Associated Press

Οι εισβολές, οι καταστροφές και οι προληπτικές δολοφονίες αποτελούν την ενισχυόμενη «σταθερά» της πολιτικής του Σαρόν

Αναμφίβολα ενδυναμωμένος από το νικηφόρο για το Λικούντ αποτέλεσμα των ισραηλινών βουλευτικών εκλογών όσο και την προσπάθεια των ΗΠΑ, να πειθαναγκάσουν τους συμμάχους τους να ξεκινήσουν πόλεμο κατά του Ιράκ, ο Αριέλ Σαρόν θεωρεί πως του παρουσιάζεται η «μεγάλη ευκαιρία» να προωθήσει την πολιτική του εναντίον των Παλαιστινίων. Οι ματωμένες εισβολές, αυτήν τη βδομάδα, στη Χεβρώνα, την Τούλκαρεμ, την Τζενίν, η κατεδάφιση της παλαιστινιακής υπαίθριας αγοράς της Χεβρώνας, οι «προληπτικές δολοφονίες» στελεχών παλαιστινιακών οργανώσεων και πολιτών, η συνέχιση του πλήρους αποκλεισμού του Γιάσερ Αραφάτ, που για εννέα μήνες δεν έχει βγει από το κατεστραμμένο του αρχηγείο, είναι οι πρώτες ενδείξεις της «επίδειξης δύναμης», στην οποία προβαίνει. Ο Σαρόν είναι τόσο βέβαιος ότι οι Αμερικανοί θα (αναγκαστούν να) τον στηρίξουν, λόγω της επικείμενης πολεμικής εμπλοκής τους στο Ιράκ που, σε συνέντευξή του στο Νιούζγουικ, αυτή τη βδομάδα, έφτασε να πει ότι το «κουαρτέτο» των μεσολαβητών (ΟΗΕ, ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) «δεν είναι τίποτα -και δεν πρέπει να το παίρνει κανείς στα σοβαρά».

Οι Παλαιστίνιοι φοβούνται «τα χειρότερα» -και δεν έχουν άδικο. Σε άρθρο των Νιου Γιορκ Τάιμς, την Παρασκευή που πέρασε, με τίτλο «Τι θέλει ο Σαρόν;», περιγράφονται οι δύο άξονες της στρατηγικής του: Πρώτον, «ο στόχος είναι να αυξήσουμε τον αριθμό των απωλειών στην άλλη πλευρά. Μόνο αφού τους τσακίσουμε θα μπορούμε να διεξάγουμε συνομιλίες». Δεύτερον, απέλαση του Αραφάτ μόλις εξασφαλιστεί σχετική έγκριση της Κνεσέτ. Ηδη, η ανακοίνωση περί πρόθεσής του να «σχηματίσει κυβέρνηση ευρέως συνασπισμού» πάει περίπατο. Ο Σαρόν, στην πραγματικότητα, προτιμά να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς τους Εργατικούς του Μίτζνα ή, αν διασπαστεί το κόμμα (μια εξέλιξη που κατά το ρεπορτάζ της Χααρέτζ δεν αποκλείεται) να συμμαχήσει με τους «σκληρότερους» και τη Δεξιά: τον Τόμι Λάπιντ του Σινούι, όπως και το ακραιφνές κόμμα του Ενωμένου Ιουδαϊσμού του Τορά.

Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» τυρβάζει περί άλλα και ο παλαιστινιακός λαός βλέπει την κατοχή να εδραιώνεται και να αποκτά όλο και πιο άγριες διαστάσεις, το βιοτικό τους επίπεδο να έχει φτάσει στα Τάρταρα κατά σαφή παράβαση της Συνθήκης της Γενεύης για τους αμάχους σε καιρό πολέμου, στην οποία ΕΕ και ΗΠΑ είναι, κατά την άποψη πολλών ανθρωπιστικών οργανώσεων, «συνένοχες».

Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, πάντως, συμφωνεί σε κάτι με τον Αριέλ Σαρόν: Στην ...ιστορική αναγκαιότητα των «προληπτικών πληγμάτων». Οπως είπε σε πρόσφατη ομιλία του: «Αν έχεις στοιχεία πρέπει να χτυπήσεις. Κατόπιν είναι πολύ αργά. Πότε μάθαμε ότι ήταν πολύ αργά; Οταν οι Ιάπωνες έπληξαν το Περλ Χάρμπορ. Οταν τα αεροπλάνα έπληξαν τους Διδύμους».

ΣΟΦΙΑ.--

Η απόφαση αυτή είναι ουσιαστικά η απάντηση της κυβέρνησης σε δύο πρόσφατες αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, που παρεμπόδισαν την πώληση δυο κρατικών εταιρικών γιγάντων.

Αναλυτικά, το Ανώτατο Δικαστήριο είχε αναβάλει πέρυσι την πώληση του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών «BTC», αφού είχε κρίνει ότι η τιμή πώλησής του ήταν πολύ κατώτερη της πραγματικής του αξίας. Τελικά παρά την αρχική αναβολή, το 65% του Οργανισμού πωλήθηκε τον περασμένο μήνα σε εταιρία με έδρα το Λονδίνο (για 200 εκατομμύρια ευρώ). Στη συμφωνία αυτή προβλέπονται σταδιακές απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων μέχρι το 2006.

Παράλληλα το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να ακυρώσει την πώληση της κρατικής εταιρίας παραγωγής τσιγάρων «Μπουλγκάρταμπακ», που έχει το μονοπώλιο, για 110 εκατομμύρια ευρώ (την προσφορά κάλυπτε οικονομικά η γερμανική τράπεζα - Deutsche Bank), υποστηρίζοντας ότι η τελική προσφορά θα έπρεπε να ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη...

Το εν λόγω άρθρο προβλέπει ακόμη την «αυτόματη» ιδιωτικοποίηση επιπλέον 10 εταιριών στρατηγικής σημασίας. (7 εταιρίες διανομής ηλεκτρισμού, το βιομηχανικό σύμπλεγμα κατασκευής όπλων «Βαζόφ» και 2 εταιρίες εμπορίας αρμάτων και πυρομαχικών).

Η εξάλειψη αυτή οποιουδήποτε ελέγχου (έστω τυπικού) από τη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, σε μια χώρα που μαστίζεται από το οργανωμένο έγκλημα και στην οποία οι κατηγορίες για διαφθορά εξακοντίζονται χωρίς πολλή σκέψη μεταξύ δημοσίων προσώπων (πολιτικών, δικαστικών και αστυνομικών), μοιάζει αληθινά προκλητική. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη συγκεκριμένα γεγονότα που συνθέτουν το οικονομικό και πολιτικό σκηνικό της χώρας, το γεγονός μάλλον δε θα πρέπει εκπλήσσει κανέναν.

Στη Βουλγαρία τον πρώτο λόγο στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής τον έχουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) και η ΕΕ.

Χαρακτηριστικά το ΔΝΤ αποφάσισε πρόσφατα να αποδεσμεύσει δόση δανείου, που έχει συμφωνήσει με την κυβέρνηση, αφού πρώτα απέσπασε την υπόσχεση ότι θα μειώσει και άλλο το δημόσιο έλλειμμα (το οποίο βρίσκεται ήδη κοντά στο 1% του ΑΕΠ για το 2003!). Η ΠΤ από τη μεριά της έχει ήδη προτείνει στην κυβέρνηση την «αναδιάρθρωση» των Κρατικών Σιδηροδρόμων, σχέδιο που περιλαμβάνει την απόλυση του 35% των 37.000 σιδηροδρομικών, από το 2003 μέχρι το 2005! Η ΕΕ τέλος, μόλις την περασμένη βδομάδα απείλησε ότι θα αναστείλει οικονομική βοήθεια προς τη Βουλγαρία σε περίπτωση που δεν προχωρήσει γρήγορα η πώληση της Μπουλγκάρταμπακ, ενώ οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, που σημαίνουν την πλήρη απελευθέρωση των αγορών, συνεχίζονται...

Είναι προφανές ότι το κλίμα αυτό καλλιεργεί αν δεν επιβάλλει τη λήψη αυταρχικών αντιλαϊκών μέτρων, ενώ παράλληλα συντηρεί τη διαφθορά και την ασυδοσία.

Ολα τα αστικά πολιτικά κόμματα στηρίζουν τις βασικές νεο-φιλελεύθερες επιλογές της κυβέρνησης (το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Ενωση Δημοκρατικών Δυνάμεων τις έχουν εφαρμόσει κιόλας), ενώ ο λαός τα κατηγορεί για ανηθικότητα.

Η ετερόκλητη ομάδα τεχνοκρατών που συνασπίστηκε γύρω από το λαϊκιστή και δημαγωγό πρώην βασιλιά, φυσικά και δε θα μπορούσε να διαφέρει.

Ο Σαξκομπουργκότσκι προεκλογικά καταδίκασε την «ανηθικότητα» και υποσχέθηκε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Βουλγάρων μέσα σε «800 ημέρες». Από τότε όμως έχουν περάσει περίπου 500 και το 65% του λαού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλιές τους, οι δημόσιες υπηρεσίες ανεβάζουν τις τιμές και η κυβέρνηση ξοδεύει λιγότερα για τη δημόσια υγεία, για να πάρει το δάνειο από το ΔΝΤ... Παράλληλα παρέχει με οποιοδήποτε μέσο φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο.

Την ίδια στιγμή οι φτωχοί καπνοπαραγωγοί της χώρας (περισσότεροι από τους οποίους ψήφισαν το κόμμα του Ντογκάν στις εκλογές του 2001) ανησυχούν για το αύριο, αφού πιστεύουν ότι οι αγοραστές της «Μπουλγκάρταμπακ» ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα λεηλατήσουν την εταιρία και τους ίδιους. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι άνθρωποι που ζουν από την παραγωγή καπνού πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο, οπότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τις κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχει το ξεπούλημα της «Μπουλγκάρταμπακ», αλλά και κατ' επέκταση όλων των άλλων εταιριών...