Eurokinissi

O πρωθυπουργός άλλωστε δεν «έκρυψε λόγια», μιλώντας για κράτος και κυβέρνηση «εγγυητή» και «θεματοφύλακα» της «κοινωνικής συνοχής», ώστε ο λαός να δεχτεί να πληρώσει και τη νέα καπιταλιστική κρίση, για την οποία - προετοιμάζοντας τον λαό για θυσίες χωρίς τέλος - είπε πως θα είναι «πρωτόγνωρη» και με «δραματικές αλλά και πολυεπίπεδες επιπτώσεις».

Σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της ίδιας της πανδημίας, ο πρωθυπουργός επιχείρησε ξανά να μετακυλίσει στην «ατομική ευθύνη» του λαού την ευθύνη της «αυτοπροστασίας» από τον κορονοϊό και να αποποιείται την ευθύνη που έχει το κράτος για την πραγματική θωράκιση του συστήματος Υγείας και την προστασία των εργαζομένων, επιτιθέμενος μάλιστα στο όνομα του «ρεαλισμού» στις λαϊκές διεκδικήσεις για άμεση ενίσχυσή του, με αποστροφές τύπου ότι «το λεφτόδεντρο μαράθηκε» και ότι είναι «λαϊκισμός» το αίτημα για επίταξη των ιδιωτικών μονάδων Υγείας.

Για τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ξανά ότι «το κράτος θα ξανανάψει τις μηχανές της οικονομικής δραστηριότητας, στηρίζοντας τη ρευστότητα των επιχειρήσεων», αναγγέλλοντας μεταξύ άλλων και νέες κρατικές εγγυήσεις για το δανεισμό τους, φοροαπαλλαγές και παρατάσεις στην εξόφληση δόσεων, «σχέδιο - εξπρές» για «τόνωση» των μεγαλοξενοδόχων, ενώ αναφέρθηκε και στις διεργασίας εντός ΕΕ για το «Ταμείο Ανάκαμψης», λέγοντας ότι θέση της κυβέρνησης είναι να δοθούν επιχορηγήσεις και όχι δάνεια στα κράτη - μέλη, για να χρηματοδοτήσουν φτηνά τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Κάνοντας καθαρό ότι τα υποτιθέμενα «έκτακτα» αντεργατικά και άλλα μέτρα που έσπευσε να νομοθετήσει η κυβέρνηση, ήρθαν για να μείνουν, είπε χαρακτηριστικά ότι «μια κρίση που αφορούσε πρωτίστως την Υγεία μετατράπηκε σε επιταχυντή μεταρρυθμίσεων», τονίζοντας ότι προγραμματικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης όπως τηλεργασία, ηλεκτρονική εκπαίδευση και ΣΔΙΤ «η μάχη κατά του κορονοϊού τις κατέστησε επείγουσες δράσεις», ζητώντας από το λαό «συνειδητή πειθαρχία» στους στόχους του κεφαλαίου και από τις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην «υπονομεύουν» με τη βολική κριτική τους τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου.

Στον αντίποδα, για τους εργαζόμενους κατέφυγε στη γνωστή ψευδολογία περί προστασίας της «απασχόλησης», κάνοντας γαργάρα τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις και την εκμετάλλευση που οργιάζει στους χώρους δουλειάς και παρουσιάζοντας ως «φιλολαϊκά» τα μέτρα για την απαλλαγή της εργοδοσίας από μέρος του μισθού, με την αντίστοιχη επιδότηση από το κράτος, προκειμένου μεταξύ άλλων να στηριχτεί και η ζήτηση στην καπιταλιστική οικονομία, την ελάχιστη παράταση του προσωρινού επιδόματος που δεν καλύπτει καν το σύνολο των ανέργων, όπως και την τρίμηνη παράταση της τυπικής προστασίας της πρώτης κατοικίας που έχει απομείνει, με επίκεντρο τα συμφέροντα των τραπεζικών ομίλων (βλέπε αναλυτικότερα και σελ. 12 -13).

Τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις», άλλωστε, όπως και το μπαράζ των νομοσχεδίων που φέρνει έως τα τέλη Ιούλη στη Βουλή (μεταξύ άλλων για το χωροταξικό, για το «ξεμπλοκάρισμα» μεγάλων έργων κ.ο.κ.) χαρακτήρισε όρους και για «το μεγάλο αναπτυξιακό άλμα», ζητώντας «η πανδημία να γίνει το έναυσμα για το χτίσιμο ενός νέου παραγωγικού μοντέλου» τάχα «χωρίς τις αδυναμίες και χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος», που είναι σύμφυτες με το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, και «ενός μοντέλου βασισμένου σε κλάδους και σε τομείς που μπορούν να προσελκύσουν επενδύσεις», την ώρα μάλιστα που χρεοκοπεί πανηγυρικά το αστικό «αφήγημα» των προηγούμενων χρόνων, πως η «εξωστρέφεια» της καπιταλιστικής οικονομίας θα προστάτευε τάχα από την εκδήλωση της κρίσης.