Από τις πρόσφατες διαμαρτυρίες Αμερικανών εργαζομένων εξαιτίας της αναστολής λειτουργίας του δημόσιου τομέα

Στο παρά πέντε λοιπόν αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Οχι όμως για πολύ... γιατί τα βαθιά προβλήματα της αμερικανικής καπιταλιστικής οικονομίας (διόγκωση δημόσιου χρέους, αναδιάρθρωση και ανακεφαλαίωση προβληματικών χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών οργανισμών, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων) παραμένουν και δεν είναι δυνατόν να κουκουλωθούν μερικές βδομάδες με μία απλή παράταση της χρηματοδότησης. Ετσι, μετά από μία σύντομη ανάπαυλα λίγων ημερών, την τελευταία βδομάδα του Οκτώβρη θα ξαναρχίσουν οι διαβουλεύσεις ανάμεσα στα 29 μέλη της διακομματικής Συνδιάσκεψης του Κογκρέσου για τον Προϋπολογισμό.

Με λίγα λόγια, οι δύο πλευρές θα κινηθούν σε έναν άξονα αντιπαράθεσης παρόμοιο με αυτόν πάνω στον οποίο κινήθηκαν τις 16 ημέρες της «δημοσιονομικής κόντρας». Είναι φανερό λοιπόν πως οι αντιπαραθέσεις στο Καπιτώλιο θα συνεχιστούν. Η αντιπαράθεση εκφράζει διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου στη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη για τη δική «συνταγή» και «μείγμα» διαχείρισης εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης.

Μοναδικός δρόμος για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, η απαξίωση της εργατικής δύναμης, η καταστροφή και κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα η «φαγωμάρα» γίνεται για το το ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα έχει τις λιγότερες απώλειες.

Εκφραση αυτής είναι το γεγονός ότι το «πρόγραμμα υγείας» του Ομπάμα, που βρίσκει την αντίθεση των Ρεπουμπλικάνων είναι στην ουσία ενίσχυση στους φαρμακευτικούς ομίλους και τα μονοπώλια της υγείας και δεν λύνει το πραγματικό τεράστιο πρόβλημα των περίπου 50 εκατομμυρίων ανασφάλιστων στις ΗΠΑ, που έχουν ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Οι Ρεπουμπλικάνοι από την άλλη, κυρίως (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και Δημοκρατικοί) εκφράζουν συμφέροντα άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Και εδώ εκφράζεται η διαπάλη ανάμεσα στις τράπεζες και σε άλλα τμήματα του κεφαλαίου. Ο Ομπάμα θεσμοθέτησε ρυθμίσεις για αυστηρότερους ελέγχους σε μια σειρά ζητήματα, όπως στους όρους χορήγησης δανείων πράγμα που δυσκολεύει τη βιομηχανία, στην αγορά παραγώγων και στο ενεργητικό των τραπεζών. Επίσης, επέβαλε με νομοθετική κατοχύρωση τη δυνατότητα και υποχρέωση του κράτους να στηρίζει τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όταν κινδυνεύουν από χρεοκοπία, να στηρίζει το χρέος τους, να δανείζει χρήματα με προνομιακούς όρους, να αγοράζει ομόλογα, να ξεπληρώνει τους πιστωτές τους, ακόμα και να αναλαμβάνει τον έλεγχο «προβληματικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ειδικού βάρους» και να τα «τεμαχίζει» σε μικρότερα, προκειμένου να τα προστατέψει από το ενδεχόμενο ντόμινο άλλων επιχειρήσεων. Εδωσε το δικαίωμα στη FED (Ομοσπονδιακή Τράπεζα) εν μέσω κρίσης να παρέχει στους τραπεζικούς ομίλους έως και 4 τρισ. δολάρια. Αυτές είναι κάποιες μόνο από τις πλευρές που έχουν πιο πολύ αναδειχτεί και μπορούν να εξηγήσουν εν μέρει τη διαφοροποίηση της τακτικής που ακολουθούν οι πτέρυγες του αστικού πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ.

Το σίγουρο είναι ότι το ζητούμενο της ενίσχυσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας που εξυπηρετούν και οι δύο πτέρυγες, προϋποθέτει την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Οι Αμερικανοί εργάτες επομένως δεν πρέπει να μείνουν στην επιφάνεια της αντιπαράθεσης αλλά να δουν την ταξική ουσία της, και να συνειδητοποιήσουν ότι η δική τους ευημερία βρίσκεται μόνο στη σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου. Και εδώ η απουσία ταξικά προσανατολισμένου κινήματος που θα απαιτήσει βαθύτερες αλλαγές είναι εμφανέστατη.

Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, με τη σημερινή διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία είναι φυσικό να προκαλούν παγκόσμια ανησυχία. Οι διαρκείς «επισημάνσεις» της Κίνας (που κατέχει το 1/3 του χρέους των ΗΠΑ σε ομόλογα!) για τις πιθανές επιπτώσεις, που θα είχε στο σύνολο της καπιταλιστικής οικονομίας μία στάση πληρωμών εκ μέρους του αμερικανικού Δημοσίου, μιλούν από μόνες τους. Οπως μιλά από μόνη της η πρόταση - μανιφέστο κρατικών κινεζικών Μέσων ενημέρωσης για «αποαμερικανοποίηση» του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και την αντικατάστασή του από «μία νέα παγκόσμια τάξη στην οποία όλες οι χώρες, μικρές και μεγάλες, φτωχές ή πλούσιες, θα απολαμβάνουν την ίδια προστασία και σεβασμό βασικών συμφερόντων τους». Το αναδεικνύει και η πρόσφατη υποβάθμιση του αξιόχρεου του αμερικανικού Δημοσίου από τον κινεζικό οίκο αξιολόγησης «Dagong Global» από την κατηγορία Α στην κατηγορία Α-. Οπως το αναδεικνύουν και οι επισημάνσεις της επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ για την ανάγκη «πιο μακροπρόθεσμων» δημοσιονομικών λύσεων στις ΗΠΑ, προκειμένου να αποφευχθούν αρνητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.

Φυσικά όλες αυτές οι «επισημάνσεις» ή οι επικλήσεις για νέα «παγκόσμια τάξη» ή «πολυπολικό κόσμο» δεν έχουν κανένα όφελος για τα λαϊκά συμφέροντα γιατί είναι στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και με δεδομένη για όλους την εξουσία των μονοπωλίων, την κύρια δηλαδή αιτία όλων των δεινών των λαών.