Με μεγάλη συμμετοχή, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, πραγματοποιήθηκε στις 14 Γενάρη η εκδήλωση - συζήτηση αφιερωμένη στα 100χρονα της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης με τίτλο «Εμείς που σπουδάσαμε στον Σοσιαλισμό», που διοργάνωσε η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στη Μουσική σκηνή «Κρεμλίνο» στον Πειραιά. Η συγκινητική ανταπόκριση «ξέφυγε» κατά πολύ από τα όρια της Αττικής, καθώς συμμετείχαν εκατοντάδες απόφοιτοι, σημερινοί επιστήμονες και εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Ηταν εκεί παιδιά της «γενιάς της θύελλας», της πολιτικής προσφυγιάς, μετά τον ηρωικό ταξικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και εκατοντάδες νέοι που, μετά το 1974 έως το 1989, είχαν την τύχη να σπουδάσουν στις σοσιαλιστικές χώρες.

Η ανταπόκριση αυτή, όπως ειπώθηκε από τον Δημήτρη Ξεκαλάκη, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ, ο οποίος άνοιξε την εκδήλωση, βάζει νέα καθήκοντα για το ΚΚΕ και αποτελεί δέσμευση να συνεχιστεί η προσπάθεια, για να μετουσιωθεί σε πράξη η συμβολή ενός μεγάλου επιστημονικού δυναμικού στην προσπάθεια που κάνει το Κόμμα να βαθύνει ακόμα περισσότερο τις επεξεργασίες του για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, να προβάλει την προγραμματική του πρόταση για τη νέα κοινωνία. Αυτήν την αναγκαιότητα σημείωσαν σε παρεμβάσεις τους και πολλοί από τους αποφοίτους, καταθέτοντας προτάσεις για να συνεχιστεί η προσπάθεια.

Ξεχωριστή στιγμή στην εκδήλωση ήταν η μουσική παράσταση με αγαπημένα τραγούδια που παρουσίασαν απόφοιτοι από πανεπιστήμια των σοσιαλιστικών χωρών, που παράλληλα με τις σπουδές τους ανέπτυξαν το ταλέντο τους, δημιουργώντας μουσικά σχήματα. Συμμετείχαν οι Ερμιόνη Νόστου, Λαρίσα Ιασονίδου, Σουζάνα Γιαννακοπούλου, Γιάννης Ζορζοβίλης, Παύλος Μαβίδης, Δάνης Σαράντος, Αρης Νικολαΐδης και η γνωστή τραγουδίστρια Καλλιόπη Βέτα.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αφού αναφέρθηκε στις εξελίξεις της περιόδου που διανύουμε τόνισε:

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Στις σημερινές συνθήκες, σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, απευθυνόμαστε σε εσάς που σπουδάσατε στο σοσιαλισμό γιατί θεωρούμε ότι μπορείτε και πρέπει να συμβάλετε στην επίτευξη μιας σειράς σημαντικών στόχων:

Στην προβολή της προσφοράς και των επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, στην υπεράσπιση της ιστορικής επικαιρότητας και της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, στον αντίποδα της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οσοι σπουδάσατε στο σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από διαφορές από χώρα σε χώρα, ήρθατε σε επαφή με την προσπάθεια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, γνωρίσατε το σχεδιασμό της επιστημονικής έρευνας και της εκπαίδευσης, με στόχο την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, τις συνθήκες ζωής, των σπουδών και εργασίας, τα επιτεύγματα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα από όλα του εργαζόμενου ανθρώπου. Γνωρίσατε τη μεγάλη υπεροχή του σοσιαλισμού στο περιεχόμενο της μόρφωσης και την έλλειψη ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, σε σχέση με την Ελλάδα και τις καπιταλιστικές χώρες. Μπορείτε, λοιπόν, και πρέπει να αποτελέσετε μια μαχητική δύναμη, ένα ζωντανό «σώμα» επίθεσης απέναντι στην αστική εκστρατεία συκοφάντησης και διαστρέβλωσης της πρώτης μεγάλης διάρκειας προσπάθειας στην Ιστορία για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μια δύναμη υπεράσπισης της ανωτερότητας του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.

Μπορείτε, τουλάχιστον, να καταθέσετε τη βιωματική σας εμπειρία ιδιαίτερα στους νέους, που βομβαρδίζονται καθημερινά από τα σκουπίδια της αστικής προπαγάνδας των μέσων μαζικής αποβλάκωσης.

Πέρα όμως απ' την άμεση ατομική βιωματική εμπειρία του καθενός, έχει σημασία η συμβολή σας στη συλλογική προσπάθεια εμβάθυνσης σχετικά με την ιστορική προσφορά του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, που φωτίζει τη νέα πνοή, τη νέα ανώτερη ποιότητα που έδωσε σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Εχει σημασία η συμβολή του καθενός και της καθεμιάς, για να αναδείξετε ότι οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής μπόρεσαν και μπορούν να διασφαλίσουν τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα και να αναβαθμίσουν τη σχέση κάθε ατόμου με την κοινωνία. Η προσφορά του σοσιαλισμού στον καθένα από εσάς στη μόρφωση και τη γενικότερη συγκρότησή του μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για τη συμβολή σας σε αυτήν τη συλλογική προσπάθεια εμβάθυνσης. Φυσικά, δεν σας ζητάμε να κλείσετε τα μάτια στα αρνητικά συμπτώματα, στις παραβιάσεις των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, σε όλα αυτά που σας στεναχώρησαν. Το αντίθετο μάλιστα.

Ο δεύτερος στόχος στον οποίο σας καλούμε να συμβάλετε αφορά στην επιστημονική έρευνα των αιτιών της νίκης της αντεπανάστασης, ανατροπής του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Σας καλούμε σε μια διεξοδική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων σχετικά με τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα που διαμόρφωσε το Κόμμα μας για το κορυφαίο αυτό ζήτημα καθώς και τη συμβολή σας στην περαιτέρω έρευνα προβλημάτων που αφορούν στη σοσιαλιστική οικονομία και το εποικοδόμημα.

Θεωρούμε χρήσιμη και αναγκαία τη διακριτή συμβολή σας στη διερεύνηση της αρνητικής πείρας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, για να φωτίσουμε όσο πιο ολοκληρωμένα μπορούμε την πορεία που οδήγησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Η μελέτη αυτής της αρνητικής πείρας φωτίζει τελικά τις συνέπειες από την υποχώρηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και επιβεβαιώνει και με αυτόν τον τρόπο την ανωτερότητά τους για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. Για αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντικό όπλο θεωρητικής και πολιτικής αντεπίθεσης το επόμενα χρόνια.

Μας ενδιαφέρει να ακούσουμε προτάσεις και σκέψεις βελτίωσης αυτής της συνεχούς σχετικής ερευνητικής, μελετητικής και μεταφραστικής προσπάθειας, που έχει στρατηγική σημασία για το μέλλον και την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Σημειώνουμε ότι υπάρχει πλούσιο μελετητικό έργο, θεωρητικές συζητήσεις, αρχειακό υλικό που ούτε καν δεν έχει μεταφραστεί και στην ουσία παραμένει άγνωστο στην Ελλάδα.

Σημαντική και πολύμορφη μπορεί και πρέπει να είναι η συμβολή σας για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης στη χώρα μας, για την ανασύνταξη του εργατικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος, ώστε να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που στηρίζουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να συμβάλει στον σκληρό ταξικό πόλεμο διαρκείας απέναντι στην αστική τάξη.

Να συμβάλει με το προσωπικό παράδειγμα, τη συνδικαλιστική δράση, την αλληλεγγύη και την οικονομική βοήθεια, τη συμβολή του στην επιστημονική έρευνα και στη διάδοση της επιστημονικής γνώσης, απέναντι σε αντιδραστικές, ιδεαλιστικές και μεταφυσικές προσεγγίσεις. Οι περισσότεροι ήρθατε σε επαφή σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με το περιεχόμενο και τη μεθοδολογία του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού και αποκτήσατε δυνατότητες ουσιαστικής επιστημονικής συνεισφοράς στο ιδιαίτερο επιστημονικό σας αντικείμενο, είτε αφορά την οικονομία, είτε την υγεία, είτε την ανάπτυξη της τεχνικής, τις πολυτεχνικές σχολές, την κοινωνιολογία και άλλους κλάδους.

Στις σημερινές συνθήκες σύγχυσης, ηττοπάθειας, οπισθοχώρησης του λαϊκού κινήματος, οι επιστημονικές μαρξιστικές επεξεργασίες για όλα τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, είναι αναγκαίες περισσότερο από ποτέ για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Μπορείτε, λοιπόν, να συμβάλλετε πολύμορφα στη διαπάλη σε επιστημονικό και πολιτικό επίπεδο».

Ο ομιλητής, αφού αναφέρθηκε στα επιτεύγματα των πρώτων δεκαετιών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ανέφερε:

«Για να κατανοήσουμε τη σημασία αυτών των επιτευγμάτων στη Σοβιετική Ενωση, πρέπει να σκεφτούμε τις ιστορικές συνθήκες κάτω απ' τις οποίες πραγματοποιήθηκαν. Οι κατακτήσεις της σοβιετικής εξουσίας επιτεύχθηκαν σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής εισβολής, ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, μόνιμης διεθνούς απειλής και εσωτερικής υπονόμευσης της παραγωγής. Η σοβιετική εξουσία κάλυψε επίσης γρήγορα την πολύ μεγάλη απόσταση που χώριζε την προεπαναστατική τσαρική Ρωσία απ' τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία. Η εκβιομηχάνιση και η μηχανοποίηση της αγροτικής παραγωγής στη Ρωσία δεν στηρίχτηκαν στην εργοδοτική τρομοκρατία, στη σκληρή εκμετάλλευση των εργατών, στην παιδική εργασία, στην καταλήστευση των λαών στις αποικίες όπως στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία. Εγινε με σεβασμό στον εργαζόμενο άνθρωπο και έδωσε πρωτόγνωρα δικαιώματα στη γυναίκα, στο παιδί και τους εργαζόμενους διαφορετικής εθνική προέλευσης.

Το άλμα των πρώτων δεκαετιών στη Σοβιετική Ενωση αποδεικνύει ότι με την επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας απογειώθηκε η παραγωγικότητα της εργασίας και οι καινοτόμες τεχνολογικές εφαρμογές στην οικονομία. Αλλαξαν ο σκοπός και ο ρυθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Απελευθερώθηκε απ' τα δεσμά του ο εργαζόμενος άνθρωπος, η κύρια παραγωγική δύναμη, αφού δεν αναζητούσε πλέον κάποιο αφεντικό μέσα στη ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς για να πουλήσει την εργατική του δύναμη.

Η εργατική εξουσία θεμελιώθηκε στο στέρεο έδαφος της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς, με ανακλητούς αντιπροσώπους της Συνέλευσης στα ανώτερα όργανα εξουσίας, σε κάθε κλάδο. Αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα για την ουσιαστική άσκηση της εργατικής εξουσίας, από κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα.

Σ' αυτές τις συνθήκες αναδείχτηκε η υπεροχή του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού να οργανώνει την παραγωγή και να κατανέμει τα προϊόντα με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας που συνεχώς διευρύνονται, να οργανώνει και να κατανέμει αποτελεσματικά τα μέσα παραγωγής και το εργατικό δυναμικό στο σύνολο της οικονομίας.

Αναδείχτηκε η υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού της εργατικής εξουσίας απέναντι στην καπιταλιστική αγορά, όπου οι μονοπωλιακοί όμιλοι σχεδιάζουν και ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να διασφαλίσουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, μεγαλύτερο μερίδιο. Αναδείχτηκε η υπεροχή του σοσιαλισμού απέναντι στην άναρχη και ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη».

«Ο τομέας της εκπαίδευσης και η δυνατότητα που διασφάλιζε το σοσιαλιστικό κράτος για την απόκτηση νέας εξειδίκευσης και αλλαγής εργασιακού αντικειμένου είναι ένα απ' τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Απ' το 1928 επιχειρήθηκε ο σχεδιασμός της ανάπτυξης της επιστήμης στη βάση των αναγκών της κοινωνίας μέσα απ' τα πεντάχρονα πλάνα του κεντρικού σχεδιασμού. Οι ρυθμοί ανάπτυξης των Ανώτατης Εκπαίδευσης στην ΕΣΣΔ ήταν αλματώδεις. Τα προγράμματα σπουδών στόχευαν ταυτόχρονα στη διασφάλιση ευρύτερης γενικής επιστημονικής μόρφωσης και σε βάθος γνώση του συγκεκριμένου πεδίου κάθε επιστήμης. Ο Σοβιετικός επιστήμονας, ανεξάρτητα από την ειδικότητά του, όφειλε να γνωρίζει την Ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης και τους νόμους που τη διέπουν. Μελετούσε Πολιτική Οικονομία, Φιλοσοφία, Ιστορία. Σ' όλη τη διάρκεια των σπουδών θεωρία και πράξη αλληλοσυνδέονταν. Συνδεόταν η εκπαίδευση με την παραγωγική εργασία.

Ο Σοβιετικός φοιτητής δεν πλήρωνε τίποτα για μαθήματα, εργαστήρια, βιβλία, εξέταστρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των σπουδαστών έπαιρναν επίδομα για να μην επιβαρύνουν την οικογένειά τους. Ο προληπτικός ιατρικός έλεγχος ήταν υποχρεωτικός και δωρεάν. Η ιατρική μέριμνα υψηλού επιπέδου. Χιλιάδες εργάτες μπορούσαν να παρακολουθούν πανεπιστημιακές σπουδές διά αλληλογραφίας. Κάντε μια απλή σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα και γενικότερα τα καπιταλιστικά κράτη.

Η ουσιαστική εκπαίδευση και μόρφωση ήταν ένα απ' τα μεγαλύτερα όπλα της σοβιετικής εξουσίας στον ανταγωνισμό της με το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γι' αυτό, τα αμερικανικά επιτελεία έγραφαν μελέτες όπως η περιβόητη «Τι μαθαίνει ο Ιβάν που δεν γνωρίζει ο Τζόνυ» για να εξηγήσουν το σοβιετικό άλμα.

Η δυνατότητα που δόθηκε σε ξένους, αλλοδαπούς φοιτητές να σπουδάσουν στη Σοβιετική Ενωση, σπάζοντας τους δυτικούς ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση ήταν επίσης εντυπωσιακή. Μέσα στη δεκαετία του '20 ιδρύθηκαν τα Κομμουνιστικά Πανεπιστήμια των Εργαζομένων της Ανατολής, της Κίνας και των εθνικών μειονοτήτων της Δύσης. Το 1960 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Φιλίας και Συναδέλφωσης των Λαών που μετονομάστηκε σε Πανεπιστήμιο «Πατρίς Λουμούμπα».

Μέσα σε 40 χρόνια, απ' το 1950 έως τις ανατροπές του 1990, ο αριθμός ξένων φοιτητών αυξήθηκε στην ΕΣΣΔ πάνω από 20 φορές και ξεπέρασε το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού ξένων φοιτητών. Οι ξένοι φοιτητές δεν αισθάνονταν ξένο σώμα στα πανεπιστήμια της Σοβιετικής Ενωσης, δεν είχαν καμιά ανάγκη εθνικής περιχαράκωσης για την αντιμετώπιση ρατσιστικών και εθνικιστικών επιθέσεων».

Στη συνέχεια, ο ομιλητής αναφέρθηκε στις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης, λέγοντας:

«Η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αντικειμενικά δεν είναι περίπατος, δεν προχωρά ομαλά και ευθύγραμμα προς την κομμουνιστική κοινωνία χωρίς αντιθέσεις και αντιφάσεις. Μια σειρά από υπαρκτά προβλήματα, όπως για παράδειγμα καθυστερήσεις στην αγροτική παραγωγή και στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας με αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα και την επάρκεια προϊόντων, ερμηνεύτηκαν λαθεμένα ως αναπόφευκτες αδυναμίες που έχει απ' τη φύση του ο κεντρικός σχεδιασμός, ως εγγενείς αδυναμίες των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Ιδιαίτερα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ενωση έπρεπε να αναβαθμίσει την παραγωγή και τις υπηρεσίες της στη βάση ενός νέου ανώτερου επιπέδου κοινωνικών αναγκών.

Ηταν ένα ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα που αφορούσε τη διασφάλιση της αναλογικής ανάπτυξης όλων των κλάδων της παραγωγής, την προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής, την επέκταση της επιστημονικής εργασίας και της αυτοματοποίησης σε πολλούς κλάδους της οικονομίας για να αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας, τα αναγκαία βήματα για να ξεπεραστεί και να μην οξυνθεί η αντίθεση διευθυντικής και εκτελεστικής εργασίας, την ποσοτική αύξηση και την ποιοτική αναβάθμιση των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης.

Σ' αυτή την κρίσιμη καμπή η λύση έπρεπε να δοθεί με το βλέμμα προς τα εμπρός, με τη σχεδιασμένη επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής στην αγροτική παραγωγή, με την ενίσχυση της εργατικής συλλογικής ευθύνης και συμμετοχής στην οργάνωση και διεύθυνση της βιομηχανικής παραγωγής, με τη μείωση και τελικά την εξάλειψη διαφοροποίησης στους μισθούς και στα ατομικά υλικά κίνητρα, με την αναβάθμιση του κεντρικού σχεδιασμού, την εκτεταμένη αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης για την ανώτερη οργάνωση της παραγωγής και την αντικατάσταση τεχνολογικά παρωχημένων μέσων παραγωγής.

Ωστόσο, στη δεκαετία του '50 φάνηκε ότι δεν υπήρχε συλλογικά κατακτημένη θεωρητική δυναμική για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά όλα αυτά τα προβλήματα. Θεωρητικές συζητήσεις για το ζήτημα της αλληλεπίδρασης των σχέσεων παραγωγής και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων υπήρξαν. Υπήρξε, επίσης, διαπάλη εσωκομματική στο μπολσεβίκικο κόμμα όπου οι επαναστατικές δυνάμεις συγκρούστηκαν με τους οπαδούς της αγοράς. Ομως τα βήματα ανάπτυξης της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας του σοσιαλισμού ήταν ανεπαρκή για να αντιμετωπίσουν προβλήματα που αφορούσαν την ιεράρχηση των κοινωνικών αναγκών και τον αποτελεσματικό σχεδιασμό για την ικανοποίησή τους. Ηταν ανεπαρκή για να διαμορφώσουν σαφείς κατευθύνσεις, μεθόδους και δείκτες για τον υπολογισμό της ανάπτυξης και της απόδοσης της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής, με βάση τις διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες και τις απαιτήσεις της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Φυσικά, η δυσκολία να ξεπεραστούν θεωρητικές ανεπάρκειες καθώς και η ιδεολογική διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ και τα υπόλοιπα ΚΚ είχαν ως υπόβαθρο την ύπαρξη διαφορετικών υλικών συμφερόντων μέσα στις σοσιαλιστικές χώρες.

Σε πολλές σοσιαλιστικές χώρες δεν είχε ακόμα καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στην αγροτική παραγωγή. Δεν είχε καταργηθεί πλήρως ούτε καν το δικαίωμα μίσθωσης εργατικής δύναμης. Στην ίδια τη Σοβιετική Ενωση, εκτός απ' τη διατήρηση της ομαδικής ιδιοκτησίας των κολχόζ στον αγροτικό τομέα, η υπαρκτή αντίθεση διευθυντικής και εκτελεστικής εργασίας στη βιομηχανία, η αποδυνάμωση της εργατικής συμμετοχής και του εργατικού ελέγχου και η διατήρηση των εισοδηματικών διαφορών, ενίσχυαν τις προσδοκίες και τις δυνατότητες συγκεκαλυμμένης ιδιοποίησης μέρους του κοινωνικού προϊόντος σ' ένα τμήμα της ανώτερης κρατικής υπαλληλίας.

Ετσι, μεταπολεμικά και ιδιαίτερα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 άνοιξε ο δρόμος για τις ανατροπές, για το πισωγύρισμα της Ιστορίας. Αντί η λύση να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και την εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, αναζητήθηκε λύση προς τα πίσω, με την αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού. Αδυνάτισε η κεντρική διεύθυνση του σχεδιασμού της οικονομίας. Η κάθε μεμονωμένη παραγωγική μονάδα προσδιόριζε ανεξάρτητα δικούς της στόχους αποδοτικότητας, κατακερματίζοντας ουσιαστικά τους συνολικούς στόχους της κοινωνικής παραγωγής. Η αγορά και η εμπορευματική παραγωγή ανέκτησαν έδαφος, οι εισοδηματικές ανισότητες αυξήθηκαν, η ατομική και ομαδική ιδιοκτησία δυνάμωσαν ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα.

Θεωρητικοποιήθηκε όλη αυτή η οπισθοχώρηση, η διεύρυνση των εμπορευματικών σχέσεων στη διάθεση των προϊόντων της σοσιαλιστικής παραγωγής, ως "σοσιαλισμός με αγορά"».

«Η αντεπανάσταση δεν θα είχε νικήσει αν υπήρχε έγκαιρη συλλογική θεωρητική και πολιτική προετοιμασία για να απαντηθούν τα προβλήματα που έθετε το νέο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής. Ομως, σήμερα έχουμε πλέον τη γνώση και θα βρούμε τη δύναμη να βαδίσουμε τον επαναστατικό δρόμο μέχρι το τέρμα, για να εξαλείψουμε κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, κάθε πηγή ατομικού πλουτισμού. Δεν θα χάσουμε ξανά την επαναστατική ορμή μας, θα εξαλείψουμε τις δυνάμεις της αγοράς και του χρήματος.

Σήμερα ξέρουμε πόσο ολέθρια για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι κάθε πολιτική μακροχρόνιας στήριξης της μικρής εμπορευματικής παραγωγής και κάθε ανοχή στη διατήρηση καπιταλιστικών σχέσεων. Σήμερα ξέρουμε ότι η απάντηση στα νέα προβλήματα που θα γεννά η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι η επιστροφή στις λύσεις της αγοράς, αλλά η επέκταση και πλήρης επικράτηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στην οικονομία, η επιστημονική αναβάθμιση και η συνεχής επιστημονική προσαρμογή του κεντρικού σχεδιασμού στις νέες απαιτήσεις που θέτει το νέο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής, μέσα από την ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη και την εφαρμογή των αποφάσεων.

Σήμερα επίσης, λόγω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, στην εποχή που η αστική θεωρία χαρακτηρίζει ως «4η βιομηχανική επανάσταση», έχουμε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, ώστε ο κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας να διασφαλίζει όχι μόνο την επάρκεια, αλλά και την ταχεία βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και των υπηρεσιών που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.

Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας που μας διασφαλίζει το σημερινό ανώτερο επίπεδο αυτοματοποίησης λόγω των νέων πιο αποτελεσματικών ρομποτικών συστημάτων, λόγω της τεχνητής νοημοσύνης καθώς και λόγω της πιο αποτελεσματικής διασύνδεσης ανάμεσα στις παραγωγικές μονάδες.

Ολα αυτά υπογραμμίζουν ότι έχουν αυξηθεί αντικειμενικά οι δυνατότητες να περάσουμε σε έναν ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου η παραγωγή και η κατανομή των προϊόντων θα γίνονται με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το κέρδος των καπιταλιστών.

Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, η θετική αλλά και η αρνητική πείρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες και η ιστορική πείρα της επαναστατικής ταξικής πάλης αποδεικνύουν ότι είναι εφικτή μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καπιταλιστές, χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Σας καλούμε να βαδίσετε μαζί μας σ' αυτόν τον ελπιδοφόρο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση.

Η ανταπόκρισή σας στο προσκλητήριό μας μας δεσμεύει να δώσουμε συνέχεια για το συντονισμό και τη συλλογική συμβολή των αποφοίτων του σοσιαλισμού σ' αυτήν την προσπάθεια, αξιοποιώντας και τις δικές σας προτάσεις, σκέψεις και παρατηρήσεις, για να επιλεγούν οι πιο κατάλληλες μορφές».