Η παραίτηση - κατ' άλλους αποπομπή - του Ν. Κοτζιά από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών την περασμένη Τετάρτη σήκωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, μεγάλη συζήτηση, που όμως επιχειρήθηκε να εστιάσει σε δευτερεύουσες πλευρές, σε «προσωπικές διαμάχες» και «δεσμεύσεις».

Χωρίς να αγνοεί κανείς και τέτοιες πλευρές, η ουσία πρέπει σε κάθε περίπτωση να αναζητηθεί αλλού: Η σημαντική αυτή εξέλιξη, που σε κάθε περίπτωση και σε πρώτη ανάγνωση ήρθε να επιβεβαιώσει την προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχιση της κυβερνητικής συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ και τον Π. Καμμένο, δεν μπορεί παρά να ιδωθεί μέσα στο αμερικανοΝΑΤΟικό πλαίσιο της πολιτικής της κυβέρνησης.

Το πλαίσιο αυτό άλλωστε είναι όχι παράγοντας κυβερνητικής «διγλωσσίας», όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά «συγκολλητική ουσία» της κυβέρνησης, της οποίας η αποφασιστικότητα να υπηρετήσει τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς βαθαίνει συν τω χρόνω.

Οσο για τις επιμέρους διαφωνίες ή επιδιώξεις εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου, αυτό ακριβώς έχουν ως περιεχόμενο, δηλαδή το πώς θα υπηρετηθούν καλύτερα τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή, που αποτελούν την κοινή «βάση» σύσσωμης της κυβέρνησης.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ανακοινώνοντας την αποδοχή της παραίτησης Κοτζιά από τον πρωθυπουργό, το Μέγαρο Μαξίμου έσπευσε να διαλύσει ενδεχόμενες αμφιβολίες για την προσήλωσή του στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς πριν καν αυτές εκδηλωθούν, λέγοντας ότι ο πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών, προκειμένου «να συνδράμει με όλες του τις δυνάμεις στην επιτυχή ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών».

Λίγο αργότερα, την ίδια μέρα, τη διαβεβαίωση αυτή επανέλαβε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας κάνοντας δήλωση για το θέμα έξω από το Μαξίμου, μήνυμα που έστειλε και σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ.

Την ίδια διαβεβαίωση επέμεινε να επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός όλη τη βδομάδα, ενώ κυριάρχησε και στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Παρασκευή από τις Βρυξέλλες, μετά το πέρας των εργασιών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου δήλωσε ότι ο Ν. Κοτζιάς αφήνει ένα πολύ σημαντικό έργο και έχει ανεβάσει «πολύ ψηλά τον πήχη» στην εξωτερική πολιτική. Υπερασπίστηκε πάντως και τον Π. Καμμένο, λέγοντας πως σε όλες τις κυβερνήσεις συνεργασίας υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, εντούτοις στο εξωτερικό όλοι πρέπει να εμφανίζονται με «καπέλο» την εθνική γραμμή.

Εξάλλου, παρά τη δήλωση του κυβερνητικού εκπρόσωπου την Τετάρτη - που υποτίθεται ότι «ξεχείλισε το ποτήρι» - πως «το τρένο της κυβέρνησης έχει σαφή κατεύθυνση και προχωρά σταθερό στον προορισμό του, και όποιος δεν θέλει να φτάσει σε αυτόν τον προορισμό ή όποιος δυσφορεί στη διαδρομή, τότε μπορεί να κατέβει από το τρένο», κανείς δεν μπορεί να «κατηγορήσει» τον πρώην υπουργό για το αν βρίσκεται ή όχι στο αμερικανοΝΑΤΟικό αυτό «τρένο».

Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι μετά την πρόωρη αποχώρησή του από το υπουργικό συμβούλιο την περασμένη Τρίτη - όπου, σύμφωνα με όσα διέρρευσαν, αντάλλαξε κατηγορίες με τον Π. Καμμένο για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων των υπουργείων τους, με τον πρωθυπουργό να κρατά «ίσες αποστάσεις» - ο Ν. Κοτζιάς επισκέφτηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (είχε μόλις επιστρέψει από επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο, ενόψει του νέου γύρου διεργασιών στο Κυπριακό) και σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες συζήτησαν το αν η παραίτησή του θα είχε νομικές συνέπειες στη συμφωνία των Πρεσπών και στις σχετικές διευθετήσεις για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών με την Αλβανία.

Σίγουρο είναι επίσης ότι πολλές διεργασίες και σε διάφορες κατευθύνσεις εξελίσσονται στο παρασκήνιο, όπως και ότι το μπλέξιμο της χώρας στα βρώμικα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ «τρέχει» σε πολλά επίπεδα, που θα φανεί το επόμενο διάστημα κατά πόσο συνδέονται και με τις εξελίξεις αυτές. Πολλά, για παράδειγμα, γράφτηκαν μέσα στη βδομάδα, τόσο για τα «εναλλακτικά σχέδια» των ευρωατλαντικών διευθετήσεων στα Βαλκάνια, όσο και για τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά και την Κύπρο, όπου «ζεσταίνεται» όπως όλα δείχνουν μια επανέναρξη των συνομιλιών, με βασικό διακύβευμα τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου στην περιοχή.

Αλλωστε, δεν μπορεί κανείς παρά να σημειώσει και τη συγκυρία της παραίτησης Κοτζιά, λίγες μέρες μετά από όσα συνέβησαν με την επίσκεψη Καμμένου στις ΗΠΑ, ο οποίος - συνοδεία του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζ. Πάιατ - βρέθηκε και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δίνοντας βαρβάτα διαπιστευτήρια, «ανοίγοντας» θέμα εγκατάστασης νέων και επέκτασης παλιών αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων. Αλλά και καταθέτοντας «εναλλακτικά σενάρια» για το πώς μπορεί να υπηρετηθεί η στρατηγική της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια σε περίπτωση που δεν ευοδωθεί η συμφωνία των Πρεσπών, που έχει την υπογραφή του Κοτζιά. Σενάρια όπως αυτά, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν τις προηγούμενες μέρες στον Τύπο, είχαν συζητηθεί μεταξύ άλλων και στους διαδρόμους της πρόσφατης ΝΑΤΟικής Συνόδου των υπουργών Αμυνας.

Σε κάθε περίπτωση, είναι μέσα σε αυτό το κοινό αμερικανοΝΑΤΟικό πλαίσιο το οποίο υπηρετεί η κυβέρνηση όπου μπορεί κανείς να αναζητήσει και τις όποιες απαντήσεις και σε ζητήματα που εμφανίζονται ως «ακατανόητα» (κατά τον χαρακτηρισμό του Ν. Κοτζιά την Παρασκευή, μετά τη συνεδρίαση του κόμματός του, «Πράττω»), όπως το πώς γίνεται να φεύγει ο υπουργός που «έτρεξε» τη συμφωνία των Πρεσπών ενώ ο πρωθυπουργός δηλώνει την προσήλωσή του σε αυτή.

Οπως και να 'χει, το βασικό για το λαό μας είναι ότι η εμπλοκή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς βαθαίνει, φέρνοντας μαζί της τεράστιους κινδύνους. Οι εξελίξεις απαιτούν τον ίδιο όχι θεατή των επικίνδυνων σχεδιασμών, αλλά πρωταγωνιστή της πάλης για απεμπλοκή της χώρας από αυτούς.