Η προεκλογική συζήτηση εστιάζει κυρίως γύρω από τη διαπραγμάτευση του χρέους και αποπροσανατολίζει διπλά. Το βασικό όμως είναι η ανάκτηση των τεράστιων απωλειών της τελευταίας περιόδου, που για το ΚΚΕ αποτελεί κόκκινη γραμμή, κριτήριο για κάθε πολιτική πρόταση. Συγχρόνως, αυτή η συζήτηση γίνεται με τη ρητή ή άρρητη υπόθεση πως αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης είναι το υψηλό χρέος, το μνημόνιο και η τρόικα που συνδέονται μ' αυτό. Ομως, σ' ολόκληρη την ΕΕ, από την Ελλάδα του υψηλού χρέους μέχρι τη Γερμανία της υψηλής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ξετυλίγεται ανάλογο κουβάρι αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα από το ύψος του χρέους. Τέτοια μέτρα κωδικοποιούνται στις κατευθύνσεις της ΕΕ, από το Μάαστριχτ μέχρι την «Ευρώπη 2020», υποχρεωτικές για όλα τα κράτη - μέλη. Αξονας των μέτρων είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, που είναι στρατηγικός στόχος της ΕΕ από τα γεννοφάσκια της. Με χρέος ή χωρίς, εντός των τειχών της ΕΕ και της εξουσίας των ομίλων, η πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης δεν θα μεταβληθεί ουσιαστικά.

Η ελληνική άρχουσα τάξη επιδιώκει μια καλύτερη διαπραγμάτευση για το χρέος, για να βρεθούν περισσότερα κεφάλαια χρηματοδότησης για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για να αυξηθούν οι κρατικές επιδοτήσεις προς τους μονοπωλιακούς ομίλους. Η διαπραγμάτευση για το χρέος είναι διαπραγμάτευση στο εσωτερικό του στρατοπέδου της, όπου υπάρχουν αντιθέσεις και ανταγωνισμοί.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά συμφωνούν στα στρατηγικά σημεία για το χρέος. Αποδέχονται μια πιθανή επιμήκυνση και ότι ο λαός θα πρέπει να πληρώσει ένα τμήμα του χρέους, χρέος που δε δημιούργησε και δεν ωφελήθηκε απ' αυτό. Συσκοτίζουν πως κάθε διαπραγμάτευση θα περιλαμβάνει δεσμεύσεις ώστε να εξασφαλίζονται οι πιστωτές. Πρόσφατο παράδειγμα το προηγούμενο «κούρεμα», το PSI, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για το λαό.

Ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί σε μια κάλπικη αντιπαράθεση. Στις 26 Γενάρη, όποιος κι αν είναι κυβέρνηση, ο λαός θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση και ο πραγματικός του αντίπαλος θα προωθεί με αποφασιστικότητα την πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης, με νέες μειώσεις σε μισθούς, νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η ανάκτηση των απωλειών δεν θα χαριστεί από κανέναν, θα κερδηθεί από ένα αναγεννημένο εργατικό - λαϊκό κίνημα με ένα δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή και στο λαό για να πάρει πίσω ο λαός όσα έχασε με την κρίση, να ανοίξει ο δρόμος για το μονόδρομο ικανοποίησης των αναγκών του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με πλήρη, μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία.

-- Ο Αντ. Σαμαράς υποστηρίζει ότι το χρέος είναι ήδη βιώσιμο και ότι έχει ήδη «κουρευτεί»: «Κόψαμε συνολικά 125 δισ., δηλαδή το 40%» του χρέους, σημειώνει χαρακτηριστικά, «μειώσαμε τα επιτόκια» και «εξασφαλίσαμε την επιμήκυνση της αποπληρωμής του σε 16,5 χρόνια». Το μόνο που μένει είναι να επεκτείνουμε τα χαμηλά επιτόκια και άλλα χρόνια στο μέλλον.

- Ο Αλ. Τσίπρας υποστήριξε τη θέση ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, πρέπει να αναδιαρθρωθεί (δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη διαγραφή) για να γίνει βιώσιμο. Η αποπληρωμή του να συνδεθεί με ρήτρα ανάπτυξης και να προβλεφθεί μορατόριουμ στην εξυπηρέτησή του και όλα αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής συνδιάσκεψης για το χρέος.

-- Ο Ευ. Βενιζέλος, κινούμενος στην ίδια γραμμή με τον Αντ. Σαμαρά, σημείωσε ότι στην Ελλάδα έχει γίνει το μεγαλύτερο «κούρεμα» χρέους στην ιστορία. Επίσης, υπενθύμισε τη δέσμευση του Γιούρογκρουπ για περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους, που πρέπει να προχωρήσει το επόμενο διάστημα με μια σειρά από μέτρα (μείωση επιτοκίων, επέκταση περιόδου χάριτος κ.ά.) τα οποία συνιστούν περαιτέρω «κούρεμα».

-- Ο Στ. Θεοδωράκης, αφού σημείωσε ότι το χρέος βαραίνει και δυσκολεύει την πορεία προς την ανάπτυξη της χώρας, προτείνει τη δραστική μείωσή του μέσω διαπραγμάτευσης στην ΕΕ.

-- Ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε διεθνές συνέδριο για τη διαμόρφωση της διαπραγματευτικής γραμμής για το χρέος, που θα πρέπει να καταλήξει σε ορισμένα μέτρα διευκόλυνσης της αποπληρωμής του χρέους.

1. Κοινός στόχος είναι η εξασφάλιση της «βιωσιμότητας» του χρέους, δηλαδή η δυνατότητα αποπληρωμής του έτσι ώστε να μην προκαλεί ανασφάλεια στους διεθνείς τραπεζίτες και τους άλλους «επενδυτές». Αφού για όλους κοινός τόπος είναι η ανάγκη αποπληρωμής του, κάτι βεβαίως που θα φορτωθεί και θα φορτώνεται στις πλάτες του λαού, γι' αυτό και όλοι το αναγνωρίζουν ως τέτοιο.

2. Ολοι ενδιαφέρονται για τη ρύθμισή του, έχοντας βεβαίως ορισμένες διαφορές για το πώς αυτή θα πραγματοποιηθεί. Αλλοι εκτιμούν ότι φτάνει η ρύθμιση που έχει γίνει, άλλοι λένε ότι χρειάζεται πρόσθετη. Ο Σαμαράς υποστηρίζει ότι το έχει ήδη ρυθμίσει, ο Τσίπρας ότι θα το ρυθμίσει. Δεν διαφοροποιούνται ριζικά στους τρόπους ρύθμισης, άλλοι προκρίνουν το περαιτέρω «κούρεμα», άλλοι μέτρα που είναι σαν «κούρεμα», όλοι συμφωνούν στην αναζήτηση ευνοϊκών τρόπων αποπληρωμής. Ουσιαστικά συζητάνε με ποιες δόσεις θα πληρώσει ο λαός το χρέος.

3. Ολοι θέλουν τη ρύθμιση του χρέους με το βλέμμα στραμμένο προς το κεφάλαιο και όχι το λαό. Στόχος, όπως και αν το λένε («έξοδος στις αγορές», «τέλος των υφεσιακών πολιτικών λιτότητας» «ρήτρες ανάπτυξης» κ.λπ), είναι το πώς θα στηριχθούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις με ρευστότητα, με δυνατότητες χρηματοδότησης επενδυτικών δραστηριοτήτων μέσω του κράτους ή των τραπεζών.

Οι θέσεις όλων ταυτίζονται με τις θέσεις των Ελλήνων βιομηχάνων, που σε πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΕΒ επισημαίνουν τους άξονες της πολιτικής για την «επανεξέταση του δημόσιου χρέους για την επανεκκίνηση της οικονομίας».

Να υποθέσουμε ότι οι βάσεις για τις επόμενες κυβερνητικές συνεργασίες έχουν μπει...