Καθώς η επόμενη συνάντηση διαπραγμάτευσης, της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες, έχει οριστεί στις 13 Μάη και χωρίς ενδιάμεσα να έχει αποφασιστεί κάποια εργατική κινητοποίηση - όπως επίμονα ζήτησε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο - γίνεται φανερό πως και ο παράγοντας χρόνος δουλεύει προς όφελος της εργοδοσίας. Ετσι ενώ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει αφήσει, στην πράξη, την υπόθεση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης στον αυτόματο πιλότο των «κοινωνικών διαλόγων», στα λόγια περιπαίζει τους εργαζόμενους με πρωτομαγιάτικες διακηρύξεις για αγώνες και ουσιαστικές αυξήσεις.

Ο ίδιος, «καρφώνοντας» ουσιαστικά την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δήλωνε ότι η απόσταση που χωρίζει ακόμη τους εργοδότες από τη ΓΣΕΕ κινείται στα επίπεδα του 1%. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του δηλαδή...

Τοποθέτηση που δεν πρέπει να απέχει από την πραγματικότητα, καθώς στο παρασκήνιο τα παζάρια δίνουν και παίρνουν! Ετσι ενώ αρχικά η πλειοψηφία είχε θέσει «αδιαπραγμάτευτο όριο» αυξήσεις στο 8%, μετά την τρίτη συνάντηση άρχισε να τα μαζεύει. Ο Χρ. Πολυζωγόπουλος περιόρισε αυτό το αρχικό και ισχνό 8% μόνο στους κατώτερους μισθούς, ενώ για τους υπόλοιπους έριξε τον πήχη στο 6%. Και αυτό επίσημα, γιατί ανεπίσημα ήδη διαμορφώνεται κλίμα συναίνεσης σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα.

Ενα μεγάλο παιχνίδι, σε βάρος των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, παίζουν εδώ και μήνες η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Πρωταγωνιστές στον εμπαιγμό αυτό και οι κυβερνητικοί - εργοδοτικοί συνδικαλιστές σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση»).

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα εμπαιγμού οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Στην τελευταία συνάντηση της ΑΔΕΔΥ, το περασμένο Σάββατο, με τον υπουργό Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλο, ο τελευταίος είπε ότι το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) που συντάσσει θα αναφέρεται και στους συμβασιούχους των Δημοτικών Επιχειρήσεων. Δύο μέρες μετά, ο διευθυντής του υπουργού, Γρ. Λαζαράκος, με τους ίδιους τους συμβασιούχους δεν επιβεβαίωσε κάτι τέτοιο. Να σημειωθεί ότι ακόμα και αν το ΠΔ αναφέρεται σε όλες τις κατηγορίες συμβασιούχων, σημασία έχει ποια κριτήρια θέτει, αν αυτά διασφαλίζουν τη μόνιμη και σταθερή εργασία, ποιοι αποφασίζουν γι' αυτά και ποιοι τα εφαρμόζουν.

Μια μικρή αναδρομή στο τι έχει γίνει μέχρι σήμερα, δείχνει τις διαστάσεις του εμπαιγμού. Λίγες ημέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, ο υπουργός Εσωτερικών στην πρώτη συνάντησή του με την ΑΔΕΔΥ προκρίνει ως «λύση» τη μοριοδότηση των συμβασιούχων, που στην πραγματικότητα διαιωνίζει το καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας. Οι αντιδράσεις των συμβασιούχων τον αναγκάζουν να την αποσύρει σιωπηρά (δεν αποκλείεται να επανέλθει, αν το Συμβούλιο της Επικρατείας απορρίψει ακόμα και αυτό το «κουτσό» ΠΔ).

Πριν το Πάσχα ο υφυπουργός Εσωτερικών, Απ. Ανδρεουλάκος, αναφέρει ότι ένα από τα κριτήρια που θα περιέχει το ΠΔ θα είναι αυτό της οικονομικής βιωσιμότητας. Αργότερα ο υπουργός Εσωτερικών επισημαίνει σε συνέντευξη ότι το Προεδρικό Διάταγμα θα θέτει τα κριτήρια για τη μετατροπή των συμβάσεων, αλλά για την εφαρμογή τους υπεύθυνοι θα είναι οι επιμέρους φορείς στους οποίους απασχολούνται συμβασιούχοι. Ετσι, για παράδειγμα, μπορεί μία δημοτική επιχείρηση να ισχυριστεί ότι οι συμβασιούχοι που απασχολεί δεν πληρούν τα κριτήρια ή ότι δεν υπάρχουν πόροι.

Παράλληλα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ καλλιεργούν την αυταπάτη ότι η κοινοτική οδηγία 70/1999 και οι νομικίστικες διαδικασίες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των συμβασιούχων. Από κοντά οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που θυμήθηκαν ότι υπάρχουν και συμβασιούχοι. Οι έννοιες «οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων» απουσιάζουν από τους λόγους και την πρακτική τους. Η ΑΔΕΔΥ απλώς συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση στα πλαίσια της «λογικής του εφικτού». Το ίδιο και η ΓΣΕΕ, που επιδίδεται σε «αγωνιστικές» δραστηριότητες όπως ανακοινώσεις, επιστολές, συνεντεύξεις Τύπου κ.ά. Οσο, για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου στον Ιδιωτικό Τομέα, η ΓΣΕΕ ζήτημα να έχει ψελλίσει πέντε λέξεις.

Μια άλλη αυταπάτη είναι οι λεγόμενες «πάγιες και διαρκείς» ανάγκες. Και εννοούν βέβαια τις ανάγκες που έχει το κράτος προκειμένου αποτελεσματικότερα να εξυπηρετήσει με τη σειρά του τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Γιατί αν μιλάμε για τις ανάγκες των εργαζομένων, τότε η πρώτη ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί είναι η μόνιμη, σταθερή και πλήρης δικαιωμάτων εργασία για όλους. Γι' αυτό, σήμερα κιόλας, απαιτείται από τους εργαζόμενους να παραμερίσουν τις αυταπάτες. Να συντονίσουν τη δράση τους και μαζί με τις ταξικές δυνάμεις να οργανώσουν και να αναπτύξουν αγώνες, που όχι μόνο θα διεκδικούν μόνιμη και σταθερή δουλιά, αλλά θα έρθουν σε σύγκρουση με το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής και των φορέων της.