ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 20 Οχτώβρη 2012 - 2η έκδοση
Σελ. /32
Να αλλάξουμε βιβλίο, όχι σελίδα

Είδε κάποιος σε ένα - έστω σε ένα - από τα κανάλια της αστικής τάξης, έστω κι ένα σύντομο απόσπασμα από την ομιλία στην προχτεσινή κεντρική απεργιακή συγκέντρωση; Ούτε πλάνο.

Στον πόλεμο που φουντώνει η προπαγάνδα παίζει κυρίαρχο ρόλο δίπλα στην καταστολή. Οι καπιταλιστές εξαφανίζουν από τη δημόσια τηλεοπτική εικόνα τον αντίπαλό τους, υποβάλλοντας την ιδέα ότι αυτός δεν υπάρχει.

***

Παράλληλα, αυτοί που λίγους μήνες πριν έγραφαν καθημερινά ότι θα βούλιαζε στα Τάρταρα η χώρα αν δεν περνούσε το μνημόνιο, τώρα κλαίνε, δήθεν, για τα λάθη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Δεν τους έπιασε ο πόνος για την εργατική τάξη. Τα επόμενα διάδοχα πολιτικά σχήματα ετοιμάζουν. Και πασχίζουν να κατοχυρωθούν ως αξιόπιστοι αναλυτές και καθοδηγητές του μέλλοντός μας.

Απ' αυτούς τους υποκριτές κρατάμε μόνο την ομολογία ότι οι ανατροπές στα εργασιακά δεν είναι κάτι περιστασιακό, αλλά ήρθαν για να μείνουν. Με το δικό τους τρόπο ομολογούν ότι το κρίσιμο σ' όλη την ιστορία είναι να εξασφαλιστούν για το κεφάλαιο μακροχρόνιες συνθήκες κερδοφορίας κι ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις (ασφαλώς και δεν περιμένουμε απ' αυτούς να αναγνωρίσουν ότι το ΚΚΕ εξαρχής τόνισε ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν αφορούν στην πρόσκαιρη αντιμετώπιση του χρέους αλλά στο πώς θα εξασφαλιστούν για τους καπιταλιστές συνθήκες καλύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης κι ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν, αν δεν παρεμποδίσει την εφαρμογή τους η ίδια η εργατική τάξη με την πάλη της).

***

Δε θα αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα των αστών αν δεν απαντάμε διαρκώς στο κεντρικό ερώτημα: Τι φταίει;

Μας λένε ότι φταίει ο ένας ή ο άλλος κακός χειρισμός.

Τα στοιχεία λένε ότι δε φταίει ο δράκος, αλλά το ίδιο το σύστημα.

Από κει να ξεκινάμε για να βάλουμε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, ώστε να έχουμε δρόμο ανοιχτό για το επόμενο βήμα. Το βήμα που ανοίγει δρόμο για την ανάληψη της εξουσίας από τους παραγωγούς του πλούτου.

***

Το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σκοτώνει. Το γνωρίζουμε από την εμπειρία. Τώρα το καταγράφουν και οι στατιστικές.

Είναι, όμως, δυνατόν το σύστημα να αυτοκτονεί; Να σκοτώνει, δηλαδή, τη μόνη δύναμη στην εκμετάλλευση της οποίας στηρίζει την ύπαρξή του, την εργατική; Το σύστημα δεν αυτοκτονεί.

Απλά, το σύστημα αξιοποιεί την τρομακτική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και με εργαλείο τη μέχρι τώρα πολιτικοϊδεολογική κυριαρχία του υποβιβάζει το επίπεδο ζωής ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης ώστε από την ακόμα πιο στυγνή εκμετάλλευσή του να έχει περισσότερα κέρδη.

Το σύστημα χρησιμοποιεί τα θύματά του για να παρουσιάσει τις ασπιρίνες που προσφέρει ως φιλανθρωπία.

Σ' αυτή τη ρότα της φιλανθρωπίας εμφανίζονται και τα νέα πολιτικά σχήματα που ετοιμάζονται να αναλάβουν στη θέση των ξεφωνημένων.

Αυτά τα νέα σχήματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλάνε ήδη για «καμένη γη». Η τακτική παλιά, από το ίδιο οπλοστάσιο της σοσιαλδημοκρατίας, που καλείται να βγάλει και πάλι το σύστημα από τα δύσκολα.

Πόσα θύματα αντέχουμε ακόμα για να το πάρουμε ανάποδα;

***

Αυτό το δρόμο σπεύδει να κλείσει η αστική τάξη επιταχύνοντας την εφαρμογή του σχεδίου για αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος έτσι που τίποτα να μην αλλάξει στο βασικό, την εκμετάλλευση, κι όλα να μοιάζουν καινούρια.

Η εξέλιξη, σωστά το λένε, επιταχύνεται. Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να 'ναι έτοιμο να αντεπεξέλθει στα πιο απότομα ζιγκ ζαγκ.

Να τους ρίξουμε απ' το κάρο πριν προλάβουν να σταθεροποιήσουν την πορεία τους.

***

Ασχετο: Είναι λάθος δρόμος η κατάθλιψη. Θα πει ο επιστήμονας ότι η κατάθλιψη είναι μια κατάσταση για την οποία δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον άρρωστο. Σωστό μόνο αν δεχτούμε την κατάσταση ως αρρώστια κι όχι ως συνεπαγόμενο μιας οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής πραγματικότητας που μπορούμε να την αλλάξουμε. Εδώ και ο αναντικατάστατος ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος ως της πρωτοπόρας συνείδησης της εργατικής τάξης. Να δείχνει στην εργατική τάξη ότι όχι μόνο δεν πρέπει να ανέχεται τη μιζέρια αλλά και να φωτίζει το δρόμο για να 'ναι περήφανη - κι όχι καταθλιπτική - για το γεγονός ότι τα πάντα εξαρτώνται από τα χέρια της και το μυαλό της. Για να δικαιώνεται στην πράξη η δήλωση ότι η πραγματική αυγή της ανθρωπότητας είναι τότε που η εργατική τάξη καταργεί τους εκμεταλλευτές της.


ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ

Η «ΔΥΣΚΟΛΙΑ» ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΩΝ: «Είχα πάντοτε μια δυσκολία να καταλάβω από πού προκύπτει όλη αυτή η οργή που βλέπουμε κάθε τόσο να εκδηλώνεται γύρω μας» (στο ΕΘΝΟΣ).

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ: «Το 15,8% των Γερμανών ή 12,9 εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούνται σήμερα φτωχοί (...) υπάρχει σημαντική αύξηση από το 2005 (...) τότε, ο αριθμός των φτωχών στη Γερμανία αντιστοιχούσε στο 12,2%, ενώ το 2008 είχε φτάσει το 15,6% (...) Στην Ιταλία το πρώτο εξάμηνο του έτους έχει αυξηθεί κατά 15,2% ο αριθμός των Ιταλών που ζήτησαν βοήθεια (συσσίτιο, ρούχα ή στέγη) (...) στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι το 2010 ο αριθμός των φτωχών αυξήθηκε κατά 1,9 εκατομμύρια, για να φτάσει τα 115,7 εκατομμύρια» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ: «Σ' όλο τον πλανήτη (...) 925 εκατομμύρια - περισσότεροι από τον πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης μαζί - αδυνατούν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη τροφή (...) 1,4 δισεκατομμύρια συνάνθρωποί μας (...) προσπαθούν να επιβιώσουν με λιγότερα από 1,25 δολάρια την ημέρα (...) μετά το 2009 καταγράφεται σημαντική αύξηση της φτώχειας ως συνέπεια του έντονου "κοινωνικού σοκ" που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Ο ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: «Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση (...) αυξάνει δραματικά τους δείκτες κατάθλιψης (...) περίπου 850.000 Ελληνες και 1,1 εκατ. Ελληνίδες πάσχουν από ήπια έως σοβαρή κατάθλιψη (...) η οικονομική κρίση αποτελεί την κύρια αιτία αύξησης των κρουσμάτων κατάθλιψης (...) σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μέχρι το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη σημαντική αιτία ανικανότητας για εργασία και μέχρι το 2030 η πρώτη» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: «Αποδεικνύεται πόσο σοβαρό ατόπημα της κυβέρνησης Παπαδήμου (...) αποτελεί η αποδοχή της κουβέντας για τα εργασιακά (...) οι μισθοί ή οι συντάξεις που μειώνονται μπορεί αύριο να αυξηθούν. Αλλά τα εργασιακά δικαιώματα που καταργούνται θα χρειαστούν δεκαετίες για να αποκατασταθούν» (στα ΝΕΑ).

Ο ΣΤΟΧΟΣ: «Χρειαζόμαστε την ευελιξία (...) μέχρι τον Φεβρουάριο εκπνέουν όλες οι παλαιές κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας. Με τι θα μοιάζουν οι νέες συμφωνίες, τις οποίες θα χρειαστεί η οικονομία προκειμένου να διευκολύνει την επαναφορά της σε θετικούς ρυθμούς παραγωγής;» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ: «Αν όλα εξελιχθούν ομαλά (...) όσα θα γίνουν το επόμενο διάστημα θα σημαδέψουν την πορεία της χώρας. Το οικονομικό μοντέλο θα αλλάξει δραματικά και το πολιτικό σύστημα θα αναδιαταχθεί πλήρως. Τίποτε δεν θα μείνει το ίδιο. Προσδεθείτε...» (στο ΒΗΜΑ).

ΤΑ ...ΕΞΑΣΤΗΛΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ οι απεργιακές διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ

ΕΘΝΟΣ: Λευκός καπνός για συμφωνία των Βρυξελλών

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τα τρία δύσκολα στάδια μέχρι τη δόση

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Αίτημα στους Ευρωπαίους για άμεση έμπρακτη στήριξη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Στήριξη - ανάσα

ΤΑ ΝΕΑ: Μια σχέση αξίας 31,5 δισ. ευρώ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ολη η δόση στους δανειστές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Αμεση καταβολή ολόκληρης της δόσης

Η ΕΛΛΑΔΑ: Η φτώχεια απειλεί για κοινωνική έκρηξη

Ο ΛΟΓΟΣ: Τι μας χωρίζει από την τρόικα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Σύνταξη με ευνοϊκές ρυθμίσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αποζημιώσεις με πλαφόν

Η ΑΥΓΗ: Αρπάζουν από τα ΑΕΙ και την περιουσία τους

ΥΠΟ-ΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
Μάχη σε κάθε τόπο δουλειάς

«Σήμερα που η κρίση οξύνεται ολοένα και περισσότερο, και το κεφάλαιο εξαπολύει λυσσαλέα επίθεση (...) δε δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός (...) Δεν έχουν τα μέτρα καμία σχέση ούτε με τα χρέη ούτε με τα ελλείμματα. Μόνο με την ανάκαμψη της κερδοφορίας (...) έχουν σχέση. Και για να γίνει αυτό πρέπει να τσακίσουν εμάς (...) με στοχοπροσήλωση στην όλο και μεγαλύτερη οργάνωση και μαζικοποίηση στα Συνδικάτα, στις Επιτροπές Ανέργων, στις Λαϊκές Επιτροπές, να ετοιμαστούμε να δώσουμε τη μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς. Σε κάθε Εργοστάσιο, σε κάθε Λιμάνι, σε κάθε γιαπί... Δίνουμε τη μάχη να μην περάσουν τα μέτρα. Αυτά τα μέτρα, αυτές οι πολιτικές δεν ανατρέπονται από τα πάνω. Οσο στην οικονομία θα κυριαρχούν τα μονοπώλια και η οργάνωσή τους, η ΕΕ, η επίθεση θα είναι αμείλικτη και διαρκής. Δε φτάνει να καταγγέλλεις τα μέτρα και την κυβέρνηση, χωρίς να τα βάζεις με τα συμφέροντα που κρύβονται από πίσω, χωρίς να τα βάζεις με τα μονοπώλια.

Κάτω από τη δική μας σημαία

(...) Αγώνας μέσα από τις γραμμές του ταξικού εργατικού κινήματος, αγώνας κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ, σημαίνει αγώνας κάτω από τις δικές μας σημαίες. Σημαίνει αγώνας με βάση τα συμφέροντα της δικής μας τάξης. Αγώνας με βάση τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού συνολικά (...) Η εργατική τάξη να διώξει από πάνω της τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που για χρόνια ολόκληρα κατατρώει τα συνδικάτα, οδηγεί τους εργαζόμενους σε υποχωρήσεις, σε συμβιβασμό, σε ήττα. Χρειάζεται αλλαγή συσχετισμού δύναμης με απεγκλωβισμό από την επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας, από την επιρροή της εργοδοσίας, του κράτους, νέων δυνάμεων που σήμερα είναι μακριά από τα συνδικάτα, χωρίς οργάνωση.

Γνήσια ταξική αλληλεγγύη

Ειδικά για τους ανέργους (...) απαιτείται επιθετικό κίνημα για την προστασία τους, που να είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με την οργάνωση στους χώρους δουλειάς για το δυνάμωμα της ταξικής πάλης (...) Καλούμε κάθε άνεργο να σηκώσει το ανάστημά του, να πάει στο συνδικάτο του και να αναζητήσει το συνάδελφο με τα ίδια προβλήματα, να πάρει και να δώσει θάρρος, να απλώσει το χέρι, όχι για ελεημοσύνη όπως τον θέλουν οι διάφορες ΜΚΟ και άλλοι δήθεν φιλάνθρωποι, πίσω από τους οποίους κρύβεται συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ. Να απλώσει το χέρι για να τραβήξει άλλους στη μάχη και να τον τραβήξουν άλλοι μπροστά. Να βοηθήσει και να βοηθηθεί. Αυτή είναι η γνήσια ταξική αγωνιστική αλληλεγγύη. ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!» (από την ομιλία στην κεντρική απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια προχτές / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ