Στις περιπτώσεις αυτές είναι χρήσιμη η αναδρομή στα τότε και σε μετέπειτα γεγονότα, που οι ίδιες πλευρές αποσιωπούν σκοπίμως, ώστε τα ψευτοδιλήμματα του τύπου «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», «τι ΠΑΣΟΚ, τι ΝΔ», να γίνονται πιο εύπεπτα.

Δεν έχουν άδικο να το λένε. Αλλά εμείς, για να μην ...αδικήσουμε ούτε τη «Δεξιά», ούτε το «Κέντρο», θα δεχτούμε ότι στα εγκλήματα που και οι δυο έχουν διαπράξει κατά του ΚΚΕ, κατά του ΕΑΜ, κατά του λαϊκού κινήματος γενικότερα, το μερίδιο που τους αναλογεί είναι 50% - 50%. Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το ΚΚΕ. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το οργανωμένο σε συνδικάτα εργατικό κίνημα. Από τον καιρό του Ελ. Βενιζέλου και του Αλ. Παπαναστασίου. Από τον καιρό της Κατοχής και σε συνέχεια. Και στον Εμφύλιο. Και μετά απ' αυτόν. Και είναι χαρακτηριστικό ότι πάντα, στις πιο κρίσιμες στιγμές και αποφάσεις, στην κυβέρνηση βρισκόταν το «Κέντρο», για να «ρεγουλάρει» τα πράγματα (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Δεκέμβρης 1944, Συμφωνία Βάρκιζας, Εμφύλιος, αξιοποίηση αποστασίας Τίτο, πόλεμος Κορέας, ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ κλπ.)! Γι' αυτό και ο μακαρίτης Κ. Τσάτσος, ηγετική προσωπικότητα της «Δεξιάς», έγραψε: «Παντού η μέθοδος του αντικομμουνιστικού αγώνα είναι μεικτή. Και η μόνη πραγματική διαφορά βρίσκεται στο μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό ή επιβολής ή πειθούς που κάθε φορά χρησιμοποιείται. Κάθε χώρα και κάθε χρονική περίοδος έχει τα ορθά ποσοστά της. Εκεί και μόνο εκεί εντοπίζεται η διαφωνία μέσα στην αντικομμουνιστική παράταξη, μεταξύ εκείνων που ανήκουν στο λεγόμενο "Κέντρο" και των άλλων που το πολεμούν. Είναι φυσικό όμως σε έναν πολιτικόν ανταγωνισμό, το κάθε κόμμα που βλέπει να μην εφαρμόζεται εκείνο που θεωρεί ως την ορθή μέθοδο, να ασκή πολεμική εναντίον εκείνου που υποστηρίζει την εσφαλμένη. Αφύσικο και επιζήμιο όμως είναι να παρουσιάζεται η διαφωνία αλλιώτικη από ό,τι είναι και να παίρνη στα λόγια μιαν έκταση που δεν έχει στα πράγματα». (Κ. Τσάτσου, «Ελληνική Πορεία», σελ. 183, εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ»).

Το σύνθημα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», αξιοποιήθηκε κατά κόρον σε συνέχεια από το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να μαζεύει ψήφους αριστερών. Από τις εικόνες της εκτέλεσης του Μπελογιάννη δεν έλειψε ποτέ η προβολή του στρατοδίκη Γ. Παπαδόπουλου (του αρχιδικτάτορα), δηλαδή της «Δεξιάς». Ομως έλειπε πάντα η εικόνα του Πλαστήρα, δηλαδή του «Κέντρου», αν και αυτός ήταν ο πρωθυπουργός! Στο μεταξύ, η δικαιολόγηση της στάσης του ήταν ...απλή: Δεν ήθελε, αλλά του το επέβαλαν οι ΗΠΑ και η «Δεξιά»! Ετσι συμβαίνει πάντα: Η μεν «Δεξιά» και θέλει και κάνει αυτό που θέλει. Το δε «Κέντρο» (το ΠΑΣΟΚ σήμερα) δε θέλει, αλλά τι να κάνει; Κάνει ό,τι και η «Δεξιά», γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά!! Ψηφίστε, λοιπόν, το «Κέντρο», που δε θέλει, ανεξαρτήτως του ότι κάνει τα ίδια! Το θέμα είναι ότι δε ...θέλει! Δηλαδή, πρόκληση...

Ο Πλαστήρας θα μπορούσε να παραιτηθεί. Αλλά δεν το έκανε. Γιατί; Για να μην έρθει η «Δεξιά»! Και αμέσως μετά ψήφισε το πλειοψηφικό, με το οποίο η «Δεξιά» ήρθε στην κυβέρνηση πανίσχυρη! Ποιος έφταιγε γι' αυτό; Φυσικά, η Αριστερά! Που εξαιτίας της ...δογματικής πολιτικής του ΚΚΕ, δεν ακούμπησε τις ψήφους της στον Πλαστήρα, αλλά με τη στάση της ευνόησε τον Παπάγο!... Τα ίδια που ακούγονται και σήμερα, σχετικά με την άνοδο του Μπερλουσκόνι στην κυβέρνηση της Ιταλίας. Αιτία (!) για το γεγονός, λένε, αποτελεί η στάση της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης», επειδή δεν κατέθεσε το ποσοστό της (5%) στο ταμείο των Ντ' Αλέμα, με αποτέλεσμα να νικηθεί η «Κεντροαριστερά»! (Εκείνη, που βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία!)... Την πίκρα του για την ήττα της «Κεντροαριστεράς» εξέφρασε στο μεταξύ και ο Ανιέλι, ο μεγιστάνας ιδιοκτήτης της «Φίατ»...

Το θέμα δεν είναι αν τα αστικά κόμματα έχουν μεταξύ τους διαφορές. Το θέμα είναι, ότι πρόκειται για αστικά κόμματα. Και όπως είναι γνωστό, ο χαρακτήρας των κομμάτων δεν καθορίζεται από την κοινωνική ένταξη των ψηφοφόρων τους, αλλά από το πρόγραμμα, την πρακτική, τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Που σημαίνει, πως οι διαφορές τους (αν και σήμερα έχουν κι αυτές εξαφανιστεί) είναι διαφορές στο πώς να υποτάσσουν και ενσωματώνουν την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα. Είναι διαφορές ως προς την εκδοχή, με την οποία θα διαχειρίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι' αυτό ακριβώς και είναι κόμματα που δεν πρόκειται ν' αλλάξουν. Ο,τι κι αν γίνει. Το θέμα είναι, οι λαϊκές μάζες, που τ' ακολουθούν, να αποβάλουν τις αυταπάτες και να συσπειρωθούν με τους κομμουνιστές. Κι αυτό μπορεί να γίνει μονάχα με καθαρό μέτωπο εναντίον των αστικών κομμάτων. Οπως κάνει το ΚΚΕ, που και για το β' γύρο των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών κρατάει την ίδια στάση που έχει και για τον α' γύρο: Μαύρο και στους δύο.