ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 18 Ιούνη 2016 - Κυριακή 19 Ιούνη 2016
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Στα ξερονήσια της εξορίας γράφτηκαν ηρωικές σελίδες του λαϊκού κινήματος

Αποσπάσματα από την ομιλία του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εκδήλωση στον Αη Στράτη

Τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, στο πρόσωπο των χιλιάδων εξόριστων που πέρασαν το διάστημα από το 1929 έως και το 1962 από τον Αη Στράτη, τίμησε η ΚΕ του ΚΚΕ με την εκδήλωση που οργάνωσε στο νησί το Σάββατο 11 Ιούνη 2016.

Παραθέτουμε σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε στην εκδήλωση ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Βρισκόμαστε σήμερα στον Αη Στράτη, ένα κομμάτι γης ριγμένο στη μέση της θάλασσας, στο Αιγαίο, όπου από το 1929 και για 30 και πλέον χρόνια γράφτηκε μια από τις πιο ηρωικές σελίδες του λαϊκού μας κινήματος.

Εκατοντάδες αγωνιστές του λαού μας, κάτω από σκληρές συνθήκες, παρά τα μαρτύρια, κράτησαν ψηλά τη σημαία του Κόμματος για τη λευτεριά, την προκοπή του λαού, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αναγνωρίζει και τιμά την προσφορά τους.

Τιμάμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που βασανίστηκαν, κατακρεουργήθηκαν, σκοτώθηκαν, πριν και κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας.

Αυτούς που βασανίστηκαν, πέθαναν παραδομένοι στα ναζιστικά στρατεύματα την περίοδο 1941 - 1942.

Ολους αυτούς που μέχρι και το 1962 κρατούνταν κάτω από άθλιες συνθήκες στον Αη Στράτη, για την προσφορά τους στον αγώνα για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας.

Η Κεντρική Επιτροπή απευθύνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό σε όλους τους συγγενείς και τους απογόνους τους που βρίσκονται σήμερα μαζί μας σε αυτήν τη μεγάλη εκδήλωση τιμής και μνήμης, αλλά και σε όσους δεν μπόρεσαν να βρίσκονται σήμερα εδώ σε αυτόν τον τιμημένο τόπο.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Φίλοι και φίλες,

Σήμερα, στον Αη Στράτη, στη Λεωφόρο των Μπολσεβίκων, όπου πεζοπορούσαν οι εξόριστοι στις λιγοστές στιγμές ανάπαυλάς τους, η ΚΕ του ΚΚΕ εγκαινιάζει μνημείο των ηρωικών και τιμημένων νεκρών σε όλη την περίοδο των εξοριών.

Το μνημείο για τους νεκρούς εξόριστους
Το μνημείο για τους νεκρούς εξόριστους
Η κατασκευή είναι προσφορά του συντρόφου Θανάση Νικολή από την Αγρα Λέσβου και η τοποθέτησή του έγινε με την καθοριστική συμβολή συντρόφων και φίλων του ΚΚΕ από τον Αη Στράτη, τη Λήμνο και τη Λέσβο.

Ευχαριστούμε τη δήμαρχο και τους κατοίκους του Αη Στράτη για την παραχώρηση του χώρου της ανέγερσης του μνημείου, που αναδεικνύει τη μεγάλη θυσία των τιμημένων νεκρών μας καθώς και για τη σημερινή φιλοξενία τους.

Ευχαριστούμε τον Βύρωνα Μανικάκη για την παραχώρηση φωτογραφικού υλικού από το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Βύρωνα Μανικάκη, φωτογράφου του Αη Στράτη.

Ευχαριστούμε θερμά όλους και όλες όσοι συνέβαλαν για την πραγματοποίηση της σημερινής εκδήλωσης, την ακτοπλοϊκή εταιρεία, τους ναυτεργάτες, όλους και όλες εσάς που σήμερα βρίσκεστε εδώ μαζί μας.

Εκτόπιση του «εσωτερικού εχθρού»

Φίλοι και φίλες,

Μπροστά στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, αποτελεί χρέος και καθήκον μας να αναδείξουμε την τεράστια προσφορά των χιλιάδων αγωνιστών, που μαρτύρησαν στις φυλακές και τις εξορίες.

Η ιστορία της εξορίας στο ελληνικό κράτος αρχίζει από παλιά. Εμφανίζεται με το νόμο του 1871 "περί καταδιώξεως της ληστείας", ενώ στη συνέχεια επεκτάθηκε, συμπεριλαμβάνοντας και τους πολιτικούς αντίπαλους του εκάστοτε καθεστώτος, στους οποίους και επικεντρώθηκαν.

Το 1917 ψηφίζεται νόμος της κυβέρνησης Βενιζέλου για την εκτόπιση των υπόπτων που επαπειλούσαν την "δημοσίαν ασφάλειαν" και την "ησυχίαν των πολιτών", ενώ το 1918 εκδόθηκε νόμος με τον οποίο προβλεπόταν η εκτόπιση για συγγενείς καταδικασμένων ή καταδιωκομένων προσώπων, τα οποία είχαν υποπέσει σε αδικήματα ανυποταξίας, στάσης κ.λπ.

Το 1924 η κυβέρνηση Παπαναστασίου, του λεγόμενου και "πατέρα της Δημοκρατίας", εξέδωσε το διάταγμα με το οποίο καθιερώθηκε επίσημα και απροσχημάτιστα η εκτόπιση για πολιτικούς λόγους. Το διάταγμα αυτό δέχτηκε ουσιαστικές τροποποιήσεις με το νομοθετικό διάταγμα του 1926 της δικτατορικής κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου.

Από την εκδήλωση για την αποκάλυψη του μνημείου για τους εξόριστους
Από την εκδήλωση για την αποκάλυψη του μνημείου για τους εξόριστους
Το 1929 η κυβέρνηση Βενιζέλου εξέδωσε τον περίφημο νόμο, που έμεινε γνωστός ως "Ιδιώνυμο", με τον οποίο επισημοποιήθηκε η καταδίωξη των κομμουνιστικών ιδεών και δραστηριοτήτων.

Το "Ιδιώνυμο" τέθηκε σε ισχύ τον Ιούλη του 1929 και αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά με τον Αναγκαστικό Νόμο του 1936. Στο μεταξύ, επανήλθε και το μέτρο της προληπτικής διοικητικής εκτόπισης με νόμο του 1931.

Ολα αυτά τα διαρκώς εντεινόμενα μέτρα συνοδεύουν τη συνεχή όξυνση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων της εποχής και επιβάλλονται για την αντιμετώπιση του τότε "εσωτερικού εχθρού". Για να εκτοπίζονται, κατά κύριο λόγο, μέλη και στελέχη του Κόμματος, εργάτες και συνδικαλιστικά στελέχη.

Με βάση το νόμο περί "Ιδιώνυμου αδικήματος" υπολογίζεται ότι έγιναν περίπου 3.000 καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες.

Ως τόποι εξορίας χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος διάφορα μικρά και συνήθως άγονα νησιά.

Στον Αη Στράτη οι πρώτοι εξόριστοι έφθασαν κατά ομάδες το 1929. Μεγάλος, αλλά άγνωστος είναι ο αριθμός των εξόριστων την πρώτη περίοδο 1929 - '35, ενώ περί τους 950 εκτοπίζονται εκεί στην επόμενη φουρνιά, από το 1936 έως το 1943.

Ανάμεσά τους ο Δημήτρης Γληνός και ο ποιητής Κώστας Βάρναλης.

Μεγάλος αριθμός εξόριστων μεταφέρεται στον Αη Στράτη μετά τη βίαιη καταστολή των μεγάλων απεργιών του 1936 στην Αθήνα, στη Δράμα, στην Καλαμάτα, με αποκορύφωμα την αιματοβαμμένη εξέγερση του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη.


Eurokinissi

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των πολιτικών εξόριστων στήθηκαν στο παλιό ρέμα που πιο πάνω χωρίζεται σε δυο χείμαρρους, τον Τενεδιώτη και τον Παραδείση, εκεί μέσα στις δυο χαράδρες.

Ολόγυρα στις πλαγιές και τα υψώματα, όπως του Αγίου Μηνά, που βρίσκεται ανάμεσα στις δύο κοιλάδες, υπήρχαν φυλάκια και σκοπιές της Χωροφυλακής που επιτηρούσαν νυχθημερόν τους εξόριστους. Η δύναμη της φρουράς αποτελούνταν από ένα λόχο Χωροφυλακής με 100 - 120 άνδρες, ενώ υπήρχε και Τμήμα Ασφαλείας.

Οι εξόριστοι ζούσαν χωρισμένοι σε μικρές ομάδες, κυρίως με βάση την καταγωγή τους, μέσα σε σκηνές από καραβόπανο και αυτοσχέδια πλινθόκτιστα καλύβια.

Για τους ηλικιωμένους και τους άρρωστους είχαν ενοικιαστεί μικρά σπιτάκια και δωμάτια στον οικισμό.

Τους βασάνιζαν η πείνα και οι αρρώστιες και ήταν συνεχώς εκτεθειμένοι στα έντονα καιρικά φαινόμενα του Βόρειου Αιγαίου και τις πλημμύρες των χειμάρρων που παράσερναν τους ίδιους, τις σκηνές και τα ελάχιστα υπάρχοντά τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πέντε από αυτούς, όπως αποτυπώθηκαν σε μια συγκλονιστική φωτογραφία του Β. Μανικάκη, σκοτώθηκαν από κεραυνό μέσα στη σκηνή τους κατά τη διάρκεια νυχτερινής καταιγίδας.

Οι Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων

Οπως οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές, έτσι και οι πολιτικοί εξόριστοι στους τόπους της εξορίας αυτοοργανώθηκαν σε κοινότητες, δημιουργώντας τις Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων.

Από την ανάβαση στο λόφο του Αη Μηνά όπου και το κενοτάφιο για τους νεκρούς από την πείνα το χειμώνα 1941 - '42 εξόριστους
Από την ανάβαση στο λόφο του Αη Μηνά όπου και το κενοτάφιο για τους νεκρούς από την πείνα το χειμώνα 1941 - '42 εξόριστους
Σκοπός τους ήταν να οργανώσουν τη ζωή και την αντίσταση της κοινότητας, να αντιμετωπίσουν συλλογικά τα προβλήματά τους, όπως η πείνα, οι αρρώστιες και οι απαγορεύσεις της διοίκησης, να ανυψώσουν με εκδηλώσεις το ηθικό, πολιτικό φρόνημα και το πολιτιστικό τους επίπεδο.

Κατάφεραν να επιβιώσουν και να αντεπεξέλθουν στις αντιξοότητες, χάρη στη δημιουργικότητα, στην εφευρετικότητα, στην οργάνωση και την αλληλεγγύη τους, φθάνοντας να διοργανώνουν αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις υψηλότατου επιπέδου.

Να ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις με ολοκληρωμένα σκηνικά, όπως τους "Πέρσες" του Αισχύλου, τον "Ποπολάρο" του Ξενόπουλου, τον "Οθέλλο", τον "Καπετάν Μιχάλη", τον "Οιδίποδα Τύραννο" και πολλές άλλες.

Με πρωτεργάτες τους κομμουνιστές ηθοποιούς Τζαβαλά, Καρούσο και Μάνο Κατράκη, τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, τους λογοτέχνες Θέμο Κορνάρο, Κώστα Βάρναλη, Γιώργο Φαρσακίδη και άλλους γνωστούς και αγνώστους.

Διοργάνωναν ποιητικές και μουσικές βραδιές, έκαναν διάφορα μαθήματα, θεωρητικών, φυσικών επιστημών, ακόμη και ξένων γλωσσών.

Το στρατόπεδο των εκτοπισμένων ήταν μια μικρή "πολιτεία", μια κοινότητα που ζούσε τη δική της ζωή, παράλληλα με εκείνη των ντόπιων, με τους οποίους δεν επιτρέπονταν οι επαφές παρά μόνο οι απολύτως απαραίτητες.

Ωστόσο, η συμπαράσταση των ντόπιων σε όλες τις κακουχίες των εξόριστων εκφραζόταν αρκετές φορές. Οπως και το αντίστροφο. Επιστήμονες εξόριστοι συνέβαλλαν στη βελτίωση της ζωής των κατοίκων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διορισμένοι από την κυβέρνηση επιστήμονες, γιατροί, δάσκαλοι, νοσοκόμοι, κ.λπ., παρά τις απαγορευτικές διαταγές, βοηθούσαν τις περισσότερες φορές με αυταπάρνηση τους χιλιοβασανισμένους εξόριστους.

Ιδιαίτερη σημασία για τους εξόριστους είχαν τα χειρόγραφα ενημερωτικά και σατιρικά έντυπα, που με κόπο και κάτω από δύσκολες συνθήκες εξέδιδαν λόγω "κυνηγητού" και λόγω έλλειψης υλικών.

Η μάχη με την πείνα

Στη δικτατορία του Μεταξά οι πολιτικοί εξόριστοι στον Αη Στράτη ξεπερνούν τους 250. Το 1941 παραδίδονται στους ναζί.

Στις 26 Απρίλη 1941, δύο μέρες πριν από την παράδοση του στρατοπέδου από την ελληνική Χωροφυλακή στο γερμανικό στρατό, οι εξόριστοι ξεσηκώθηκαν και κατά τη διάρκεια συμπλοκής με τους χωροφύλακες δέχτηκαν πυροβολισμούς και τρεις από αυτούς έπεσαν νεκροί.

Στις 28 Απρίλη, αποβιβάστηκε στο νησί γερμανική φρουρά. Για τα επόμενα δύο χρόνια, επιβλήθηκε περιορισμός και απομόνωση των εξόριστων μέσα στο αναρρωτήριο και διάφορα σπίτια του χωριού.

Ο μακελάρης χωροφύλακας Βουδικλάρης και ο αδερφός του υπασπιστή του Τσολάκογλου κλείνουν τους εξόριστους στο φοβερό "θάλαμο", εκεί που σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Δημοκρατίας, με στόχο την εξόντωσή τους από πείνα.

Σαράντα τρεις από αυτούς πέθαναν από ασιτία και άλλοι από φυματίωση. Θάφτηκαν στην κορυφή του ξερόλοφου του Αγ. Μηνά.

Είκοσι επίσης από τους εξόριστους του Αη Στράτη, που μεταφέρθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, εκτελέστηκαν ως όμηροι.

Τη νύχτα της 17ης Ιούνη 1943 οι εξήντα επιζήσαντες εξόριστοι που είχαν απομείνει στο νησί δραπέτευσαν και κατέφυγαν στη Χαλκιδική με τη βοήθεια μιας ομάδας του ΕΛΑΝ, παίρνοντας μαζί τους αιχμαλώτους και τους άνδρες της φρουράς τους.

Απ' το "βράχο του Λένιν" (ονομασία που έδωσαν οι εξόριστοι) στη νότια άκρη της αμμουδιάς και τη "Λεωφόρο Μπολσεβίκων", νότια στην παραλία, τίποτα δεν θυμίζει σήμερα το χαρακτήρα τότε του νησιού.

Μετά το τέλος της κατοχής, την ανασυγκρότηση του αστικού κράτους, τα Δεκεμβριανά και τη συμφωνία της Βάρκιζας, παράλληλα με την κρατική και την παρακρατική τρομοκρατία, αρχίζει να εφαρμόζεται ξανά από το καλοκαίρι του 1945 και η ποινή της "διοικητικής εκτόπισης".

Ως τόποι εξορίας και κράτησης κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου εκτός του Αη Στράτη, του "αναμορφωτήριου" της Μακρονήσου για τους στρατιώτες, της Ανάφης, της Φολεγάνδρου και της Γυάρου, που λειτουργούσε ως στρατόπεδο εγκλεισμού πολιτικών κρατούμενων, θα χρησιμοποιηθούν κι άλλα νησιά, όπως η Ικαρία, η Σίκινος, η Λέρος, η Κίμωλος, τα Κύθηρα, η Σαμοθράκη, η Θάσος, η Λήμνος, η Αλόννησος και το Τρίκερι.

Ο Αη Στράτης πλημμυρίζει από εξόριστους από το 1946 έως και το 1949 (5.000 άντρες και 500 γυναίκες).

Οι αμετανόητοι

Με τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, το Σεπτέμβρη του 1949, έως και το 1962, είναι η τρίτη περίοδος ενεργοποίησης του στρατοπέδου.

Αρχικά μεταφέρθηκαν εκεί 1.800 "αμετανόητοι" από τη Μακρόνησο.

Το 1953 έκλεισε και το στρατόπεδο των εξόριστων γυναικών στο Τρίκερι του Παγασητικού και οι κρατούμενες μεταφέρθηκαν και αυτές στον Αη Στράτη, που αποτέλεσε τον αποκλειστικό τόπο εξορίας για όλη την υπόλοιπη περίοδο, έως τις αρχές του 1963.

Ο αριθμός αυξάνεται ραγδαία για να φτάσει στους 4.500 πολιτικούς εξόριστους.

Το στρατόπεδο κλείνει οριστικά το 1962.

Υπολογίζεται ότι στην ιστορία του στρατοπέδου πάνω από 10.000 άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά εξορίστηκαν εκεί.

Συνολικά οι πολιτικοί εξόριστοι υπολογίζονταν την περίοδο αυτή σε 15.000 άνδρες και γυναίκες.

Το ζητούμενο σε όλες τις περιόδους εκτοπισμού και φυλακής από τους εξόριστους προκειμένου να απελευθερωθούν ήταν να αποκηρύξουν τον κομμουνισμό και να δηλώσουν υποταγή στο καθεστώς, υπογράφοντας τις περίφημες "δηλώσεις μετανοίας".

Πολλοί από αυτούς έμειναν στην εξορία για 5, 10 ή και περισσότερα χρόνια, αρκετοί δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους, ενώ άλλοι πέθαναν λίγο μετά την απελευθέρωσή τους, εξουθενωμένοι από τις εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης και τις αρρώστιες.

Στις αρχές του 1963 κι αφού είχαν προηγηθεί πολλοί θάνατοι εξόριστων και σκληροί αγώνες στο νησί και στην Αθήνα, το στρατόπεδο "πειθαρχημένης διαβιώσεως εκτοπισμένων", όπως ήταν η επίσημη ονομασία του κολαστήριου στον Αη Στράτη, έκλεισε οριστικά.

Μεταξύ των νησιών της εξορίας, που έμειναν γνωστά σαν "ξερονήσια", ο Αη Στράτης κατέχει "κορυφαία" θέση μιας και υπήρξε ο μακροβιότερος, ο μεγαλύτερος και μάλλον ο "διασημότερος" τόπος εξορίας για τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ.

Ο αγώνας των χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, που πάλεψαν με αυταπάρνηση κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ, αξίζει το σεβασμό μας.

Αγάπησαν τον άνθρωπο γιατί αγάπησαν τη ζωή, γιατί μίσησαν την εκμετάλλευση, αγωνίστηκαν για να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο.

Γι' αυτό μισήθηκαν οι ίδιοι από τους διώκτες τους, κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς έλεος.

Γιατί αυτός ο αγώνας ήταν κατά βάση αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Παρά τις προσπάθειες του συστήματος να σβήσει τη μνήμη, να χειραγωγηθεί και να διαστρεβλωθεί η ιστορία του, το νησί του Αη Στράτη δεν θα γίνει ποτέ γενικά ένα "σύμβολο δημοκρατίας", αλλά θα μείνει το σύμβολο των αλύγιστων, να υπενθυμίζει και να διδάσκει ποιοι είναι οι δύο κόσμοι που συγκρούονται.

Να θυμίζει τη θηριωδία του καπιταλισμού και των υπερασπιστών του και να διδάσκει ότι ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται ποτέ υπέρ του λαού, μόνο ανατρέπεται.

Οτι οι κομμουνιστές δεν λύγισαν και δεν πρόκειται να λυγίσουν στον αιώνα τον άπαντα.

Κράτησαν και θα κρατούν ψηλά τη σημαία της εργατικής τάξης, ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ.

Καμιά θυσία δεν είναι μάταιη

Φίλοι και φίλες,

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Ο δρόμος της σύγκρουσης και όχι αυτός της υποταγής και της ταπείνωσης ακολουθήθηκε όχι μόνο στα βουνά και τις πόλεις, αλλά και στις φυλακές και τις εξορίες, κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες.

Η αστική, κρατική βία, που διεύθυναν κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων, με τη στήριξη μεγάλων δυνάμεων, που επιδίωκαν να διασφαλίσουν το βάρβαρο εκμεταλλευτικό τους σύστημα και να προσδέσουν τη χώρα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, η άγρια τρομοκρατία των εκτελέσεων, των μαζικών διώξεων, των φυλακών και των εξοριών, δεν κατόρθωσαν να σβήσουν το μεγαλείο των αγώνων των κομμουνιστών, της πάλης τους για να ανατρέψουν το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, την ηθική και πολιτική τους ανωτερότητα και υπεροχή τους το Μάη του '36, την περίοδο 1940 - 1944, του ΔΣΕ, τη μετεμφυλιακή περίοδο.

Οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας δεν σταμάτησαν ποτέ να διαστρεβλώνουν, να χλευάζουν και να συκοφαντούν τους "αλύγιστους" στους τόπους εξορίας, έκαναν τα αδύνατα δυνατά από την άλλη όμως να κάμψουν το ηθικό τους, να υπογράψουν "δήλωση μετανοίας", να τους εξευτελίσουν.

Τη δική του συμβολή σε αυτήν την επιχείρηση είχε και ο οπορτουνισμός, που χαρακτήριζε μάταιες τις θυσίες, μάταια και άσκοπη την επιμονή, μάταιο και ανώφελο να μένει κανείς "αλύγιστος", καλλιεργώντας έτσι το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια.

Κανένας αγώνας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών δεν πήγε χαμένος και καμιά θυσία δεν είναι μάταιη.

Αυτό διδάσκει η Ιστορία των λαών και του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις οδυνηρές ήττες και τα προσωρινά πισωγυρίσματα, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης διδάσκεται, ανασυντάσσεται και προχωρά, γίνεται πιο ικανό και ισχυρό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και με περισσότερη ορμή εφορμά για τη νίκη των λαών, το σοσιαλισμό.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στην πορεία για το μεγάλο γιορτασμό των 100 χρόνων του μέλλοντος μας, το 2018, ορκιζόμαστε στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων ηρώων του λαού μας ότι θα συνεχίσουμε στην ίδια ταξική γραμμή πάλης για το δίκιο του μισθωτού εργάτη, εργαζόμενου και της οικογένειάς του.

Και όπως έγραψε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης, εξόριστος από τον Κονδύλη, στον Αη Στράτη και τη Μυτιλήνη το 1935:

"Αφού μας εσκοτώναν με το ζόρι/

στα μακελειά τους, χρόνια τώρα/

του πολέμου οι μπαζαδόροι/

κι αφού μας εσκοτώνανε πιο φίνα /

στα χρόνια της ειρήνης με την πείνα/

κι αφού μας τυραγνούνε έτσι αιώνες,/

οι μασκαράδες και οι απατεώνες, /

του γδικιωμού, σύντροφοι, η ώρα φτάνει:

Τελειώσανε τα λόγια και τ' αστεία./

Ολούθε τρίζει η σάπια πολιτεία,/

κάνει νερά και γέρνει το καράβι./

Δεν το σώζουν των φασιστών οι μπράβοι./

Εμπρός, παιδιά, με τα γερά μας μπράτσα/

των ληστών να σαρώσουμε τη ράτσα./

Αρπάχτε το σφυρί και το δρεπάνι!

Ολοι μαζί με τα γερά σας μπράτσα, /

των οχτρών να σαρώσουμε τη ράτσα./

Απ' τα μπουντρούμια κι απ' την εξορία/

νέα του κόσμου ξεκινά η Ιστορία"

Κρατάμε στα χέρια μας γερά και σηκώνουμε ψηλά τη σημαία με τα πιο μεγάλα και πανανθρώπινα ιδανικά για τα οποία έπεσαν. Για να βάλουμε τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στους πολέμους, στη φτώχεια. Για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ