Η μαζικότητα, με τη συμμετοχή της νεολαίας να ξεχωρίζει, η δημιουργικότητα και το μεράκι, σε κάθε πτυχή του προγράμματος και των κατασκευών, ο ενθουσιασμός και η αγωνιστική αισιοδοξία ήταν τα κοινά χαρακτηριστικά των εκδηλώσεων του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», που ολοκληρώθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο σε μεγάλες πόλεις όλης τη χώρας. Με το χρόνο να μετράει αντίστροφα για την κορύφωση του Φεστιβάλ στο Πάρκο Τρίτση στο Ιλιον, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα σύντομες ανταποκρίσεις από τα Φεστιβάλ σε Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα και Χαλκίδα, με εκτενή αποσπάσματα από τις ομιλίες στελεχών του Κόμματος. Στο αυριανό φύλλο η παρουσίαση ολοκληρώνεται με ρεπορτάζ από τις φεστιβαλικές εκδηλώσεις των προηγούμενων ημερών σε Χανιά, Βόλο, Αλεξανδρούπολη και Κοζάνη.

Οι νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία επισκέπτες ξεναγήθηκαν στην Κεντρική Εκθεση, που ήταν αφιερωμένη στο σοσιαλισμό, περιηγήθηκαν στα περίπτερα, παρακολούθησαν τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις και διασκέδασαν με το πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που πλαισίωσαν καταξιωμένοι δημιουργοί, όπως η Ματούλα Ζαμάνη, ο «Εισβολέας», ο Γιώργος Μαργαρίτης, ο Σπύρος Γραμμένος, ο Πετρολούκας Χαλκιάς, κ.ά.

Μεταξύ άλλων, παρουσιάστηκε αφιέρωμα στον Αλκη Αλκαίο και δόθηκαν χορευτικές παραστάσεις από Πολιτιστικούς Συλλόγους. Το ενδιαφέρον κέντρισε η συζήτηση με θέμα «Αλήθειες και ψέματα για τις εξελίξεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση», ενώ μεγάλη ήταν η συμμετοχή και στο τουρνουά ποδοσφαίρου. Αφθονο γέλιο πρόσφερε, τέλος, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία της Λουίζας Ράζου.

«Στους σημερινούς αντεπαναστατικούς καιρούς, η δράση της ΚΝΕ είναι πολύτιμη, στο πλάι του ΚΚΕ, να προβάλλει το πραγματικά καινοτόμο, το ριζοσπαστικό, το σύγχρονο και προοδευτικό που έχει ανάγκη η νεολαία. Δυναμώνοντας το μέτωπο στον ανορθολογισμό, στη διαστρέβλωση της Ιστορίας, στα συντηρητικά καπιταλιστικά πρότυπα. Να προβάλλει την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας.

Πρέπει να φτάσει στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, σε αυτούς που σήμερα το σύστημα τούς παραγεμίζει το μυαλό με εκατομμύρια gigabytes πληροφοριών και πιστωτικές μονάδες δεξιοτήτων, ότι θα αποτελούν αύριο το στρατό των εργατοϋπαλλήλων, που θα συμβάλλουν να φουσκώνουν τα χαρτοφυλάκια των επενδυτών με κέρδη από την ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της εργασίας τους.

Αυτοί πρέπει πρώτα και κύρια να μάθουν ότι το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του αποτέλεσε φορέα ριζοσπαστικών και πρωτοπόρων ιδεών, που αφορούσαν την επιστήμη, την Εκπαίδευση, τις κοινωνικές σχέσεις, τα δικαιώματα των παιδιών, το ρόλο και την ισότιμη θέση των γυναικών.

Αυτοί πρέπει πρώτα και κύρια να μάθουν πώς διαμορφώθηκε και επικράτησε ο καπιταλισμός. Πώς διαμορφώθηκε το σύγχρονο ελληνικό αστικό κράτος. Πώς και πού εμφανίστηκε η εργατική τάξη. Γιατί είναι αυτή η πρωτοπόρα τάξη, που θα ανατρέψει το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα (...)

Η Πάτρα έχει και παλιότερη και πρόσφατη εμπειρία σ' αυτόν τον τομέα. Αυτοί οι δρόμοι μπροστά από το Πάρκο που βρισκόμαστε σήμερα έχουν γεμίσει πολλές φορές στο παρελθόν από χιλιάδες απεργούς εργάτες των εργοστασίων που υπεράσπιζαν τη δουλειά τους και το ψωμί τους. "Πιρέλλι", "Πειραϊκή - Πατραϊκή", "Λαδόπουλος", "Ντρέσκο", "Λαλιώτης", είναι μακρύς ο κατάλογος των θυσιών της εργατικής τάξης της Πάτρας στο όνομα του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, για να υπηρετηθεί τότε η στρατηγική της "ισχυρής Ελλάδας".

Τρανό παράδειγμα ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη φέρνει με τη σειρά της την καπιταλιστική κρίση, που είναι γνήσιο τέκνο του συστήματος της εκμετάλλευσης, όπου βασιλεύουν το κυνήγι του κέρδους, η αναρχία της παραγωγής, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός.

Αυτός είναι ο δρόμος που απαιτεί συνεχείς θυσίες χωρίς κανένα αντίκρισμα για τους εργαζόμενους. Οι 90 εργαζόμενοι της "Φριγκογκλάς" που έχασαν τη δουλειά τους είναι τα πρόσφατα θύματα των σιδερένιων νόμων που διέπουν την καπιταλιστική παραγωγή.

Αλήθεια, στα πλαίσια του αστικού περιφερειακού σχεδιασμού που προβάλλει τη Δυτική Ελλάδα, και πιο ειδικά την Πάτρα, σαν κόμβο συνδυασμένων μεταφορών και ενεργειακό κέντρο, πού αποτυπώνονται τα δικαιώματα και οι ανάγκες της πλατιάς πλειοψηφίας του λαού της περιοχής; Πουθενά.

Οι προσδοκίες για νέες θέσεις εργασίας θα είναι στα πλαίσια του νέου "αναπτυξιακού" νόμου της ΝΔ, που χτίζει πάνω στα θεμέλια που άνοιξε με τα "αναπτυξιακά" περιφερειακά του συνέδρια ο ΣΥΡΙΖΑ, εκλαϊκεύοντας και εξειδικεύοντας τα αιτήματα και τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου και των διεθνών του συμμάχων.

Τα σχέδια για την εγκατάσταση μονάδας υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Πάτρα, οι εξορύξεις του ορυκτού πλούτου και η αξιοποίηση των οικοπέδων υδρογονανθράκων στο Ιόνιο μοιάζουν λίγο με φάρσα, σε μια περίοδο που η πλειοψηφία του λαού μας έχει καταδικαστεί σε ενεργειακή φτώχεια. Για να μη σχολιάσουμε τους κινδύνους ακόμα και για τη ζωή των κατοίκων της περιοχής από την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα διεθνών επιχειρηματικών κολοσσών, που μπροστά στο κέρδος η ασφάλεια και η προστασία της υγείας των ανθρώπων ασφαλώς και δεν αποτελούν προτεραιότητα.

Και βέβαια δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε ότι τα "πράσινα" κινήματα, που διαφημίζουν τα πολυτελή πλοία των ΜΚΟ, τα οποία περιδιαβαίνουν τα γαλανά νερά του Ιονίου αυτήν την περίοδο, δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τους πλασιέ ανταγωνιστικών συμφερόντων επιχειρήσεων σε άλλους τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως επίσης και των επιχειρήσεων της λεγόμενης καθαρής Ενέργειας, που επίσης πληρώνουμε πανάκριβα.

Ολοι αυτοί οι σχεδιασμοί, που αποσκοπούν να δώσουν ώθηση στην καπιταλιστική οικονομία έπειτα από την πολυετή κρίση, εξελίσσονται μέσα σε ένα αβέβαιο και ασταθές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον από τα ορατά σημάδια της οικονομικής επιβράδυνσης, που τροφοδοτεί την ένταση των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ - Κίνα - Ευρωζώνη (...)

Μπροστά μάλιστα και στην αναμενόμενη επικαιροποίηση της "Αμυντικής Συμφωνίας" μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας, ο λαός μας θα πρέπει να αντιδράσει, να την καταδικάσει με την πολύμορφη αγωνιστική του δράση μέσα από τα συνδικάτα και τους άλλους μαζικούς φορείς, με κάθε πρόσφορο τρόπο να πει "όχι" στις βάσεις και στο ΝΑΤΟ, καμία εμπλοκή στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.

Να μην επαναχρησιμοποιηθεί η βάση του Αραξου για την εγκατάσταση εκ νέου πυρηνικών όπλων. Δεν θα γίνουμε ούτε θύτες ούτε θύματα στις αναμετρήσεις τους για το μοίρασμα των αγορών, των ενεργειακών δρόμων και των εδαφών που αποσκοπούν στην οικονομική τους εκμετάλλευση, για να αποκομίσουν νέα κέρδη.

Ο στόχος της γεωπολιτικής αναβάθμισης, που υπηρετούσε με περισσό ζήλο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στα πλαίσια του οποίου ανέπτυξε τις περιβόητες τετραμερείς συνεργασίες Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου, παραμένει. Η πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική και η συμφωνία των Πρεσπών, που οδηγεί στην περαιτέρω ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων, αποτελεί στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας. Γι' αυτό και η νέα κυβέρνηση της ΝΔ, κάνοντας τις αναγκαίες βέβαια προσαρμογές - όπως με τη συμφωνία των Πρεσπών - προχωράει στην ίδια ρότα.

Μάλιστα, έχει συμφωνήσει με τις ΗΠΑ να στείλει φρεγάτα στο Ιράν, ώστε να επιχειρεί στα Στενά του Ορμούζ. Αλήθεια, ποια συμφέροντα του ελληνικού λαού κινδυνεύουν στον Περσικό Κόλπο; Η άποψη που λέει ότι έτσι εξασφαλίζουμε ασφάλεια, αφού διατηρούμε καλές σχέσεις με ισχυρούς συμμάχους, είναι παραπλανητική και επικίνδυνη.

Η ίδια η ιστορική πείρα, αλλά και τα σημερινά γεγονότα δείχνουν ότι καμία σταθερότητα δεν εξασφαλίζεται όταν μπλέκουν το λαό μας στα παζάρια και στις διευθετήσεις μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων στην περιοχή και ευρύτερα (...)

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να πρωτοστατεί και να παίρνει πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη της δράσης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ορθώνοντας μέτωπο απέναντι σε κάθε προσπάθεια πατριδοκαπηλίας, εθνικισμού αλλά και του κοσμοπολιτισμού, που οδηγούν από διαφορετικούς δρόμους στο ίδιο αποτέλεσμα.

Δηλαδή, οδηγούν στο να παραμένει ο λαός μας δέσμιος των συμμαχιών του κεφαλαίου μέσα στο ΝΑΤΟ, έχοντας το ρόλο του "προτιμώμενου εταίρου" και του "μεντεσέ" για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, μετατρέποντας τη χώρα μας σε μια τεράστια αμερικανοΝΑΤΟική βάση.

Η αλήθεια είναι ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τα επιτελεία της αστικής τάξης και τα κόμματά τους, διατίθεται πολύ χρήμα από την πρεσβεία των ΗΠΑ και από άλλα "ευαγή" ιδρύματα για να αποδεχτεί ο λαός μας ότι αυτό είναι το αναγκαίο τίμημα της ειρήνης... Οπως λέει και η τηλεοπτική διαφήμιση, "Ελλάδα - Αμερική, σε κάθε επόμενο βήμα μαζί!".

Στόχος αυτής της καμπάνιας - που ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ - είναι να καλλιεργηθεί ο φιλοαμερικανισμός, να εξωραϊστεί η ιμπεριαλιστική πολιτική και να λυθούν από ό,τι φαίνεται ορισμένες "ιστορικές παρεξηγήσεις" για το ρόλο των ΗΠΑ σε κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και του κινήματος στη χώρα μας και που για χρόνια τροφοδοτούσαν την ανάπτυξη του φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας, με αιχμή το εμβληματικό σύνθημα "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" αλλά και "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", που σωστά εξελίχτηκε στην πορεία των χρόνων σε "ΕΕ και ΝΑΤΟ πολέμου συνδικάτο".

Ματαιοπονούν αν νομίζουν ότι στη χώρα που έριξαν τις πρώτες βόμβες ναπάλμ, πριν τις ρίξουν στο Βιετνάμ, στη χώρα που έχει Ακροναυπλία, Καισαριανή και Μακρόνησο, στην πόλη που έχει Γηροκομιό και Προσφυγικά, θα υπάρξουν σύγχρονες δηλώσεις μετανοίας στον ιμπεριαλισμό και στα εγκλήματά του!».

Την κεντρική ομιλία έκανε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε:

«Με τα λόγια των ποιητών, κάθε χρόνο φτιάχνουμε το σύνθημα του Φεστιβάλ, δίνουμε έμφαση στη μία ή άλλη πλευρά της ευθύνης του ανθρώπου για ν' ανοίξει κοινωνικούς δρόμους ελπιδοφόρους, και όταν αυτοί κρύβονται πίσω από τα πιο πυκνά πέπλα του σκότους, όταν τα εμπόδια έχουν γίνει φράγματα που ξεπερνούν το ανθρώπινο μπόι.

Ακόμα και όταν το να δεις το φως της ελπίδας, της δυνατότητας για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική χρειάζεται ένα μπόι ψηλότερο από το κανονικό, μια σκέψη κι ένα βλέμμα ικανό να διαπεράσει το φράγμα των αντεπαναστατικών ανατροπών πριν από 30 χρόνια, να διαπεράσει το φράγμα της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας που δεν φορά πλέον τα κουρέλια της όπως πριν έναν αιώνα, αλλά φορά λαμπερή πανοπλία, φτιαγμένη και από τα πιο σύγχρονα επιστημονικά - τεχνολογικά επιτεύγματα της πληροφορικής, της αστροναυτικής, της βιοτεχνολογίας.

Εσείς γνωρίζετε ότι κλάδοι κι επιχειρήσεις που ήδη βρίσκονται σε ανοδική πορεία, στον Τουρισμό, στο Μέταλλο, στις Ιχθυοκαλλιέργειες, δεν έφεραν άνοδο μισθών, βελτίωση των εργασιακών σχέσεων και των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας (π.χ. στην "Αγροζωή", στην "Αλλατίνη"), αλλά αντίθετα η αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους πάτησε στην αύξηση της εκμετάλλευσης.

Το κύριο είναι αυτή η γνώση να γίνει στοιχείο ταξικού θυμού και πεποίθησης για αγώνα, να μεταδοθεί από τον ένα χώρο εργασίας στον άλλο, από τον έναν κλάδο στον άλλο, ώστε να ενισχύσει τις υπάρχουσες πρωτοπόρες δυνάμεις, να μαχητικοποιήσει κι άλλες δυνάμεις για να μην υποκύψουν σε εκβιασμούς, π.χ. στη ΛΑΡΚΟ.

Οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι στον καπιταλισμό η τύχη μιας παραγωγικής μονάδας, με ιδιωτική ή κρατική ή και μεικτή υπόσταση, κρίνεται από το νόμο του ανταγωνισμού, της επιδίωξης γρήγορου και μεγάλου κέρδους, κι όχι από την ικανότητά της για την παραγωγή χρήσιμων προϊόντων (...)

Δεν υπάρχει πιο βάρβαρη εκδήλωση του καπιταλισμού από το να στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να δουλεύει με σταθερό ημερήσιο/εβδομαδιαίο/μηνιάτικο/χρονιάτικο ωράριο, όχι πια 8ωρο, πολύ πιο λίγο, με μισθό αλλά και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, ικανές να καλύψουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες του, όχι μόνο για στέγαση, τροφή, ένδυση και μετακίνηση, αλλά και για αθλητισμό, πολιτισμό, τουρισμό.

Χρειάζεται ένα ή και πολύ περισσότερο μπόι σκέψης και βλέμματος πάνω από το κανονικό για ν' αναγνωρίσει ο μισθωτός, χειρώνακτας ή και με επιστημονική ή τεχνολογική ειδίκευση, ότι την κρίση στην καπιταλιστική οικονομία την προκαλεί η ίδια η ανάπτυξή της, γιατί στον πυρήνα της υπάρχει το σάπιο, το καταστροφικό, το αντιφατικό, γιατί αναπτύσσεται για το κέρδος, όχι για την κοινωνική ευημερία, γιατί οι νόμοι της είναι ο ανταγωνισμός, η ανισομετρία, που όχι απλώς υπάρχουν αλλά βαθαίνουν.

Σε αυτόν τον ανταγωνισμό έχει θέση ο μικρός επιχειρηματίας ή και ο αυτοαπασχολούμενος μόνο όταν και όσο θρέφει τον μεγάλο καπιταλιστή, τα μονοπώλια, όταν τους ανοίγει δρόμο στην κερδοφορία τους.

Αν πριν 200, 100, ακόμα και 50 χρόνια, μεγάλοι κύκλοι καπιταλιστικής ανάπτυξης έφερναν, έστω και με καθυστέρηση, μια γενική άνοδο της κοινωνικής ευημερίας, η οποία πισωγύριζε με κρίσεις όπως του 1929, ακόμα και του 2008, και με τις καταστροφές των παγκόσμιων πολέμων, τώρα κάθε γενιά έχει και μεγαλύτερο βαθμό στέρησης σε σχέση με αυτά που παράγει, σύμφωνα με τις δυνατότητες των επιστημονικών και τεχνολογικών κατακτήσεων (...)

Πίσω απ' όλη τη δήθεν ευαισθησία για την κλιματική αλλαγή, για τη διάσωση του Αμαζονίου, για τον περιορισμό της κτηνοτροφίας/της κρεατοφαγίας, για τις εκπομπές CO₂ και τόσα άλλα βρίσκονται μεγάλα συμφέροντα και ανταγωνισμοί των μονοπωλίων, που σπεκουλάρουν πάνω σε, υπαρκτά βέβαια, παγκόσμιας κλίμακας προβλήματα που αφορούν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Ολη η "πράσινη" ευαισθησία στην Ενέργεια, στις κατασκευές, στη διατροφή κ.λπ. κρύβει την ανάγκη που έχει το παγκόσμια υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις σε νέους κλάδους, την ανάγκη του να καθυστερήσει την εκδήλωση μιας νέας οικονομικής κρίσης.

Ομως, η ατομική ιδιοκτησία στη γη, στα σύγχρονα μέσα παραγωγής, στο φυσικό πλούτο, το μονοπωλιακό κέρδος και οι εθνικοί καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί έρχονται σε σύγκρουση με τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, την ανιδιοτελή συνεργασία μεταξύ εθνών - λαών που απαιτείται για τη διαχείριση των μεγάλων σύγχρονων προβλημάτων τα οποία σχετίζονται με τη συνειδητά, επιστημονικά και κεντρικά σχεδιασμένη, επίδραση του ανθρώπου στη φύση.

Και στην Ελλάδα, χώρα σεισμογόνο, δασική, έχουμε πικρή εμπειρία του προβλήματος. Το πρόβλημα δεν αμβλύνεται με καλύτερη επικοινωνιακή πολιτική της σημερινής κυβέρνησης έναντι της προηγούμενης ή κι έστω με ταχύτερη χρησιμοποίηση μέτρων - "ασπιρίνες", όπως αυτά που πήρε η νέα κυβέρνηση, πρόσφατα και στην Εύβοια, ούτε με τη σύλληψη/καταδίκη κάποιων εμπρηστών που είναι εκτελεστικά όργανα, ενώ ο ηθικός αυτουργός είναι η μεγαλύτερη καπιταλιστική εκμετάλλευση δασών.

Γνωστοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στις Κατασκευές, στο Μέταλλο, στην Ενέργεια θεωρούν πρόσφορο πεδίο κερδοφορίας την επέκταση μονάδων αιολικής ενέργειας στην Εύβοια, που άλλωστε διαθέτει ένα απ' τα καλύτερα αιολικά δυναμικά μεγάλης ταχύτητας, γι' αυτό κι έχουν φυτρώσει ανεμογεννήτριες σ' όλη την Εύβοια. Ομως, για τη λαϊκή οικογένεια, τον αγρότη δεν έγινε φθηνότερο το ηλεκτρικό ρεύμα.

Τα ανάλογα ενεργειακά προγράμματα επενδύσεων που έχουν ανακοινώσει τόσο η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος όσο και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δεν έχουν ως κίνητρο το φθηνό ρεύμα για το λαό, αλλά την καπιταλιστική κερδοφορία.

Αναρχη ήταν και είναι η εξαγόμενη "ανάπτυξη" της Αττικής προς την Εύβοια με συνέπειες και για τα δάση της, μαζί με τις τεράστιες ελλείψεις της Δασικής Υπηρεσίας σε προσωπικό, μέσα και χρηματοδότηση, την εκτός σχεδίου δόμηση, την έλλειψη υποδομών, που όλα μαζί συμβάλλουν στη μείωση της δασικής βλάστησης.

Δεν υπήρξαν προγράμματα υποβοήθησης της συλλογής ρητίνης, με αποτέλεσμα ουσιαστικά την εγκατάλειψη και μαζί την υποχώρηση όποιας προστασίας του χώρου τη συνόδευε.

Διόλου τυχαία η παραγωγή ρητίνης από τους 41.000 τόνους το 1961 έπεσε λίγο κάτω από 4.000 τόνους το 2008.

Η Εύβοια, όπως κι όλη η Ελλάδα, διαθέτει δάση και δασικές εκτάσεις που αποτελούν τεράστια πηγή πλούτου: Σε ξύλο, μελίσσι, ρετσίνι, ζώα, πτηνά, ψάρια γλυκού νερού, νερά πολλαπλής χρήσης. Είναι, ίσως, απ' τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις για να καταλάβουμε την αναγκαιότητα όχι μόνο της κοινωνικής ιδιοκτησίας σ' όλη τη γη, δασική και μη, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού στην προστασία και αξιοποίηση του δασικού πλούτου, αλλά και συνολικά την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα, για την παραγωγή προϊόντων χρήσης και όχι εμπορευμάτων που περικλείουν κέρδος.

Η έλλειψη αντιπυρικής, αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής κοινωνικής προστασίας είναι η πιο βάρβαρη εκδήλωση του σύγχρονου καπιταλισμού.

Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία της εποχής που ζούμε. Από τη μια, τη χαρακτηρίζει αρνητικός συσχετισμός μεταξύ των βασικών αντίπαλων ταξικών δυνάμεων, ο χειρότερος συσχετισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα τα τελευταία 100 χρόνια, ένας συσχετισμός που τον βαραίνουν η εκτεταμένη νίκη της αντεπενάστασης, η ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η αποδιάρθρωση του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, γενικότερα του οργανωμένου λαϊκού κινήματος σε σειρά καπιταλιστικών χωρών. Από την άλλη, είναι η εποχή με τις αφάνταστα ώριμες υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Σε αυτές τις συνθήκες, η διαμόρφωση, η διεύρυνση της επαναστατικής πρωτοπορίας γίνεται υπόθεση πρωτόγνωρη σε σχέση με την όποια πείρα του παρελθόντος. Μια υπόθεση που απαιτεί βαθιά επιστημονική γνώση με ταξικά κριτήρια, γνώση Ιστορίας, αλλά χρειάζεται και επαναστατική ορμή, ενόραση και θέληση για να σηκώσει κεφάλι ο υποκειμενικός παράγοντας, να βρεθεί συνειδητά προετοιμασμένος για τις κοινωνικές θύελλες που αναμφίβολα θα έρθουν, για να μην υποστεί ο ανθρώπινος παράγοντας μεγάλη καταστροφή, αλλά αντίθετα να καταστρέψει τους καπιταλιστές, τον πραγματικό υπαίτιο των καταστροφών.

(...)

Το υλικό βάθρο της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας φτιάχνεται μέσα στον καπιταλισμό, ανεξάρτητα από το συσχετισμό της ταξικής πάλης. Ομως, οι κοινωνικές σχέσεις για να γίνει η βιομηχανική, η αγροτική παραγωγή πραγματικό σοσιαλιστικό υλικό για να στηρίξουν ανάλογες κοινωνικές υπηρεσίες, δεν φτιάχνονται μέσα στον καπιταλισμό. Προϋποθέτουν την ανατροπή του, μέσα από σκληρό ταξικό αγώνα.

Το υλικό υπόβαθρο που δημιουργείται από την εργασία μας, αυτό είναι το αντικειμενικό στοιχείο της επαναστατικής αισιοδοξίας.

Το υποκειμενικό στοιχείο της πρέπει να το χτίσουμε λιθαράκι το λιθαράκι, με κόπο, με νίκες, ακόμα και μερικές ήττες, αλλά χωρίς ηττοπάθεια, μεμψιμοιρία.

Κάθε κομμουνιστής και κομμουνίστρια, κάθε ΚΝίτης και ΚΝίτισσα, κάθε πρωτοπόρος μέσα από τις καθημερινές προκλήσεις στη δουλειά, στο σχολείο, στο χωράφι, στη ζωή να ξεκινά τις μικρές μάχες, αυτές που θα κάνουν τον ταξικό στρατό μαζικό κι ετοιμοπόλεμο, για τις συνθήκες της μεγάλης μάχης για τη νίκη».