Ποια είναι, όμως, τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και θα υλοποιηθούν μέχρι το τέλος του 2015, αρχές 2016; Εχουμε και λέμε:

-- Επιβολή και είσπραξη της 1ης δόσης του ΕΝΦΙΑ από τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.

-- Σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου εισοδήματος από το 55% στο 100% για αυτοαπασχολούμενους, μικρές επιχειρήσεις και για εργαζόμενους με μπλοκάκια.

-- «Κούρεμα» κατά 50% του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης.

-- Αύξηση του φόρου που τον έχουν ονομάσει «εισφορά αλληλεγγύης» για μισθωτούς, που ενσωματώνεται πλέον στο φόρο εισοδήματος.

-- Εναρξη εφαρμογής των αντιασφαλιστικών νόμων που προβλέπονται στο 1ο και στο 2ο μνημόνιο.

-- Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ από αρχές 2016.

-- Νέο Ασφαλιστικό από τον Οκτώβρη, με αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώσεις συντάξεων μέσω της διασύνδεσης εισφορών - παροχών, μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τα Ταμεία.

-- Περικοπές ύψους 2,25 δισ. ευρώ στις κρατικές δαπάνες για τις συντάξεις για τα έτη 2015 - 2016.

-- Κατάργηση της εξάμηνης μετενέργειας για τις Συλλογικές Συμβάσεις.

-- Από 1/10/2015 κατάργηση του μειωμένου ειδικού φόρου στο αγροτικό πετρέλαιο και αύξηση από 66 ευρώ στα 200 ευρώ ανά χιλιόλιτρο.

-- Αύξηση του φόρου εισοδήματος των αγροτών από 13% στο 20% για τα εισοδήματα του 2016.

-- Μείωση του ακατάσχετου ορίου μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων, από τα 1.500 ευρώ στα 1.000 ευρώ, για οφειλές στο Δημόσιο.

-- Συμπληρωματικός προϋπολογισμός τον Οκτώβρη του 2015 για να υπάρξουν και άλλα δημοσιονομικά μέτρα εάν δεν υλοποιηθούν οι παραπάνω δεσμεύσεις.

-- Αύξηση του φορολογικού συντελεστή στα εισοδήματα από ενοίκια, σ' αυτά κάτω από 12.000 στο 15% από 11% και σ' αυτά άνω των 12.000 στο 35% από 33%. Μέτρο που θα χτυπήσει και τους ενοικιαστές στους οποίους θα μεταφερθεί αυτό το κόστος.

-- Διορισμός των μελών του Δημοσιονομικού Συμβουλίου που θα ξεκινήσει να λειτουργεί και να ελέγχει την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού που θα καταρτισθεί τον Οκτώβρη. Το Δημοσιονομικό Συμβούλιο θα προχωρά σε άμεσες περικοπές μισθών, συντάξεων και κρατικών δαπανών (π.χ. νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια κλπ.) εάν το χρηματοδοτικό πρόγραμμα δεν κυλά με βάση το μνημόνιο.

-- Προσδιορισμός έως τον Οκτώβρη νέων δημοσιονομικών μέτρων σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών για να καλυφθεί το κόστος από τη δικαστική απόφαση που δικαιώνει συνταξιούχους για τις περικοπές από το 2012 και μετά.

-- Υποβολή δεσμευτικών προσφορών μέσα στον Οκτώβρη του 2015 για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ. Το μνημόνιο προβλέπει πως αυτή «μπορεί να αντικατασταθεί από εναλλακτικό σχέδιο με ισοδύναμα αποτελέσματα όσον αφορά τον ανταγωνισμό και τις προοπτικές επενδύσεων, σύμφωνα με τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές και σε συμφωνία με τους θεσμούς...».

-- Αμεσα θα γίνει η επανεξέταση της φορολόγησης στην Ενέργεια. Σήμερα ο φόρος είναι στο 13% και δεν αποκλείεται να αυξηθεί.

-- Θέσπιση μέχρι το Δεκέμβρη του 2015 νέου συστήματος μόνιμης κινητικότητας στο Δημόσιο.

Τα παραπάνω είναι μερικά απ' όσα αναμένεται να γίνουν άμεσα, ανεξάρτητα από το ποιοι θα συγκροτήσουν την επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές. Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πρόγραμμα που παρουσίασε, από τις πρώτες σελίδες κιόλας δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα τηρήσει τη συμφωνία που έφερε στη Βουλή.

Το ίδιο ισχύει και με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ. Λένε όλοι τους ότι θέλουν συνεργασία για να υλοποιηθεί αποτελεσματικά η νέα σφαγή του λαού. Εχουν δεσμευτεί απέναντι στους «εταίρους» τους γι' αυτό, έχουν βάλει την υπογραφή τους σε πολλά κείμενα που πέρασαν από τη Βουλή, από τα μέσα Ιούλη μέχρι και λίγο πριν προκηρυχθούν οι εκλογές.

Θυμίζουμε ότι μέσα στον Οκτώβρη έχει προγραμματιστεί να γίνει η πρώτη αξιολόγηση του προγράμματος, δηλαδή θα ελεγχθεί το εάν τα παραπάνω αντιλαϊκά μέτρα, καθώς και όσα ψηφίστηκαν στα μέσα Ιούλη, θα έχουν υλοποιηθεί, προκειμένου να συνεχιστεί κανονικά η διαδικασία της δανειοδότησης.

Αξίζει όμως εδώ να αναφέρουμε ορισμένες γενικές αρχές του μνημονίου, ώστε να γίνει αντιληπτό και το περιεχόμενο των μέτρων, που εξυπηρετούν απόλυτα την καπιταλιστική κερδοφορία, την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, την ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Στην Παράγραφο Γ «Συμφωνία Δημοσιονομικών Στόχων και Μεταρρυθμίσεων» του μνημονίου, στο κεφάλαιο με τίτλο «Προοπτική και Στρατηγική» αναφέρει:

-- «Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νόμιμη έγκρισή τους».

Δηλαδή, οι διαπραγματεύσεις από εδώ και στο εξής δεν ξεκινούν από μηδενική βάση, αλλά από μια πολύ συγκεκριμένη βάση, που είναι το μνημόνιο και ό,τι αυτό εξυπηρετεί.

-- «Για την επιτυχία (σ.σ. του μνημονίου) θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη. Για το σκοπό αυτό απαιτείται πολιτική δέσμευση αλλά επίσης και η τεχνική ικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης να την υλοποιήσει».

Εδώ αποκαλύπτεται ότι όσα έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ θα βαρύνουν το λαό για δεκαετίες και όσα ακούγονται περί παράλληλου προγράμματος και ισοδύναμων μέτρων είναι παραμύθια για να αρπάξουν την ψήφο του λαού και πάλι.

-- «Οι ελληνικές αρχές μπορούν να ζητήσουν τεχνική βοήθεια για να επεξεργαστούν περαιτέρω τη στρατηγική ανάπτυξης, η οποία θα μπορούσε να στοχεύει, μεταξύ άλλων, στη δημιουργία ελκυστικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος».

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι το τρίτο μνημόνιο καθώς και τα δύο προηγούμενα έχουν στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου και η ανάπτυξη που εννοούν αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανάκαμψη των κερδών τους που θα χτιστεί πάνω στα ερείπια των εργασιακών δικαιωμάτων.

-- «Η ελληνική κυβέρνηση θα παρακολουθεί τους δημοσιονομικούς κινδύνους, συμπεριλαμβανομένων των δικαστικών αποφάσεων και θα λάβει αντισταθμιστικά μέτρα στο βαθμό που αυτό απαιτείται για την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων».

Είναι φανερό ότι το συγκεκριμένο μνημόνιο κρύβει κι άλλα μνημόνια που θα συμφωνηθούν στο μέλλον, σε περίπτωση που κάποιο από τα μέτρα κρίνεται αναποτελεσματικό για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τους δημοσιονομικούς στόχους υπέρ του κεφαλαίου.

-- «Οι θεσμοί είναι έτοιμοι να λάβουν υπόψη τους τα άλλα διαρθρωτικά μέτρα (...) σε αντικατάσταση ορισμένων μέτρων από αυτά που αναφέρθηκαν προηγουμένως (...) υπό την προϋπόθεση ότι τα μέτρα αυτά θα παρουσιαστούν στους θεσμούς κατά τη διάρκεια της φάσης του σχεδιασμού και ότι θα είναι συγκεκριμένα και ποσοτικά μετρήσιμα σε επαρκή βαθμό και ότι, ελλείψει αυτών, η βασική επιλογή είναι εκείνη που προσδιορίζεται παραπάνω».

Τα περιβόητα ισοδύναμα μέτρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέτρα που θα αντικαθιστούν κάποια αντιλαϊκά μέτρα. Και τα ισοδύναμα θα είναι το ίδιο ή και χειρότερα από όσα προβλέπει το μνημόνιο.

-- «Τα τελευταία έτη έχουν συντελεστεί μείζονες αλλαγές στους ελληνικούς θεσμούς της αγοράς εργασίας και στα συστήματα διαπραγμάτευσης των μισθών, ώστε να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη. Οι ελληνικές αρχές έχουν δεσμευτεί να ακολουθήσουν τις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ στους θεσμούς της αγοράς εργασίας και να ενισχύσουν τον εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Η προσέγγιση αυτή πρέπει να εξισορροπήσει την ευελιξία με τη δικαιοσύνη για εργαζόμενους και εργοδότες (...)».

Εδώ περιγράφεται με σαφή τρόπο η κατεύθυνση της όποιας διαπραγμάτευσης για τα Εργασιακά, που βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο από μέτρα που θα χτυπήσουν ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Το τι σημαίνει «κοινωνικός διάλογος» το έχουν βιώσει οι εργαζόμενοι πολλά χρόνια τώρα, όπως και το πού έχουν οδηγήσει οι «κοινωνικοί διάλογοι».

-- «...Οι αρχές θα ευθυγραμμίσουν τα πλαίσια για τις ομαδικές απολύσεις, τη συλλογική δράση (;) και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ».

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διατείνεται ότι δεν πέρασαν οι ομαδικές απολύσεις, όμως από το μνημόνιο προκύπτουν άλλα πράγματα. Το θέμα όχι μόνο είναι ανοιχτό αλλά όταν εμπλέκονται στο θέμα οι περιβόητες «βέλτιστες πρακτικές», τότε είναι βέβαιο ότι η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων είναι προ των πυλών, όπως άλλωστε σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ερώτημα προκαλεί η αναφορά στη «συλλογική δράση», που προφανώς παραπέμπει στη συνδικαλιστική δράση στους τόπους δουλειάς, που, ως γνωστόν, εδώ και πέντε χρόνια οι εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν να περιοριστεί...

Είδαμε αναλυτικά ποιο θα είναι το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης, ανεξάρτητα από το εάν θα έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ. Ολες τις προηγούμενες μέρες, μέχρι και τώρα λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, τα αστικά ΜΜΕ, τα αστικά επιτελεία και αυτά των κομμάτων που διεκδικούν αστική διακυβέρνηση ή συμμετοχή σε αυτήν, έχουν ανοίξει σκόπιμα μια τέτοια συζήτηση, παρά τις προσπάθειες που κάνουν να εμφανιστούν πως συγκρούονται, ώστε να υφαρπάξουν την ψήφο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό που είναι δεδομένο είναι πως υπάρχει η αντικειμενική βάση για το σχηματισμό κυβέρνησης την επομένη των εκλογών, ακόμα και με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Και μάλιστα, εκφράστηκε και στην ψηφοφορία για το μνημόνιο στη Βουλή, όπου τάχθηκαν υπέρ 222 βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Στις προηγούμενες ψηφοφορίες, που αφορούσαν τα προαπαιτούμενα μέτρα για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για τη δανειακή σύμβαση, καθώς και η ψηφοφορία για το εάν θα εξουσιοδοτηθεί ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών να ξεκινήσουν τις αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις, ο αριθμός ήταν ακόμα μεγαλύτερος... Κατά συνέπεια, μόνο σαν κοροϊδία και σαν προσπάθεια να διαμορφώσει πλαστές διαχωριστικές γραμμές, μπορεί να εκληφθεί η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι διαφέρει από τη ΝΔ σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι αδύνατη η μεταξύ τους κυβερνητική συνεργασία. Θυμίζουμε ότι ανάλογο κλίμα δημιουργούσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πριν από τις εκλογές του 2012, για να καταλήξουν λίγες βδομάδες μετά σε κάτι που φαινόταν αδιανόητο μέχρι τότε. Σε μια συγκυβέρνηση που έφερε νέο μνημόνιο, το δεύτερο στη σειρά. Οι πιθανότητες να επαναληφθεί η ίδια ιστορία είναι πολύ μεγάλες.

Ας δούμε συνοπτικά:

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποκλείει τη συνεργασία με τη ΝΔ - και είναι λογικό αυτό σε προεκλογική περίοδο - ωστόσο στελέχη του αφήνουν ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο, ενώ μιλούν καθαρά για συνεργασία με ΑΝΕΛ, με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι υπό προϋποθέσεις. Μπροστά στο ενδεχόμενο να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, σε τελική ανάλυση επικαλείται τη λαϊκή ψήφο και λέει ότι, ανεξάρτητα από το τι θέλει ο ίδιος, αυτή είναι που θα καθορίσει τις εξελίξεις.

-- Η ΝΔ μιλά ξεκάθαρα ακόμα και για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρείται αυτονόητο ότι θα συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.

-- Το ΠΑΣΟΚ καλεί όλα τα κόμματα που ψήφισαν μνημόνιο να κάτσουν και να τα βρουν και δηλώνει διαθέσιμο για συμμετοχή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ.

-- Το Ποτάμι λέει ότι θέλει να είναι ρυθμιστής για την επόμενη κυβέρνηση, δηλώνει και αυτό διαθέσιμο για συνεργασία στην επόμενη κυβέρνηση, ώστε να υλοποιηθεί το μνημόνιο και να γίνουν καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

-- Οι ΑΝΕΛ θέλουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εσχάτως αφήνουν να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν και με ΝΔ κάτω από προϋποθέσεις.

Το παζλ της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης δεν θα είναι δύσκολο να συμπληρωθεί. Γιατί όλοι δηλώνουν πρόθυμοι για συνεργασίες, έχουν στρατηγικό στόχο την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών ομίλων, την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Ολοι τους, βέβαια, λένε πως όλα εξαρτώνται από τη «λαϊκή ετυμηγορία». Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να χρεώσουν εκ των προτέρων στο λαό την όποια συνεργασία αποφασίσουν τα αστικά επιτελεία.

Επίσημα, άλλωστε, τόσο εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου (π.χ. ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές ενώσεις) έχουν διατυπώσει την ανάγκη να διαμορφωθεί μια κυβέρνηση σταθερή, ευρύτερης πολιτικής στήριξης μακράς πνοής. Ετσι ώστε να εξασφαλιστεί η σταθερή υλοποίηση των μέτρων του μνημονίου και ταυτόχρονα η απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης και ανοχής σε αυτήν την πολιτική. Πρώτος στόχος τους σε αυτήν την κατεύθυνση είναι ο λαός με την ψήφο του να δώσει τη συγκατάθεσή του στη νέα αντιλαϊκή επίθεση, αφού τώρα ξέρει πως όποια κυβέρνηση και αν προκύψει, αυτή θα εφαρμόσει ένα και μόνο αντιλαϊκό πρόγραμμα. Αυτή η επιδίωξη θα πρέπει να είναι κριτήριο για το λαό μπροστά στην κάλπη. Αν, δηλαδή, με την ψήφο του θα στηρίξει αυτά τα σχέδια ή αν θα συμβάλει την επόμενη μέρα, όποια και αν είναι η κυβέρνηση, να εκφραστεί μια δυναμική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση με δυνατό ΚΚΕ.