Ξεκίνησαν χτες και ολοκληρώνονται σήμερα οι εργασίες της πανευρωπαϊκής σύσκεψης συνδικάτων που διοργανώνεται στην Αθήνα με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, στην κατεύθυνση αποτελεσματικότερης οργάνωσης και συντονισμού ταξικών αγώνων στην Ευρώπη, ενάντια στην άγρια επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι όλων των χωρών. Στη σύσκεψη συμμετέχουν συνδικάτα από Αυστρία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Δανία, Ισπανία, Κύπρο, Πορτογαλία, Σουηδία, Τουρκία, Γερμανία, Βέλγιο, Ουγγαρία και Ελλάδα.

Χτες, τις εργασίες χαιρέτισαν ο Βαλεντίν Πάντσο, αναπληρωτής γενικός γραμματέας της ΠΣΟ, και ο Κλεάνθης Κλεάνθους, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Γραφείου της ΠΣΟ. Την εισήγηση εκ μέρους του ΠΑΜΕ παρουσίασε ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, και ακολούθησε συζήτηση. Σήμερα, θα συνεχιστούν οι τοποθετήσεις των συνδικαλιστών και θα συζητηθεί το σχέδιο δράσης.

Καλωσορίζοντας τους εκπροσώπους των συνδικάτων από τις άλλες χώρες, ο Γ. Πέρρος αναφέρθηκε στις εξελίξεις διεθνώς, στην Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα. Επιβεβαιώνεται - σημείωσε - η εκτίμηση ότι «η ανάκαμψη θα είναι περιορισμένη, αναιμική, και θα συνοδεύεται από όξυνση των προβλημάτων ανεργίας, απολύσεων, ακρίβειας κ.ά.». Ταυτόχρονα, οι ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα και οι διαγκωνισμοί μεταξύ των αστικών κυβερνήσεων προμηνύουν νέα ένταση της σφοδρότητας με την οποία δέχονται επίθεση τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζόμενων λαών.

«Η συνάντησή μας γίνεται επίσης - πρόσθεσε ο Γ. Πέρρος - σε μια περίοδο: Που η στάση και η δράση των συνδικάτων ITUC και ETUC γίνεται ακόμα πιο καθαρή και απροκάλυπτη στη στήριξη του κεφαλαίου και των βασικών επιλογών του. Αποδεικνύεται ότι σε αρκετές χώρες παρότι διαμορφώνονται προϋποθέσεις και υπάρχουν διαθέσεις για να γίνουν σημαντικοί εργατικοί αγώνες, οι συμβιβασμένες δυνάμεις στο εργατικό κίνημα κατασβήνουν με όποιο τρόπο μπορούν την εργατική - λαϊκή πάλη και εναντιώνονται στον ταξικό προσανατολισμό του».

Ενώ αναφέρθηκαν μια σειρά από χαρακτηριστικά παραδείγματα για το ρόλο των δυνάμεων της ETUC και της ITUC: «Ο Τζ. Μπάουμ, γγ του συνδικάτου των δημοσίων υπαλλήλων FDA, στη Βρετανία, δήλωσε προκλητικά χαρακτηρίζοντας αναποτελεσματικές τις πρόσφατες κλαδικές απεργίες, ότι "η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε και εμείς τα συνδικάτα και η κυβέρνηση είναι να καθίσουμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι και με λογικές διαπραγματεύσεις να βάλουμε τέρμα στη σημερινή αβεβαιότητα". Αλλωστε, τα ίδια συνδικάτα αναβάλλουν επ' αόριστον την προκήρυξη γενικής απεργίας γιατί θεωρούν ότι "για να οργανωθεί χρειάζεται πολύς χρόνος και προετοιμασία για να έχει επιτυχία...". Βεβαίως, η επίθεση δεν περιμένει. Καθώς ανοίγει και το Ασφαλιστικό, η σύνταξη πάει τυπικά στα 66 χρόνια από το 2011 αλλά ήδη μιλούν για τον προσδόκιμο βίο που φτάνει ως τα 77 χρόνια για τους άντρες και τα 81 για τις γυναίκες και ότι πρέπει να εναρμονιστούν τα όρια με σύνταξη πάνω από τα 70 χρόνια. Οι εργοδότες θα απαλλάσσονται από πρόσθετες επιβαρύνσεις ενώ άγριες περικοπές ξεκίνησαν και στην Υγεία. Ο γγ του ΤUC, Μπρένταν Μπαρμπέρ, δήλωσε προκλητικά ότι τα μέτρα (δηλαδή το να μην υπάρχει στην ουσία καθορισμός ορίων ηλικίας) είναι ευπρόσδεκτα γιατί "δε θέλουν όλοι να δουλεύουν παραπάνω και μπορεί να μην είναι σε φυσική κατάσταση να το κάνουν. Τα μέτρα θα πρέπει να προσφέρουν επιλογή...".

Η ΙGMetal ξεπέρασε κάθε όριο. Οχι μόνο αποδέχτηκε τον "κοινωνικό διάλογο" με την εργοδοσία αλλά πήγε και σε αυτόν χωρίς καν ούτε για τα μάτια του κόσμου αιτήματα για αυξήσεις μισθών, "διεκδικώντας" στην ουσία το πάγωμα (στην ουσία μείωση) των μισθών για να μη γίνουν απολύσεις και για να διατηρηθούν οι ελαστικές θέσεις εργασίας. Η δε ΙGMetal και άλλα ρεφορμιστικά συνδικάτα της Γερμανίας έβαλαν τις υπογραφές τους μέσα από "κοινωνικούς διάλογους" για την επιβολή της "4ήμερης εργασίας", μειώσεις μισθών και περικοπές υπερωριών και επιδομάτων για να μη γίνουν απολύσεις, ενώ μόλις τον περασμένο Οκτώβρη συμφώνησε σε μαζικές απολύσεις στο μονοπώλιο ΗDM στη Χαϊδελβέργη».

«Η πείρα που έχουν σήμερα οι λαοί της Ευρώπης δείχνει πως η ΕΕ είναι ένωση των καπιταλιστών, των κυβερνήσεών τους, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας τους», τόνισε ο Γ. Πέρρος. Η πείρα τους «αποδεικνύει ότι:

• ΕΕ σημαίνει για τους λαούς μείωση μισθών, αύξηση ωρών εργασίας, φτώχεια, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Ασφάλιση.
• ΕΕ σημαίνει κρίσεις και πολέμους. Κοροϊδεύουν τους λαούς όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, προοδευτική. Αν μπορούσε θα είχε γίνει τόσα χρόνια.
• Το μονοπώλιο είναι η σύγχρονη μορφή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Οσο θα συνεχίζουν να υπάρχουν, θα κυριαρχούν οι νόμοι της εκμετάλλευσης και όχι το δίκιο των εργαζομένων. Σε κάθε βήμα τους θα παράγουν ανεργία, φτώχεια, κρίσεις, πολέμους.
• Η έξοδος για τους εργαζόμενους δε βρίσκεται πότε στις θυσίες για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης όπως τα προηγούμενα χρόνια και πότε στις θυσίες για την έξοδο από την κρίση που την γέννησαν τα καπιταλιστικά κέρδη.
• Το έδαφος, η βάση αντίστασης των συνδικάτων δεν μπορεί να είναι άλλο από την άρνηση να συμβάλουν οι εργαζόμενοι με νέες θυσίες. Δεν μπορεί να είναι η αυταπάτη ενός καλύτερου και δικαιότερου καπιταλισμού και η αναζήτηση καλύτερου διαχειριστή του καπιταλισμού».

Και το στέλεχος του ΠΑΜΕ συνέχισε:

«Αυτό που στέκεται εμπόδιο στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και απόδειξη γι' αυτό είναι ότι αυξάνουν οι φτωχοί, οι εξαθλιωμένοι, οι άνεργοι κλπ., την ίδια ώρα που ο πλούτος επίσης αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Μόνο στο έδαφος αμφισβήτησης της ίδιας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, διεκδίκησης του συνόλου του παραγόμενου πλούτου και όχι μόνο ό,τι παραχωρεί η εργοδοσία, τα συνδικάτα διευρύνουν το κύρος και την επιρροή τους, ενισχύουν την αποτελεσματικότητά τους υπέρ των εργαζομένων, μαζικοποιούνται και σε τελευταία ανάλυση παίζουν το ρόλο τους. Αυτό αποδείχνει η πορεία του ΠΑΜΕ όπου κερδίζει σταθερά έδαφος και αυξάνει συνεχώς ο ρόλος και το κύρος του».

Την περίοδο της κρίσης «ο ρόλος του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος γίνεται ακόμη πιο σημαντικός», «γίνεται εμφανής η ύπαρξη των δύο διαφορετικών γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Από τη μια είναι η γραμμή της συναίνεσης, του συμβιβασμού, της υποταγής, με σημαία την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την κερδοφορία των μονοπωλίων συνολικά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Η γραμμή που συμφωνεί με την πλουτοκρατία, το μεγάλο κεφάλαιο. Που άμεσα ή έμμεσα βάζει πλάτη στα μέτρα της ΕΕ, των κυβερνήσεων για να μη χάσουν τα μονοπώλια ούτε ένα ευρώ από την κερδοφορία τους». Ενώ «στην άλλη όχθη βρίσκεται η γραμμή που ακολουθεί το δρόμο της ταξικής πάλης, της ανυπακοής, της αντεπίθεσης, της οργάνωσης, της πάλης κατά των αντιλαϊκών πολιτικών, κατά της ΕΕ. Είναι η γραμμή που παλεύει για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, που θέλει την ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι η γραμμή που παλεύει ενάντια στα μονοπώλια, στις πολυεθνικές, για να μη φορτωθούν τα βάρη της κρίσης οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Που λέει "όχι" στις απολύσεις, λέει "ναι" στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης.

Εχουμε σοβαρό καθήκον να συμβάλουμε με αυτή τη γραμμή πάλης για να αναπτυχθούν, να συντονιστούν μαζικοί ταξικοί αγώνες σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να οργανώσουμε την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, να αποκαλύψουμε τις αιτίες τους».

Στη συζήτηση που ακολούθησε αναδείχθηκαν οι αντεργατικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Μεταξύ άλλων ο Gerard Six, συνδικαλιστής από τον κλάδο του μετάλλου στη Γαλλία, ανέφερε ότι από το 2008 έως το 2009 στη χώρα του χάθηκαν 269.000 θέσεις εργασίας και ότι το προσδόκιμο ζωής μειώνεται συνεχώς. Χαρακτηριστικά είπε: «Οι εργαζόμενοι πεθαίνουν όλο και πιο νέοι ενώ συμβαίνουν όλο και πιο συχνά αυτοκτονίες». Επίσης ανέφερε ότι χάνονται συνεχώς θέσεις εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία καθώς οι επιχειρήσεις του κλάδου μετεγκαθίστανται σε άλλες περιοχές όπου βρίσκουν πιο φθηνά εργατικά χέρια.

Ο Gerhard Kupfer, συνδικαλιστής από το μέταλλο στη Γερμανία, μίλησε για τη δράση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών στη χώρα του, οι οποίες μεταξύ άλλων συμφώνησαν στη μείωση κατά 30% των μισθών. Γεγονός που σήμερα έχει οδηγήσει το 20% των εργατών να ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Ακόμα στήριξαν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και την ιδιωτικοποίηση του συστήματος Υγείας, η οποία σύντομα «θα καταστήσει πολυτέλεια ακόμα και μια επίσκεψη στο γιατρό»...