Ο σουηδικός λαός είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στη Σκύλλα (νεοφιλελεύθεροι) και τη Χάρυβδη (σοσιαλδημοκράτες)

Αλλωστε, η Σουηδία σήμερα όπως και οι άλλες σκανδιναβικές χώρες, δεν ξεχωρίζει σε τίποτε από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Τα σοσιαλδημοκρατικά μοντέλα κατέρρευσαν και οι όποιες παροχές και μορφές κοινωνικού κράτους θυσιάστηκαν την τελευταία 20ετία, και συγκεκριμένα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που θα είναι σίγουρα και ο μόνος νικητής, ανεξαρτήτως αποτελέσματος από αυτή την εκλογική αναμέτρηση.

Πώς εξηγείται όμως σε μια τόσο πλούσια και αναπτυγμένη χώρα να απολάμβαναν οι εργαζόμενοι περισσότερες παροχές πριν 20 και 30 χρόνια που το ΑΕΠ ήταν πολύ χαμηλότερο; Πώς γίνεται αυτοί οι «καλομαθημένοι», καλοδιαβασμένοι και μαζικά οργανωμένοι εργαζόμενοι, με ανεβασμένο επίπεδο απαιτήσεων, να αποδέχονται σήμερα αυτόν τον κοινωνικό εξευτελισμό και να μην αντιδρούν στην αντιλαϊκή λαίλαπα που τους χρεώνει όλα τα βάρη της κρίσης και πάνω από όλα ποια συμπεράσματα πρέπει να βγουν;

Και πώς εξηγείται το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας που έχει κυβερνήσει τη Σουηδία τα περισσότερα χρόνια να έχει συρρικνωθεί σε ποσοστό κάτω του 30%, δηλαδή στα μισά απ' ό,τι έπαιρνε σε παλιότερες εποχές; Αν χάσουν τις εκλογές οι σοσιαλδημοκράτες θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μένουν εκτός κυβέρνησης για δύο συνεχόμενες εκλογικές περιόδους.

Ο σουηδικός λαός ναι μεν έχει τις καλές αναμνήσεις από το σουηδικό μοντέλο, δεν μπορεί όμως να συγχωρέσει στους σοσιαλδημοκράτες ότι αυτοί μετά το '90 έβαλαν μπρος την αποψίλωσή του. Εγιναν ένα με τους δεξιούς. Αυτό όμως έγινε γιατί δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου μπορούσαν πια να εξυπηρετηθούν μόνο με την αποψίλωση του κοινωνικού κράτους και κοντεύουμε πια να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού.

Η μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και για τη Σουηδία είναι ο σοσιαλισμός. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει και αυτό αποδεικνύεται. Ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν ο καπιταλισμός έφτασε στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Είναι τόσο επίκαιρος σήμερα όσο ήταν και το 1917. Τότε που για να εμποδιστεί το ρεύμα της ελπίδας και του ενθουσιασμού που έφερε στους εργαζόμενους και της Σουηδίας η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης, οι σοσιαλδημοκράτες πήραν το χρίσμα από την αστική τάξη να αναλάβουν αυτοί τη διακυβέρνηση της Σουηδίας, με κύριο σκοπό την καταπολέμηση του φιλοκομμουνιστικού ρεύματος. Ετσι, από το 1917 οι ηγέτες της σουηδικής σοσιαλδημοκρατίας μαζί με τους ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων των υπόλοιπων σκανδιναβικών χωρών, αντιπαρατέθηκαν με τον Λένιν και έκαναν συστηματικά αντικομμουνιστική προπαγάνδα για να δυσφημίσουν την Οχτωβριανή Επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Εκμεταλλευόμενοι το συσχετισμό δύναμης στα εργατικά σωματεία με τρομοκρατικούς και μαφιόζικους τρόπους επέβαλαν ένα ιδιόρρυθμο σύστημα στο εργατικό κίνημα έτσι που να φαίνεται δημοκρατικό και να το ελέγχουν απόλυτα. Επέβαλαν την πολιτική της συναίνεσης και της τάχα συνεργασίας με τους εργοδότες για το κοινό συμφέρον, προσφέροντας στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα κάποιες υψηλές για την εποχή παροχές, αντιγράφοντας τις σοσιαλιστικές χώρες, και φροντίζοντας παράλληλα να τους παθητικοποιήσουν προβάλλοντας την απόλαυση του ελεύθερου πορνό και της μπίρας, καταργώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα στην απεργία.

Σήμερα στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στη νεολαία επικρατεί η άποψη ότι ο κομμουνισμός είναι ένα απάνθρωπο και εγκληματικό σύστημα. Ο,τι κι αν έκανε ο Χίτλερ δεν μπορεί ποτέ να συγκριθεί με τον αιμοβόρο Στάλιν. Το αστικό σύστημα για να κρύψει τις ευθύνες του αποφεύγει τη συζήτηση για τον Χίτλερ και το φασισμό, που ήταν προϊόν του συστήματος που στηρίζουν.

Ετσι οι Σουηδοί εργαζόμενοι βρίσκονται σήμερα εγκλωβισμένοι στα πλοκάμια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με δικαίωμα να διαλέξουν μεταξύ κομμάτων που έχουν ήδη αποφασίσει ότι θα κάνουν τα πάντα για να πάρουν πίσω και τα τελευταία δικαιώματα που έχουν απομείνει, και με πιο ακραία λύση, που φαίνεται να βρίσκει ανταπόκριση τελευταία, να ψηφίζουν ρατσιστικά και νεοφασιστικά κόμματα.

Το συγκεκριμένο ζήτημα υπονόμευσης κι ανατροπής της τότε αλβανικής κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος της Λαϊκής Δημοκρατίας είχε ως αφετηρία τη θετική «άρση του εμπολέμου» με την Αλβανία από τον τότε ΥΠΕΞ και σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Είναι γνωστές οι επιθέσεις που δέχτηκε τότε για το γεγονός αυτό απ' όλη την επίσημη κι ανεπίσημη «εθνικόφρονα» δεξιά παράταξη της ενιαίας τότε μαδημένης εθνικοφροσύνης, με επικεφαλής την κυβέρνηση της ΝΔ του κ. Κ. Μητσοτάκη.

Η ελληνική επιτροπή, αποτελούμενη από τους Αντώνη Δαμίγο (ΑΚΕ), Γιώργο Τσαπόγα (ΕΕΔΥΕ), Θανάση Νησιώτη (ΚΕΑΔΕΑ), ανέλαβε τη συνάντηση με την αντίστοιχη αλβανική επιτροπή στο αλβανικό φυλάκιο της Κακαβιάς στις 13-1-89. Η αλβανική επιτροπή συμπεριλάμβανε αντιστασιακούς με εκπρόσωπο του αλβανικού υπουργείου. Η συνάντηση αυτή βρισκόταν υπό την αιγίδα της συνεννόησης μεταξύ των υπουργείων των δυο χωρών. Στο πλαίσιο των εποικοδομητικών συζητήσεων για την καλή γειτονία, συνεργασία και σεβασμό των δύο χωρών έγινε φανερό το αλβανικό ενδιαφέρον για την έλευση Αλβανών εργατών στην Ελλάδα στο πλαίσιο διακρατικών συμφωνιών που ως γνωστόν διασφαλίζουν τους μετανάστες για τον τρόπο εργασίας και διαμονής και τους προφυλάσσουν από σκοτεινές επιδιώξεις δουλεμπορίου. Η συνάντηση κράτησε μερικές ώρες σε ευχάριστο κλίμα με εδέσματα αλβανικής παραγωγής και λίγη μουσική από τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη από μια αυτοσχέδια αλβανική ομάδα. Η αποχώρηση της ελληνικής επιτροπής στο διάδρομο προς το ελληνικό φυλάκιο ήταν αποκαλυπτική. Λίγοι Αλβανοί φώναζαν έξω από το σύρμα περίεργα στα αλβανικά. Η απορία λύθηκε σύντομα, αποκαλύπτοντας το αίσχος της υπονομευτικής προπαγάνδας ελληνικών κύκλων της «εθνικόφρονης» λέπρας. Είχε διαδοθεί ότι η επίσκεψη της ελληνικής επιτροπής είχε αποστολή να πάρει Αλβανούς και να τους φέρει στην Ελλάδα.