Η πολιτική της ενότητας και των συμμαχιών του ΚΚΕ σήμερα απαντά στην αναγκαιότητα της λύσης της αντίθεσης μονοπώλια - λαός, από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλατιάς πλειοψηφίας του λαού. Αυτή η αντίθεση αντανακλάται στη διαπίστωση: «Σήμερα είναι περισσότερο ορατοί οι δύο ριζικά διαφορετικοί δρόμοι που ανοίγονται μπροστά στη χώρα και το λαό, όπως εκτίμησε το 15ο Συνέδριο: O δρόμος της προσαρμογής, της ενσωμάτωσης στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, δηλαδή ο δρόμος, με τη μια ή την άλλη μορφή, της μεγαλύτερης και ληστρικότερης εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Από την άλλη, ο δρόμος της αντίστασης και της ρήξης με αυτήν την πολιτική, ο δρόμος της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, που συμφέρει στην εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, την πλειοψηφία του λαού. O δρόμος που δίνει τη δυνατότητα στο λαό να πάρει στα δικά του χέρια τις τύχες του, την πορεία της χώρας, το αύριο των παιδιών του. Είναι ο δρόμος του αγώνα για την αξιοποίηση των υπαρκτών, αντικειμενικών δυνατοτήτων της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, για ριζικά διαφορετική προοπτική για το λαό, για τη λαϊκή εξουσία. O δρόμος που φέρνει τον ελληνικό λαό στο πλευρό όλων των λαών και δυνάμεων, που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα. Είναι ο δρόμος που δημιουργεί δυνατότητες για τη σοσιαλιστική αναγέννηση της χώρας». (Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 16ο Συνέδριο).

Επομένως, η λύση αυτής της αντίθεσης από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, που δημιουργεί δυνατότητες για τη σοσιαλιστική αναγέννηση της χώρας, είναι η βάση της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ, εκφράζεται στο άμεσο πολιτικό καθήκον της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, που θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία.

Το ΚΚΕ, λοιπόν, έχει επεξεργαστεί πολιτική συμμαχιών στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Συμμαχίες, με στόχους πάλης που δεν αμφισβητούν μόνο τα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης, όπως εκφράζονται από τα αστικά κόμματα, αλλά έχουν σκοπό να τα ανατρέψουν, αφού το Μέτωπο αγωνίζεται να ανατρέψει την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, διεκδικώντας τη λαϊκή εξουσία, που για το ΚΚΕ ταυτίζεται με το σοσιαλιστική εξουσία. Βεβαίως, το ΚΚΕ δε θέτει τη δική του αντίληψη για το χαρακτήρα της εξουσίας ως γραμμή συσπείρωσης στο Μέτωπο. Το ΚΚΕ, βεβαίως, προβάλλει την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού ως τελική έκβαση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού αγώνα. Αλλωστε, διατηρεί την ιδεολογική πολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια, σεβόμενο την αυτοτέλεια και των συμμάχων.

«Στις γραμμές του AAΔM συμπαρατάσσονται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης:

Κοινωνικά κινήματα της εργατικής τάξης, των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, κυρίως μικροί επιχειρηματίες και φτωχή αγροτιά.

Κινήματα της νεολαίας και των γυναικών, της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής πολιτικής, κινήματα για συνδικαλιστικές, δημοκρατικές, πολιτικές ελευθερίες και δικαιώματα, για το περιβάλλον, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για την ειρήνη, κινήματα στο χώρο του πολιτισμού, του αθλητισμού, της έρευνας, της επιστήμης.

Πολιτικές δυνάμεις, ομάδες και κινήσεις που υποστηρίζουν την ανάγκη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα, την ανάγκη ενός άλλου δρόμου εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, πατριώτες, δημοκράτες, προοδευτικοί άνθρωποι που συμφωνούν και θέλουν να δράσουν για τα λαϊκά συμφέροντα, σε αντίθεση με τις επιλογές των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού».

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ σχετικά με την προώθηση της πολιτικής του Μετώπου, δηλαδή της πολιτικής του των συμμαχιών που απαντά στις ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού, θέτει ως όριο τη διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό επίπεδο που εκφράζει την αντίθεση μονοπώλια - λαός. Στις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο αναφέρεται:

«Για τη συγκρότηση του AAΔM δεν αρκεί η κοινή δράση που βασίζεται σε κοινές ή παραπλήσιες αντιλήψεις για μεγάλα και επίκαιρα προβλήματα, η γραμμή άμυνας στην επίθεση που δέχεται ολομέτωπα ο λαός μας. Απαιτείται να υπάρχει και ένα επίπεδο συμφωνίας στη γενική γραμμή κατεύθυνσης για τη λύση των προβλημάτων, στην ανάγκη ρήξης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών επιλογών».

Αντικειμενικά δεν έχει νόημα και ουσία να περιορίζεται η διεκδίκηση σε στόχους και αιτήματα - ψίχουλα για τους εργαζόμενους και την ίδια ώρα να απουσιάζουν μέτρα που θίγουν την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων κλπ. Δεν έχει πρακτική σημασία να διακηρύττεις το δικαίωμα στα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα και να μην παίρνεις θέση ή να σιγοντάρεις το «Σύμφωνο Σταθερότητας» για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Δεν υπερασπίζεσαι το δικαίωμα στην εργασία, όταν δεν αμφισβητείς το καθεστώς «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας, και την ευελιξία, η οποία θεσμοθετείται γενικευμένα, οξύνοντας στο έπακρο την εκμετάλλευση. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία στο 35ωρο, όταν δεν υπάρχει συμφωνία για σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο. Και ταυτόχρονα δεν μπορεί να μη συνδέεται η πάλη ενάντια στις «αναδιαρθρώσεις», με την πάλη για μια πολιτική, μια εξουσία και μια οικονομία, που θα πραγματοποιεί τα λαϊκά συμφέροντα, σε αντίθεση με το σημερινό δρόμο των μονοπωλίων.

Απ' αυτή την αντίληψη απορρέει και η πολιτική του και η ταχτική του τόσο στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τ' άλλα κοινωνικά κινήματα, αλλά και η στάση του απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, σχετικά με τις συνεργασίες και τις συμμαχίες.

Η κριτική προς το ΚΚΕ σχετικά με την πολιτική του των συμμαχιών, κρύβει γενικότερες πολιτικές σκοπιμότητες, δείχνει την απαίτηση να παραιτηθεί το ΚΚΕ από το πρόγραμμά του και από τη γραμμή εναντίωσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, κρύβει το γεγονός ότι οι διαφορές με άλλες πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται στην αντίληψη για την κατεύθυνση, το περιεχόμενο μιας συμμαχίας. Το ΚΚΕ δεν παλεύει για αλλαγή διαχείρισης, αλλά για ανατροπή της σημερινής πολιτικής της σημερινής εξουσίας. Σ' αυτή τη βάση οικοδομεί την πολιτική των συμμαχιών του, την πολιτική του Μετώπου.