Στα δύσκολα που περνάει ο λαός και μπροστά στα χειρότερα που έρχονται, είναι κρίσιμο ζήτημα να κατανοηθεί ότι φιλολαϊκή διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο με οργάνωση από τα κάτω. Μαγικές λύσεις για να αντιστραφεί η κατάσταση δεν υπάρχουν. Υπάρχει η ατομική και συλλογική ευθύνη του λαού να σταθμίσει τα δεδομένα και την πείρα του, να βγάλει συμπεράσματα. Να ξεμπερδεύει μια κι έξω με τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. ότι οι θυσίες για όσα προβλέπει το μνημόνιο μπορούν να πιάσουν τόπο προς όφελός του.

Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να αξιοποιήσει και να βάλει στη ζωή τις επεξεργασίες του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Να μελετήσει την πρόταση συμμαχιών του Κόμματος και να συμβάλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για φιλολαϊκή διέξοδο. Είναι για το δικό του άμεσο και μακροπρόθεσμο όφελος η αξιοποίηση και η ενίσχυση της δύναμης που έχουν το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, οι άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις στο χώρο των ΕΒΕ, των αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών.

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, οι αντιεπιστημονικές και επιζήμιες για το λαό ερμηνείες για το χαρακτήρα της κρίσης θα είχαν επικρατήσει χωρίς αντίλογο. Θα είχε κυριαρχήσει, δηλαδή, η βολική για το σύστημα εκδοχή ότι για την κρίση δε φταίει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και οι εγγενείς αντιφάσεις του, αλλά διάφορες διαχειριστικές στρεβλώσεις, που όμως, σύμφωνα με τους αστούς, επιδέχονται αλλαγές και βελτιώσεις.

Πάνω σε τέτοιες και παρόμοιες εκτιμήσεις, τις οποίες αναπαράγει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σε όλες του τις εκδοχές, φύονται αντιλήψεις ότι ο λαός μπορεί να βρει διέξοδο από την κρίση μέσα στα όρια του κυρίαρχου συστήματος, περιμένοντας λύσεις από τα πάνω, χωρίς η δική του ουσιαστική συμμετοχή, ριζοσπαστική αυτενέργεια και οργάνωση να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρουσιάζουν σαν μονόδρομο την αντιλαϊκή στρατηγική τους. Ο ΛΑ.Ο.Σ. ζητάει να βρεθούν όλα τα αστικά κόμματα σε μια οικουμενική κυβέρνηση και να ασκήσουν την ίδια αντιλαϊκή διαχείριση που διεκδικούν κατ' αποκλειστικότητα για τον εαυτό τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Ο σοσιαλδημοκράτης ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τον ίδιο ντορό. Τι λέει στο λαό; Πάλεψε για να υποχρεώσεις τους από πάνω να κάνουν μια καλύτερη δήθεν διαχείριση. Η οποία, τελικά, στο διά ταύτα, δεν μπορεί παρά να καταλήγει ξανά σε όφελος των λίγων. Γιατί καμιά αντιλαϊκή κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει έστω και ένα φιλολαϊκό μέτρο, πολύ περισσότερο να ικανοποιήσει στο ελάχιστο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Ακόμα και αν ελιχθεί, για λόγους τακτικής, θα επανέλθει πιο επιθετική για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ούτε μια κυβέρνηση «αντιμνημονιακή», όπως αυτή που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφορες παραλλαγές του, μπορεί από τα πάνω να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο, αφού εκ των πραγμάτων οι δυνάμεις που την προτείνουν δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια. Τέτοια δήθεν «αντί» κυβερνητικά σχήματα και συμμαχίες έχουν δοκιμαστεί σε άλλες χώρες, με πρωτοπόρες τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού και με οδυνηρές για το λαό και το κίνημα συνέπειες.

Σήμερα, κανείς δε δικαιούται να λέει «δεν ξέρω τι να κάνω». Το ΚΚΕ έχει καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου, ικανή να αντιμετωπίσει τις άμεσες συνέπειες που έχει για το λαό η κρίση και η φιλομονοπωλιακή της διαχείριση, αλλά κυρίως να ανοίξει το δρόμο για ριζικές πολιτικές αλλαγές που είναι σήμερα ώριμες και αναγκαίες. Το ΚΚΕ λέει ότι χωρίς λαϊκή οργάνωση και εναλλακτική πρόταση εξουσίας που καταργεί τα μονοπώλια, δε γίνεται τίποτα. Ακόμα και αν φουσκώσει το ποτάμι των αγώνων, θα έλθει η κόπωση. Ο λαός θα πέσει στις παγίδες της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Η ελπίδα και η διέξοδος βρίσκεται στο μετωπικό σχήμα που διαμορφώθηκε ανάμεσα στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΟΓΕ και το ΜΑΣ. Βάση της συμμαχίας αποτελεί ένα ενιαίο πλαίσιο πάλης, το οποίο υπηρετεί την ανάγκη να μην πληρώσει ο λαός την κρίση και τις συνέπειές της και ταυτόχρονα προβάλλει προωθημένα αιτήματα και διεκδικήσεις, που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, παίρνοντας υπόψη το σημερινό επίπεδο της κοινωνικής εξέλιξης και της επιστήμης.

Ανάμεσα στους άμεσους στόχους πάλης είναι να δοθεί επίδομα ανεργίας στους ανέργους και πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για αυτούς και τις οικογένειές τους, να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, να ματαιωθούν οι αυξήσεις στο ψωμί, στα τιμολόγια στο νερό, στο ρεύμα, στο τηλέφωνο, να διαγραφούν τα χρέη των ανέργων και χαμηλά αμειβόμενων εργαζομένων, να απαγορευτούν με νόμο οι πλειστηριασμοί κύριας ή δευτερεύουσας κατοικίας και αγροτικής εκμετάλλευσης, να γίνουν δεκτά στους παιδικούς σταθμούς όλα τα παιδιά χωρίς όρους και προϋποθέσεις και να καταργηθεί κάθε είδους πληρωμή από τους γονείς.

Αυτό το μετωπικό σχήμα, που τώρα πρωτοστατεί στην οργάνωση λαϊκών επιτροπών στις εργατογειτονιές, μπορεί να αποτελέσει το καθοδηγητικό επιτελείο του σύγχρονου αγώνα, με την προϋπόθεση ότι έχει πόδια και ρίζες στην αντίστοιχη οργάνωση στον τόπο δουλειάς, στο γραφείο, στις γειτονιές.

Πώς, όμως, θα γίνει αυτό; Τώρα που ο αντίπαλος επιτίθεται σε ενιαία γραμμή και σε όλα τα μέτωπα, είναι επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσουν τα ταξικά συνδικάτα σε κάθε κλάδο και ειδικότερα στις βιομηχανικές ζώνες, στους τομείς της οικονομίας που αφορούν σε προϊόντα και υπηρεσίες βασικές για την καθημερινότητα του λαού. Κάθε εργαζόμενος να βρει στο χώρο και τον κλάδο της δουλειάς του το ταξικό σωματείο, την επιτροπή αγώνα που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ.

Να πρωτοστατήσει ο ίδιος για το δυνάμωμα και τη μαζικοποίησή τους. Να γίνει προπαγανδιστής της ανάγκης να απαξιωθεί παραπέρα και να εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους του μόχθου η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία, από το πρωτοβάθμιο σωματείο μέχρι τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Μια τέτοια αυτενέργεια θα πιάσει πραγματικά τόπο. Θα δημιουργήσει σοβαρές προϋποθέσεις για το δυνάμωμα συνολικά του εργατικού κινήματος, την οργάνωση της αντεπίθεσης.

Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις του λαϊκού κινήματος. Δεν πρέπει να υπάρξει φτωχός και μεσαίος αγρότης που να αφήσει την τύχη του στη ΓΕΣΑΣΕ και τους άλλους χειροκροτητές της πολιτικής του μνημονίου. Που δε θα επιδιώξει να συναντηθεί με την ΠΑΣΥ, είτε σε μια μαζική συνέλευση που διοργανώνει στον τόπο που ζει και καλλιεργεί το χωράφι του, είτε σε μια περιφερειακή κινητοποίηση.

Αντίστοιχα, οι μικροί και αυτοαπασχολούμενοι έμποροι και βιοτέχνες, καλούνται τώρα να κάνουν τολμηρό βήμα στη συνείδησή τους και να δυναμώσουν σε κάθε συνοικία την ΠΑΣΕΒΕ. Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα από το αν εργάζονται ή όχι, να αναζητήσουν τον τοπικό Σύλλογο Γυναικών που δραστηριοποιείται από τις γραμμές της ΟΓΕ, να μαζικοποιήσουν το γυναικείο κίνημα. Να δυναμώσει το ΜΑΣ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.

Οσο δυναμώνουν από τα κάτω αυτές οι συσπειρώσεις, τόσο οι εργαζόμενοι και ο λαός θα βρίσκουν αποκούμπι στις καθημερινές και σύνθετες δυσκολίες που γεννάει η κρίση και η φιλομονοπωλιακή της διαχείριση, βάζοντας τις βάσεις για μια κατά μέτωπο αναμέτρηση με τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και τα κόμματά του. Μια τέτοια προοπτική περνάει αναπόφευκτα μέσα και από τις επικείμενες εκλογές για την τοπική διοίκηση, οι οποίες εκ των πραγμάτων έχουν χαρακτήρα αντίστοιχο των βουλευτικών εκλογών.

Τα πρώτα σημάδια δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν. Οι κοινές παρεμβάσεις των ταξικών συνδικάτων με τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις στο επίπεδο της γειτονιάς είχαν σαν αποτέλεσμα να επανασυνδεθεί το ρεύμα σε άνεργους που δεν είχαν να το πληρώσουν, να εισαχθούν στο νοσοκομείο ασθενείς που δεν είχαν τα χρειαζούμενα ένσημα, να αποτραπεί το τρίευρω χαράτσι σε νοσοκομεία.

Ταυτόχρονα, οι μαζικές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις του ταξικού κινήματος, με τη συμμετοχή των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, βάζει ολοένα και περισσότερο στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη το λαϊκό κίνημα να αντεπιτεθεί, να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές προς όφελός του. Είναι αυτή η δυναμική του ταξικού κινήματος που κάνει τα παπαγαλάκια των αστών να λυσσάνε σε βάρος του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ενάντια σε όποιον τολμήσει με όρους στρατηγικής να αμφισβητήσει την πολιτική του μνημονίου.

Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι ανεξάρτητα από το ποια μορφή παίρνει η λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία, σε ένα πράγμα δεν πρέπει να χάσει τη φυσιογνωμία της: Οτι είναι συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών παραγωγών, έχει την ικανότητα να εξειδικεύει τη δράση στις γυναίκες, στη νεολαία, στους μετανάστες, συντονίζεται με αντίστοιχα ή συγγενή και συναφή ευρωπαϊκά και διεθνή κινήματα με σαφή αντίθεση στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό.

Με βάση τις δυνατότητες της εποχής και της επιστήμης, ο λαός μπορεί να απολαμβάνει σήμερα σταθερή εργασία, σε ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες, με διευρυμένο ελεύθερο χρόνο. Με μειωμένα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, υψηλού επιπέδου δημόσιες δωρεάν παροχές στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους τομείς.

Αναγκαία προϋπόθεση είναι ο επιστημονικός κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός, η λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, δηλαδή τα μονοπώλια, στην ενέργεια, στη βιομηχανία, στις τηλεπικοινωνίες, στις συγκοινωνίες, στις πρώτες ύλες, στο εξωτερικό εμπόριο και το χονδρεμπόριο, στις τράπεζες.

Η λαϊκή εξουσία θα διαμορφώσει και θα στηρίξει τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς των φτωχών και μεσαίων αγροτών και των επαγγελματοβιοτεχνών. Θα διαμορφώσει νέους θεσμούς που θα διασφαλίζουν τη συμμετοχή των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών στη διοίκηση του κράτους, τον εργατικό κοινωνικό έλεγχο από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω.