Η πολλαπλή απασχόληση, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα απασχόλησης μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, πολλαπλασιάζει τις επιλογές των εργοδοτών για ένταση της εκμετάλλευσης. Παράλληλα, οι μισθοί - ψίχουλα που παίρνουν οι εργαζόμενοι, τους εξαναγκάζουν σε υπερωρίες, σε δεύτερη και τρίτη δουλειά, σε δουλειά τις αργίες και στα ρεπό, για να καλύψουν τα προς το ζην.

Μέχρι σήμερα δύο διαφορετικοί εργοδότες μπορούν να απασχολούν τον ίδιο εργαζόμενο αθροιστικά μέχρι 8 ώρες τη μέρα. Με το νομοσχέδιο θα μπορούν να φτάνουν και τις 13 ώρες τη μέρα. Επίσης ένας εργαζόμενος σε έναν όμιλο επιχειρήσεων θα μπορεί να δηλώνεται ότι δουλεύει σε δύο διαφορετικές επιχειρήσεις, που θα ανήκουν όμως στους ίδιους μετόχους και οι οποίοι θα μπορούν να τον εκμεταλλεύονται αθροιστικά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα.

Τα ενδεικτικά αυτά παραδείγματα αναδεικνύουν ότι τέτοιες μορφές απασχόλησης τσακίζουν κάθε δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων, κάθε δικαίωμα στην ξεκούραση, στην ανάπτυξη κοινωνικής δράσης και ζωής.

Ακόμα χειρότερα, τα όποια τυπικά όρια του χρόνου εργασίας και ανάπαυσης είναι εύκολο να παραβιαστούν. Χαρακτηριστικά είναι όσα ομολογεί ακόμα και το Eurofound (οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ασχολείται κυρίως με τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας) σε κείμενο με τίτλο «Προνόμιο ή αναγκαιότητα; Η εργασιακή ζωή των ανθρώπων με πολλαπλή απασχόληση»:

«Ενώ η εφαρμογή των διατάξεων σχετικά με αυτές τις πτυχές του χρόνου εργασίας είναι ευκολότερο να παρακολουθείται και να επιβάλλεται για τους κατόχους μεμονωμένων θέσεων εργασίας, γίνεται πολύ πιο περίπλοκη για όσους έχουν δύο ή περισσότερες θέσεις εργασίας. Πώς μπορούν οι αρχές να διασφαλίσουν ότι ένας εργαζόμενος δεν εργάζεται όταν θα έπρεπε να ξεκουράζεται και ποιος είναι υπεύθυνος για τη διασφάλιση της μη υπέρβασης των ορίων του μέγιστου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας;».

Στο ίδιο κείμενο επισημαίνεται ότι η πολλαπλή απασχόληση αμφισβητεί τις περιόδους ημερήσιας ανάπαυσης και τον μέγιστο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας. Και σε άλλο σημείο θέτει το ζήτημα αν τα όρια του χρόνου εργασίας εφαρμόζονται ανά σύμβαση ή ανά εργαζόμενο: «Η κατοχή πολλαπλών θέσεων εργασίας αποτελεί πρόκληση, διότι η οδηγία δεν αναφέρει εάν τα όρια στον χρόνο εργασίας και τις περιόδους ανάπαυσης πρέπει να εφαρμόζονται ανά εργαζόμενο ή ανά σύμβαση (...) Οπου εφαρμόζονται [τα όρια] ανά σύμβαση, ενδέχεται να υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να εργαστούν πολύ πέρα από τις μέγιστες ώρες που ορίζονται στην οδηγία. Ωστόσο, ακόμη και αν η οδηγία εφαρμόζεται ανά εργαζόμενο, η παρακολούθηση και η επιβολή της μπορεί να αποτελέσουν πρόκληση όταν τα άτομα έχουν περισσότερες από μία θέσεις εργασίας».

Οι ίδιες επιπτώσεις ισχύουν, από άλλο δρόμο, και στις άλλες περιπτώσεις των ευέλικτων μορφών εργασίας, όπως οι συμβάσεις μηδενικών ωρών.

Το νέο αντεργατικό τερατούργημα χτυπάει την καρδιά του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, με τον οποίο θέλουν να ξεμπερδέψουν και τυπικά τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Θέλουν να εντείνουν ακόμη περισσότερο την εκμετάλλευση των εργατών, να μην υπάρχει κανένας περιορισμός, καμία δέσμευση, με τσακισμένους μισθούς και δικαιώματα.

Ολα αυτά γίνονται για την ανάπτυξη και τα κέρδη του κεφαλαίου, των καπιταλιστών, που έχουν μετατρέψει την αγορά εργασίας σε κινούμενη άμμο, χωρίς να μπορεί ο εργάτης να βρει ένα σταθερό σημείο να ακουμπήσει.

Στοχεύουν στο χτύπημα όλων των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Επιδιώκουν να μας πάνε στην εποχή του αραμπά, την ώρα που η τεχνολογία και η επιστήμη βρίσκονται πολύ ψηλά.

Και όλα αυτά, όπως λένε, για το καλό μας.

Μιλούν για ελεύθερες επιλογές των εργαζομένων, όμως λένε ψέματα. Τα ωράρια εργασίας τα καθορίζουν οι ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, που έχει στόχο την κερδοφορία.

Μιλούν για ελεύθερη επιλογή των εργαζομένων, όταν ο κατώτατος μισθός ορίζεται από τον υπουργό με βάση τους δείκτες της καπιταλιστικής οικονομίας.

Μιλούν για ελεύθερη επιλογή των εργαζομένων, για ελεύθερο προσωπικό χρόνο, όταν προωθούν το 16ωρο στη δουλειά. Δηλαδή μας θέλουν στη δουλειά ήλιο με ήλιο και για ένα πιάτο φαΐ.

Ελεύθερη επιλογή είχε ο εργάτης στην ΕΒΓΑ, που δούλευε συνεχή 12ωρα και πέθανε πάνω στη μηχανή;

Ελεύθερη επιλογή είχε ο εργάτης στα Ναυπηγεία Ελευσίνας που δούλευε ντάλα μεσημέρι και πέθανε;

Επειδή βλέπουν ότι έρχονται αγώνες εντείνουν την καταστολή με φυλακίσεις συνδικαλιστών, εξοντωτικά πρόστιμα για όσους οργανώσουν κινητοποιήσεις, χτύπημα της συλλογικής δράσης, του πιο ιερού δικαιώματος που είναι η απεργία και την αποφασίζουν οι εργαζόμενοι.

Ηρθαν και από κοντά οι κολαούζοι των αφεντικών, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με ένα άθλιο κείμενο. Θυμόμαστε τη στάση της στον νόμο Χατζηδάκη. Οταν εμείς βάζαμε το θέμα ότι ετοιμάζεται νόμος, εκείνη έλεγε «δεν υπάρχει, αυτά είναι εφευρήματα δικά σας». Το ίδιο κάνει και τώρα. Μιλά για κακές πρακτικές και πως οι άδειες δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή στη θεσμική διαβούλευση. Δηλαδή για άλλη μια φορά επιτελεί τον ρόλο της, συμφωνεί με τα αντεργατικά μέτρα, στηρίζει τον «κοινωνικό διάλογο», μη και θίξουμε την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Ακόμα εξωραΐζουν την ευρωπαϊκή Οδηγία, λέγοντας πως «η δεύτερη δουλειά είναι μια πραγματικότητα, άρα να βάλουμε κανόνες στη βαρβαρότητας της εκμετάλλευσης». Ομως ο εργάτης πρέπει να μπορεί να ζει από τον μισθό του, να δουλεύει 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.