«Το ευρώ δεν είναι ένα απλό νόμισμα, αλλά ένα πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, το οποίο - για διάφορους, αλλά συγκεκριμένους λόγους - αμφισβητείται ήδη στην Ευρώπη. Ο Α. Νταβανέλος επεσήμανε ότι στη γαλλική πολιτική σκηνή δεν είναι μόνο η Λεπέν που εισηγείται την επαναφορά του φράγκου. Πρόσθεσε δε ότι στην Ιταλία, ο ίδιος ο φορέας των βιομηχάνων βλέπει θετικά την επιστροφή στη λιρέτα». Το απόσπασμα είναι από περιγραφική απόδοση συνέντευξης του Α. Νταβανέλου, στελέχους της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ, στην ιστοσελίδα που απηχεί τις απόψεις της. Αν οι βιομήχανοι της Ιταλίας βλέπουν θετικά την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αν το ίδιο κάνει και η ακροδεξιά Λεπέν που εκπροσωπεί τμήμα του κεφαλαίου της Γαλλίας, δεν είναι επειδή κόπτονται για τους λαούς και τα βάσανά τους. Πρόκειται για γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι επιλογή που διαθέτει η αστική τάξη κάθε κράτους, επιλογή που θα κάνει αν απαντά στις ανάγκες της και όχι στην ανάγκη των λαών ν' απαλλαγούν απ' τα δεινά που η εξουσία της τους προκαλεί, με ευρώ, δραχμή, λιρέτα ή ό,τι άλλο.

«Ανοίγουν οι τράπεζες», διαλαλούσαν δυο μέρες τώρα ο ένας μετά τον άλλο οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές, για να πείσουν ότι πράγματι κάτι αλλάζει για το λαό. Οι τράπεζες, βέβαια, δεν ανοίγουν. Εξήντα ευρώ ήταν το όριο, εξήντα ευρώ παραμένει. Αυτό που «ανοίγει» είναι ο εισπρακτικός μηχανισμός. Αυτό που ανοίγει είναι ορισμένες χρήσιμες για τους καπιταλιστές λειτουργίες που απαιτούνται για την κίνηση των δικών τους κεφαλαίων. Αραγε, τι να σημαίνει αυτό για τον συνταξιούχο των 360 και 486 ευρώ; Για το παιδί που σπουδάζει στην επαρχία με 150 και 200 ευρώ από τη σύνταξη του παππού; Για τον άνεργο χωρίς επίδομα ανεργίας; Για τον απολυμένο;

Η αστική τάξη διαμορφώνει καθημερινά τη δική της ατζέντα ενημέρωσης, δηλαδή χειραγώγησης των συνειδήσεων. Γεγονός που επιβάλλει με τη σειρά του στην εργατική τάξη να ενισχύσει τα δικά της κανάλια ενημέρωσης, να διαβάζει, να ακούει και να βλέπει ειδήσεις με κριτήριο πάντα και μόνο το δικό της ταξικό συμφέρον. Κι απ' αυτήν τη σκοπιά, είδηση για μας είναι η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για την οργάνωση νέας διαδήλωσης τη μέρα που θα κατατεθεί το επόμενο νομοσχέδιο του 3ου μνημονίου. Είδηση για μας είναι η ανάλυση της ΠΑΣΥ για τις τρομακτικές επιπτώσεις του μνημόνιου Τσίπρα στη ζωή της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Είδηση για μας είναι το κάλεσμα του ΚΚΕ.

Την Τετάρτη το βράδυ, αποδείχτηκε ότι η «συνέχεια του κράτους» υπάρχει και στους τομείς της καταστολής. Ετσι, τα ΜΑΤ της «πρώτη φορά αριστεράς» αντιμετώπισαν τον διαδηλωτή λαό ως συνήθως: Σαν εχθρό. Στο μηχανισμό της κρατικής καταστολής δεν έλειπε τίποτα: Οσα χημικά ήθελαν τα είχαν και τα έριξαν. Οσες βόμβες «κρότου - λάμψης» ήθελαν τις είχαν και τις έριξαν. Οσους ασφαλίτες ήθελαν τους είχαν και τους έριξαν μέσα στη διαδήλωση για να δράσουν την κατάλληλη στιγμή, ώστε να εφαρμοστεί ένα από τα προαπαιτούμενα του μνημόνιου Τσίπρα: Η καταστολή του εργατικού κινήματος.

Την Παρασκευή, από τα ξημερώματα, καθώς οι φωτιές έκαιγαν το ένα μετά το άλλο τα δάση, επιβεβαιώθηκε επίσης πως το «κράτος έχει συνέχεια». Γιατί και εκεί λειτούργησε ως συνήθως. Χωρίς εξοπλισμό, χωρίς προσωπικό, με τρομακτικές ελλείψεις σε υλικά, εγκαταλείποντας το λαό στο έλεος των καιρικών φαινομένων, ποντάροντας στην αυτοθυσία ορισμένων πυροσβεστών και εθελοντών. Η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση έσωσαν ό,τι μπορούσε να σωθεί στον Υμηττό, στα Βάτικα, στη Μαλακάσα.

Αυτό είναι το κράτος τους και οι κυβερνήσεις τους ...