Δεν πρέπει να 'χει τόπο να σταθεί ο «λογιστής». Δεν πρέπει να επιτρέπεται στο λαμόγιο να κοροϊδεύει κι άλλο τον ψηφοφόρο που κατάντησε να περιγράφει τη δυστυχία του ως ευτυχία.

Ο «λογιστής» μετράει ανθρώπινες ψυχές και βγάζει ισοσκελισμένο το λογαριασμό: «Τόσα μας λείπουν, τόσοι να απολυθούν, ίσα βάρκα ίσα νερά».

Ποντάρει στον ψηφοφόρο που θεωρεί πως δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο καθώς ευλογάει την τύχη του γιατί μπορεί να φυτεύει ραπανάκια, τα οποία ελπίζει ότι δε θα τα δει ανάποδα.

Και έχει σύμμαχο το δημοσιογράφο που προχτές πανηγύριζε γιατί ο λαός έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το μνημόνιο και χτες ρωτούσε «μα ποιος υπέγραψε αυτό το μνημόνιο;».

Δεν πρόκειται απλά για ένα θέατρο με μοιρασμένους ρόλους. Είναι βίωμα αυτοί οι ρόλοι. Ειδικά για τους αστούς δημοσιογράφους. Αυτοί γνωρίζουν, αυτή είναι η δουλειά τους, πως κι ένα κόμμα (,) αρκεί για να κάνει τη διαφορά. Πόσο μάλλον ολόκληρες λέξεις. Κι έτσι τώρα που ένα κοινωνικό τσουνάμι απειλεί να τους πνίξει μαζί με την τάξη που υπηρετούν, το 'ριξαν στις κωλοτούμπες. Ξάφνου η πολιτική που υπεράσπιζαν χτες, έγινε πολιτική κάποιων άλλων. Αυτοί δε μετείχαν ποτέ στην προώθησή της. Ξάφνου ανακάλυψαν, δήθεν, πως το Μνημόνιο δεν το έχει διαβάσει το Υπουργικό Συμβούλιο. Κι όμως, οι ίδιοι το έχουν αναλύσει, μαζί με τους υπουργούς που «δεν το διάβασαν», λέξη λέξη ως προς το τι έχει «εθνική» υποχρέωση να υποστει ο εργάτης.

Στα άρθρα των αστών διαβάζει καθένας πια την αγωνία τους για κάθε λεπτό που περνά. Ο,τι έμοιαζε χτες αδιατάραχτο και αιώνιο, μπορεί τώρα να σωριαστεί, να γίνει σκόνη να χαθεί.

Επείγει η εργατική τάξη να πάρει τις αποστάσεις της απ' αυτήν την οικοδομή της εκμετάλλευσης. Να την αφήσει να σωριαστεί, να κάνει κάθε τι για να σωριαστεί. Για να μπορεί να χτίσει το δικό της κόσμο.

Με τους αστούς δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στη λέξη «μπλέξαμε». Γιατί δεν μπλέξαμε «όλοι μας».

Το ΚΚΕ χρόνια πριν μίλησε για τον καλπασμό της καπιταλιστικής κρίσης. Ακόμα πιο πίσω έδειξε έγκαιρα τι ήτανε το Μάαστριχτ. Δεν άφησε μέρα να περάσει χωρίς να δείξει πως κάθε στιγμή, κάθε λεπτό η πολιτική που εφαρμόζεται συντείνει στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, πως το σύστημα είναι υποχρεωμένο να γίνεται όλο και πιο βάρβαρο και πως η αποτελεσματικότερη αντίσταση είναι η αντεπίθεση.

Το ΚΚΕ δεν αρκέστηκε καν σ' αυτά. Μελέτησε και κατέληξε σε συγκεκριμένο πλάνο δουλειάς για το πώς θα οργανωθεί ο κόσμος. Πήρε μέτρα οργανωτικά για να γίνει πράξη αυτό. Οταν η ΓΣΕΕ αλυσόδενε την εργατική τάξη, το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στο χτίσιμο του ΠΑΜΕ έτσι που σήμερα το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων να έχει μέρος να ακουμπήσει και γη να πατήσει για την αντεπίθεση.

Το ΚΚΕ - αναγνωρίζεται πια πλατύτερα αυτό - βοήθησε - στο μέτρο των δικών του δυνάμεων - να κρατηθούν όρθια κάστρα, όπως το σταθερό ωράριο, η σύμβαση, η κοινωνική ασφάλιση και - ακόμα πιο σημαντικό - η κατακτημένη θέση πως οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, οι εργάτες μπορούν να έχουν δικά τους όλα όσα παράγουν. Το ΚΚΕ πέταξε στα σκουπίδια εξαρχής την «ανταγωνιστικότητα» και είπε στους εργάτες πως αν την αποδεχτούν αυτό θα είναι ο θάνατός τους. Σήμερα μπορεί να είναι περήφανο γιατί η «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή το κυνήγι του κέρδους των καπιταλιστών, δεν έγινε σημαία των εργατών.

Κρίσιμες κατακτήσεις όλα αυτά. Ειδικά σήμερα που στο βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης η αστική τάξη έχει αμολήσει λιτούς και δεμένους για να εξασφαλίσει τη συναίνεση των εργατών για τη σωτηρία του καπιταλισμού.

Καμιά συναίνεση! Μόνο για αντεπίθεση υπάρχει χώρος. Τώρα πρέπει και μπορεί να δυσκολέψει περισσότερο η ζωή των καπιταλιστών. Κάθε εργαζόμενος, κάθε αυταπασχολούμενος, κάθε άνεργος, κάθε αγρότης, φοιτητής, σπουδαστής, γυναίκα κι άντρας, πρέπει τα δάχτυλά του να τα χρησιμοποιήσει πια, όχι για να δείξει - μουτζώσει τον ένοχο, αυτός είναι ξεβράκωτος πια, αλλά για να ναι δυνατή η γροθιά του.

Τώρα δεν φτάνει μια επική αγανάκτηση. Τώρα είναι η ώρα να είναι μελετημένη ακόμα και η ανάσα. Τώρα είναι η ώρα της συγκεκριμένης οργάνωσης. Στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολειό, στο χωράφι, παντού. Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να παίρνει σάρκα και οστά η λαϊκή συμμαχία.

Η μαγιά υπάρχει. Είναι το ΚΚΕ. Ο οργανωτής υπάρχει. Είναι το ΚΚΕ. Τα όπλα υπάρχουν: Είναι οι ανυποχώρητοι αγώνες κατευθείαν ενάντια στα μονοπώλια, στην κυβέρνησή τους, στο σύστημά τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΗ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ με νέα άγρια μέτρα για το δάνειο της τρόικα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μέτρα εκτάκτου ανάγκης

ΤΑ ΝΕΑ: Η ώρα των ΔΕΚΟ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Κόβονται επιδόματα φεύγουν συμβασιούχοι

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Προειδοποίηση μέσω της δόσης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΥΠΟΤΑΓΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ

Η ΑΥΓΗ: Περνούν θηλιά στο λαιμό της κοινωνίας

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΝΔ: Οχι στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων

ΕΘΝΟΣ: ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ τα παίζει η κυβέρνηση το 2011

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΤΑ 50% ΣΤΙΣ ΔΕΚΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Τελεσίγραφο ΕΕ για να δώσει 6,5 δισ.

«Μπλέξαμε άσχημα επειδή επιβεβαιώνεται πλέον καθημερινά ότι το εγχείρημα που συμφωνήθηκε με το Μνημόνιο είναι και επαχθές και επισφαλές (...) υπάρχει βεβαίως η έσχατη λύση μιας πολιτικής συζήτησης (...) υπάρχει έστω μια ευρωπαϊκή χώρα που στην παρούσα συγκυρία θα ξανανοίξει με την Ελλάδα μια συζήτηση στην οποία κινδυνεύουν να χωρέσουν και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία και οι υπόλοιποι μπατίρηδες; Ευκολότερα θα πάρει πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός με τον Γκμοχ! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (...) ακόμη περισσότερο που μάλλον βιάστηκαν να διαφημίσουν στην Ευρώπη ότι ο λαός επικροτεί την πολιτική τους!» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ)

«Αυτήν την ώρα η Ελλάδα κρέμεται από μια κλωστή. Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, τράπεζες και χώρες καταρρέουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς κι εμείς είμαστε ένα μισοβουλιαγμένο καράβι, που προσπαθεί να βγει από ένα τσουνάμι με τις λιγότερες δυνατές απώλειες (...) τούτη την ώρα το παιχνίδι που μας αφορά παίζεται σκληρά στην Ευρώπη» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η κ. Μέρκελ έριξε λάδι στη φωτιά που σιγόκαιγε (...) γιατί έπρεπε να το κάνει τώρα; (...) κάτι αντίστοιχο θα ήταν να πρότεινε ο Ρούντολφ Τζουλιάνι ιδιωτικοποίηση της πυροσβεστικής το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, εκεί γύρω στις 9.00 π.μ. αφού έχει πέσει το πρώτο αεροπλάνο στον Βόρειο Πύργο κι όλοι βλέπουν το δεύτερο να κατευθύνεται στον Νότιο Πύργο. Οπως και να έχει το πράγμα, όμως, εμείς έχουμε αγώνα μπροστά μας. Οφείλουμε να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας. Διότι, εκεί που οδηγεί τα πράγματα η κ. Μέρκελ, σε λίγο καιρό το Μνημόνιο θα φαντάζει όαση» (ο Π. Μανδραβέλης, επίσης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).