Τα παραπάνω λόγια αντηχούσαν από τα μεγάφωνα το απόγευμα της Κυριακής, στην καρδιά της ανταρτομάνας Καισαριανής, μέσα στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς. Εκεί, λίγα μέτρα από τη μάντρα όπου πριν από 74 χρόνια, την Πρωτομαγιά του 1944, οι ναζί θέριζαν τον ανθό της εργατικής τάξης, την Κυριακή συγκεντρώθηκαν χιλιάδες, στην εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ προς τιμήν των 200 της Καισαριανής. Επιβεβαίωσαν ξανά ότι οι «ζευγάδες» που θυσιάστηκαν άφησαν την πολύτιμη «σπορά» τους. Οτι η θυσία τους εξακολουθεί να φωτίζει το δρόμο της σύγχρονης ταξικής πάλης.

Από νωρίς την Κυριακή, πολύ πριν αρχίσει η εκδήλωση, άνθρωποι κάθε ηλικίας, οικογένειες με μικρά παιδιά, επισκέπτονταν το μνημείο και το χώρο της θυσίας. Στέκονταν ευλαβικά μπροστά από τα κυπαρίσσια που ζώνουν τη μάντρα των εκτελέσεων, διέσχιζαν αθόρυβα το χώρο, άφηναν λίγα λουλούδια. «Να, απ' αυτόν τον διάδρομο τους "έβγαζαν" προς τη μάντρα. Εδώ ήταν στημένα τα πολυβόλα. Κι εκεί απέναντι, στέκονταν αγέρωχοι, μέχρι το αίμα να γίνει ποτάμι», τα λόγια των γονιών στα παιδιά, για την Ιστορία και το δικό μας χρέος απέναντί της.

Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους που γέμισαν με τα λάβαρα του Κόμματος όλο το Σκοπευτήριο ήταν και οι εκπρόσωποι εκείνης της γενιάς, που με τη δράση της έγραψε αυτές τις χρυσές σελίδες της Ιστορίας, η δρακογενιά της δεκαετίας του 1940. Αν και πλέον είναι υπερήλικες, δεν έμειναν μακριά από το μεγάλο γεγονός: ΕΑΜίτες και ΕΠΟΝίτες, και αργότερα μαχητές στον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 και στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, έδωσαν το «παρών» γεμίζοντας με υπερηφάνεια τους νεότερους. Ανάμεσα στο πλήθος και πολλοί προσκεκλημένοι του Κόμματος, όπως ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, που αφιέρωσε την τελευταία του ταινία, «Το τελευταίο σημείωμα», στους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής.

Η εκδήλωση αυτή, πέρα από αυτονόητη τιμή στη θυσία των 200, ήταν και μια επίσκεψη στην πηγή απ' όπου ρέουν ανεξάντλητα τα διδάγματα, αναβλύζει αστείρευτη δύναμη για τους αγώνες που έρχονται. Και επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά ότι οι 200, όπως και όλοι όσοι έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση, για μια κοινωνία δίχως ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά, δεν έπεσαν ποτέ! Το παράδειγμά τους εμπνέει και καθοδηγεί, για τα νέα κεφάλαια που μένει να γραφτούν στην απαράμιλλου ηρωισμού Ιστορία του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εδώ στην Καισαριανή, στον ιερό αυτό χώρο, στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς, την Πρωτομαγιά του 1944 γράφτηκε μία από τις πιο λαμπρές και πιο ηρωικές σελίδες στην ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Για δύο ολόκληρες ώρες τα πολυβόλα των κατακτητών σκορπούσαν το θάνατο.

Διακόσιοι πρωτοπόροι αγωνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, για δύο ολόκληρες ώρες πάλευαν με το θάνατο, τραγουδώντας.

Επεσαν έως τον τελευταίο, με το κεφάλι ψηλά.

Κι ύστερα, ποτάμι το αίμα έτρεχε στους δρόμους της Καισαριανής, καθώς τους μεταφέρανε στο νεκροταφείο με τα φορτηγά του δήμου.

Μια κόκκινη, αιμάτινη γραμμή χάραζε όλη τη διαδρομή.

Αυτή η γραμμή, χαραγμένη με το αίμα και τη θυσία των 200 κομμουνιστών και χιλιάδων άλλων αγωνιστών, ήταν και παραμένει ένα δείγμα γραφής:

Το όριο που ξεχωρίζει δύο διαφορετικούς κόσμους.

Ξεχωρίζει τον κόσμο της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που γεννά το φασισμό και τον πόλεμο και δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα...

...Και τον κόσμο που παλεύει για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες, δίχως πόλεμο και εκμεταλλευτές, δίνοντας ό,τι καλύτερο έχει, ακόμα και τη ζωή του, για να υπερασπίσει τη ζωή, τα δικαιώματα και τη λευτεριά του λαού.

Είναι η γραμμή της ανειρήνευτης πάλης ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις.

Ποτέ και πουθενά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού, δεν είχαν τίποτε το κοινό με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, του κεφαλαίου, ακόμα και σε στιγμές ξενικής κατοχής και σκλαβιάς.

Εργατική τάξη, λαός - με καπιταλιστές, μονοπώλια, ιμπεριαλισμό, δεν χωρούν μαζί.

Δεν πορεύονται στην ίδια γραμμή.

Και κάθε παραβίαση της κόκκινης γραμμής που χωρίζει τα συμφέροντά τους είναι πάντα σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού.

Εδώ, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ξεδιπλώνεται μπροστά μας όχι απλά μια ακόμα σελίδα του εργατικού κινήματος, όχι μόνο ένα ακόμα συγκλονιστικό γεγονός απ' τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής, αυτό της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών...

Εδώ, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ξεδιπλώνονται μπροστά μας τα πρώτα χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, τα πρώτα βήματα της εργατικής τάξης προκειμένου να αποκτήσει συνείδηση για τον εαυτό της.

Στη στήλη με τα ονόματα των εκτελεσμένων μπορεί κάποιος να διαβάσει μία προς μία τις λαμπρές σελίδες αυτής της Ιστορίας.

Καθένας εκτελεσμένος κομμουνιστής σηματοδοτεί μια βασανιστική πορεία οργάνωσης, καθώς το όνομά του συνδέεται με κορυφαίες στιγμές εργατικών αγώνων και εξεγέρσεων.

Τα κορμιά τους, πριν πέσουν από το βόλι του κατακτητή, είχαν ήδη χαραχτεί από τα χτυπήματα του αστικού κράτους.

Στα πρόσωπά τους η αστική τάξη αναγνώριζε την πρωτοπορία του επαναστατικού κινήματος, έβλεπε τον κίνδυνο για τη δική της εξουσία.

Ακριβώς έτσι τους έβλεπε και η ηγεσία των ναζί, γι' αυτό εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον τους, και σ' αυτόν τον πόλεμο ήταν συνεπής μέχρι το τέλος.

Η Καισαριανή, όπως πριν το Κούρνοβο, έγιναν ακριβώς την ώρα που το ναζιστικό τέρας ψυχορραγούσε.

Την ώρα που δεχόταν συντριπτικά χτυπήματα από τον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος εκείνη την εποχή συγκροτούσε στη συνείδηση εκατομμυρίων εργατών σ' όλο τον κόσμο τον απελευθερωτικό στρατό των προλετάριων όλου του κόσμου.

Πριν φτάσουμε στην Καισαριανή, η αστική τάξη της χώρας μας είχε στήσει την Ακροναυπλία.

Για να χτυπήσει αυτήν ακριβώς την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Με σκοπό να τελειώσει οριστικά με το ΚΚΕ, συντρίβοντας τη σπονδυλική στήλη του, δηλαδή τα πιο διαλεχτά στελέχη του.

Διαβάζοντας τα ονόματα των εκτελεσμένων, ο νους μας πάει πίσω σε ό,τι προηγήθηκε, στους αγώνες που οργανώθηκαν από το ΚΚΕ, του οποίου μέλη και στελέχη ήταν ένας προς έναν οι εκτελεσμένοι.

Ο νους μας πάει στον Βόλο του 1936, στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις που αντιμετωπίστηκαν με στρατό από τη Λάρισα.

Πάει στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1935, στην πανεργατική απεργία και στο χτύπημά της από το στρατό που ήρθε απ' τα Χανιά.

Ο νους μας πάει στη Μεσσηνία του '36, στους αγώνες για τη σταφίδα, την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου.

Εχει ήδη προηγηθεί ο Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη. Η επέκταση της απεργίας των καπνεργατών σ' όλες τις πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Ο στρατιωτικός νόμος. Και το γεγονός ότι αγκαλιάστηκαν οι φαντάροι με τους απεργούς.

Ψυχή, καθοδήγηση αυτού του αγώνα, το ΚΚΕ.

Σ' αυτές τις ταξικές μάχες συναντάμε τον Μαριακάκη και τον Σουκατζίδη.

Βρίσκουμε τον Ρόδη από την Καβάλα, τους δεκάδες που συγκρότησαν αυτήν τη μαρτυρική πορεία.

Η δικτατορία του Μεταξά ήρθε να ολοκληρώσει το χτύπημα σε ό,τι δεν είχε προλάβει να χτυπήσει η αστική δημοκρατία τους.

Οι ναζί ήρθαν για να ολοκληρώσουν το έργο του Μεταξά, να καθαρίσουν το έδαφος για τους επόμενους.

Δηλαδή αυτούς που και στη διάρκεια της Κατοχής συνεργάστηκαν με τους ναζί, συνέχιζαν να κάνουν μπίζνες και μετά τον πόλεμο.

Οι εκατόμβες της Καισαριανής και του Κούρνοβου αυτό ακριβώς σηματοδοτούν.

Το άσβεστο μίσος της αστικής τάξης για τους κομμουνιστές, για το ΚΚΕ.

Για όλους αυτούς τους πρωτοπόρους, που ακόμα και μέσα από τις φυλακές καθοδηγούσαν τον αγώνα των εργατών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στους φυλακισμένους στην Ακροναυπλία πρόσβλεπαν οι αγωνιστές που δεν είχαν ακόμα πιαστεί, όταν το Κόμμα έφτανε στα όρια της διάλυσης από τα χτυπήματα του μεταξικού καθεστώτος.

Τους φυλακισμένους και τους εξόριστους περίμεναν, για να στηθεί ξανά στα πόδια του το Κόμμα.

Κι έτσι έγινε.

Από τις πρώτες μέρες της Κατοχής, με τις αποδράσεις από τις εξορίες και τις φυλακές το Κόμμα στήθηκε ξανά στα πόδια του, μπήκε μπροστά.

Για το ΕΑΜ. Για τον ΕΛΑΣ. Την Εθνική Αλληλεγγύη.

Χωρίς το Κόμμα όρθιο, τίποτα δεν μπορούσε να γίνει.

Χωρίς το Κόμμα όρθιο, δεν θα υπήρχε ο ΕΛΑΣ.

Χωρίς τις πολιτικές οργανώσεις, δεν μπορούσε να κρατηθεί το αντάρτικο.

Οι ναζί ήξεραν πού χτυπούσαν.

Ακόμα κι εδώ, στις ανατολικές συνοικίες, τον τόπο των εκτελέσεων, ήξεραν πως μπορούσαν να σταθούν για λίγο, ίσα για να χτυπήσουν και να φύγουν.

Το ίδιο ένιωσαν στο πετσί τους και οι συνεχιστές τους, οι Εγγλέζοι, το 1944.

Εδώ στην Καισαριανή χτυπούσε η καρδιά της Αντίστασης.

Κι εδώ, σ' αυτό το μνημείο, διαβάζουμε την Ιστορία του κινήματός μας.

Μιλάμε λοιπόν για τους 200, μιλώντας για την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Γι' αυτό βρέθηκαν στη φυλακή. Γι' αυτό κράτησαν την περήφανη στάση μπροστά στο απόσπασμα. Γι' αυτό εκτελέστηκαν.

Ο φασίστας δυνάστης, σαν γνήσια μηχανή της αστικής τάξης, χτύπησε την κεφαλή του κινήματος.

Χτύπησε τους ζευγάδες εκείνης της εποχής. Γιατί έτρεμε τη σπορά τους.

Ολους αυτούς που ενέπνευσαν τον Βίρβο να γράψει «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια»!

Αστραψε φως λοιπόν η Ακροναυπλία, σχίστηκε η καταχνιά απ' αυτήν την ηρωική πομπή, απ' το Χαϊδάρι έως την Καισαριανή, που βάδιζε στο απόσπασμα νικώντας το θάνατο.

Με έναν ηρωισμό που χτίστηκε μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, στις παράνομες Οργανώσεις, μέσα στους χώρους δουλειάς, πριν συναντήσει τον βούρδουλα του ασφαλίτη, την μπότα του κατακτητή.

Ενας ηρωισμός που μόνο η πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης μπορεί να εμπνεύσει.

Μόνο το Κόμμα της, το ΚΚΕ, μπορεί να οργανώσει.

Εδώ, σ' αυτόν τον ηρωικό τόπο, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, δεν έχουν καμιά θέση όσοι σήμερα, από την καρέκλα της εξουσίας, κρατάνε τη σημαία του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που ματώνουν τους λαούς.

Οσοι συναγελάζονται με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ και τους νέους Πιουριφόι της αμερικάνικης πρεσβείας για να προστατέψουν το άγαλμα του μακελάρη - εγκληματία της ανθρωπότητας, Τρούμαν.

Αυτού που έριξε ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, που σκόρπισε βόμβες ναπάλμ στα ηρωικά βουνά της Ελλάδας, που οργάνωσε το αντικομμουνιστικό πογκρόμ του Μακάρθι στις ΗΠΑ, που οργάνωσε τον Ψυχρό Πόλεμο, που έφερε τόσα δεινά στην ανθρωπότητα και τον ελληνικό λαό τότε.

Οι καρεκλοκένταυροι των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχουν κανένα ήθος. Ξερνάνε μόνο την μπόχα του συστήματος που υπηρετούν. Προσβάλλουν τη θυσία των αγωνιστών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη στάση της, τις πράξεις της, την πολιτική της, προσβάλλει το εργατικό κίνημα, τους αγώνες και τη θυσία των 200 κομμουνιστών, των ηρώων αγωνιστών της Ελλάδας, της ανθρωπότητας.

Είναι προσβολή να κόβεις μισθούς και συντάξεις, να χτυπάς το δικαίωμα της απεργίας, να στέλνεις τα ΜΑΤ στους εργάτες που διαδηλώνουν.

Είναι προσβολή να συμμετέχεις στον πόλεμο, να δίνεις γη και ύδωρ στους φονιάδες των λαών, να αλυσοδένεις τις επόμενες γενιές.

Και αν δεν το ξέρουν, να το μάθουν:

Οι 200 εκτελεσμένοι με την υπέρτατη θυσία τους όχι μόνο δεν πρόσβαλαν, αλλά τίμησαν την τάξη τους, το λαό τους.

Το γράφει στο τελευταίο του σημείωμα ο εκτελεσμένος από την Καβάλα, Δημήτρης Ρόδης:

«Να πείτε στους καπνεργάτες μου ότι δεν τους πρόσβαλα». Αυτό το ρήμα χρησιμοποιεί. «Δεν τους πρόσβαλα»...

Απόψε, εδώ στο Σκοπευτήριο, που τη θυσία των 200 κατέγραψε στην τελευταία ταινία του, «Το τελευταίο Σημείωμα» ο Παντελής Βούλγαρης, προσκυνάμε όλους "εκείνους του οποίους η Καισαριανή έκανε σήμα της και έδεσε τη μοίρα της μαζί τους", όπως γράφει ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης, στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου».

Ζήτω τα 100 χρόνια του ΚΚΕ!

Είναι το μαντήλι του Σπήλιου Αμπελογιάννη, εργάτη από το Ανεμοχώρι Ηλείας. Ενας κι αυτός από τους 200 κομμουνιστές που εκτελέστηκαν την 1η Μάη του 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Ηταν λίγα λεπτά μετά την κατάθεση στεφανιού στον τόπο της εκτέλεσης από τον Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, που ένας σύντροφος, κρατώντας τυλιγμένο ένα κόκκινο μαντηλάκι της ΚΝΕ, πλησίασε συγκινημένος τον Δ. Κουτσούμπα και παραδίδοντάς το, το ξεδίπλωσε για να φανεί από μέσα το ματωμένο κειμήλιο: Η αδιάψευστη μαρτυρία ότι ο 22χρονος τότε Σπήλιος Αμπελογιάννης έπεσε από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος με το κεφάλι ψηλά.

Το βεβαίωσε ο ίδιος, γράφοντας εκείνη τη μέρα με μολύβι στο μαντήλι του: «Αμπελογιάννης Σπήλιος του Κωνσταντίνου. Οδός Αστρους 93 Κολωνός. Ετσι πεθαίνουν οι τίμιοι Ελληνες. Πεθαίνω περήφανος. Ζήτω η Λευτεριά. Διαβάτη Ελληνα, το ρούχο τούτο να το πας στην παραπάνω διεύθυνση. Είναι η στερνή επιθυμία ενός ανθρώπου που ξέρει να πεθαίνει για την λευτεριά. Ζήτω ο Ελληνικός Λαός».

Το μαντήλι του Σπήλιου Αμπελογιάννη πήρε ήδη τη θέση του ανάμεσα στα εκθέματα του Αρχείου του ΚΚΕ (http://arxeio.kke.gr).