ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τι λέει ο κ. Χρυσοχοΐδης;

Γρηγοριάδης Κώστας

Ηταν Πέμπτη μεσημέρι. Τα τελευταία τμήματα της μεγάλης και μαχητικής πορείας των εργαζομένων και της νεολαίας της Αθήνας περνούσαν ακόμη μπροστά από τη Βουλή, ενώ οι γύρω δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο, που σκορπίζονταν σε διάφορες κατευθύνσεις. Οσοι επέλεγαν, όμως, να ανηφορίσουν τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου συναντούσαν μπροστά τους μια διμοιρία αστυνομικών, που εμπόδιζε τους πάντες να περάσουν, ακόμη και όσους δήλωναν δημοσιογράφοι και με προορισμό τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, λίγο παραπάνω (Ακαδημίας και Βουκουρεστίου). Οταν απευθυνθήκαμε στον υπεύθυνο της διμοιρίας, μας απάντησε ότι βρίσκονται εκεί κατόπιν αίτησης της ΕΣΗΕΑ και μας παρέπεμψε, μάλιστα, σ' αυτή, για να μάθουμε το γιατί. Ο ισχυρισμός, όμως, αποδείχτηκε ψεύτικος και απόδειξη γι' αυτό το γεγονός, πως λίγη ώρα μετά, οι διοικήσεις των ΠΟΕΣΥ, ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΤ και ΕΠΗΕΑ κατάγγειλαν με ανακοίνωσή τους τη «βίαιη παρεμπόδιση των διοικήσεων να μεταβούν μετά το τέλος της πορείας στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ», ενώ έγινε και διάβημα στον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Τι λέει ο κ. Χρυσοχοΐδης για όλ' αυτά; Ποιος και γιατί έδωσε εντολή, να αποκλειστεί ο συγκεκριμένος και μόνο δρόμος; Γιατί έλεγε ψέματα ο υπεύθυνος της διμοιρίας;

Ανησυχίες...

Κατανοούμε πολύ καλά τις ανησυχίες του Ι. Κ. Πρετεντέρη. Προφανώς, ήθελε - όπως και κάποιοι άλλοι - οι τελευταίες εργατικές κινητοποιήσεις να λειτουργήσουν ως μοχλός εκτόνωσης των αγωνιστικών διαθέσεων και ανησυχεί, καθώς οι εξελίξεις αποδείχνουν φρούδες τις ελπίδες του.

Πάντως, ας μην ξεχνά πως στο ερώτημα που προβάλλει «Πώς τελειώνει μια απεργία;» υπάρχει και η απάντηση: Με νίκη των απεργών. `Η, μήπως, ούτε να το σκέφτεται δε θέλει, αυτό το ενδεχόμενο;

Επιμένουν...

Πάντως, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ι. Κ. Πρετεντέρης δεν είναι ο μόνος, που εκφράζει ανοιχτά και δημόσια τις ...ανησυχίες του. Το ίδιο ...ανησυχεί και η ΑΕΚΑ (Κίνηση Μπίστη και λοιπών), η οποία σημειώνει - με πίκρα - σε ανακοίνωσή της, ότι η κυβέρνηση υπέστη «καθαρή ήττα», στην υπόθεση του Ασφαλιστικού και υπογραμμίζει την ανάγκη, ιδιαίτερα μετά την επιστροφή του Γ. Σουφλιά στη ΝΔ, «της διαμόρφωσης της ευρείας παράταξης της Κεντροαριστεράς».

Προφανώς, η ιταλική εμπειρία δεν επηρεάζει στο παραμικρό τις ...φιλοδοξίες ορισμένων...

Ο μόνος δρόμος

Associated Press

«Ο Μαμαντού θέλει μια θέση στην παγκόσμια αγορά», γράφει το μήνυμα της αφίσας, που αυτές τις μέρες βρίσκεται κολλημένη στους δρόμους των Βρυξελλών, με την ευκαιρία της εκεί διεξαγωγής της 3ης Ετήσιας Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών, για τα προβλήματα των 49 λιγότερο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου.

Ο καθένας καταλαβαίνει, όμως, ότι το κρίσιμο ζήτημα δε βρίσκεται στο τι θέλει ο Μαμαντού και τα εκατοντάδες εκατομμύρια πάμφτωχων και πολύμορφα καταπιεζόμενων των χωρών αυτών - και πολλών άλλων ακόμη - αλλά στο αν μπορεί να βρει τη θέση που θέλει και δικαιούται μέσα στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Στην τελευταία δεκαετία, το παγκόσμιο εμπόριο αυξήθηκε κατά 60%, αλλά μειώθηκε στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες. Μεγάλωσε το χάσμα μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και αυτών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Ο παγκόσμιος πλούτος συνεχώς αυξάνεται, αλλά με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια, ενώ διογκώνονται οι στρατιές των ανέργων, των φτωχών και των απόκληρων.

Τα όποια «θέλω» του κάθε Μαμαντού έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των πολυεθνικών, με τον ιμπεριαλισμό και τη νέα τάξη του. Και η μόνη διέξοδος είναι η πάλη των λαών, για την οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου, χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και φτώχεια. Ενός κόσμου της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης, της φιλίας και της ειρήνης.

Μπροστά, μόνο μπροστά

Τα λαϊκά στρώματα της χώρας βρέθηκαν και πάλι στο προσκήνιο, συμμετέχοντας στην προχτεσινή πανελλαδική απεργία, πλημμυρίζοντας για τρίτη συνεχή φορά το τελευταίο διάστημα τους δρόμους και τις πλατείες. Η υπόθεση της υπεράσπισης της Κοινωνικής Ασφάλισης συνεγείρει χιλιάδες και χιλιάδες συνειδήσεις και ο συντονισμός του αγώνα προχωράει και στεριώνει. Αλλωστε το σαφώς ποιοτικότερο χαρακτηριστικό των προχτεσινών απεργιακών συγκεντρώσεων ήταν ακριβώς η συμμετοχή εργατών, επαγγελματοβιοτεχνών και αγροτών, που από κοινού έστειλαν στην κυβέρνηση το μήνυμα ότι όχι μόνο δε θα περάσουν τα μέτρα της, αλλά και ότι τώρα είναι πιο ώριμοι και για τη διεκδίκηση νέων κατακτήσεων.

Η παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα, με πολύμορφες κινητοποιήσεις, είναι απαίτηση που έρχεται από παντού. Ολος αυτός ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο, που ξεπέρασε τις ατομικές λύσεις και πήρε θέση στη συλλογικότητα του αγώνα, πρέπει ακόμα πιο βαθιά να συνειδητοποιήσει πως ό,τι κερδήθηκε μέχρι σήμερα, το «πάγωμα» των απαράδεκτων κυβερνητικών μέτρων, η προσωρινή υποχώρηση, η χρήση τακτικών ελιγμών, το ξεμασκάρεμα (έως ένα βαθμό) του «κοινωνικού διαλόγου», είναι το αποτέλεσμα του κοινού ενωτικού ταξικού αγώνα του. Τα βήματα, που έχουν γίνει, δίνουν καινούριες δυνατότητες στο λαϊκό κίνημα να δώσει από καλύτερες θέσεις τις μάχες που έρχονται. Χρειάζεται όμως έτσι σταθερά και με συνέπεια να συνεχιστούν, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος στο δρόμο «να χυθεί η καρδάρα». Και εξηγούμαστε: Μπροστά και μόνο μπροστά πρέπει να πάνε οι εργαζόμενοι. Προτάσεις όπως αυτές της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, για τη διατήρηση και μόνο της σημερινής κατάστασης, δεν μπορεί να αποτελέσουν στόχο πάλης. Παρά τη μέχρι τώρα στάση των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που στην ουσία σύρθηκαν από την πίεση των ταξικών δυνάμεων, πρέπει να υπάρξει επαγρύπνηση. Δείγματα γραφής υπάρχουν και παλιότερα (νόμος για μερική απασχόληση, οχτάωρο), αλλά και τελευταία πριν και μετά την απεργία, με κελεύσματα διαλόγου και προσπάθειες να «βρεθεί λύση με την κυβέρνηση».

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να καταλάβουν ότι κατακτήσεις και νέα δικαιώματα δεν έρχονται μέσα από διαλόγους, αλλά μόνο με όρους διεκδίκησης, κινήματος και ταξικής πάλης. Δεν πρέπει να αφήσουν σε καμιά ηγεσία το οποιοδήποτε παζάρεμα. Πρέπει να σκεφτούν την καθοριστική πρωτοπόρα συμβολή που είχαν όλο αυτό το διάστημα οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Το πλαίσιο αιτημάτων που πρόβαλε και προβάλλει δε συντηρεί τη σημερινή άσχημη κατάσταση των εργαζομένων, αλλά θέτει αιτήματα και στόχους που έχουν σαν κριτήριο τις διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Η πάλη για δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση συνδυάζεται με την πάλη για δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας, με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των μισθών και συντάξεων. Να δοθούν πίσω τα κλεμμένα από εργοδοσία και κράτος, να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι καμία παραπάνω εισφορά για την Ασφάλιση, στην προοπτική της μείωσης και απαλλαγής των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Τα περί «διευρυμένης τριμερούς χρηματοδότησης», που προβάλλουν οι ηγεσίες των «κοινωνικών διαλόγων» και της συναίνεσης, δεν πρέπει να «θαμπώσουν» στα μάτια των εργαζομένων ότι αυτοί είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου που δικαιούνται να βελτιώσουν και τους όρους διαβίωσης και να απαιτήσουν μια αξιοπρεπή ζωή όταν αποχωρήσουν από το στίβο της εργασίας. Γι' αυτό ξαναλέμε, μπροστά, μόνο μπροστά μπορούν να πάνε τώρα οι εργαζόμενοι, με κλιμάκωση του ενωμένου, ταξικού ανυποχώρητου αγώνα τους.

Στα ύψη

Αναστημένος

ο λαός

που χρόνια

είχε σκύψει,

απ' τα δεσμά του

λύθηκε

και φτερουγάει

στα ύψη

κι από ψηλά

που ανέβηκε

τη δύναμή του