«Η τρόικα... υιοθετεί ορισμένες ακραίες θέσεις,όπως... την πλήρη κατάργηση των δύο μισθών - "δώρων". Ο ιδιωτικός τομέας βρίσκει λύσεις, όταν υπεύθυνοι εργοδότες κάθονται στο ίδιο τραπέζι με υπεύθυνους εργαζόμενους. Οι άνεργοι, που πρέπει να είναι το πρώτο μας και κυρίαρχο μέλημα τούτη την ώρα, πρέπει να βοηθηθούν με τον εξορθολογισμό της αγοράς εργασίας. Αυτό που χρειάζεται είναι να σπάσουν οι στρεβλώσεις και τα δεσμά που έχουν επιβάλει στην οικονομία συντεχνίες, κόμματα και ορισμένοι συνδικαλιστές. Οι παράλογοι μισθοί και τα επιδόματα στις ΔΕΚΟ, οι ωριμάνσεις, οι κλαδικές συμβάσεις... είναι τα πραγματικά προβλήματα».(«Καθημερινή» Κυριακής 29/1/2012). Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Λ. Παπαδήμος είπε ότι: «Είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι. Οι άνεργοι δεν έχουν ούτε κατώτατο μισθό ούτε 13ο και 14ο μισθό». Είναι χυδαία επιστημονικά η άποψη των αστών ότι για την ανεργία φταίνε οι μισθοί. Και ότι αν εξορθολογιστούν η ανεργία θα μειωθεί. Διαχείριση της φτώχειας ανάμεσα στην εργατική τάξη, δηλαδή ισοπέδωση του εργατικού εισοδήματος σε επίπεδο μισθών πείνας επιβάλλουν με στόχο την αύξηση της εκμετάλλευσης. Στις συνθήκες κρίσης θέλουν να αντισταθμίσουν τη χασούρα κερδών του κεφαλαίου. Στις συνθήκες ανάκαμψης την πολλαπλάσια αύξησή τους. Η δραστική μείωση μισθών συμβάλλει αποφασιστικά σ' αυτό. Η μείωση μισθών δε θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Σε περίοδο κρίσης η ανεργία αυξάνεται πολλαπλάσια και απότομα. Το βασικό πρόβλημα για τους καπιταλιστές δεν είναι να σώσουν τους εργάτες, αλλά το κεφάλαιό τους από τις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης. Αλλά και σε περιόδους ανάκαμψης η αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή ο εκσυγχρονισμός των μέσων παραγωγής που συμβάλλει στην πολλαπλάσια αύξηση της παραγωγής και των κερδών με λιγότερους εργαζόμενους, αυξάνει την ανεργία. Είναι γεγονός ότι η «νόμιμη» κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων εδώ και δύο χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης, έχει οδηγήσει σε εξαθλίωση μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης. Μαζί με τους ανέργους που αυξάνονται πολλαπλάσια, αυξάνονται οι άστεγοι, οι νηστικοί και πεινασμένοι.

Οι αστοί προκειμένου να στηρίξουν την παρασιτική τους ύπαρξη και δράση και να κλέβουν «νόμιμα» ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου από τους εργάτες βρίσκουν διάφορα αληθοφανή προπαγανδιστικά τερτίπια, προβάλλοντας ότι αντιμετωπίζουν προβλήματα των εργαζομένων. Αυτό κάνουν και τώρα για να συγκαλύψουν την ταξική ουσία των θέσεών τους αλλά και τους πραγματικούς σκοπούς που δεν είναι η αντιμετώπιση της ανεργίας. Γι' αυτήν δε νοιάζονται, ούτε μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Στην ίδια εφημερίδα, ο Μπ. Παπαδημητρίου, πασχίζει να επιχειρηματολογήσει για την αναγκαιότητα δραστικής μείωσης των μισθών, με πυρήνα αυτόν που αναφέρει το σχόλιο της πρώτης σελίδας. Τι γράφει; «Σε περίοδο κρίσης, η μείωση της δαπάνης για αμοιβές αποτελεί μια, δυστυχώς, αναμενόμενη συνέπεια. Αποτελεί θέμα της κοινωνίας, δηλαδή της πολιτικής, ο τρόπος με τον οποίο θα κατανεμηθεί η δύσκολη περίοδος της κάμψης...». Εδώ γράφει ότι την οικονομική κρίση που δημιούργησαν οι καπιταλιστές από την υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου πρέπει να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι με τη μείωση των μισθών. Αφού έχουν χασούρα οι καπιταλιστές πρέπει να μειώσουν τους μισθούς των εργαζομένων. Παρακάτω γράφει: «Οι αποκαλούμενοι κοινωνικοί "εταίροι" συμφώνησαν να αγνοήσουν το πρόβλημα της ανεργίας και να μοιράσουν περισσότερα εισοδήματα μεταξύ όσων θα διατηρούσαν τις θέσεις τους... το μεγαλύτερο κομμάτι της προστιθέμενης αξίας είναι οι μισθοί». Πράγματι, τα 53 λεπτά του ευρώ αύξηση για ένα 6μηνο το 2011 και τα 87 λεπτά για το 2012 στο μεροκάματο, τόσα πολλά εισοδήματα μοιράστηκαν, εμπόδισαν την αντιμετώπιση της ανεργίας! Αλήθεια, ποιον κοροϊδεύουν;

Παρακάτω όμως ο δημοσιολόγος, γράφει για τις «επιπτώσεις που θα είχε στη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς η μείωση των αμοιβών του κρατικού τομέα, όπως άλλωστε και το "κούρεμα" των συντάξεων... θα υποφέραμε από τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος... Για όλους αυτούς τους λόγους η ζήτηση θα υποχωρούσε και αυτό ακριβώς συνέβη...». Ετσι ο δημοσιολόγος εγκλωβίζεται στις άλυτες αντιφάσεις του συστήματος. Από τη μια, θέλει μείωση μισθών για την ανταγωνιστικότητα, από την άλλη γράφει ότι η μείωση μισθών κόβει τη ζήτηση επομένως χάνουν οι επιχειρήσεις. Και ενώ ως τώρα στήριξαν την πολιτική μείωσης των μισθών, εμφανίζονται τάχα αντίθετοι στις «ακραίες λογικές» γιατί η συνέχεια αυτής της συνταγής με ακόμη μεγαλύτερη μείωση των μισθών, όπως απαιτούν κυβέρνηση, τρόικα, επιχειρηματίες οδηγεί στην ύφεση. Ετσι πασχίζουν να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους ότι τάχα ενδιαφέρονται για το εισόδημά τους, ότι υπάρχει «μείγμα διαχείρισης» που θα φέρει ανάπτυξη και θα ωφελεί και εργαζόμενους και καπιταλιστές! Πώς; «Είναι επείγουσα ανάγκη να ανοίξει συντεταγμένα η συζήτηση με στόχο να διαμορφωθεί ένα εντελώς νέο πλαίσιο για την αγορά εργασίας» λέει. Μα αυτό κάνει και η κυβέρνηση με την ΕΕ με τα προαποφασισμένα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα, που τσακίζουν εργασιακά δικαιώματα σε όφελος των κερδών για να διαχειριστούν την κρίση. Ο γρίφος που πάει να λύσει δε λύνεται σε όφελος του λαού, κόβεται με την ανατροπή των αστών και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αυτό φοβάται ο δημοσιολόγος και η εφημερίδα και μιλά για «ακραίες θέσεις».