Στο πλαίσιο αυτό, ο Τάσος Τρίκκας (Τ.Τ.) εξαπέλυσε στην «Αυγή» της 26/1 λυσσώδη επίθεση κατά του ΚΚΕ και του υπογράφοντος για το άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» της 11/1, που αναδημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» της 15/1, όπου προσπαθούσα να δείξω το ρεφορμιστικό χαρακτήρα του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, όπως προκύπτει από τα επίσημα κείμενά του, που δεσμεύουν όλα τα Κοινωνικά Φόρα - μέλη ανά τον κόσμο. Ομως, ο καθαρά ρεφορμιστικός χαρακτήρας του Κοινωνικού Φόρουμ δεν προκύπτει μόνο από τα κείμενα του ΠΚΦ, που μιλούν για νεοφιλελεύθερο «μοντέλο» και όχι για νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό (πράγμα που σημαίνει ότι μια καλή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θα μπορούσε ν' αλλάξει μοντέλο διαχείρισης) και για την ανάγκη καθιέρωσης της «εκλογικής» και «συμμετοχικής Δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο» (ακριβώς όπως υποστηρίζει και η υπερεθνική ελίτ, δηλαδή οι ελίτ των ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνίας) παρά τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που καθιερώνονται στην εσωτερική οργάνωσή του. Ο ρεφορμιστικός χαρακτήρας των Κοινωνικών Φόρα προκύπτει αβίαστα και από τους χρηματοδότες τους, τη σύνθεσή τους, τα αιτήματά τους και τη μέχρι τούδε δράση τους.
Οσον αφορά στη σύνθεσή τους: Μια ματιά στη σύνθεση του ΕΚΦ αποδείχνει τον καθαρά ρεφορμιστικό χαρακτήρα του: ΣΥΝ, ΚΕΔΑ, ΑΚΟΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ΑΔΕΔΥ, ΕΛΜΕ, ΟΤΟΕ, Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό, ΑΡΣΙΣ, Φίλοι της Γης, Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης, Α/συνέχεια, ΟΚΒΕ (Σπάρτακος, Εργατική Πάλη), Πρωτοβουλία για την παγκόσμια πορεία γυναικών κ.ά. Είναι φανερό ότι εκτός από ελάχιστες οργανώσεις ανάμεσα σε αυτές που θέτουν θέμα ανατροπής του συστήματος, η συντριπτική πλειοψηφία τους αποτελείται από «μονοθεματικά» ρεύματα (αντιρατσιστικά, φεμινιστικά, οικολογικά κλπ.) και συνδικαλιστικές ηγεσίες, σε μια μεταμοντέρνα «σούπα», χωρίς συνολικό στόχο και στρατηγική που ονομάζεται το «κίνημα των κινημάτων»!
Οσον αφορά στα αιτήματά τους: Τα βασικά αιτήματά τους είναι ο γνωστός «επαναστατικός» φόρος Τόμπιν πάνω στις διεθνείς χρηματιστηριακές συναλλαγές, η κατάργηση του χρέους των φτωχών χωρών στο Νότο, ενώ τάσσονται γενικά κατά των νεοφιλελεύθερων ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ για τις ιδιωτικοποιήσεις, την Κοινωνική Ασφάλιση, την ανεργία κλπ., χωρίς όμως να θέτουν αιτήματα που θίγουν τις γενεσιουργές αιτίες αυτών των πολιτικών και αφορούν στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Ετσι, όχι μόνο τα αιτήματα που θέτουν, εφόσον δεν αποτελούν τμήμα ενός αντισυστημικού προγράμματος, λειτουργούν ως ρεφορμιστικά, αλλά και από τη φύση τους είναι ρεφορμιστικά. Δεν είδαμε, για παράδειγμα, τα Κοινωνικά Φόρα να εγείρουν αιτήματα για τον πραγματικό κοινωνικό έλεγχο των αγορών εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων (και όχι τα «μερεμέτια» και γενικολογίες που υποστηρίζουν), πράγμα που προϋποθέτει αγώνα εναντίον των ελεύθερων και ελαστικών αγορών, οι οποίες αποτελούν την πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης, εναντίον της οποίας όμως υποτίθεται ότι μάχονται. Ούτε ακόμη τα είδαμε να απαιτούν να κοινωνικοποιηθούν όλες οι ιδιωτικοποιηθείσες επιχειρήσεις και φυσικά όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες (Υγεία, Εκπαίδευση κλπ.) σαν πρώτο βήμα για το «διαφορετικό κόσμο», που επαγγέλλονται.
Και εδώ ερχόμαστε στην κατάφωρη λαθροχειρία, που κάνουν οι υποστηρικτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς σαν τον Τ.Τ., που ταυτίζουν το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης με το Κοινωνικό Φόρουμ. Ομως, ούτε στο ΠΚΦ, ούτε βέβαια στο ΕΚΦ μετέχουν όλες οι δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στις αρχικές διαδηλώσεις, ακριβώς γιατί διαπίστωσαν τη σαφή πρόθεση της ρεφορμιστικής Αριστεράς να καπελώσει το αυθόρμητο αρχικά «κίνημα». Για ποια ενότητα, λοιπόν, μιλά η ρεφορμιστική Αριστερά στη βάση «κοινών ενδιάμεσων στόχων που δε θα εξαρτούν τον αγώνα από την αντικαπιταλιστική στόχευση»; Οταν η μοναδική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που είναι δυνατή σήμερα είναι η νεοφιλελεύθερη, η οποία επομένως, όπως και οι πολιτικές που την υλοποιούν, δεν είναι αντιστρέψιμες, παρά με αντισυστημικό αγώνα, πώς είναι δυνατό να γίνουν συμμαχίες με δυνάμεις, που απλώς θέλουν να εξωραΐσουν το σύστημα και την παγκοσμιοποίηση, όπως ακριβώς επιθυμούν τα «προοδευτικά» τμήματα της υπερεθνικής ελίτ, που ουσιαστικά έστησαν τα Κοινωνικά Φόρα, για να αποπροσανατολίσουν και να ξεφουσκώσουν τη διογκούμενη λαϊκή αντίδραση;