ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 20 Γενάρη 2002
Σελ. /32
ΥΓΕΙΑ
Για τις κινητοποιήσεις πανεπιστημιακών καθηγητών ιατρικών σχολών

Η στελέχωση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Χαϊδαρίου θα γίνει με μετεγκατάσταση κλινικών, τμημάτων και εργαστηρίων του Πανεπιστημίου Αθηνών, τα οποία σήμερα είναι διάσπαρτα σε διάφορα νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου
Η στελέχωση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Χαϊδαρίου θα γίνει με μετεγκατάσταση κλινικών, τμημάτων και εργαστηρίων του Πανεπιστημίου Αθηνών, τα οποία σήμερα είναι διάσπαρτα σε διάφορα νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου

Η ψήφιση του νόμου 2889/01 για την Υγεία αποτέλεσε και την αφορμή, για να ξεκινήσει ένας γύρος κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών καθηγητών που διδάσκουν στις Ιατρικές Σχολές της χώρας μας. Είναι ο νόμος - αφετηρία - για την προώθηση των αντιδραστικών ανατροπών στην Υγεία, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν ένα σύστημα Υγείας πολύ μακριά από την εξυπηρέτηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, αλλά πολύ κοντά στη λειτουργία ενός συστήματος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, στο οποίο πρόσβαση σε κάποιου ικανοποιητικού επιπέδου υπηρεσίες θα έχουν μόνο, όσοι θα μπορούν να πληρώσουν. Ενα σύστημα Υγείας, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν «δημόσιο και δωρεάν», αλλά σαν «ιδιωτικό και ακριβό»! Οι κινητοποιήσεις των διαφόρων κλάδων των εργαζομένων κρίνονται από το περιεχόμενο των αιτημάτων τους, αν και κατά πόσο υπηρετούν και τα λαϊκά συμφέροντα εκτός από τα κλαδικά τους. Γιατί μόνο έτσι ο αγώνας τους μπορεί να γίνει υπόθεση και των άλλων εργαζομένων από τα λαϊκά στρώματα. Κάτω από αυτό το πρίσμα, κρίνοντας τις κινητοποιήσεις των πανεπιστημιακών γιατρών θα μπορούσαν να είχαν τη λαϊκή στήριξη, εάν το πλαίσιο των διεκδικήσεών τους περιείχε την εναντίωσή τους στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση που προωθεί η κυβέρνηση στον τομέα της Υγείας και την απαίτηση για δημιουργία ενός καθολικού, δημόσιου, δωρεάν συστήματος Υγείας. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το περιεχόμενο και η μορφή των κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών καθηγητών όλο το προηγούμενο διάστημα δεν κινείται σε μια τέτοια κατεύθυνση!

Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές από ολόκληρο το νόμο για την Υγεία επικέντρωσαν τα βέλη της αντίδρασής τους στο σημείο εκείνο, που προβλέπει την κατάργηση της ταυτόχρονης απασχόλησης αυτών και στο Πανεπιστήμιο και στον ιδιωτικό φορέα (ιδιωτικά ιατρεία, ιδιωτικά θεραπευτήρια, διαγνωστικά κέντρα κ.ά), όσο και στο σημείο που αναφέρεται ότι τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία σε όλη την επικράτεια τίθενται υπό τον έλεγχο των ΠΕΣΥ. Σε μια προσπάθεια να αποκρύψουν τις συντεχνιακές τους διεκδικήσεις αιτιολογούν τις κινητοποιήσεις τους ως κινητοποιήσεις που στόχο έχουν να διαφυλάξουν την αυτοτέλεια των ΑΕΙ, να αποφευχθεί η περαιτέρω υποβάθμιση της παρεχόμενης Υγείας και της αξιοπρέπειας του Πανεπιστημιακού Καθηγητή. Στην πορεία των κινητοποιήσεών τους διαφάνηκε ότι πρωτεύον γι' αυτούς ήταν να διασφαλιστούν τα συμφέροντά και οι απολαβές τους από την πολλαπλή τους απασχόληση.

Δεμένες με το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών γιατρών, είναι και οι μορφές «αγώνα» που επέλεξαν. Μορφές που ελάχιστα θίγουν τους ίδιους, ενώ δημιουργούν σοβαρά προβλήματα κυρίως στην εκπαίδευση των φοιτητών των ιατρικών σχολών. Οι συνεχιζόμενες αποχές των καθηγητών από το διδακτικό, ερευνητικό και κλινικό έργο, λίγο επηρέασαν το ύψος των απολαβών τους, αντίθετα έχουν δημιουργήσει σημαντική ανωμαλία στις σπουδές των φοιτητών, με αποτέλεσμα πολλοί από τους τελειόφοιτους φοιτητές να έχουν καθυστερήσει αρκετούς μήνες τη λήψη του πτυχίου τους, ενώ για τους φοιτητές μικρότερων ετών η εκπαίδευση μοιάζει με ταινία στην τηλεόραση με πολλές διακοπές «για διαφημίσεις»!

Ενα επιπλέον στοιχείο σε όλη αυτή την ιστορία που δημιουργεί ανησυχία για το χαρακτήρα των υπηρεσιών Υγείας είναι η ενδοτικότητα του υπουργείου Υγείας - Πρόνοιας προς τις απαιτήσεις των πανεπιστημιακών γιατρών. Το υπουργείο, χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο τους πανεπιστημιακούς, παίρνει μέτρα για παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του λεγόμενου δημόσιου συστήματος Υγείας. Οι δε πανεπιστημιακοί, παραβλέποντας την αντιλαϊκότητα των μέτρων, των νομοθετικών τροπολογιών και των υπουργικών αποφάσεων που έρχονται τον τελευταίο καιρό υπό μορφή χιονοστιβάδας, εμμένουν στις στενές απαιτήσεις τους, που πολλές απ' αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τα λαϊκά συμφέροντα, «κρατώντας ομήρους» ταυτόχρονα τους φοιτητές με τη μορφή αγώνα που χρησιμοποιούν, προκειμένου να εκβιάσουν για την ικανοποίησή τους.

Να ξεκαθαρίσουμε, βεβαίως, ότι όσοι από τους πανεπιστημιακούς ωθήθηκαν σε ετεροαπασχόληση στον ιδιωτικό τομέα Υγείας, πλην της βασικής τους που είναι η διδασκαλία και έρευνα στο Πανεπιστήμιο και στο δημόσιο νοσοκομείο, ευθύνη έχει και η κυβέρνηση που με νομοθετικές ρυθμίσεις επεκτείνει τη μερική απασχόληση και ετεροαπασχόληση, υποβαθμίζοντας την ιατρική εκπαίδευση, αλλά και την παρεχόμενη περίθαλψη των ασθενών. Η διαπλοκή του δημόσιου πανεπιστήμιου με το χώρο των ιδιωτών που απασχολούν τους Πανεπιστημιακούς είναι για τις ελληνικές κυβερνήσεις θεμιτή και επιθυμητή, πάντα βέβαια εις βάρος και της «αυτοτέλειας των πανεπιστημίων» και της «ανεξαρτησίας» των καθηγητών, όσο και της ποιότητας της εκπαίδευσης που παρέχουν. Συνεπώς, και στην προκειμένη περίπτωση του νόμου 2889/01, η προπαγάνδα από πλευράς υπουργείου Υγείας περί ενίσχυσης του μόνιμα και αποκλειστικά απασχολούμενου στο Πανεπιστήμιο καθηγητή, είναι φενάκη, όταν συνδυαστεί με τις Υπουργικές Αποφάσεις για την απασχόληση των καθηγητών Ιατρικής στα απογευματινά ιατρεία (με υψηλό κόστος για τον ασθενή), όσο και με τις ρυθμίσεις, για να λειτουργούν τα ιατρεία αυτά ακόμα και εκτός νοσοκομείου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το υπουργείο Υγείας, επιχειρώντας να προωθήσει και να διαφημίσει τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, καθώς και να αμβλύνει τις όποιες αντιδράσεις από τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους, χρησιμοποιεί την απασχόληση των καθηγητών σ' αυτά ως διαφημιστική «ρεκλάμα» για τα «μάτια του κόσμου», για να προσελκύσει «πελατεία».

Οσον αφορά στο ζήτημα της δημιουργίας αμιγώς των πανεπιστημιακών νοσοκομείων, το οποίο είναι μια ακόμα από τις διεκδικήσεις των πανεπιστημιακών καθηγητών, τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. Οσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, σίγουρα θα έχουν ενημερωθεί για το νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη και για το νοσοκομείο Χαϊδαρίου στην Αττική, ότι ο μεν υπουργός, με νομοθετική ρύθμιση μεταφέρει πανεπιστημιακές κλινικές άλλων νοσοκομείων για να τα λειτουργήσει ως πανεπιστημιακά ανήκοντα όμως στο αντίστοιχο Περιφερειακό Σύστημα Υγείας της περιοχής και με διοικητή που θα ορίζει μεν ο υπουργός Υγείας, ύστερα όμως από πρόταση των πανεπιστημιακών, οι δε πανεπιστημιακοί καθηγητές δεν πηγαίνουν να εργαστούν εκεί, γιατί θέλουν να λειτουργήσουν ως αμιγώς πανεπιστημιακά που θα είναι στην ευθύνη του υπουργείου Παιδείας και με διοικητή οριζόμενο από την πανεπιστημιακή κοινότητα χωρίς καμία παρέμβαση του υπουργού Υγείας στη λειτουργία και τη διοίκησή τους. Το βασικό σ' αυτή τη «διαμάχη» είναι ότι, ούτε με τη μια πρόταση αλλά ούτε και με την άλλη πρόκειται να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των κατοίκων αυτών των περιοχών και οι προσδοκίες τους για βελτίωση της δημόσιας νοσοκομειακής περίθαλψης και η άμεση λειτουργία των νοσοκομείων αυτών. Τα αμιγώς πανεπιστημιακά νοσοκομεία, με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο (ΝΠΙΔ)και με πρόσχημα την εξυπηρέτηση των αναγκών της εκπαίδευσης, θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και θα αποτελέσουν κάστρα απροσπέλαστα για τους ασθενείς που δε θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, για να νοσηλευτούν σε ένα τέτοιο νοσοκομείο. Αλλά και οι νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης που ιδιωτικοποιούν και εμπορευματοποιούν τις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας μέσα στα κατ' όνομα δημόσια ΠΕΣΥ θα έχουν το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα για το λαό όχι μόνο των περιοχών αυτών. Από τις θέσεις αυτές των πανεπιστημιακών και της κυβέρνησης γίνεται φανερό ότι και οι δυο τους βρίσκονται μακριά από τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες για δημόσια, δωρεάν και υψηλού επιπέδου δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια (νοσοκομειακή) περίθαλψη για όλο το λαό. Για παραπέρα ανάπτυξη της ιατρικής έρευνας και επιστήμης που τα αποτελέσματά της θα μπαίνουν στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων.

Συμπερασματικά, παρακολουθώντας κανείς την πορεία των κινητοποιήσεων των Πανεπιστημιακών καθηγητών, το περιεχόμενο και τις μορφές τους, τη στάση από πλευράς υπουργείου Υγείας κατανοεί ότι στη διαδικασία αναμόρφωσης-«παραμόρφωσης» του όποιου δημοσίου συστήματος υπάρχει τώρα μέσα από την περίφημη «μεταρρύθμιση για την Υγεία» όλες αυτές οι διεκδικήσεις λειτουργούν προωθητικά στο να λάβει χώρα η αντιλαϊκή αναδιάρθρωση του συστήματος Υυγείας, το χτύπημα του δημοσίου χαρακτήρα της. Απέναντι σ' αυτή την εξέλιξη δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον αγώνα για ένα σύστημα Υυγείας δημόσιο και δωρεάν, το οποίο θα είναι σε θέση να παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας σε όλο τον λαό. Ο αγώνας για την κατάκτησή του χρειάζεται μαζικά συσπειρωμένους και συντονισμένους όλους τους υγειονομικούς και συνολικά, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους φοιτητές, τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες σε ένα ενιαίο μέτωπο Υγείας. Σ' αυτή τη συσπείρωση είναι απαραίτητη η συμμετοχή και των πανεπιστημιακών γιατρών, αυτών που βλέπουν ότι ο δρόμος της δικής τους επιστημονικής εξέλιξης και ανεξαρτησίας τους από μονοπωλιακά συμφέροντα, ταυτίζεται μ' αυτό των λαϊκών μαζών για την κατάργηση της ιδιωτικής επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία για το λαϊκό σύστημα Υγείας, Παιδείας μέσα στα πλαίσια λειτουργίας μιας λαϊκής οικονομίας από μια λαϊκή εξουσία.


Κατερίνα ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ
Φοιτήτρια Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Αθήνας, συνεργάτρια του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ