Αξιοσημείωτο ήταν το workshop με τη συμμετοχή του προγράμματος ΚΕΘΕΑ «Αριάδνη» και μελών της θεραπευτικής κοινότητας, με θέμα: «Ψάξε την πραγματική ουσία. Πες όχι σε όλα τα ναρκωτικά», καθώς και το αφιέρωμα με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Εκστρατεία με τίτλο: «Η Ελλάδα στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών».

Στο συναυλιακό μέρος συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι: Γιώργος Μαργαρίτης, Μαρία Κώτη, Μιρέλλα Πάχου, Μύρωνας Στρατής κ.ά.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων τόνισε:

«Πριν λίγες μέρες, από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός της χώρας παίρνοντας τη σκυτάλη από τον προηγούμενο μας διαφήμισε το σχέδιο της κυβέρνησης για την "ανάπτυξη για όλους". Ο Τσίπρας μάς μίλαγε για "δίκαιη ανάπτυξη". Βέβαια, όπως και ο προκάτοχός του δεν μπόρεσε - ούτε προσπάθησε βέβαια - να κρύψει, το αντίθετο μάλιστα, διαφήμιζε ότι αυτή η δίκαιη ανάπτυξη για όλους περιείχε κραυγαλέα δωράκια, παροχές, διευκολύνσεις όχι σε όλους, αλλά στο μεγάλο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Τα δωράκια, οι παροχές, οι διευκολύνσεις, τα μεγάλα κέρδη που θα εξασφαλίσουν δεν πάνε μαζί με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, δεν πάνε μαζί με μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Και δεν μιλάμε γενικά στον αέρα, ο κάθε κλάδος, ο κάθε τομέας, η κάθε περιοχή έχει τη δικιά της πείρα σε αυτό το ζήτημα. Και ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι νέοι της Κρήτης ξέρουν τι πάει να πει αυτή η ανάπτυξη.

Ποια είναι τα "συγκριτικά πλεονεκτήματα" στην περιοχή, για τα οποία μίλαγε και η προηγούμενη κυβέρνηση και μιλάει και η σημερινή, όλα τα αστικά κόμματα και επιτελεία;

Πρώτα απ' όλα είναι ο τουρισμός. Είναι αλήθεια ότι στο νησί δραστηριοποιούνται μεγαθήρια ξενοδοχειακοί όμιλοι και tour operators. Είναι αλήθεια ότι και μεγάλες επενδύσεις έχουν γίνει και σχέδια καινούργια υπάρχουν για ακόμα μεγαλύτερες. Σχέδια που συνοδεύονται από πόρους εκατομμυρίων ευρώ μέσω ΕΣΠΑ και Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων που στηρίζουν τις επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων. Μήπως κέρδισαν τίποτα μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι που δουλεύουν πραγματικά σε συνθήκες γαλέρας, σε πραγματικά εργασιακά κάτεργα που θεριεύουν η εντατικοποίηση, οι χαμηλοί μισθοί, η εργοδοτική τρομοκρατία, η καταστρατήγηση δικαιωμάτων; Μήπως κέρδισαν από το μεγάλωμα της τουριστικής πίτας οι αυτοαπασχολούμενοι που είδαν τα μικρομάγαζά τους να κλείνουν ή να φυτοζωούν μη ανταποκρινόμενα στον σκληρό ανταγωνισμό;

Τι άλλο, λένε, είναι "συγκριτικό πλεονέκτημα"; Η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Πράγματι η Κρήτη έχει πλούσια γη, μεγάλο κτηνοτροφικό κεφάλαιο. Τι έχει γίνει όμως μέχρι σήμερα; Και τι μέλλει να γίνει; Μήπως δεν ενισχύεται η τάση της συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια. Μήπως δεν είναι που κάθε χρονιά μειώνεται το αγροτικό εισόδημα, δεν είναι οι βιοπαλαιστές αγρότες που στενάζουν κάτω από τη βαριά φορολογία, τις ελλείψεις υποδομών που τους αφήνουν έρμαιο των φυσικών καταστροφών; Μήπως η στενότερη σύνδεση με την αγροτοδιατροφική βιομηχανία δεν δένει ακόμα περισσότερο στο άρμα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων σε μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων - ποτών, σε βιομηχανίες τυποποίησης και μεγαλεμπόρους αγροτικών προϊόντων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα; Που παίρνουν κοψοχρονιά το προϊόν του αγρότη, οδηγώντας τον σε βέβαιο ξεκλήρισμα;

Τι άλλο είναι "συγκριτικό πλεονέκτημα"; Μα τι άλλο από την ένταξη της Κρήτης στον ενεργειακό σχεδιασμό μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων. Στα σχέδιά τους είναι το πέρασμα από την Κρήτη του αγωγού "EastMed", που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τα κοιτάσματα του Ισραήλ στην Ευρώπη, μέσω Κύπρου, Ελλάδας και Ιταλίας. Ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται το ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών θαλάσσιων οικοπέδων νοτιοδυτικά της Κρήτης, για τα οποία ενδιαφέρονται ενεργειακοί κολοσσοί, όπως η "ExxonΜobil" και η "Τotal". (...)

Το πιο ουσιαστικό όμως είναι ότι η Κρήτη θα βρεθεί ακόμα πιο κοντά στο επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των συγκρούσεων για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων Ενέργειας. Δεν είναι τυχαίο ότι η βάση της Σούδας αναβαθμίζεται και επεκτείνεται συνεχώς, με στόχο να στρατωνίζεται μόνιμα δύναμη πεζοναυτών. Οπως δεν είναι τυχαία η μόνιμη παρουσία ευρωΝΑΤΟικών πλοίων, με πρόσχημα τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, την ίδια στιγμή που οι Ρώσοι αναβαθμίζουν τη δική τους βάση στο Ταρτούς της Συρίας και τη ναυτική παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στο επικίνδυνο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων προχωρά παράλληλα με τα σχέδια για συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, υπό τη σκέπη αμερικανικών και γαλλικών μονοπωλίων, που διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος.

Για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, η κυβέρνηση συνεχίζοντας το έργο της προηγούμενης αναλαμβάνει τον επικίνδυνο ρόλο του σημαιοφόρου σε επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ, ενώ η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας παίζει και ρόλο "προστάτη" των επενδύσεων αμερικανικών και άλλων μονοπωλίων στην περιοχή. (...)

Η διαχείριση της κρίσης από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των συμμαχιών των αστικών κομμάτων του, αξιοποιήθηκε για να περάσουν αναδιαρθρώσεις που είχαν καθυστερήσει για κάποια χρόνια, για να υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι σε μεγάλες θυσίες, σε βαθιές αλλαγές στους όρους ζωής και εργασίας, ιδιαίτερα όσον αφορά τους νεότερους ηλικιακά, αλλαγές όχι έκτακτες και προσωρινές αλλά μόνιμες.

Παρά τις μεγάλες και σημαντικές κινητοποιήσεις της περιόδου, αυτό που πέρασε στο λαό και τους εργαζόμενους είναι ότι το φάρμακο στην καπιταλιστική κρίση είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη. Δηλαδή θα γιατρέψουμε την κρίση με την αιτία που τη δημιούργησε. Αυτή η αντίληψη βεβαίως διανθίστηκε με "αντιμνημονιακό" περιεχόμενο, ότι δηλαδή για να έρθει η ανάπτυξη πρέπει να βγούμε από τα μνημόνια, ότι από την ανάπτυξη που θα έρθει θα αποκατασταθούν όσα χάθηκαν, θα διορθωθούν "αδικίες".

Σε αυτό το πνεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ πούλησε ψεύτικες ελπίδες, αναδείχθηκε σε κυβέρνηση ασκώντας μια διαχείριση που έπαιξε έναν πολύ βρώμικο ρόλο. Ουσιαστικά, με την κατοχύρωση όλων των προηγούμενων μνημονίων και την ψήφιση ενός ακόμα "εκπαίδευσε" το λαό στη λογική του μονόδρομου, στη λογική της παραίτησης από όσα έχασε, στη λογική μείωσης των απαιτήσεων, στη λογική της προσαρμογής σε μια ζωή με ψίχουλα.

Σήμερα, σε συνθήκες ανόδου της οικονομίας, η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιώντας όλα αυτά έρχεται προκλητικά να τα θεωρεί αυτονόητα.

Η ανάπτυξη, λένε, δεν έχει "χρώμα", δεν είναι "αριστερή" ή "δεξιά". Είναι αυτονόητο ότι η ανάπτυξη σημαίνει κέρδη για τις επιχειρήσεις, διευκόλυνση, στήριξή τους από το κράτος. Αυτό άλλωστε είναι το περιεχόμενο του "αναπτυξιακού" νόμου που κατέθεσε η κυβέρνηση, προχωράει με σίγουρα βήματα παραπέρα τα επενδυτικά σχέδια, τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για νέα πεδία κερδών. Η ανάπτυξη, λένε, σημαίνει ότι δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω και ως πίσω εννοούν την ανάκτηση απωλειών που χάθηκαν την περίοδο της κρίσης.

Η ανάπτυξή τους δεν ξέρουμε τι χρώμα έχει, πάντως σίγουρα έχει ταξικό χαρακτήρα, είναι ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, φορτώνοντας τα βάρη στο λαό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το αναπτυξιακό τους σχέδιο περιέχει μέσα διατάξεις που βάζουν ταφόπλακα στις κλαδικές συμβάσεις εργασίας, συνεχίζοντας παραπέρα το έργο που ξεκίνησαν οι προηγούμενοι, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Επικαλείται μάλιστα η κυβέρνηση δικό του νόμο αλλά και την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, συνέχεια και αυτή των αντιαπεργιακών νόμων του ΣΥΡΙΖΑ.

Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα, θα δεχθούμε ως αυτονόητο ότι η δουλειά και η ζωή μας θα είναι λάστιχο; Είναι αυτονόητο ότι θα βάζουμε βαθιά το χέρι στην άδεια τσέπη για την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση; Είναι αυτονόητο ότι δεν θα μπορούμε να ικανοποιούμε στοιχειώδεις ανάγκες, ότι θα ζούμε πιο πίσω από τις δυνατότητες που μας δίνουν η επιστήμη και η τεχνολογία;

Εμείς λοιπόν λέμε ότι δεν πρέπει να μάθουμε, δεν πρέπει να συνηθίσουμε, δεν πρέπει να αποδεχτούμε, και αν η σημερινή κατάσταση του εργατικού, λαϊκού κινήματος είναι αυτή που δημιουργεί την αίσθηση και την αντίληψη ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο, εμείς πρέπει αυτή την κατάσταση να την αλλάξουμε, ξαναζωντανεύοντας τα συνδικάτα, τους συλλόγους, τα σωματεία, ανεβάζοντας την οργάνωση, τη συμμετοχή, ανασυντάσσοντας το κίνημα, ενισχύοντας τον αγωνιστικό, ταξικό, προσανατολισμό του βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο».

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε στους επισκέπτες η Κεντρική Εκθεση του Φεστιβάλ με θέμα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!», με αφορμή την επέτειο για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1919. Δεκάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι ξεναγήθηκαν στην έκθεση, όπου μέσα από την παρουσίαση της ιστορικής πορείας της ΚΔ συζήτησαν για το τι πρέπει να κάνουν για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, ο αρνητικός συσχετισμός.

Και τις δύο μέρες ξεχώρισε η συμμετοχή στο «γυναικείο στέκι», όπου έγιναν συζητήσεις για την Προσχολική Αγωγή και τα δικαιώματα των γυναικών. Στο χώρο λειτούργησε Escape room, με μαθητές να δίνουν ...μάχη με τους γρίφους των δωματίων του μέχρι αργά το βράδυ και παιδότοπος με πολλές δραστηριότητες για τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ.

Την πρώτη μέρα το πρόγραμμα ξεκίνησε με χαιρετισμό του Παναγιώτη Κοδέλλα, Γραμματέα του ΤΣ Λάρισας της ΚΝΕ. Στη συνέχεια, ακολούθησε συζήτηση στην Κεντρική Σκηνή με θέμα «Ατομική ελευθερία, μύθοι και πραγματικότητα. Το παράδειγμα της τοξικοεξάρτησης», με ομιλητή τον Παναγιώτη Κατηφέ, μέλος του Τμήματος Κατά των Ναρκωτικών της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Το Κόμμα μας και η ΚΝΕ είναι το μοναδικό πολιτικό Κόμμα και η μοναδική πολιτική Οργάνωση νεολαίας που με σταθερό και αταλάντευτο τρόπο έχουν μέτωπο απέναντι σε όλα τα ναρκωτικά». Το πρόγραμμα της πρώτης μέρας ολοκληρώθηκε με την παράσταση του Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη με τους «Τσολιάς εν δε Τσόλια μπαντ» και λαϊκό γλέντι με τους «Latreis». Σε ξεχωριστό χώρο έγινε συναυλία από τους «Ξένους Τουρίστες» και party με τον dj Baghdad.

Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας του Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με τη μεγάλη συναυλία των «Πυξ Λαξ». Νωρίτερα, παρουσιάστηκε μουσικο-αφηγηματικό αφιέρωμα στον Τούρκο κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, που επιμελήθηκαν μέλη και φίλοι της ΚΝΕ. Στο χώρο δραστηριοτήτων έγινε επίδειξη για το Παγκράτιο.

Οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ κορυφώθηκαν με τη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση με ομιλητή τον Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκο Αμπατιέλο.

Στην ομιλία του, ο Νίκος Αμπατιέλος μεταξύ άλλων τόνισε:

«Στη Λάρισα, που πρωτοπορεί στον ιατρικό τουρισμό, 1 στους 2 κατοίκους δεν μπορεί να αντεπεξέλθει οικονομικά ούτε σε μια βδομάδα διακοπών και ταυτόχρονα "χτυπάει ξύλο" μην τυχόν και χρειαστεί να πάει στο νοσοκομείο! Ενώ οι σπουδαστές που κάνουν πρακτική στις μεγάλες μονάδες βγάζουν όλη τη "λάντζα".

Στη Λάρισα, με τις σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες στον κλάδο του γάλακτος και των τροφίμων, οι εργαζόμενοι σε αρκετές επιχειρήσεις μετρούν νέες περικοπές μισθών και ατομικές συμβάσεις εργασίας, ζούνε στο πετσί τους την εργοδοτική τρομοκρατία.

Στη Λάρισα, που χτυπά η καρδιά του αγροτικού κόσμου, οι μικροί αγρότες ξεκληρίζονται, πουλάνε τα προϊόντα τους σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ η λαϊκή οικογένεια τα πληρώνει ακριβά!».

Απευθυνόμενος στη νεολαία που συμμετείχε μαζικά στο Φεστιβάλ, σημείωσε:

«Πρέπει να ξέρετε ότι μας θεωρούν εύκολο στόχο. Ποντάρουν στη χαμηλή μας πολιτική και κοινωνική πείρα, ότι ένα κομμάτι στηρίζεται από το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα.

Ποντάρουν στο ότι δεν έχουμε πείρα από αγώνες και κατακτήσεις προηγούμενων δεκαετιών, ζούμε σε μεγάλη χρονική απόσταση από ηρωικές περιόδους του λαού, που διαπαιδαγώγησαν γενιές και γενιές νέων.

Ποντάρουν στο ότι δεν γνωρίσαμε τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα, την προσφορά του σοσιαλισμού, της ΕΣΣΔ, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε συνθήκες ήττας, αντεπανάστασης.

Ο,τι έχει ακούσει αυτή η γενιά για τον σοσιαλισμό στον 20ό αιώνα είναι αποκλειστικά από τη σκοπιά των νικητών. Διαστρέβλωση, δαιμονοποίηση, συκοφαντία, τα πάντα επιστρατεύονται να συσκοτίσουν το εξής: Οτι παρά τα λάθη, τις παραλείψεις και τα προβλήματα, ο εργαζόμενος άνθρωπος προσπάθησε να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να κυβερνήσει ο ίδιος τη ζωή του, να έχει ο ίδιος την εξουσία, να βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας την τάξη των εκμεταλλευτών, των καπιταλιστών. Γι' αυτό αντιμετωπίστηκε η ανεργία, γι' αυτό η Παιδεία, ο πολιτισμός έφτασαν στα ανώτατα όρια που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.

Ποντάρουν όμως ειδικά στο ότι είμαστε μακριά από τη συλλογική πάλη, τον ταξικό οργανωμένο αγώνα.

Το σύστημα διδάσκει στους νέους από την πιο μικρή ηλικία το πιο απάνθρωπο και χυδαίο μάθημα, αυτό της υποταγής στα αφεντικά, της συμφιλίωσης με την εκμετάλλευση, την ανθρωποφαγία του διπλανού, του συναδέλφου, του συμμαθητή, που πρέπει να χάσει αυτός για να κερδίσω εγώ...

Και τελικά, αυτό που γίνεται σε αυτή την περίπτωση είναι να χάνουν όλοι και να κερδίζει μόνο το κεφάλαιο και το σύστημα.

Είναι στο χέρι μας να τους αποδείξουμε ότι κάνουν λάθος!

Οτι το γεγονός ότι έχουν δημιουργήσει μία γενιά που ζει με χειρότερους όρους από τη γενιά των γονιών της θα γίνει σπίθα που θα οδηγήσει σε νέους, μαχητικούς αγώνες.

Οτι τα μέτρα που παίρνουν, κυρίως ιδεολογικά, για να μην εκφραστεί σε αποφασιστική συμμετοχή της νεολαίας στον αγώνα θα αποτύχουν παταγωδώς.

Οτι το "δεν υπάρχει εναλλακτική - κάτσε στα αυγά σου" θα το σαρώσει το σύνθημα "το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός"».