ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 19 Ιούλη 2015
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε αντιλαϊκό δρόμο φιλολαϊκή πολιτική δεν γίνεται

Κρίσιμα συμπεράσματα από τους 5 μήνες συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ όπως ορκίστηκε το Γενάρη του 2015

Icon

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ όπως ορκίστηκε το Γενάρη του 2015
Οι πολιτικές εξελίξεις, με το νέο βάρβαρο μνημόνιο που φέρνει η συγκυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα της «περήφανης» και «σκληρής διαπραγμάτευσης», προσφέρονται για μια σειρά συμπεράσματα, ιδιαίτερα χρήσιμα για το λαό και το προς τα πού θα πρέπει να στρέψει τα βέλη του, την πάλη του, ώστε να δει πραγματικά «άσπρη μέρα».

Ενα από αυτά, είναι το γεγονός ότι καμιά κυβέρνηση που διαχειρίζεται το σύστημα της εκμετάλλευσης, όπως και να αυτοχαρακτηρίζεται και ό,τι και να κάνει, κινούμενη μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορεί να εφαρμόσει φιλεργατική - φιλολαϊκή πολιτική.

Κάναμε τα πάντα, είπε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ1: «Κανείς πιστεύω Ελληνας πολίτης, ξένος και Ευρωπαίος και η παγκόσμια κοινή γνώμη που μας παρακολουθεί, δεν μπορεί να μου καταλογίσει ότι δεν έκανα ό,τι μπορούσα, σε αυτή την υπόθεση. Ολα όσα θεωρητικά είχαν διατυπωθεί για το πού μπορεί να φτάσει μια χώρα, εμείς τα κάναμε, προκειμένου να διεκδικήσουμε ό,τι καλύτερο. Και στάση πληρωμών έγινε προς το ΔΝΤ και διεκδίκηση μέσω της λαϊκής δύναμης δυο φορές έγινε, όχι μόνο στις εκλογές. Και εν πάση περιπτώσει φτάσαμε ακόμη και έξω από το πλαίσιο του προγράμματος προστασίας».

Δηλαδή; «Εκαναν ό,τι μπορούσαν» στο πλαίσιο της αστικής διακυβέρνησης, για «να διεκδικήσουν ό,τι καλύτερο» και τελικά, τι έφεραν στο λαό;

Οχι μόνο δεν αναπλήρωσαν τις τεράστιες απώλειές του στα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, όχι μόνο δεν τον ανακούφισαν έστω από τα οξυμένα προβλήματά του, όπως υπόσχονταν προεκλογικά, αλλά ίσα - ίσα προσθέτουν στις πλάτες του ένα ακόμα μνημόνιο, το οποίο και θα εντείνει ακόμα παραπέρα τη χρεοκοπία του.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει τους δικούς της νόμους

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, κορόνα στο κεφάλι του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, έχει τους δικούς του νόμους. «Τα μέτρα είναι δύσκολα», γράφει η «Αυγή», «μπορούν όμως να φέρουν πιο κοντά τον χρόνο ανάκαμψης της οικονομίας και, άρα, την έξοδο από την κρίση και τις συνέπειές της».

Στην πραγματικότητά όμως, ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης προϋποθέτει την ενίσχυση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, ζήτημα που περνάει αναγκαστικά μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, την εξασφάλιση ακόμα φθηνότερης εργατικής δύναμης.

Αρκετοί είπανε μέχρι τώρα πως δεν είναι έτσι, πως υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας - θυμηθείτε την περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» του Γιώργου Παπανδρέου - ωστόσο η ίδια η πείρα επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά ότι η φθηνή εργατική δύναμη και η ένταση της εκμετάλλευσης είναι το Α και το Ω για την επίτευξη των στόχων του κεφαλαίου, πόσο μάλλον σήμερα, με τη διάδοση των τεχνολογικών, επιστημονικών και οργανωτικών επιτευγμάτων της παραγωγής σε όλο τον κόσμο, με τις παρατεταμένες δυσκολίες και τις «αβεβαιότητες» των ισχυρότερων καπιταλιστικών κέντρων να διασφαλίσουν σταθερά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Γι' αυτό και το ΚΚΕ είπε έγκαιρα ότι ακόμα και αυτά που υποσχόταν προεκλογικά στο λαό ο ΣΥΡΙΖΑ - ψίχουλα σε σχέση με τις τεράστιες απώλειές του στα χρόνια της κρίσης - ήταν στον αέρα, από τη στιγμή που είχε τόσο πολλές και τόσο σοβαρές δεσμεύσεις απέναντι στο κεφάλαιο, απέναντι στην ανταγωνιστικότητά του και την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της οικονομίας του, με στόχο το πέρασμα στην καπιταλιστική ανάκαμψη.

Πράγματι, αμέσως μετά την ανάληψη της αστικής διακυβέρνησης, με γνώμονα τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχιζε να «κουρεύει» δραματικά ακόμα και αυτά τα ψίχουλα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κονδύλια που θα έδινε για την περιβόητη αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» (δηλ. τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, η οποία θα επεκταθεί και θα βαθύνει ακόμα περισσότερο με το μνημόνιο Τσίπρα!)...

...και οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου τις δεσμεύσεις τους

Οι νόμοι του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης αποτυπώνονται και στους κανόνες με βάση τους οποίους λειτουργούν οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτούς τους κανόνες της ΕΕ, που στοχεύουν στην ενίσχυση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους, έσπευσε να δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι σέβεται η «κυβέρνηση της αριστεράς»: «Διαφωνούμε με αυτούς τους κανόνες, αλλά τους σεβόμαστε και δεσμευόμαστε από αυτούς», έλεγαν χαρακτηριστικά, ακριβώς όπως και τώρα λένε ότι διαφωνούν με το νέο μνημόνιο που έρχονται να φορτώσουν στις πλάτες του λαού.

Τα μνημόνια των προηγούμενων χρόνων, όπως και το τρίτο μνημόνιο που βρίσκεται προ των πυλών, στην πραγματικότητα αποτελούν εξειδίκευση της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Μιας στρατηγικής που έχει χαραχτεί πολύ πριν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και η οποία βέβαια προσαρμόζεται επί το αντιλαϊκότερον στο πλαίσιο της προσπάθειας του κεφαλαίου για το ξεπέρασμά της.

Η καθιέρωση του εργασιακού μεσαίωνα, η ταχύτατη αντικατάσταση των όποιων κρατικών δαπανών για λαϊκές ανάγκες με επιδόματα πτωχοκομείου για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απελευθερώσεις για το «άνοιγμα» νέων πεδίων για κερδοφόρες «μπίζνες», η προσαρμογή του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, στοιχεία δηλαδή που αποτελούν τον πυρήνα τόσο του τωρινού όσο και των προηγούμενων μνημονίων, είναι όλα τους συστατικά στοιχεία των συνθηκών της ΕΕ, των «αξιών» της λυκοσυμμαχίας από τις οποίες τάχα απομακρύνεται...

Επιβεβαιώθηκε ότι οι διάφορες «συμμαχίες» που υποδείκνυε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αποδείξεις ότι «η ΕΕ αλλάζει», όπως και οι διαμάχες μέσα στη λυκοσυμμαχία και έξω από αυτήν - με πιο χαρακτηριστική την παρέμβαση των ΗΠΑ - δεν αφορούσαν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα ιδιαίτερα συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που είδαμε αυτούς που μας παρουσίαζαν ως «φίλους» του λαού και «πολέμιους της λιτότητας» (όπως π.χ. οι ΗΠΑ ή το ΔΝΤ, με βάση τη θέση τους για «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους), να είναι αυτοί που προτείνουν τη λήψη των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων.

Το κράτος έχει συνέχεια... όπως και η αντιλαϊκή πολιτική

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος ήδη πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη «ορκιζόταν» ότι το «κράτος έχει συνέχεια» διαβεβαίωνε το κεφάλαιο ότι μπορεί να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα την «υγιή επιχειρηματικότητα» - δε θα μπορούσε να συγκρουστεί με το αντεργατικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Γι' αυτό π.χ. και από τα λόγια περί αποκατάστασης του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, πήγε πρώτα στους «κοινωνικούς διαλόγους» με το κεφάλαιο, για να φτάσει τελικά στη δέσμευση ότι θα κινηθεί με βάση τους σχετικούς μνημονιακούς νόμους για τη μόνιμη καθήλωση των μισθών. Γι' αυτό και δεσμεύεται με βάση το νέο μνημόνιο «να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και (...) των ομαδικών απολύσεων», με πολιτικές που θα πρέπει «να μη συνεπάγονται επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής»...

Για τους ίδιους λόγους, ούτε ήθελε ούτε μπορούσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να πάει κόντρα στις αντιλαϊκές προτεραιότητες του κεφαλαίου, όπως π.χ. ο στόχος να καταστήσει τη χώρα ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παράδοση του πλούτου της και των στρατηγικών υποδομών της στον έλεγχο των μονοπωλίων και την πλήρη προσαρμογή τους στις ανάγκες τους.

Αντίστοιχα, και στο ζήτημα του κρατικού χρέους, δε θα μπορούσε παρά κινηθεί στον ίδιο δρόμο που κινούνται όλες οι αστικές κυβερνήσεις: Να το φορτώσει δηλαδή εξολοκλήρου στο λαό, ο οποίος ούτε ευθύνεται ούτε ωφελήθηκε από αυτό. 8 δισεκατομμύρια ευρώ «πρόλαβε» να δώσει μέσα σε 5 μήνες για την αποπληρωμή του χρέους η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σαρώνοντας μάλιστα για το σκοπό αυτό τα διαθέσιμα δημόσιων οργανισμών που καλύπτουν λαϊκές ανάγκες, πριν φτάσει να μην πληρώσει μια δόση προς το ΔΝΤ.

Και όταν αυτή η τελευταία κίνηση φάνηκε ότι επιτάχυνε διαδικασίες που αμφισβητούσαν τη στρατηγική επιλογή του εγχώριου κεφαλαίου για συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η κυβέρνηση έσπευσε να βάλει την υπογραφή της κάτω από το «μνημόνιο 3», με τη σαφή δέσμευση ότι θα εξακολουθήσει να υποχρεώνει το λαό να πληρώνει το χρέος «στο ακέραιο και εγκαίρως»...

Το ίδιο αντιλαϊκή, βέβαια, θα ήταν και η επιλογή της και στην περίπτωση που το εγχώριο κεφάλαιο τα ζύγιζε αλλιώς τα πράγματα και έβλεπε ότι το συνέφερε π.χ. περισσότερο μια έξοδος από το ευρώ με μια ελεγχόμενη χρεοκοπία: Και πάλι ο λαός θα πλήρωνε τα σπασμένα από άλλο δρόμο, μέσα π.χ. από τις υποτιμήσεις του καινούργιου νομίσματος και τον πληθωρισμό που θα χαντάκωνε το λαϊκό εισόδημα για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, μέσα από το νέο δανεισμό που οπωσδήποτε θα αναζητούσε το κράτος για λογαριασμό του κεφαλαίου.

***

Πράγματι... Αυτά είναι τα όρια των επιλογών για μια αστική διακυβέρνηση: Νέα μνημόνια εντός Ευρωζώνης ή χρεοκοπία και εξίσου αντιλαϊκές επιλογές έξω από αυτήν.

Δεν είναι όμως αυτά και τα πραγματικά όρια για την εργατική τάξη και το λαό, για τους παραγωγούς όλου του πλούτου που δεν έχουν κανένα λόγο να εγκλωβιστούν μέσα σε αυτά, να ψάχνουν να βρουν... πώς μπορούν να ομορφύνουν τη φυλακή τους.

Το νέο μνημόνιο επιβεβαιώνει ότι η «κυβέρνηση της αριστεράς» όχι μόνο δεν μπορεί να ανοίξει κανένα δρόμο προς τα μπρος, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «πρώτο βήμα» για ριζοσπαστικές ανατροπές, αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορεί ούτε καν να προσφέρει ανακούφιση στα οξυμένα εργατικά - λαϊκά προβλήματα.

Αλλος δρόμος για το λαό υπάρχει. Προϋποθέτει όμως να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων, με ένα χειραφετημένο από αστικά κόμματα και κυβερνήσεις αντιλαϊκής διαχείρισης εργατικό - λαϊκό κίνημα, με μια ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία που θα παλεύει για την πραγματική ανατροπή, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, ως αποτέλεσμα της ρήξης με τα μονοπώλια και όλες τις συμμαχίες τους.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ