Τελικά, το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι πού πηγαίνουν τα χρήματα των ιδιωτικοποιήσεων, ή οι ίδιες οι ιδιωτικοποιήσεις; Το θέμα ήρθε πριν λίγες μέρες στην επικαιρότητα, μετά από σχετική Ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΝ Π. Λαφαζάνη, που τοποθετούσε έτσι το ζήτημα, δηλαδή πού πάνε τα χρήματα, και τη δημοσιοποίηση από την πλευρά της κυβέρνησης σχετικών στοιχείων. Σύμφωνα με αυτά, την τριετία 2001-2003 (μέχρι 20 του Σεπτέμβρη) διατέθηκαν από το λογαριασμό της ΔΕΚΑ (Δημόσια Επιχείρηση Κινητών Αξιών) περί τα 3,9 δισ. ευρώ για την κάλυψη δαπανών τρέχουσας διαχείρισης και δεν κατευθύνθηκαν στη μείωση του δημόσιου χρέους... Η υποχρέωση μείωσης του δημόσιου χρέους απορρέει από το, γαλλογερμανικής έμπνευσης, «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης», το οποίο εφαρμόζεται για τις χώρες που έχουν ενταχθεί στην ΟΝΕ, και αποτελεί μια σκληρότερη εκδοχή των προγραμμάτων δημοσιονομικής λιτότητας που εφάρμοζαν τα κράτη-μέλη πριν τη δημιουργία της Οικονομικής Ενωσης. Μεταξύ των άλλων το πρόγραμμα προβλέπει ρητά, ότι τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις θα κατευθύνονται αποκλειστικά στη μείωση του δημόσιου χρέους.

Ετσι, η δημοσιοποίηση των στοιχείων ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των οπαδών της οικονομικής ορθοδοξίας, όλων όσοι πρεσβεύουν την ορθότητα των αρχών της δημοσιονομικής πειθαρχίας, με αποτέλεσμα να σημειωθεί έκρηξη αντιδράσεων. Ο κ. Λαφαζάνης εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία εγκαλούσε το υπουργείο Οικονομικών να μην προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο ευρωβουλευτής του ίδιου κόμματος Αλ. Αλαβάνος υπέβαλε ερώτηση στον υπεύθυνο των οικονομικών υποθέσεων της ΕΕ, επίτροπο Π. Σόλμπες, για το εάν τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις πάνε για τη μείωση του δημόσιου χρέους, ή για αλλότριους σκοπούς, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, κ. Κωνσταντόπουλος, κεραυνοβόλησε την κυβέρνηση, κατηγορώντας την ότι «κρατά διπλά βιβλία». Η ΝΔ, από την πλευρά της, ισχυρίστηκε πως, από τη στιγμή που η κυβέρνηση ομολογεί ότι χρησιμοποιεί τα έσοδα αυτά για να καλύψει τρέχουσες δαπάνες, το προσχέδιο προϋπολογισμού του 2004 δεν απεικονίζει την πραγματικότητα, και μετά από αντεγκλήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες, εγκατέλειψε τα βουλευτικά έδρανα. Λίγο έλειψε δηλαδή να ξεσπάσει πολιτική κρίση, επειδή τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων δεν κατευθύνονται στη μείωση του δημόσιου χρέους, όπως ορίζουν οι Βρυξέλλες, αλλά στην κάλυψη τρεχουσών δαπανών...

Να με τι ασχολούνται οι εκπρόσωποι του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο κόμμα είναι περισσότερο νομιμόφρον στις, εκ Βρυξελλών εκπορευόμενες, λογικές δημοσιονομικής διαχείρισης. Και τα τρία κόμματα διαγκωνίζονται αν η ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική κινείται στις κατευθυντήριες γραμμές της «ευρωσύγκλισης», ή αν σημειώνονται παρεκκλίσεις... Τσακώνονται με τις ώρες αν το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι αυτό που αναφέρει επίσημα η κυβέρνηση, ή αν είναι μεγαλύτερο και το αποκρύβουν με τη «δημιουργική λογιστική», τα διπλά βιβλία, τους ειδικούς λογαριασμούς. Λες και στην Ελλάδα του 2003 το μέγιστο πρόβλημα είναι αυτό της δημοσιονομικής διαχείρισης. Ιδού η μεγάλη αντίθεση της εποχής μας. Η αντίθεση του καλού και του κακού διαχειριστή των Βρυξελλών. Ελλείψει ουσιωδών διαφορών στα πολιτικά τους προγράμματα ερίζουν για τα θέματα της τρέχουσας κυβερνητικής διαχείρισης, μεγεθύνουν το δευτερεύον και αποσιωπούν τα μεγάλα και ουσιαστικά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.

Οχι ότι η διαχείριση του δημόσιου χρήματος μάς αφήνει αδιάφορους. Οταν όμως έχεις απέναντί σου μια κυβερνητική πολιτική που ενισχύει το μεγάλο κεφάλαιο ιδιωτικοποιώντας επιχειρήσεις με φρενήρεις ρυθμούς, όταν η συσσώρευση κοινωνικού πλούτου των τελευταίων 50 χρόνων παραδίδεται εν μια νυκτί στα αρπακτικά του ιδιωτικού κεφαλαίου - την παρέα του ΣΕΒ όπως λένε στους διαδρόμους του υπουργείου Οικονομίας - είναι υποκριτικό να ασχολείσαι με το πού πάνε τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων.

Με τις ιδιωτικοποιήσεις δε μεταφέρεται απλώς δύναμη και πλούτος στην οικονομική ολιγαρχία. Οι ιδιωτικοποιήσεις μαζί με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις αποτελούν σήμερα τους δυο βασικούς μοχλούς ενίσχυσης του καπιταλισμού εντείνοντας την αντιδραστική του κατεύθυνση. Στην κοινωνία, η οποία όλα αυτά τα χρόνια υφίσταται τις συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, έχουν αρχίσει ήδη να αποτυπώνονται χαρακτηριστικά του άγριου και επιθετικού καπιταλισμού, η οικονομική ολιγαρχία έχει γίνει επιθετικότερη και αντιδραστικότερη, ελέγχει ασφυκτικότερα την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή της χώρας. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι, οι οποίοι δέχονται όλο το βάρος των προωθούμενων ανατροπών, βρίσκονται σε ολοένα και πιο δεινή οικονομική κατάσταση.

Τι επιπτώσεις έχει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στην καθημερινή ζωή των εργαζομένων, αλλά και πώς αυτές επηρεάζουν τις γενικότερες οικονομικές εξελίξεις, γίνεται κατανοητό αν δούμε την περίπτωση των τραπεζών. Η πολιτική ιδιωτικοποίησης τραπεζών του δημόσιου τομέα είχε αποτέλεσμα να ισχυροποιηθούν οι δύο τραπεζικοί όμιλοι της Alpha bank και της Eurobank. Παράλληλα, και οι τράπεζες που άμεσα ή έμμεσα ελέγχονται από το ελληνικό δημόσιο, όπως, π.χ., η Εθνική, πρωτοστατούν σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο. Ποιο είναι το αποτέλεσμα του νέου τοπίου που έχει δημιουργηθεί σήμερα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας; Μια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα ληστεία των μικροκαταθετών, μέσω της πολιτικής των επιτοκίων, της προσφοράς καταναλωτικών δανείων, αλλά και της επιβολής κάθε μορφής επιβαρύνσεων (προμήθειες), οι οποίες επιβάλλονται αυθαίρετα από τις τράπεζες και χρόνο με το χρόνο αυξάνονται εντυπωσιακά. Δε σταματούν όμως εδώ οι αρνητικές για τα λαϊκά στρώματα επιπτώσεις από την πολιτική «απελευθέρωσης» του τραπεζικού συστήματος. Οι τραπεζικοί όμιλοι, οι οποίοι διαπλέκονται με το βιομηχανικό και εμπορικό κεφάλαιο, μέσω της πολιτικής πιστώσεων, παίζουν αποφασιστικό ρόλο και στη διαμόρφωση των ευρύτερων οικονομικών εξελίξεων. Εχοντας ανοιχτή πίστωση στις μεγάλες εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις, τις οποίες τροφοδοτούν με τα αναγκαία κεφάλαια, συμβάλλουν στη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, διαδικασία η οποία σε ορισμένους τομείς (όπως το λιανικό εμπόριο) έχει πάρει επιταχυνόμενη μορφή. Δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις πέφτουν θύματα του κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού, και ένας από τους λόγους είναι ότι οι τράπεζες, με τους αυστηρούς όρους που θέτουν για τη χορήγηση δανείων, τους έχουν κλείσει την πόρτα, στερώντας τους τα αναγκαία κεφάλαια για να αντιμετωπίσουν την τρέχουσα διαχείριση και να ανανεώσουν τον εξοπλισμό τους.

Ανάλογα αρνητικά συμπεράσματα από την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων βγαίνουν και από τις περιπτώσεις του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, καθώς οι καταναλωτές των επιχειρήσεων αυτών είδαν τα τιμολόγια να απογειώνονται από τη στιγμή που η μετοχή των εταιριών αυτών πέρασε την πόρτα της Σοφοκλέους. Παράλληλα, οι γιγάντιοι, για τα ελληνικά δεδομένα, αυτοί όμιλοι συμπεριφέρονται σαν ιδιώτες κεφαλαιοκράτες και σε άλλους τομείς της οικονομίας, προωθούν στρατηγικές συνεργασίες με το ιδιωτικό κεφάλαιο, πρωτοστατούν στην εξαγωγή κεφαλαίου σε ζωτικούς, για τον ελληνικό καπιταλισμό, οικονομικούς και εδαφικούς χώρους. Αποτελούν δηλαδή βασικά εργαλεία προώθησης της επεκτατικής στρατηγικής της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Τις μέρες που ξέσπασε η διαμάχη για το πού πάνε τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, στο καθεαυτό μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων είχαμε τις ακόλουθες εξελίξεις:

• Την υποβολή προσφορών για την εκποίηση της Γενικής Τράπεζας
• Την αναμονή της προκήρυξης διαγωνισμού για την εκποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου
• Εξελίξεις για το ξεπούλημα της «Ολυμπιακής Αεροπορίας»
• Κυβερνητική σύσκεψη για την οικοπεδοποίηση του Ελληνικού
• Τις εξαγγελίες της υπουργού ΠΕΧΩΔΕ για ιδιωτικοποίηση των αναπλάσεων περιοχών
• Κυβερνητική ανακοίνωση για την πώληση πακέτου 20,3% της ΕΥΔΑΠ σε στρατηγικό σύμμαχο...
• Την αναμονή της κυβερνητικής ανακοίνωσης για την πώληση του 35% της ΔΕΠΑ
• Τη γνωστοποίηση της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση των κρατικών λαχείων
• Την προετοιμασία για την είσοδο της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου (ΚΕΔ) και της ΕΤΑ στο Χρηματιστήριο
• Την πώληση πακέτου 11% της Εθνικής Τράπεζας σε «θεσμικούς» και τις συνεχιζόμενες διεργασίες για την πώληση πακέτου μετοχών της Εμπορικής

Η κυβέρνηση παραδίδει στο κεφάλαιο γη, αέρα και θάλασσα, η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται με βάση τις απαιτήσεις μιας οικονομικής ολιγαρχίας, που κάθε μέρα γίνεται πιο ισχυρή, πιο επιθετική, πιο ιταμή στις αξιώσεις της, και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ασχολείται με το πού πάνε τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Αν αυτό δεν είναι πολιτική συγκάλυψης της ταξικής ουσίας της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων και των παρεπόμενων συνεπειών τους, τι μπορεί να είναι;