ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 2 Μάη 2004
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΚΟΛΟΜΒΙΑ
Επανεκλογή ή αλλαγή;

*Δημοσιεύτηκε σαν κύριο άρθρο στην εφημερίδα «Voz», ενόψει της Συνδιάσκεψης της Δημοκρατίας Συμμαχίας

Αγρότες, παιδιά, γέροι, όλοι καλούνται να συμμετάσχουν στο πλευρό των «καλών», στο σχέδιο «Δημοκρατικής ασφάλειας»

Associated Press

Αγρότες, παιδιά, γέροι, όλοι καλούνται να συμμετάσχουν στο πλευρό των «καλών», στο σχέδιο «Δημοκρατικής ασφάλειας»
Μεγάλη ανασφάλεια επικρατεί στην κυρίαρχη τάξη, όταν θέλει να παρουσιάσει την επανεκλογή του προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε Βέλες, ως την κύρια και μοναδική προτεραιότητά της κυβέρνησης.

Η μοναδική πιθανότητα παράτασης της πολιτικής αυτής, εναπόκειται και εξαρτάται από ένα μόνο άνθρωπο. Το σχέδιο είναι αποτέλεσμα συμφωνίας της φατρίας: της υψηλής διακυβέρνησης, του ΔΝΤ, των μεγαλο-συνδικάτων και των ύπατων κέντρων εξουσίας, με τις εγγυήσεις και τη στήριξη της κυβέρνησης Μπους. Το κύριο ζήτημα που προκαλεί διαστάσεις είναι η διαπίστωση - εξομολόγηση των εμπλεκόμενων μερών: η αναγνώριση ότι η ήττα των ανταρτών είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο εγχείρημα, αλλά αυτό που θα μας κάνει να ανασάνουμε ανακουφισμένοι.

Το τμήμα της κυρίαρχης τάξης που ταυτίζεται με την επανεκλογή Ουρίμπε, επιθυμεί τη συνέχιση της καταρράκωσης του κράτους, της διεθνοποίησης της οικονομίας, καθώς και της πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής του Μπους. Η επανεκλογή επιδέχεται ακόμη μία εξήγηση: την όχι άμεση. Δηλαδή τη δυνατότητα επιλογής από τη δεξαμενή που απαρτίζουν άλλοι πρώην πρόεδροι. Για την ακρίβεια, η επιλογή αυτή έχει και συγκεκριμένο όνομα: τον Γκαβίρια Τρουχίγιο, ο οποίος προέρχεται από τους κόλπους του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Είναι το σχέδιο Β, ή αλλιώς το άλλο μέρος του γράμματος που στάλθηκε από την Ουάσιγκτον.

Είναι ολοφάνερη η ανικανότητα των κυρίαρχων ομάδων να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τη δημοκρατική ανάπτυξη. Η συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό και στο γεωπολιτικό επίπεδο η απόλυτη ενσωμάτωση στις ALCA, TLC και το «Σχέδιο Κολομβία», απαιτεί την παράταση του χρόνου επιβολής της «δημοκρατικής ασφάλειας», τον πόλεμο του κράτους εναντίον των ανταρτών και την κοινωνική καταπίεση, όπως οι άξονες της πολιτικής ενδέχεται να οδηγήσουν, κάποια αβέβαιη στιγμή στο μέλλον, στην ευημερία. Αυτή είναι η υπόσχεση των Ουριμπίστας: Ο παράδεισος που περιμένει με το τέλος του πολέμου. Μία νέα εκδοχή του «παρατεινόμενου πολέμου», των Γκαβίρια και Πάρδο Ρουέδα, από το παρελθόν.

Η επανεκλογή στην εκδοχή του Ουρίμπε, στην πλέον συμπαθητική της εκδοχή, βάσει των αποτυπώσεων της κοινής γνώμης και των ερευνών, αποκαλύπτει μία συνεχώς αυξανόμενη δυσφορία για την οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται, επιχειρεί να δώσει κάποιες εξηγήσεις για την έλλειψη αποτελεσμάτων στην τιτάνια προσπάθεια βίαιης επιβολής της τάξης. Τα «λάθη» πάντα αποδίδονται στα κατώτερα στρατιωτικά τμήματα -και τα όποια είναι πάντα θανατηφόρα- ή τη διαφθορά. Ο χρόνος κυλά γοργά, τα λάθη πολλαπλασιάζονται και η διαφθορά παίρνει την ανιούσα, όπως στην περίπτωση της Φισκάλια. Ενόσω η ανεργία αυξάνεται και η κοινωνική και οικονομική κατάσταση του λαού επιδεινώνεται. Ομως η σκιαγράφηση του Ουρίμπε πάσχει από τις πολλές σκιές και τα κενά. Εντούτοις, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν αναλάβει το χειρισμό τους στην υπόθεση της επανεκλογής.

Αυτή η απάτη και το τέχνασμα δεν είναι πια δυνατόν να διατηρηθεί σε λαϊκό επίπεδο. Χωρίς αμφιβολία ο περίπλοκος λόγος επεξηγεί τις συγκεκριμένες απαιτήσεις από τον Ουρίμπε, όπως τουλάχιστον συνάγονται αυτές από τη δημοσιότητα. Κατά τη διαδικασία, όπου κατόρθωσε να κερδίσει την προεδρία, βασικό και κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων, ο οποίες πείστηκαν από το σόφισμα ότι η εσωτερική σύγκρουση νομιμοποιεί την υιοθέτηση αυταρχικών μέτρων, τον περιορισμό ή την αποψίλωση των ελευθεριών. Παραδείγματος χάριν, ο αντιτρομοκρατικός νόμος και η ιδέα ότι η δράση και η ύπαρξη των ανταρτικών οργανώσεων είναι η πηγή όλων των δεινών για τη χώρα, όπερ και νομιμοποιείται ο απολυταρχισμός.

Η «δημοκρατική ασφάλεια» ήδη έχει αρχίσει να προκαλεί κρίση. Ο Ουρίμπε δεν είναι αθώος, η πολιτική του είναι ατελέσφορη και δεν έχει μέλλον, καθώς έρχεται σε αντίθεση με την υπόλοιπη Λατινική Αμερική, αλλά και σε αντίθεση με το αίσθημα του λαού.

Είμαστε αντίθετοι στην επανεκλογή, όπως ακριβώς ήμασταν αντίθετοι με το δημοψήφισμα και είναι μία στάση που μπορεί να έχει ευρύτερες θετικές συνέπειες, όπως έχει διαφανεί. Πρώτα και κύρια, δεν υφίσταται κανένα σχέδιο που να χρίζει και σκέψης για επανεκλογή. Παράλληλα, τρεις γιγάντιες απειλές επικρέμονται στην κοινωνία: Αντιδημοκρατική διολίσθηση, αφανισμός της οικονομικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και αμερικανική στρατιωτική επέμβαση. Ολες οι απειλές είναι συνυφασμένες. Ολες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σχεδίου Ουρίμπε και φυσικά δεν υπάρχουν πιθανές παραχωρήσεις ενόψει.

Η εναλλακτική λύση είναι, η αλλαγή, για πολιτική απελευθέρωση, νέα οικονομική πολιτική, μία ατζέντα για ειρήνη και κοινωνικές λύσεις και ισότιμους όρους για την επιλογή ενός μελλοντικού υποψήφιου για την προεδρία της χώρας που θα στρατευτεί σε μία καταληγμένη ελάχιστη πλατφόρμα για μία νέα πορεία. Αυτή θα πρέπει να είναι η πρόταση του Κοινωνικού και Πολιτικού Μετώπου και αυτή θα καταθέσω κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου στη συζήτηση που θα λάβει χώρα στην εθνική, λαϊκή και εργατική συνάντηση, που συγκαλείται από τη μεγάλη Δημοκρατική Συμμαχία στις 29 και 30 Απρίλη.


*Του Χαϊμέ Καϊσέδο Τουριάγκο, ΓΓ του ΚΚ Κολομβίας


Θάνατος εν ονόματι της «δημοκρατικής ασφάλειας»

Ποντίκια τοποθετούνται σε κλουβί με πόρτα. Πεινούν και προσπαθούν να βγουν από το κλουβί. Καθώς πλησιάζουν στην έξοδο, παθαίνουν ηλεκτρικό σοκ. Σταδιακά μαθαίνουν και συνηθίζουν να μην πλησιάζουν την έξοδο και φυσικά να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν. Τότε η πόρτα ανοίγει, τα ηλεκτροφόρα καλώδια απενεργοποιούνται. Τα ποντίκια, εντούτοις, δεν κάνουν καμία προσπάθεια να βγουν...

Αυτό το πολύ κλασικό πείραμα και μελέτη της ψυχολογίας μπορεί να περιγράψει το σχέδιο της «δημοκρατικής ασφάλειας» του προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε, αλλά και την κατάσταση που προσπαθεί να διαμορφώσει στην Κολομβία. Οι δολοφονίες, οι εξαφανίσεις και σφαγές των τελευταίων ετών είναι σαν τα ηλεκτρικά σοκ. Φυσικά, η κυβέρνηση διατείνεται ότι υπάρχουν λιγότεροι θάνατοι και δολοφονίες συνδικαλιστών. Παρότι λανθάνει μία σχετική μείωση, οφείλεται όχι στο γεγονός ότι έχουν πάψει οι δολοφονίες, αλλά στο ότι η εκποίηση των δημοσίων και κρατικών επιχειρήσεων τις έχουν καταστήσει εν πολλοίς μη αναγκαίες και χρηστικές πια. Από την άλλη πλευρά όμως οι εξαφανίσεις έχουν εκτοξευτεί, από τις 258 που είχαν καταγραφεί κατά την περίοδο 1994-'95, σε 1.200 το 2001. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας περισσότεροι από 3.000 συνδικαλιστές έχουν δολοφονηθεί, στη συντριπτική τους πλειονότητα από τις Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας και τους παραστρατιωτικούς των Ενωμένων Δυνάμεων Αυτοάμυνας της Κολομβίας (AUC).

Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί με το σχέδιο «δημοκρατικής ασφάλειας». Ο Ουρίμπε το αναφέρει συνεχώς σε πάρα πολλούς λόγους του, ειδικά όταν παρουσιάζει μέτρα όπως τη «Δευτέρα του χαφιέ», ή όταν καλωσορίζει «ανανήψαντες» αντάρτες, εννοείται κυρίως παραστρατιωτικούς. Ο ορισμός κατά τον Ουρίμπε: Μπορεί η ασφάλεια να ήταν για κάποιους, αλλά η «δημοκρατική ασφάλεια» είναι για όλους και για όλη τη χώρα: λειτουργεί το ίδιο για όλους, είτε είναι εργάτες ή ιδιοκτήτες, κυβέρνηση ή αντιπολίτευση.

Η θέση, η ρητορική, απλή: προστατεύει όλους τους Κολομβιανούς.

Αναλύοντας κανείς τη στρατηγική και πρακτική της εφαρμογή, καταλήγει ότι απλώς αποτελεί τη ριζοσπαστικοποίηση της στρατηγικής των ακροδεξιών παραστρατιωτικών ομάδων. Σημαίνει την ολοένα και διευρυνόμενη ανάμειξη και συμμετοχή στη σύγκρουση ακόμη μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού. Αυτή είναι η ουσία του σχεδίου, είδος πολιτικής που προωθούσε και ασκούσε ο Ουρίμπε από την εποχή που ήταν κυβερνήτης της Αντιόκια (η ίδια η Αντιόκια, από μόνη της αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο) και πιθανώς γι' αυτό επελέγη και για την προεδρία.

Υπό αυτή την έννοια, όλοι συμμετέχουν «υποχρεωτικά» στο πλευρό των «καλών» εναντίον των «κακών». Θεμέλιος λίθος αυτής της στρατηγικής φυσικά ο στρατός. Ολες οι κεντρικές και παράπλευρες οδοί οδηγούν στο στρατό. Στη στήριξή του, στην απόλυτη υποταγή - μια δοκιμασμένη τακτική.

Ομως παρότι διαφαίνεται ότι η πολιτική της κυβέρνησης μπορεί να έχει αποδώσει κάποια οφέλη σε καθαρά στρατιωτικό πεδίο, το εξαιρετικά υψηλό κόστος του πολέμου εναντίον των ανταρτών και η συνεχώς αυξανόμενη αντίδραση και αντίσταση έναντι του απολυταρχισμού έχει αρχίσει να προκαλεί τεκτονικά κύματα, με πρώτο αυτό που ήρθε με την καταψήφιση του δημοψηφίσματος, αλλά και το πέρασμα της δημαρχίας της Μπογκοτά - θέση που θεωρείται πρόκριμα και για τις προεδρικές εκλογές - στα χέρια του Πολιτικού και Κοινωνικού Μετώπου.

Και πλέον το σχέδιο «δημοκρατικής ασφάλειας» διευρύνεται για καθαρά εγχώριους λόγους - διαιώνισης της πολιτικής και επανεκλογής του Ουρίμπε: Εισβολή στη Βενεζουέλα, υπό το πρόσχημα της διάλυσης του «βασιλείου των ανταρτών» στη διασυνοριακή περιοχή, εκατέρωθεν των συνόρων και των δύο χωρών. Αν τελικά το πράξει, θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο ενός άλλου πολέμου.


Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ