Μια ματιά σε όσα μέτρα έχουν παρθεί με τις αντεργατικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου στο όνομα της αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας, αλλά και σε όσα προανήγγειλε η κυβέρνηση από το βήμα του φόρουμ της ΔΕΘ είναι αρκετά διαφωτιστική για να δοθούν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Για να συνειδητοποιηθούν ακόμα καλύτερα οι δύο δρόμοι που υπάρχουν μπροστά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, επομένως και οι δύο «σχεδιασμοί» που συγκρούονται: Από τη μία, ο δρόμος των νέων θυσιών για να ανακάμψει το κεφάλαιο, ο σχεδιασμός της κυβέρνησης και της αστικής τάξης. Και, από την άλλη, η οργάνωση της πάλης από τα κάτω για να μπουν εμπόδια στη νέα επίθεση, να γίνουν ταυτόχρονα βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος ώστε να περάσει στην αντεπίθεση, να συγκρουστεί με τη συνολική στρατηγική που υπηρετεί το κεφάλαιο.

Από κάθε μέτρο που παίρνεται, από την αγριότητα την οποία προαναγγέλλει η κυβέρνηση, αλλά και οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης που από τώρα προειδοποιούν για τη «δημοσιονομική πειθαρχία» της επόμενης μέρας, αναδεικνύεται ένα πράγμα: Οτι το βάθος της κρίσης είναι τέτοιο που το κεφάλαιο δεν έχει την «πολυτέλεια» να αφήσει την επίθεση για αργότερα. Δεν έχει την «πολυτέλεια» να αφήσει ούτε «τρίχα» απείραχτη από όποιο εργατικό δικαίωμα έχει απομείνει όρθιο. Δεν έχει τελικά την «πολυτέλεια» να αφήσει ανεξάντλητα τα όποια περιθώρια έντασης του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα που δείχνουν τον κρατικό σχεδιασμό, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, είναι τα παρακάτω:

Η πλήρης αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η γενίκευση της «ευελιξίας», η επιθετική εφαρμογή της «διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου» σε επίπεδο έτους ή εξαμήνου, διαλύοντας το 8ωρο, η κατάργηση της αμοιβής για υπερωρίες, η ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων. Το μοντέλο στο οποίο καλεί η κυβέρνηση τους εργαζόμενους να υποταχθούν είναι το «θα δουλεύεις όταν και όσο "υπάρχει" δουλειά». Με εντολή του εργοδότη θα «διευθετείται» συνολικά το 24ωρο του εργαζόμενου: Πόσες ώρες θα δουλεύει και πόσες ώρες θα αναπαύεται, ποιες μέρες θα είναι «απασχολούμενος» και ποιες θα μπαίνει σε «ψυχρή εφεδρεία».

Υπάρχουν ήδη κλάδοι με χιλιάδες εργαζόμενους όπου αυτή η βαρβαρότητα έχει γίνει «κανονικότητα», πριν από την πανδημία, με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων: Τη γνωρίζουν καλά οι εργαζόμενοι στα μεγάλα εμπορικά καταστήματα με τα σπαστά ωράρια, με τα εβδομαδιαία προγράμματα που αλλάζουν από ώρα σε ώρα, με την εργοδοσία να απαιτεί από το προσωπικό να είναι διαρκώς «απίκο», να μην ξέρουν π.χ. τη Δευτέρα αν και για πόση ώρα θα δουλέψουν την Τετάρτη. Το γνωρίζουν καλά οι χιλιάδες εργολαβικοί εργαζόμενοι σε βιομηχανικούς κλάδους και άλλους χώρους δουλειάς που γίνονται πια πλειοψηφία σε σχέση με το μόνιμο προσωπικό, που δεν έχουν κανένα θεμελιωμένο δικαίωμα, που εργάζονται για μερικές βδομάδες πριν επιστρέψουν στην «εφεδρεία» του δουλεμπορικού που τους νοικιάζει, μέχρι να βρεθεί η επόμενη «ζήτηση προσωπικού» σε άλλο χώρο ή σε άλλο κλάδο. Το γνώρισαν ακόμα καλύτερα οι εργαζόμενοι που μπήκαν σε καθεστώς τηλεργασίας, που είδαν σε ένα βράδυ να αλλάζει όλη η ζωή τους, να διαχέεται η εργάσιμη μέρα σε όλο το 24ωρο.

Ολα τα παραπάνω είναι μορφές αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης, που οι εργοδότες ονομάζουν «αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας». Ο εργαζόμενος δουλεύει περισσότερες ώρες με τον ίδιο ή και με μικρότερο μισθό, δηλαδή ουσιαστικά αυξάνεται η «απλήρωτη εργασία» δίνοντας μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους στην εργοδοσία.

Αυτό το εργοδοτικό ξεσάλωμα είναι η άλλη όψη των παχυλών ενισχύσεων που απολαμβάνουν ήδη οι επιχειρηματικοί όμιλοι «για να μείνουν όρθιοι» ή ετοιμάζονται να μασουλήσουν με το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ και το «Σχέδιο Πισσαρίδη» που θα το εξειδικεύει στην Ελλάδα. Είναι η άλλη όψη της απαλλαγής της εργοδοσίας από τις ασφαλιστικές εισφορές χιλιάδων εργαζομένων ως «κόστος» που αναλαμβάνει το κράτος, μεταφέροντάς το ουσιαστικά μέσω της φορολογίας στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό στο όνομα της «δημιουργίας θέσεων εργασίας». Ετσι, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, εκτός από τα εργαλεία περαιτέρω ξεζουμίσματος της εργατικής τάξης, έχουν και επιδοτούμενο μισθό (βλ. «αναστολές σύμβασης») και επιδοτούμενες ασφαλιστικές εισφορές. Αρα, ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας, αφού αυτή είναι η στρατηγική κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ.

Η ένταση της εκμετάλλευσης πάει μαζί με το χτύπημα ακόμα και των πιο θεμελιωδών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, τόσο με την προσπάθεια περιορισμού διαδηλώσεων και απεργιών, την ένταση της καταστολής όσο και με την αναδιάρθρωση του συνδικαλιστικού νόμου. Στόχος είναι να επιβάλλεται «σιγή νεκροταφείου» στους χώρους δουλειάς, να προωθείται ο «κοινωνικός εταιρισμός», να εξουδετερώνεται η ταξική πάλη, να ξεδιπλώνεται όσο γίνεται ανενόχλητος ο παραπάνω σχεδιασμός.

Η περίοδος είναι κρίσιμη και πρέπει να σημάνει συναγερμός στα συνδικάτα, συνολικά στην εργατική τάξη. Γίνεται καθαρό ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες περί φιλολαϊκής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που αντλήθηκε από τους εργαζόμενους τα προηγούμενα χρόνια, βλέποντας την ευκολία με την οποία όλα τα αστικά κόμματα προσαρμόζονταν στα αντεργατικά μείγματα διαχείρισης, πότε «περιοριστικά» και πότε «επεκτατικά», ανεξάρτητα από όποιες «φιλολαϊκές διακηρύξεις», με το μάρμαρο να το πληρώνει πάντα ο λαός: Είτε με τα μνημόνια που έριξαν στα τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, είτε με τα μέτρα απευθείας ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων.

Με τον βάρβαρο αυτό σχεδιασμό, που έχει στο επίκεντρο την ένταση της εκμετάλλευσης, και στον οποίο συγκλίνουν η κυβέρνηση και όλα ανεξαιρέτως τα αστικά κόμματα, έχει να αντιπαρατεθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αντιτάσσοντας τον δικό του μαχητικό σχεδιασμό.

Με το πλαίσιο πάλης των Συνδικάτων, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και που δημοσιεύτηκε τις προηγούμενες μέρες, αποτελώντας κάλεσμα δράσης σε κάθε εργαζόμενο και συνδικάτο, πλαίσιο που αμφισβητεί τον πυρήνα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Με ένα πλούσιο πρόγραμμα αγωνιστικής δράσης, με σταθμό το πανεργατικό συλλαλητήριο στις 13 Οκτώβρη. Δράση που πρέπει να αναπτυχθεί σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο όχι μόνο για να μην ψηφιστούν νέα αντιλαϊκά μέτρα αλλά και για να μπουν στο επίκεντρο της διεκδίκησης αιτήματα που αφορούν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού σε όλα τα μέτωπα: Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη λαϊκή στέγη, στην προστασία από φυσικές καταστροφές, στις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, στην αντιπαράθεση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Η μάχη αυτή είναι ήδη σε εξέλιξη. Το επιτυχημένο συλλαλητήριο των εργατικών συνδικάτων στη Θεσσαλονίκη, που αποτέλεσε μια μαχητική, ενωτική απάντηση των εργαζομένων στα νέα αντιλαϊκά μέτρα, οι κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών για τα σχολεία, υγειονομικών για ουσιαστικά μέτρα προστασίας, άλλων κλάδων, όπως του Επισιτισμού κ.ο.κ., δείχνουν ότι υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να τραβήξουν μπροστά σε αυτήν την πάλη.

Η αναγκαία κλιμάκωση του αγώνα θα κριθεί και από την προσπάθεια να μπουν νέες δυνάμεις στο κίνημα, να πολλαπλασιαστούν τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που θα συμπορευτούν αγωνιστικά με τα σωματεία που ήδη βρίσκονται σε τροχιά αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Θα κριθεί από τη ζωντανή συζήτηση σε περισσότερα σωματεία για την οργάνωση της πάλης, από την αντιπαράθεση με τους εργατοπατέρες.

Το σύνθημα «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά» μπορεί να αγκαλιάσει χιλιάδες νέους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, μπορεί να γίνει αφορμή για να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης, ως απάντηση στο κυβερνητικό σχέδιο παράλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος: Να γίνουν ακόμα περισσότερες οι επιτροπές αγώνα, οι σωματειακές επιτροπές σε μεγάλους χώρους δουλειάς, να ενταχθούν νέοι εργαζόμενοι στα σωματεία τους.

Να ενισχυθεί ο προσανατολισμός εκείνος που μπορεί να δώσει ανάσα στις λαϊκές οικογένειες αλλά και να δυναμώσει την αντιπαράθεση με το σύστημα της εκμετάλλευσης. Που μπορεί να δώσει κουράγιο στο λαό, να πιστέψει στη δύναμή του, στη δυνατότητα που έχει να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, αρκεί να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο: Το κεφάλαιο, την εξουσία του και τα κόμματά του.