Με αφορμή τις ανατροπές που σχεδιάζει η κυβέρνηση στο συνδικαλιστικό νόμο για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τη Λίνα Κροκίδη, μέλος της ΚΕΟΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ για τη Δικαιοσύνη και τις Λαϊκές Ελευθερίες.

-- Γιατί η κυβέρνηση φέρνει τώρα τέτοιες αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, πολύ περισσότερο που το εργατικό - λαϊκό κίνημα δείχνει ακόμα σημάδια υποχώρησης;

-- Οπως αποδεικνύεται και από την ιστορική εμπειρία, οι καπιταλιστές, οι αστικές κυβερνήσεις και οι διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις αξιοποιούν ακριβώς τα φαινόμενα ή τις περιόδους κάμψης του κινήματος για να περάσουν αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, που έχουν από καιρό στο συρτάρι, αλλά δυσκολεύονται να εφαρμόσουν όταν έχουν απέναντί τους ένα ρωμαλέο, μαζικό, μαχητικό και ταξικά προσανατολισμένο κίνημα. Εξάλλου, οι αστοί γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή το κίνημα θα ανακάμψει, επομένως εφαρμόζουν τη λαϊκή παροιμία «πριν πεινάσουν, μαγειρεύουν».

Ομως, οι προωθούμενες αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο προσφέρονται και για γενικότερα συμπεράσματα. Για παράδειγμα, αποδεικνύεται ότι στο έδαφος του καπιταλισμού καμία εργατική και λαϊκή κατάκτηση δεν είναι δεδομένη και εξασφαλισμένη. Η εκτίμηση αυτή ισχύει τόσο για τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις όσο και για τις λαϊκές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Επομένως, μόνο υποκριτική μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο συνδικαλιστικό νόμο, όπως και σε μια σειρά ζητήματα που αφορούν την επίθεση στις λαϊκές ελευθερίες, από τη στιγμή που δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δηλαδή το «ιερό» δικαίωμα των καπιταλιστών να επιβάλουν «δια πυρός και σιδήρου» την όσο το δυνατό μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης .

Επίσης, αποκαλύπτεται, για πολλοστή φορά, ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που, με τη συμμετοχή τους σε έναν ακόμη «κοινωνικό διάλογο», αυτόν της Γενεύης, υπό την αιγίδα του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, αλλά και τον εφησυχασμό που καλλιέργησαν στη συνέχεια, ότι δήθεν υποχωρεί η κυβέρνηση στο συνδικαλιστικό νόμο, διευκολύνουν κυβέρνηση και εργοδοσία να περάσουν πιο εύκολα τα αντεργατικά τους σχέδια.

-- Ακόμα όμως και με το σημερινό νόμο, η συνδικαλιστική δράση βρίσκεται υπό δίωξη...

-- Ακριβώς. Το θέμα των συνδικαλιστικών διώξεων, της ποινικοποίησης των εργατικών και λαϊκών αγώνων και της δικαστικής καταστολής τους είναι διαχρονικό και συνδέεται με αυτό που συχνά λέμε επιβολή του «δίκιου» του κεφαλαιοκράτη, μέσα από όλους τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Φυσικά, το πρώτο και κύριο δικαίωμα που διώκεται με λύσσα είναι το δικαίωμα στην απεργία, δηλαδή αυτό ακριβώς που βάζει στο στόχαστρο και ο προωθούμενος συνδικαλιστικός νόμος.

Ο «Ρ» είχε πρόσφατα ειδικό αφιέρωμα που αποδεικνύει ότι, ακόμη και την πρώτη δεκαετία μετά την ψήφιση του Ν. 1264/1982, τα δικαστήρια σε ποσοστό πάνω από 85% έβγαζαν τις απεργίες παράνομες ή και καταχρηστικές. Τα τελευταία χρόνια, το ποσοστό αυτό έχει ξεπεράσει το 95%. Επίσης, δεν υπάρχει εργατική ή λαϊκή κινητοποίηση που να θίγει καπιταλιστικά συμφέροντα και να μην έχει βρει απέναντί της την εργοδοσία, την αστυνομία και τα δικαστήρια. Για παράδειγμα, 6 χρόνια μετά τις κινητοποιήσεις στην αλυσίδα καταστημάτων «Τζάμπο», τα λεγόμενα «Τζαμποδικεία» ακόμη συνεχίζονται.

Οι δικαστικές διώξεις, πολλές μάλιστα με εξόφθαλμα στημένα και χαλκευμένα κατηγορητήρια, των ταξικών συνδικάτων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και του Συνδικάτου Μετάλλου δεν έχουν τελειωμό. Οι διώξεις για συμβολικές κινητοποιήσεις στα διόδια και τις εθνικές οδούς, ειδικά των αγροτών αλλά και σπουδαστών και άλλων εργαζομένων, μετά από μηνύσεις των κατασκευαστικών ομίλων που εκμεταλλεύονται τις εθνικές οδούς, επίσης είναι ατελείωτες. Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει από τον κατάλογο της δικαστικής καταστολής ο ηρωικός και εμβληματικός αγώνας των Χαλυβουργών, με την καταδίκη μάλιστα σε πολύμηνες φυλακίσεις - παράσημα αγώνα για 23 απεργούς.

Δεν υπάρχει μήνυση εργοδότη, ειδικά των μεγαλοεργοδοτών, που να έχει μπει στο αρχείο. Αντίθετα, μετατρέπονται με ταχύτατες διαδικασίες σε κατηγορητήρια που οδηγούν σε δίκες, σε αντίθεση με τις, συγκριτικά ελάχιστες, μηνύσεις εργαζομένων και συνδικαλιστών που λιμνάζουν στα αζήτητα των εισαγγελικών συρταριών.

Φυσικά, πρέπει να πούμε ότι, πολύ συχνά, τα κατηγορητήρια καταρρέουν στο δικαστήριο, όπως το κατηγορητήριο των αγροτοσυνδικαλιστών. Υπάρχουν, επίσης, οι φωτεινές εξαιρέσεις δικαστών που δε θέλουν να στοιχίζονται απόλυτα πίσω από τα συμφέροντα του εργοδότη. Παρ' όλα αυτά, οι διώξεις συνεχίζονται, γιατί ευελπιστούν ότι θα καμφθούν οι εργαζόμενοι και οι πρωτοπόροι ταξικοί συνδικαλιστές από τις συνεχείς δίκες, τις καταδίκες, την ταλαιπωρία, τα έξοδα κλπ.

-- Τελευταία, είχαμε δυο δικαστικές διώξεις, που λίγο έως πολύ καταλογίζουν το αδίκημα της «ηθικής αυτουργίας» σε συνδικαλιστές επειδή πρωτοστατούσαν σε κινητοποιήσεις. Πώς το σχολιάζετε και τι σηματοδοτεί αυτό;

-- Πράγματι, είχαμε δύο δικαστικές διώξεις που στηρίζονται στο στοιχείο της ηθικής αυτουργίας πρωτοπόρων συνδικαλιστών. Η μία, που μάλιστα κατέληξε και σε καταδίκη, αφορά την πρόεδρο του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης και πρώην βουλευτή του ΚΚΕ Σοφία Καλαντίδου. Η άλλη, που κατέρρευσε στο ακροατήριο, αφορούσε τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας και, επίσης, πρώην βουλευτή του ΚΚΕ Βαγγέλη Μπούτα και τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Τρικάλων Απόστολο Θωμόπουλο.

Είναι φανερή η προσπάθεια να στοχοποιηθούν ηγετικά στελέχη του εργατικού και αγροτικού κινήματος, όχι μόνο όταν συμμετέχουν άμεσα σε κάποια κινητοποίηση -όπως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις- αλλά ακόμη και αν είναι απόντες. Πριν λίγα χρόνια, είχαν προσπαθήσει να ασκήσουν διώξεις για τις κινητοποιήσεις στο «Τζάμπο» στην Κέρκυρα σε βάρος των συνδικαλιστών που έγραψαν την ανακοίνωση του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων - Εμποροϋπαλλήλων, που καλούσε σε κινητοποίηση έξω από το συγκεκριμένο μεγαλοκατάστημα. Προσπάθησαν δηλαδή να στηρίξουν την κατηγορία στην ηθική αυτουργία.

Χρειάζεται επαγρύπνηση και αποφασιστική απάντηση από το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα, ώστε να μην περάσουν οι συγκεκριμένες αντεργατικές και αντιλαϊκές μεθοδεύσεις. Θα πρέπει, πάντως, να γνωρίζουν οι πάντες, εργοδότες και κυβερνήσεις, ότι «σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν ότι με τις δικαστικές διώξεις και τα νομικά τεχνάσματα θα αναγκάσουν τους κομμουνιστές συνδικαλιστές, άλλους πρωτοπόρους εργαζόμενους να παραιτηθούν από την ταξική πάλη, τους αγώνες για την προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού μας, για την κατάκτηση μιας κοινωνίας αντάξιας των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο.

-- Τι περιθώρια αντίδρασης υπάρχουν από το κίνημα και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να οργανωθεί η πάλη του;

-- Η αντιμετώπιση της προσπάθειας χτυπήματος των συνδικαλιστικών ελευθεριών, πρώτα απ' όλα του δικαιώματος στην απεργία, η καταστολή και ποινικοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων είναι -και πρέπει να γίνει ακόμη περισσότερο- υπόθεση του ίδιου του κινήματος, πλευρά της γενικότερης πάλης του για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Είναι αυτό που, από την πρώτη στιγμή, είπε το ΠΑΜΕ, καλώντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να βρεθούν «επί ποδός πολέμου» για να αποτραπεί η ψήφιση του νέου εκτρωματικού συνδικαλιστικού νόμου. Είναι αυτό που έκαναν οι αγροτοσυνδικαλιστές στη Θεσσαλία που, στις πορείες μετά τα συλλαλητήριά τους, «πέρναγαν» διαδηλώνοντας και έξω από τα δικαστήρια, όπου εκκρεμούσαν οι τρέχουσες και οι μελλοντικές ποινικές διώξεις τους.

Πάνω απ' όλα, όμως, η μάχη και για τις συνδικαλιστικές και λαϊκές ελευθερίες περνάει μέσα από αυτό που το ΚΚΕ ονομάζει ανασύνταξη και αναζωογόνηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, από την ίδια τη συμμετοχή του λαού στις εξελίξεις και το κίνημα, ιδιαίτερα της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης. Περνάει μέσα από την οργανωμένη πάλη, από την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα έρθει σε ρήξη με τα μονοπώλια και θα διεκδικήσει μια άλλη εργατική - λαϊκή εξουσία.

Μόνο αυτός ο αγώνας μπορεί να αντιμετωπίσει το δόγμα «νόμος και τάξη», που είναι η κατεύθυνση των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων και θεσμών που υπηρετούν το σύστημα να επιβάλουν «σιγή ασυρμάτου» στο κίνημα.

Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος, που κινείται εντός των τειχών της καπιταλιστικής οικονομίας, της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως αυτός που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ όταν γίνει κυβέρνηση, όσες υποσχέσεις και αν δίνει τώρα για δήθεν αναζωογόνηση και σεβασμό των δημοκρατικών ελευθεριών, είναι νομοτελειακό να καταλήξει σε μια παραλλαγή του ίδιου και απαράλλαχτου στην ουσία δόγματος «νόμος και τάξη» των καπιταλιστών.