Σήμερα ο «Ρ» αποκαλύπτει ότι η αμερικανική πρεσβεία, μιλώντας εξ ονόματος μάλιστα επίσημων ελληνικών φορέων - ακόμη και κυβερνητικών - όπως το ΥΠΕΧΩΔΕ, ο Δήμος Αθηναίων και ο «Αθήνα 2004», ανέλαβε πρωτοβουλία για την ανάπτυξη «ανεπίσημου εθνικού διαλόγου» για τη διαχείριση των... σκουπιδιών! Η συγκεκριμένη σύσκεψη με όλους τους προσκληθέντες - εκπροσώπους υπουργείων, Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, επιχειρηματικών σχημάτων και άλλων λεγόμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων, πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη 28 Απρίλη στα γραφεία του Μ. Μοδινού, προέδρου του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης, που εδρεύει στη Βίλα Καζούλη στην Κηφισιά και εποπτεύεται από το ΥΠΕΧΩΔΕ...

Ως αφορμή για την πρωτοβουλία αυτή οι Αμερικανοί επικαλούνται τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και τα προβλήματα διαχείρισης των απορριμμάτων κατά τη διάρκειά τους. Ωστόσο ομολογούν απερίφραστα ότι γύρω από τα ζητήματα αυτά (συστήματα διαχείρισης απορριμμάτων και ανακύκλωσης) επιχειρούν να δημιουργήσουν μία «κληρονομιά που θα κρατήσει πέραν της τελετής λήξεως των Αγώνων», δηλαδή στο διηνεκές, θεωρώντας μας προφανώς υποχείριά τους.

Το σοβαρότερο βέβαια ζήτημα είναι ότι κυβέρνηση, Δήμος Αθήνας και «Αθήνα 2004», δέχτηκαν να παίξουν το ρόλο του πλασιέ των αμερικανικών συστημάτων ανακύκλωσης, προπαγανδιστής των οποίων είναι η αμερικανική πρεσβεία που πήρε και την «πρωτοβουλία». Ζήτημα που ξεπερνά τα όρια της ωμής πρόκλησης. Ολοι αυτοί θα πρέπει να εξηγήσουν αμέσως στο λαό όχι μόνο τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά και αν δέχονται το ρόλο αυτό που τους επιφυλάσσουν τα αμερικανικά συμφέροντα.

Η όλη αυτή επιχείρηση, πάντως, εκτός των άλλων, επιβεβαιώνει τις ανησυχίες των εργαζομένων ότι η διοργάνωση των Αγώνων του 2004 επιχειρείται να αποτελέσει τον ιμάντα της ιδιωτικοποίησης των πάντων (δημόσιας γης, δημόσιων επιχειρήσεων) και τώρα και του τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων...

Στη συνέχεια παραθέτουμε αυτούσιο το (μεταφρασμένο) κείμενο, το οποίο είχε επισυνάψει η Αμερικανική Πρεσβεία στις προσκλήσεις που απηύθυνε στους εκπροσώπους των φορέων και των επιχειρήσεων για να πάρουν μέρος στην εκδήλωση «εθνικό διάλογο» (!) για τη διαχείριση απορριμμάτων. Νομίζουμε ότι μιλάει από μόνο του για τους σκοπούς που επιδιώκουν και αφού διευκρινίσουμε ότι οι υπογραμμίσεις (τα μαυρισμένα) είναι δικές μας:

«Η Αμερικανική Εταιρία Προστασίας Περιβάλλοντος, η Αμερικανική Πρεσβεία, ο Δήμος της Αθήνας, το υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Εργων και η οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004, συγκαλούν σε έναν ανεπίσημο εθνικό διάλογο για τη στήριξη της συνεργασίας και τη βελτίωση της επικοινωνίας μεταξύ των εκπροσώπων ανακύκλωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και τα προσφάτως θεσπισθέντα από την ελληνική νομοθεσία "Συστήματα Ανακύκλωσης". Η συνάντηση θα φιλοξενηθεί από το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης στις 28 Απριλίου 2004. Ο σκοπός της ημερίδας είναι να συναντηθούν φορείς ανακύκλωσης από την κυβέρνηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τον ιδιωτικό τομέα, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τον πανεπιστημιακό χώρο για να αναζητήσουν λύσεις στα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον, στο πλαίσιο των προκλήσεων που πηγάζουν από τη νέα νομοθεσία. Η συζήτηση θα στηριχτεί στις μέχρι τώρα επιτυχίες και δε θα έχει σκοπό να αντικαταστήσει όποιες άλλες επίσημες - θεσμικές διαδικασίες βρίσκονται σε εξέλιξη.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004 προσφέρουν στην Ελλάδα πάμπολλες προκλήσεις και ευκαιρίες να αποδείξει τη δέσμευση που έχει αναλάβει να αναπτύξει την ανακύκλωση και τη σωστή διαχείριση των απορριμμάτων και να δημιουργήσει μια περιβαλλοντική κληρονομιά που θα κρατήσει πέραν της τελετής λήξεως των Αγώνων. Στα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα βιώσει μια τρομακτική ανάπτυξη των υποδομών για τη συλλογή και χρησιμοποίηση προϊόντων ανακύκλωσης. Ενώ υπήρξε επιτυχής διάλογος των φορέων εντός των ξεχωριστών Συστημάτων, φαίνεται να υπάρχει ακόμη ανάγκη συνεργασίας και επικοινωνίας πάνω σε κοινά προβλήματα. Υπάρχει επίσης η διαπίστωση πως οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στη μείωση της ποσότητας των απορριμμάτων και στην επιμόρφωση του κοινού τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτή η προσπάθεια να συμμετάσχουν όλοι οι φορείς θα δώσει στους συμμετέχοντες την ευκαιρία να ενεργοποιηθούν εγκαίρως και να αναζητήσουν λύσεις για τη σωστή διαχείριση και ανακύκλωση των απορριμμάτων κατά τη διάρκεια των Αγώνων και μετά από αυτούς. Επιπροσθέτως θα τους δώσει την ευκαιρία να αναζητήσουν λύσεις σε κοινά εμπόδια που συναντούν όλοι σχετικά με τα προϊόντα του κάθε Συστήματος. Οι λύσεις αυτές απαιτούν συνεργασία μεταξύ φορέων για τη βελτίωση των υποδομών συλλογής και ανακύκλωσης και την ανάπτυξη αγορών για τα διαχωρισμένα, ανασκευασμένα προϊόντα ανακύκλωσης. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι αυτού του είδους η πλατφόρμα έχει επιτύχει αναγνώριση από μέρους της βιομηχανίας, καθώς και αύξηση κερδοφορίας σε συνδυασμό με τη συνεχή βελτίωση του περιβαλλοντολογικού τους προφίλ».

Για να επιτευχθούν αυτές οι κατακτήσεις, χρειάστηκε στην αυγή του περασμένου αιώνα, η νεαρή τότε εργατική τάξη και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να κάνουν πράξη αυτό που αποτύπωσε ο ποιητής πως «θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους...». Τα σημειώνουμε αυτά για να υπογραμμίσουμε ότι οι νόμοι και τα κιτάπια ακολουθούν τη δράση. Ερχονται να αποτυπώσουν στα χαρτιά και στις διατάξεις αυτό που η ζωή είχε βάλει ήδη σε εφαρμογή.

Από τη στιγμή που κατακτήθηκε το δικαίωμα του Συνδικαλίζεσθαι, του Συνέρχεσθαι, το ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ κλπ. για την εργατική τάξη, αρχίζει μια διαρκής διαπάλη, που εξακολουθεί να διεξάγεται και στις μέρες μας.

Από τη μια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, ο ΣΕΒ και οι καθεστωτικές δυνάμεις, στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού επιδιώκουν να παρεμβάλλουν εμπόδια στη θεσμοθέτηση δικαιωμάτων, να περιορίζουν, να καταστρατηγούν τους νόμους που περικλείουν όποια δικαιώματα για τους εργαζόμενους και τελικά να ευνουχίζουν τις θετικές ρυθμίσεις που υπάρχουν για τους μισθωτούς.

Από την άλλη, η Εργατική Τάξη και το συνεπές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημά της, εδώ και έναν αιώνα προσπαθεί στην πράξη να κατακτά και να διευρύνει τα δικαιώματά της. Προσπαθεί να ασκεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης, την Απεργία και, ταυτόχρονα, να αποκρούει την κρατική βία, τον αυταρχισμό, τη συκοφάντηση των δικαιωμάτων της.

Για το εργατικό κίνημα, το διαχρονικό μήνυμα, που εκφράζει απόλυτα την ανειρήνευτη διαπάλη, συμπυκνώθηκε και προβάλλεται μέσα από το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του Εργάτη».

Σε περιόδους όπου αντιδραστικές ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις κερδίζουν έδαφος, εντείνεται ο αυταρχισμός και τα χτυπήματα στις δημοκρατικές, στις συνδικαλιστικές και τις συνταγματικές ελευθερίες. Αν θυμηθούμε τη Μεταξική περίοδο, την περίοδο της Κατοχής, τη μετεμφυλιακή περίοδο, την εφτάχρονη δικτατορία, αλλά και τη συνέχεια, θα δούμε ότι οι προσπάθειες για «κατάργηση της πάλης των τάξεων», κατά τον πρώην υπουργό Εργασίας Κ. Λάσκαρη, εξέφραζαν τον πραγματικό στόχο του καθεστώτος της εκμετάλλευσης. Αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα, αν μελετήσει κανείς στατιστικά τον αριθμό των δικαστικών αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή τις απολύσεις εργαζομένων και συνδικαλιστών πριν και μετά την περίοδο 1989-1991. Μετά τις ραγδαίες ανατροπές που συντελέστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο, με αποτέλεσμα προσωρινά να δυσκολέψουν τα πράγματα για το λαϊκό κίνημα, έχουμε καρμπόν δικαστικές αποφάσεις που κηρύσσουν ΟΛΕΣ σχεδόν τις ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ.

Δύσκολα βρίσκεις δικαστική απόφαση για επαναπρόσληψη απολυμένων. Με νομικίστικα και τραβηγμένα από τα μαλλιά αποστεωμένα επιχειρήματα, το δικαίωμα για απεργία βρίσκεται υπό διωγμό. Εφτασε, δικαστής με τέτοιας ποιότητας επιχειρήματα να κηρύξει παράνομη ακόμα και την Πρωτομαγιάτικη Απεργία του 2003 για κλάδο εργαζομένων της «Ολυμπιακής». Στις μέρες μας οι μόνες δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν εργαζόμενους είναι συνήθως όταν δικαστές κρίνουν διεκδικήσεις του κλάδου τους. Η ίδια κατάσταση κατ' αναλογία υπάρχει σ' όλους τους τομείς του Δικαίου και του θεσμικού πλαισίου που αφορούν τους εργαζόμενους.

Γνωρίζουμε ότι απέναντί μας συσσωρεύονται καλυμμένα ή απροκάλυπτα οι φανεροί και κρυφοί εχθροί του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην απεργία.

Ολοι εκείνοι που με νόστιμους νεολογισμούς, με φρασούλες πομπώδεις και με εκσυγχρονιστικό μανδύα επιχειρούν να πετύχουν ό,τι στα εκατό χρόνια που πέρασαν δεν μπόρεσαν οι προπομποί τους να πετύχουν. Αλλοτε προφασίζονται ότι δήθεν ενδιαφέρονται για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, άλλοτε ότι τάχα νοιάζονται για το κυκλοφοριακό ή για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Πάντα, όμως, αναμασούν τον ίδιο τελικό σκοπό. Στα τελευταία χρόνια, οι πολέμιοι των εργατικών δικαιωμάτων αντεπιτίθενται και προβάλλουν σαν εναλλακτική πρόταση τον λεγόμενο Κοινωνικό Διάλογο. Οι διεκδικήσεις δαιμονοποιούνται σαν κάτι το αναχρονιστικό και ο κοινωνικός διάλογος χρυσώνεται σαν το φάρμακο «διά πάσαν νόσο»! Στις μέρες μας, με πρόφαση τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ και άλλοι αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί, με περισσή ευκολία, συκοφαντούν τους αγώνες μας και μας χαρακτηρίζουν σαν τρομοκράτες.

Παράλληλα, θεσμοθετείται νομικό πλαίσιο που υποβαθμίζει το δικαίωμα εργασίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Σήμερα υπάρχουν εργαζόμενοι που δε γνωρίζουν τον πραγματικό τους εργοδότη ή αυτός αλλάζει από μήνα σε μήνα. Δε γνωρίζουν το ωράριο εργασίας τους στα πλαίσια της μερικής απασχόλησης ή εργάζονται επί 10ωρο χωρίς νόμιμες αμοιβές και ασφαλιστική κάλυψη.

Στις μέρες μας έχουμε ανάγκη και επιζητούμε την ακόμα μεγαλύτερη στήριξη από διακεκριμένες προσωπικότητες του νομικού κόσμου, όπως είναι οι σημερινοί εισηγητές και συνομιλητές μας, που μας τιμούν με την παρουσία τους και εκτιμούμε ειλικρινά τη συμμετοχή τους. Εχουμε ανάγκη από περισσότερους εκλεκτούς και θαρραλέους δικαστικούς λειτουργούς και προοδευτικούς διανοητές.

Θέλουμε μαζί μας την προοδευτική διανόηση. Κοντά μας, τη ριζοσπαστική εργατική νεολαία. Κι επειδή, ταυτόχρονα, οι αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές θα εντείνονται, γιατί το καθεστώς των μονοπωλίων και των πολυεθνικών θα οξύνει την επιθετικότητά του για την εξασφάλιση των υπερκερδών του, κι επειδή η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μόνο με παλλαϊκό αγώνα θα αναχαιτιστεί, ο ΑΓΩΝΑΣ παίρνει στις μέρες μας πιο πλούσιο ακόμα περιεχόμενο, γίνεται πιο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ για την οικονομική και πολιτική πάλη της Εργατικής Τάξης και των συμμάχων της.