Μας μιλούν για «ελευθερία», για «δημοκρατία», για «ευνομία», για «τάξη».

*

Αλλά:

*

Δεν υπάρχει καμία ελευθερία, και μάλιστα ισότιμη, για εκείνον που πουλάει το μόνο που έχει, την εργατική του δύναμη, σε σχέση με εκείνον που την αγοράζει.

*

Δεν υπάρχει καμία δημοκρατία, που να αφορά το ίδιο, εκείνον που οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στο δικαίωμά του να κατέχει ατομική ιδιοκτησία, και εκείνον που το μόνο κεφάλαιο που διαθέτει είναι τα ροζιασμένα χέρια του.

*

Δεν υπάρχει καμία «ευνομία», που να αφορά όλους το ίδιο, όταν οι νόμοι φτιάχνονται για να περιφρουρούν την κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία σε έναν κόσμο όπου τα 9/10 στερούνται κάθε ιδιοκτησίας.

*

Δεν υπάρχει καμία «τάξη» για όλους, όταν ως τάξη νοείται η αναπαραγωγή της αταξίας, που επιτρέπει στους λίγους να εκμεταλλεύονται τους πολλούς.

*

Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι ιστορικές έννοιες, που τα όριά τους προσδιορίζονται από τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις.

*

Οπως έχει λεχθεί, ένα ενδιαφέρον πείραμα για το εύρος της σημερινής δημοκρατίας είναι τούτο:

Ας πάει ο εργάτης, ελεύθερα και δημοκρατικά, να πει στον καπιταλιστή - εργοδότη του την άποψη που έχει για τον καπιταλιστή - εργοδότη του...

Τι κρύβεται πίσω από το ξεπούλημα; Και πόσο μπορούν να κρύβονται πίσω από την «τρόικα» οι ξεπουληματίες;

Το παράδειγμα της ΔΕΗ είναι κατατοπιστικότατο. Και, μάλιστα, πρόκειται για παλιό παράδειγμα, της εποχής, δηλαδή, που καμία «τρόικα» δεν υπήρχε στην Ελλάδα:

• Το ελληνικό Δημόσιο από την πώληση του 49% των μετοχών της ΔΕΗ σε ιδιώτες το 2001-2003, εισέπραξε 1,8 δισ. ευρώ.
• Ναι, αλλά την ίδια περίοδο, τα καθαρά κέρδη (μετά από φόρους, τόκους και αποσβέσεις) της ξεπουλημένης κατά το ήμισυ ΔΕΗ ΑΕ ήταν 2,4 δισ. ευρώ!!

Τι έκανε, δηλαδή, η «σοσιαλιστική» (και τότε) κυβέρνηση του Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον κ. Παπανδρέου;

Ξεπούλησε τη μισή ΔΕΗ, εξασφαλίζοντας σίγουρα κέρδη σε αυτούς που την ξεκοκάλισαν, έσοδα που τελικά πήγαν στις τσέπες των ιδιωτών και όχι στα δημόσια ταμεία.

Εκτοτε η «συνετή» και «νοικοκυρεμένη» αυτή πολιτική, που αυξάνει τα δημόσια χρέη και γεμίζει τα ταμεία των πλουτοκρατών, συνεχίζεται. Ακάθεκτη. Οπως ακάθεκτο μεγαλώνει το χρέος...

Η ΔΕΗ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και για την επί «τρόικας» εποχή του ξεπουλήματος.

Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις για τα «Οικονομικά αποτελέσματα έτους 2009 της ΔΕΗ ΑΕ» (δόθηκαν στη δημοσιότητα στις 30 Μάρτη 2010):

*

α) Τα προ φόρων κέρδη του έτους 2009 ανήλθαν σε 993,1 εκατ. ευρώ.

β) Τα μετά από φόρους κέρδη διαμορφώθηκαν σε 693,3 εκατ. ευρώ.

γ) Ο κύκλος εργασιών ανήλθε σε 6.030,4 δισ. ευρώ.

*

Εδώ οφείλεται, λοιπόν, η «έγνοια» τους για τη ΔΕΗ.

Γι' αυτό επιδιώκουν είτε το πλήρες ξεπούλημά της, είτε την περαιτέρω υπονόμευσή της, με την παράδοση ακόμα μεγαλύτερης πίτας του τομέα της Ενέργειας απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της λεγόμενης «απελευθέρωσης».

Το βλέμμα τους είναι στραμμένο στα τεράστια κέρδη της και στον τεράστιο τζίρο της εταιρείας, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην ελληνική οικονομία, και όχι φυσικά στην «εξυπηρέτηση» του καταναλωτή, που ήδη πληρώνει το ρεύμα χρυσάφι και αύριο θα το πληρώνει πολύ ακριβότερο.

Την ίδια ώρα - αυτή τη στιγμή - η ΔΕΗ υποχρεώνεται να αγοράζει από ιδιώτες ρεύμα σε τιμή ακριβότερη απ' ό,τι το παράγει η ίδια και να πουλάει ρεύμα με προνομιακό τιμολόγιο σε κεφαλαιοκράτες με ενεργοβόρες βιομηχανικές δραστηριότητες. Ταυτόχρονα, ο λογαριασμός του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά έχει μετατραπεί σε «κεφαλικό φόρο»!

*

Για όλους αυτούς τους λόγους, η ΔΕΗ είναι ακριβώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα,

από τη μια, του πώς λειτουργεί η οικονομία στο αστικό κράτος, το οποίο είτε έχει στην κατοχή του επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, είτε τις εκποιεί στους ιδιώτες, πάντα για το συμφέρον του κεφαλαίου «δουλεύει»

και, από την άλλη, του πώς θα 'πρεπε να λειτουργεί η οικονομία:

Με επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που, στο πλαίσιο ενός εργατικού κράτους, τελώντας υπό κοινωνική ιδιοκτησία, θα έχουν πυξίδα το κοινό όφελος και όχι το κέρδος του ιδιώτη, θα λειτουργούν σχεδιασμένα, υπό εργατικό και λαϊκό έλεγχο, προσφέροντας φτηνές και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στο λαό.

Ετσι θα έπρεπε να είναι. Ετσι θα μπορούσε να είναι. Και έτσι θα γίνει.

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Wall Street Journal», αλλά και σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούροστατ», οι Ελληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην ΕΕ, κατά μέσο όρο 42 ώρες τη βδομάδα.

Ακολουθούν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι με 39 ώρες τη βδομάδα.

Τις λιγότερες ώρες, 31 τη βδομάδα, εργάζονται οι Ολλανδοί, ενώ οι Γερμανοί εργάζονται 36 ώρες τη βδομάδα.

Μάλλον, δηλαδή, ο ελληνικός λαός δεν είναι τόσο «τεμπέλης», τόσο «κοπρίτης» και τόσο «αργόσχολος», όσο τον περιγράφουν ο Πάγκαλος, ο Παπακωνσταντίνου και οι φίλοι τους.