε σε εφαρμογή κατ' απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου που τις έχει απόλυτη ανάγκη. Λεπτομέρειες για τον πρόεδρο του ΣΥΝ που στην ερώτηση αν μπορεί ο ΣΥΝ να συμφωνήσει με το ΠΑΣΟΚ σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, απαντά: «Μα εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε επιμέρους ζητήματα... Ας συμφωνήσουμε σε επιμέρους ζητήματα...»!
Κατόπιν αυτών πιστεύουμε ότι εκ παραδρομής (κακό πράγμα η συνήθεια) ο Ν. Βούτσης κατήγγειλε το ΚΚΕ αντί για το ΠΑΣΟΚ για «ανθενωτική πολιτική, εγκληματικά ανεύθυνη, ανιστόρητη».
Γιατί αν δε συζητήσουν αυτό θα πρέπει στην πολιτική ατζέντα να έρθει «πρώτο» το θέμα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτά που η κυβέρνηση δηλώνει πως θα «ενοποιήσει», για να μην πει την αλήθεια: Οτι θα τα κατακρημνίσει...
Και, πιστέψτε μας, κανείς τους δε θέλει να συζητηθεί αυτό το θέμα. Η μεν Νέα Δημοκρατία γιατί πάει να πάρει αντιλαϊκότατα μέτρα και προτιμά να τα πάρει σιωπηλά και το δε ΠΑΣΟΚ διότι ...δεν έχει τι να πει.
Πώς να μιλήσει, όταν η κυβέρνηση εφαρμόζει τον δικό του νόμο (τον περίφημο νόμο Ρέππα), για τον οποίο ο υπουργός Εργασίας Βασίλης Μαγγίνας «στάζει μέλι», όπου σταθεί κι όπου βρεθεί;
Μόνο που αν και αυτοί δε θέλουν να μιλήσουν είναι ο Ελληνας ασφαλισμένος, που έχει πολλά, πάρα πολλά να πει για όσα γίνονται. Κι ο καλύτερος τρόπος για να ακουστεί η φωνή του είναι να μιλήσει με αγώνες και κινητοποιήσεις.
ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ έναν από τους πλέον αντιλαϊκούς προϋπολογισμούς, μας ...δουλεύουν κι από πάνω. Ο λόγος για το υπουργείο Οικονομίας, που ανακοίνωσε «έκτακτη ενίσχυση» για το υπουργείο Παιδείας, ύψους 27 εκατομμυρίων ευρώ.
Το ότι προσφέρουν μερικά ψίχουλα - που τα παρουσιάζουν και ως κίνηση κοινωνικής ευαισθησίας - θεωρούν ότι μπορεί να αλλάξει τη γνώμη των φοιτητών, των μαθητών και των γονιών τους, που συνεχίζουν να πληρώνουν αδρά για τη «δημόσια και δωρεάν» Παιδεία μας;
`Η, μήπως, νομίζουν ότι είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί μια κυβέρνηση να δημιουργήσει εντυπώσεις με τέτοια κολπάκια;