Ενα πέπλο αποπροσανατολισμού του λαού και συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής συνεχίζει να απλώνεται πάνω από τα καμένα της Ανατολικής Αττικής, με ευθύνη της κυβέρνησης και με τη συμβολή των άλλων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Η επικέντρωση της αντιπαράθεσης αποκλειστικά στο επιχειρησιακό σκέλος της (μη) αντιμετώπισης της φονικής πυρκαγιάς, ο επιμερισμός των ευθυνών σε ορισμένους μόνο κρίκους του κρατικού και κυβερνητικού μηχανισμού, η προσπάθεια κυβέρνησης και ΝΔ, όπως και των άλλων αστικών κομμάτων, να εντάξουν την αντιπαράθεση για την καταστροφή στις πολιτικές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, τα επικοινωνιακά κόλπα της μιας και της άλλης πλευράς, είναι μερικά απ' όσα συντελούν στο να κρύβεται η ουσία.

Είναι χαρακτηριστική η αρθρογραφία σε μερίδα του Τύπου, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένα «mea culpa» και μερικές παραιτήσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «κάθαρση», να εκτονώσουν δηλαδή τη δίκαιη αγανάκτηση που νιώθουν πρώτα απ' όλα τα θύματα της καταστροφής και κατ' επέκταση όλος ο λαός, που παρακολούθησε σε ζωντανό χρόνο την τραγωδία.

Εξίσου διαδεδομένη είναι και η άποψη ότι «πρέπει επιτέλους να σταματήσουν οι διορισμοί με κομματικά κριτήρια σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού» και να επιλέγονται οι πιο «ικανοί» και «άξιοι» στη διαχείριση τέτοιων υποθέσεων.

Στην προέκτασή της, η άποψη αυτή καταλήγει σε προτροπή προς το λαό στις επόμενες τοπικές εκλογές να διαμορφώσει κριτήριο ψήφου ανάλογα με το ποιος μπορεί αποτελεσματικότερα να διαχειριστεί την «καθημερινότητα» και να ψηφίσει τους «ικανότερους», μιας κι έχει καεί η γούνα του από «άσχετους» με τη διοίκηση, όπως γράφεται στο χτεσινό Τύπο.

Για κερασάκι στην τούρτα, εμφανίζονται απόψεις όπως «να αναλάβουν ιδιώτες τη δασοπυρόσβεση αφού το κράτος είναι ανίκανο» και αποθεώνεται η ιδιωτική πρωτοβουλία, που στον απόηχο της πυρκαγιάς κάνει δωρεές στο Πυροσβεστικό Σώμα, ή συνδράμει τις ρημαγμένες δομές Υγείας στην ευρύτερη περιοχή.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό που μένει στο απυρόβλητο είναι οι πραγματικές αιτίες της φονικής καταστροφής και οι μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησης, που δεν αφορούν βέβαια την «ικανότητα» του ενός ή του άλλου στελέχους, χωρίς να λέει κανείς ότι στη διαχείριση ενός σοβαρού συμβάντος δεν υπάρχουν και τέτοιες πλευρές.

Η θανατηφόρα πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική καθώς προηγουμένως οι πλημμύρες στη Μάνδρα αποκάλυψαν για μια ακόμη φορά τις τραγικές συνέπειες που έχει για το λαό η αντιλαϊκή πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που με συνέπεια υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση.

Δίπλα στα άλλα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρέλαβε και συνεχίζει μια πολιτική συντριβής των λαϊκών αναγκών στις μυλόπετρες της ανάκαμψης και της καπιταλιστικής κερδοφορίας, υποβαθμίζοντας συνολικά τη ζωή του λαού.

Αυτήν την πολιτική αντανακλούν τα μειωμένα κονδύλια για τη δασοπροστασία και την πυρόσβεση, η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου πρόληψης, οργανωμένων και επαρκώς στελεχωμένων υπηρεσιών διαχείρισης έκτακτων αναγκών, οι τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία, που μπορούν να αποδειχτούν μοιραίες σε περιπτώσεις όπως αυτή της πυρκαγιάς στο Μάτι, και πάει λέγοντας.

Αυτή η επικίνδυνη για το λαό πολιτική αντανακλάται στην εμπορευματοποίηση της γης, στο χωροταξικό σχεδιασμό για το κεφάλαιο, στους «αναπτυξιακούς» νόμους που προβλέπουν κίνητρα και επιδοτήσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά μόνο μέτρα διαχείρισης της φτώχειας για το λαό, στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, στην αναγωγή της λαϊκής στέγης, της αναψυχής, των διακοπών σε ατομική ευθύνη.

Για την ικανότητά της στην προώθηση αυτής της πολιτικής, που παρέλαβε απ' όλους τους προηγούμενους, η κυβέρνηση παίρνει «άριστα» από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και το κεφάλαιο, την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι τσακίζονται στους χώρους δουλειάς, πνίγονται στα σκουπίδια, ζουν σε υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον, βουλιάζουν στην πρώτη νεροποντή, καίγονται από την πλήρη απουσία πρόληψης, σχεδίου και μέσων καταστολής της πυρκαγιάς.

Είναι φανερό ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, τα κέρδη και τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι ασύμβατα με τις λαϊκές ανάγκες. Και ότι η λύση για το λαό δεν είναι το μερεμέτισμα ενός κράτους που τον συνθλίβει ούτε η αναβάπτισή του με την ανάδειξη «ικανότερων» στη διαχείριση της ίδιας βάρβαρης πολιτικής.

Διέξοδος είναι η πάλη για ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης, πρόληψης και προστασίας, όπως αυτά που προβάλλουν τα συνδικάτα και κατατέθηκαν στη Βουλή με τη μορφή Ερώτησης στην κυβέρνηση από το ΚΚΕ. Διέξοδος είναι η οργάνωση και η διεκδίκηση σε σύγκρουση με το σχεδιασμό του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Λύση δεν είναι το μερεμέτισμα αυτού του σάπιου συστήματος αλλά η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του.