Αφιερωμένη στα 100 χρόνια ζωής και ηρωικής δράσης του ΚΚΕ ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Οι ρίζες μας φτάνουν τόσο μακριά όσο και οι ελπίδες μας», που παρουσιάστηκε την Κυριακή 17/1 στο ΣΕΦ, αμέσως μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα. Περιεχόμενο της παράστασης η ζωή, η σκέψη και η δράση των χιλιάδων αγωνιστών που δεν λύγισαν στις φυλακές και τις εξορίες. Το ηθικό μεγαλείο και η ανωτερότητα των κομμουνιστών, η αντοχή, ο ηρωισμός που επέδειξαν, η ακλόνητη πίστη τους στην τελική νίκη, αποδεικνύουν πως η συνείδηση και η σκέψη όσων φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν παρέμενε λεύτερη και πρωτοπόρα παρά τα δεσμά τους.

Με κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, Θέμου Κορνάρου και Μενέλαου Λουντέμη, που κι αυτοί εξορίστηκαν εξαιτίας της στράτευσης της ζωής και του έργου τους, οι ηθοποιοί που συμμετείχαν στην εκδήλωση μεταφέρουν στιγμές από την καθημερινότητα των κρατουμένων, όπως έκαναν και με αποσπάσματα από το βιβλίο «Τα πέτρινα πανεπιστήμια» της Κυριακής Καμαρινού. Για τις σκηνές της παράστασης, στοιχεία πάρθηκαν από μια μεγάλη βιβλιογραφία και κυρίως τις νέες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», που αποτυπώνουν πλευρές της «φυλακίστικης» ζωής. Σημαντικό στοιχείο ήταν εξάλλου η τηλεσκηνοθεσία και η χρήση της γιγαντοοθόνης, γεγονός που επέτρεπε σε όλους τους θεατές να παρακολουθήσουν ακόμα και μικρές λεπτομέρειες που εκτυλίσσονταν στη σκηνή.

Η παράσταση ξεκινά... Τα φώτα κλείνουν και η φωνή του δικού μας ποιητή, του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου γεμίζει την καρδιά και το μυαλό όλων όσοι παρευρέθηκαν στο ΣΕΦ.

Στη γιγαντοοθόνη εμφανίζονται μαρτυρίες παλιών αγωνιστών: Γρηγόρης Ριζόπουλος, Αθηνά Λάτση, Μαρία Κοττή, Ελένη Λινάρδη, Χαράλαμπος Μπερούτσος, Μαρία Σιδέρη... Λέξεις απλές. Πόση όμως ιστορία κρύβουν μέσα τους... Φυλακές Αβέρωφ, Καστοριάς, Ικαρία, Τρίπολη, Μακρόνησος, ο θάλαμος της ΕΠΟΝ που όλοι οι κρατούμενοι είναι κάτω από 20 χρόνων, η πίεση για δήλωση, η απάντηση: Δεν υπογράφω... Στο τέλος «παραδίδουν» ένα γράμμα κι ένα γαρίφαλο. Στο κέντρο της αρένας ένα μικρό παιδί... Και ξεκινάει αυτό το ταξίδι, που ενώνει το χτες με το σήμερα και το αύριο.

Στην αρένα του ΣΕΦ ηθοποιοί και συντελεστές δημιουργούν ένα «χάρτη» που αποτυπώνει το χώρο των φυλακών και της εξορίας...

Τα φώτα ανοίγουν, ο κόσμος παρακολουθεί στιγμές της καθημερινότητας των φυλακισμένων και των εξόριστων, από τους ηθοποιούς κι άλλους 50 συντελεστές. Παρακολουθεί την προσπάθεια των κομμουνιστών να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να ανυψώσουν καθημερινά το ιδεολογικό τους επίπεδο, για να ανταποκριθούν ακόμα καλύτερα στις απαιτήσεις του αγώνα. Προσπάθεια που δε γνωρίζει ούτε διαλείμματα, ούτε εμπόδια.

Μελετούν ομαδικά, μαθαίνουν γράμματα, οργανώνουν πολιτιστικά δρώμενα, θεατρικές παραστάσεις και χορωδία, κάτω από τη μύτη των δεσμοφυλάκων.

Οι συναντήσεις παλιών συντρόφων και συναγωνιστών όταν φτάνουν «νέοι» στις φυλακές ή τα ξερονήσια...

Οι διεκδικήσεις των κρατουμένων ακόμα και για τα στοιχειώδη, για να βελτιώσουν τη ζωή και τους όρους κράτησής τους...

Οι πιέσεις και τα βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες, η αγριότητα που επιδεικνύει το αστικό κράτος για να τους τσακίσει...

Τα γράμματα και τα νέα από τους «απ' έξω», οι μανάδες μαζί με τα παιδιά τους...

Η αλύγιστη στάση ακόμα και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπου αρνούνται να τους δέσουν τα μάτια και σιγοτραγουδούν...

«Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μη λείψει κανείς...». Ο αποχαιρετισμός σ' αυτούς που μένουν πίσω κι ο όρκος να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του αγώνα, του Κόμματος...

Η σκηνική δράση δένεται με τη ζωντανή μουσική και την προβολή βίντεο. Οι μουσικοί, αλλά και οι τραγουδιστές, που εναλλάσσονται στη σκηνή, ερμηνεύουν τραγούδια που συμπληρώνουν αυτά που παρακολουθούμε. Ακούστηκαν τραγούδια σε μουσική των Μίκη Θεοδωράκη, Απόστολου Καλδάρα, Χρήστου Λεοντή, Θάνου Μικρούτσικου, Θωμά Μπακαλάκου και Βασίλη Τσιτσάνη. Η ποίηση ήταν των Φώτη Αγγουλέ, Κώστα Βίρβου, Μ. Θεοδωράκη, Α. Καλδάρα, Μιχάλη Κατσαρού και Γ. Ρίτσου. Ακούστηκε, επίσης, ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε και πρωτοτραγουδήθηκε στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ.

Ολο το στάδιο γεμίζει με τα λόγια που έγραψε ο Θέμος Κορνάρος στο βιβλίο του «Στρατόπεδο Χαϊδαρίου»... «Στο καλό, σύντροφοί μας! Στο καλό! Πηγαίνετε να προσκυνήσετε τα πόδια του ματοβαμμένου λαού μας που σας χαρίζει και πάλι στον αγώνα. Εμείς θα μείνουμε εδώ, στους θαλάμους που ζήσαμε μαζί, στις αυλές ετούτες που πονέσαμε μαζί και τις ραντίσαμε με δάκρυα κι αίμα. Οταν θα βρείτε τα παιδιά μας, πάρτε τα, φέρτε τα στο μνήμα μας, κι εκεί απάνω ξεσφραγίστε και διαβάστε τους τούτη τη διαθήκη που σας εμπιστευόμαστε"».

Στην οθόνη παρουσιάζονται οι δικοί μας ήρωες, αυτοί που ρίχτηκαν στη μάχη, που θυσιάστηκαν. Ηλέκτρα Αποστόλου, Χρήστος Μαλτέζος και τόσοι άλλοι. Το στάδιο σείεται από το χειροκρότημα, που παρατείνεται ακόμα πιο πολύ και γίνεται πιο θερμό, όταν παλιοί αγωνιστές εισέρχονται στο χώρο του ΣΕΦ μαζί με μικρά παιδιά. Ενώνονται οι γενιές του Κόμματος.

Η ορχήστρα παίζει το τραγούδι «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε» και το «Καρτέρεμα». Η αρένα γεμίζει με κόκκινες σημαίες και στο τέλος όλοι μαζί φτιάχνουν ένα μεγάλο κόκκινο γαρύφαλλο... Γιατί, «οι ρίζες μας φτάνουν τόσο μακριά όσο και οι ελπίδες μας»...