ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 18 Απρίλη 2010
Σελ. /40
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Τα καθήκοντα της στιγμής

Ούτε μια ώρα χαμένη. Η επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, που κλιμακώνεται με τα μέτρα - φωτιά για το Ασφαλιστικό, δεν επιτρέπει καμία καθυστέρηση. Γενικός συναγερμός τώρα. Η αντίθεση για να μην περάσει το νέο Ασφαλιστικό να γίνει κρίκος για γενικευμένο αγώνα κατά του συνόλου της αντεργατικής, αντιλαϊκής επίθεσης. Τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι φίλοι και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές και συνεργαζόμενοι μπαίνουν στην πρώτη γραμμή. Με μαχητικότητα και αυτοθυσία, αφήνοντας δυσκολίες και εμπόδια, για να δοθεί απάντηση με μαζική 48ωρη απεργία.

Οι αποφάσεις των συνδικάτων, να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ για προκήρυξη 48ωρης απεργίας, εκφράζουν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων για έμπρακτη αγωνιστική απάντηση και κλιμάκωση της πάλης μπροστά στην ολομέτωπη σαρωτική επίθεση της αστικής τάξης, που ισοπεδώνει ό,τι κατακτήσεις έχουν απομείνει. Επίθεση που εξελίσσεται ραγδαία με αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση και που απ' τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα είναι το χτύπημα του κινήματος και ο αντικομμουνισμός.

Είναι πολιτικά αναγκαία η 48ωρη απεργία μπροστά στους σχεδιασμούς του μονοπωλιακού κεφαλαίου με δύναμη κρούσης την ΕΕ και το ΔΝΤ, να τσακίσουν την εργατική τάξη σε όλες τις χώρες και που δεν έχουν σχέση ούτε με τα σπρεντ, ούτε με τα ελλείμματα, αλλά με την προστασία της κερδοφορίας του κεφαλαίου, το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης και την αντιμετώπιση των δυσκολιών στην απρόσκοπτη αύξηση των κερδών του.


Είναι συνέχεια και συνέπεια της μέχρι τώρα δράσης, των λόγων και έργων του ΠΑΜΕ, που με αφετηρία την απεργία στις 17/12 του περασμένου χρόνου, για άλλη μια φορά, μπήκε μπροστά και άνοιξε δρόμους αγωνιστικής αντίστασης, μαχητικής κινητοποίησης, απόρριψης των κελευσμάτων και εκκλήσεων της άρχουσας τάξης, των κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. για αποδοχή και συγκατάθεση των εργαζομένων στην κατακρεούργηση των δικαιωμάτων τους.

Είναι η έκφραση της ανάγκης να μη σκύψουν το κεφάλι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μπροστά στην αντεργατική θύελλα, που θα ενταθεί μετά τους πανηγυρισμούς για την εξασφάλιση της δανειοδότησης της ντόπιας πλουτοκρατίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Είναι η ταξική απάντηση στις μανούβρες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που υποστηρίζουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ. Γι' αυτό έχουν στόχο να υπονομεύσουν την κλιμάκωση της πάλης, να εμποδίσουν τη χειραφέτηση των εργαζομένων από την επιρροή του κεφαλαίου και των κομμάτων της αστικής τάξης. Να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια σε μιαν ανώδυνη και άσφαιρη «διαμαρτυρία», που αφήνει στο απυρόβλητο την ταξική ουσία των μέτρων και δε θίγει τις αιτίες και τους πραγματικούς υπεύθυνους της κρίσης και της επίθεσης. Μια «διαμαρτυρία» στα μέτρα του συστήματος, που κρύβει μεθοδικά και συστηματικά το τι περιμένει αύριο τις νέες γενιές των εργαζομένων. Που περιορίζει την όποια δράση στο να μη θιγούν τα «κεκτημένα», σε δευτερεύοντα ζητήματα, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι σήμερα, πολύ περισσότερο αύριο, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα.


Σήμερα, η 48ωρη απεργία είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει μπροστά στην επίθεση. Είναι, όμως, πολύ σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης του αγώνα σαν αναγκαιότητας μπροστά στην κλιμάκωση της επίθεσης. Θα χρειαστεί και μετά την 48ωρη απεργία συνέχιση και δυναμισμός του αγώνα. Σημαντικός αγωνιστικός σταθμός η 1η ΜΑΗ, που προετοιμαζόμαστε για να είναι μια νέα αφετηρία. Θα χρειασθούν αντοχή, θυσίες, για να δημιουργηθούν πραγματικές συνθήκες ξεσηκωμού. Απαιτούνται πανστρατιά, συνεχείς αγώνες, με συνδυασμένες μορφές πάλης, για να νιώσει φοβερή πίεση η εργοδοσία, να φοβηθεί η κυβέρνηση απ' τη δύναμη του κινήματος, για να υπάρξουν νίκες. Το «πόλεμος στον πόλεμο του κεφαλαίου» δεν είναι ένα σύνθημα βερμπαλιστικό. Είναι ένα καθήκον ταξικό, που απορρέει από το χαρακτήρα και τους στόχους της επίθεσης που δεν είναι προσωρινή, είναι διαρκείας και σαρωτική.

Είναι ώρα ευθύνης για τους κομμουνιστές, τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους φίλους και ψηφοφόρους, να συνειδητοποιήσουν και να συμβάλουν να συνειδητοποιηθεί πλατιά από τους εργαζόμενους ο χαρακτήρας της επίθεσης, ποιες είναι οι αιτίες της οικονομικής κρίσης, ποια είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, ποια θα είναι η νέα κατάσταση αύριο. Να ενημερώσουν και να διαφωτίσουν τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της πάλης πρώτα από όλα σε κάθε χώρο δουλειάς.


Τι σημαίνει να συνειδητοποιηθεί η κατάσταση που διαμορφώνεται; Σημαίνει ότι η κατάσταση με το κλείσιμο αυτού του κύκλου της επίθεσης θα είναι τελείως διαφορετική από τη σημερινή, πολύ χειρότερη, πολύ πιο δραματική για τις μάζες των εργαζομένων. Η θέση της εργατικής τάξης από την άποψη των δικαιωμάτων θα είναι πολύ χειρότερη. Τα μέτρα αυτά και η κατάσταση δε θα είναι προσωρινά. Δεν αφήνουν κανένα τμήμα των εργαζομένων απέξω τόσο στο Δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα. Το κεφάλαιο έχει αποφασίσει να είναι μόνιμα. Να δώσει, ταυτόχρονα, αποφασιστικό χτύπημα στο λαϊκό κίνημα.

Η σύνταξη θα πάει στα 70 χρόνια μετά από 40 χρόνια δουλειάς. Ο υπολογισμός της σύνταξης θα γίνεται αλλιώς, με βάση τα τελευταία 15-20 χρόνια δουλειάς ή και ολόκληρου του εργάσιμου βίου, επιφέροντας σοβαρές μειώσεις στις συντάξεις.

Οι συλλογικές συμβάσεις θα έχουν υποβαθμιστεί έως καταργηθεί και στη θέση τους θα υπάρχουν οι ατομικές συμβάσεις. Ηδη, από τώρα, η εργοδοσία δε δέχεται ούτε συνάντηση για συζήτηση με τις Ομοσπονδίες. Ο κατώτερος μισθός θα καταργηθεί. Οι απολύσεις θα είναι ελεύθερες για τους εργοδότες, οι αποζημιώσεις λιγότερες, αν δεν καταργηθούν τελείως. Η αυξημένη φορολογία θα ροκανίζει το πενιχρό εισόδημα των εργαζομένων.

Η μερική απασχόληση, το δουλεμπόριο θα έχει διευρυνθεί. Μέσα από την κατάργηση μιας σειράς υπηρεσιών που θα δοθούν στο κεφάλαιο για εκμετάλλευση, χιλιάδες εργαζόμενοι από το Δημόσιο θα απολυθούν, μεγαλώνοντας τη στρατιά των ανέργων και, επομένως, και την πίεση στους εργαζόμενους για μικρότερους μισθούς και μεροκάματα, για λιγότερα δικαιώματα. Το σχολείο θα γίνει ακόμη πιο ταξικό σε βάρος της μόρφωσης του λαού.

Ο χώρος της Τοπικής Διοίκησης θα είναι διαφορετικός. Με το σχέδιο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» θα γίνουν χιλιάδες απολύσεις. Σχολεία, νοσοκομεία θα περάσουν στους δήμους, θα ξαναπληρώνουμε για υποβαθμισμένη μόρφωση και υγεία. Θα δοθούν και άλλες υπηρεσίες στο κεφάλαιο για κερδοφορία. Θα έχουμε νέο κύμα παραπέρα ιδιωτικοποιήσεων ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, παραπέρα εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών για τα λαϊκά στρώματα.

Αν τα μέτρα αυτά περάσουν και έχουν νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των εργαζομένων, ο αγώνας θα είναι πολύ πιο δύσκολος αύριο. Υπογραμμίζουμε, για άλλη μια φορά, σε συνθήκες κρίσης και επίθεσης του κεφαλαίου το εργατικό κίνημα ή θα περάσει σε αντεπίθεση ή σε στασιμότητα και πισωγύρισμα.

Από αυτήν την κατάσταση απορρέουν τα καθήκοντα της στιγμής, που συνδέονται με το στόχο της ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό, να δουλεύουμε με ρυθμούς και τρόπους που δεν αντιστοιχούν στις σημερινές απαιτήσεις. Η υπόθεση της ανασύνταξης και της αντεπίθεσης είναι στοιχείο της καθημερινής δράσης.

Είναι στάση ευθύνης να μην υποτιμάμε τις δυσκολίες που βάζει ο ταξικός αντίπαλος. Ωστόσο, ταυτόχρονα, κάθε φορά πρέπει να βλέπουμε τις δυνατότητες που διαμορφώνονται για την ανάπτυξη της πάλης, να τις αναδεικνύουμε, να τις αξιοποιούμε, να τις ενισχύουμε.

Να είναι καθαρό ένα βασικό και κρίσιμο ζήτημα πως αυτήν την περίοδο, όπως και σε κάθε περίοδο που οξύνεται η ταξική πάλη, πολλά εξαρτώνται από το αν οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές θα μπουν μπροστά με πνεύμα αυτοθυσίας, με μαχητικότητα, με αγωνιστική αισιοδοξία για σύγκρουση με τις δυσκολίες και τα εμπόδια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κίνημα βρέθηκε μπροστά σε ανάλογες καταστάσεις και ανάγκες να βάλουν οι κομμουνιστές τα στήθη τους μπροστά, να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της πάλης, να ανοίξουν με το παράδειγμά τους δρόμους για τις πλατιές μάζες των εργαζομένων. Ετσι γίνεται συνήθως. Ας διδαχτούμε από τα αμέτρητα παραδείγματα στην αγωνιστική διαδρομή του δικού μας κόμματος και του κομμουνιστικού κινήματος.

Πριν από όλες τις μεγάλες στιγμές, πριν από όλα τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του εργατικού κινήματος, υπήρξε η ακούραστη, γεμάτη αυτοθυσία ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική προετοιμασία μιας πρωτοπορίας που συμβάδιζε με την αγωνιστική συνέπεια λόγων και έργων, με το αγωνιστικό παράδειγμα. Αλλιώς δε θα υπήρχαν ούτε το Σικάγο, ούτε ο Μάης του '36, ούτε τόσες και τόσες άλλες αγωνιστικές ανατάσεις και παραδείγματα που σημάδεψαν την πορεία του εργατικού κινήματος.

Αυτή η αναγκαιότητα είναι πολύ πιο επίκαιρη και ισχυρή σήμερα, όσο και αν έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Τώρα, το κίνημα, οι εργαζόμενοι είναι πιο ώριμοι, πιο ικανοί. Το απέδειξαν με τους αγώνες τους. Ο κύκλος των κινητοποιήσεων που άνοιξε με την απεργία στις 17 Δεκέμβρη 2009 δεν ήταν συνηθισμένος. Μέσα από αυτές τις αγωνιστικές αναμετρήσεις, αντιπαρατέθηκαν ουσιαστικά οι δυο στρατηγικές: Από τη μια μεριά, αυτή του κεφαλαίου σε συμμαχία με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα και, από την άλλη, αυτή του εργατικού ταξικού κινήματος που αμφισβητεί και απορρίπτει εφ' όλης της ύλης την πολιτική της άρχουσας τάξης, των κομμάτων της, της ΕΕ και του ΔΝΤ σε όλες τις διαχειριστικές παραλλαγές της. Με αυτήν τη γραμμή των ταξικών δυνάμεων συσπειρώθηκαν αγωνιστικά ευρύτερα τμήματα εργαζομένων, αγροτών, μικρομεσαίων επαγγελματιών, νεολαίας. Εγιναν θετικά βήματα στην κατεύθυνση της συμμαχίας των λαϊκών στρωμάτων.

Οι αγώνες αυτοί δεν ήταν συνηθισμένοι για έναν ακόμη σημαντικό λόγο. Γιατί, εξαιτίας του περιεχομένου της πάλης, αλλά και της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, με ευθύνη των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, το βάρος της ανάπτυξης του αγώνα το σηκώνουν βασικά το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, οι άλλες αγωνιστικές αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις, γεγονός που καθιστά ακόμα πιο σκληρή, πιο σύνθετη και περίπλοκη τη διεξαγωγή του.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι σωστά τραβάμε αυτόν το δρόμο. Προετοιμάσαμε έγκαιρα την εργατική τάξη, δεν αφήσαμε περιθώρια αυταπατών και αναμονής. Δεν αφήσαμε περιθώρια αιφνιδιασμού και συμβιβασμού, όσο αυτό εξαρτιόταν από εμάς. Αυτό το εκτιμούν ευρύτερα τμήματα εργαζομένων. Το κύρος του Κόμματος και του ΠΑΜΕ είναι αυξημένα. Συμβάλαμε, ώστε τα ταξικά αγωνιστικά συνδικάτα, οι αγωνιστικές συσπειρώσεις, να είναι πιο ώριμες , πιο εκπαιδευμένες στην ταξική πάλη.

Είμαστε σε καλύτερη θέση σήμερα. Περισσότερο ικανοί, εξοπλισμένοι με τις αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δουλειά του Κόμματος στην Εργατική Τάξη και το Συνδικαλιστικό Κίνημα. Μέσα στην πάλη μπορούμε να υλοποιήσουμε τους στόχους για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ισχυροποίηση του Κόμματος και της ΚΝΕ. Να συμβάλουμε στο τράβηγμα στον αγώνα όλο και περισσότερων, όλο και πλατύτερων τμημάτων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.

Αυτά τα συμπεράσματα δεν είναι στον αέρα. Πατάνε στην πραγματικότητα. Είναι όπλα για τη συνέχιση της δράσης μας, στο δρόμο που χαράξαμε. Ας σκεφτεί καθένας ποια θα ήταν η κατάσταση σήμερα, αν δεν είχαμε σ' αυτήν τη γραμμή σταθεί με συνέπεια και ό,τι σημαίνει αυτό.

Αν από την πρώτη στιγμή είχαμε υποκλιθεί στις δυσκολίες και αν είχαμε συμβιβαστεί με τους αρνητικούς συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα στο όνομα της «νομιμότητας» και της «ενότητας», δηλαδή της υποταγής στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Τολμήσαμε και θέσαμε το ζήτημα της απειθαρχίας, εκεί που δεν υπάρχει συνδικαλιστική κάλυψη μπροστά στην απεργία. Ηταν ένα τεράστιο ποιοτικό βήμα, παρακαταθήκη για το μέλλον, που άνοιξε νέες δυνατότητες. Η ζωή δικαίωσε και στο μέλλον θα δικαιώσει αυτήν την απόφαση ακόμα περισσότερο. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που δείχνουν δυνατότητες.

Σε μεγάλο τμήμα εργαζομένων έχουν δεχτεί πλήγμα σοβαρό τόσο τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, αλλά και η ίδια η ΕΕ. Εχουν ξεπεραστεί σε κάποιο βαθμό αυταπάτες του παρελθόντος. Εχουν, επίσης, αποκαλυφθεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ σε πλατύτερα τμήματα εργαζομένων. Ολα αυτά είναι σημαντικά αποτελέσματα σκληρής και επίμονης δουλειάς με σωστό προσανατολισμό. Αποτελούν, ταυτόχρονα, δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιηθούν.

Ας απευθυνθούμε πλατιά στους εργαζόμενους τις επόμενες μέρες με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και απαιτητικότητα. Είναι τώρα, πρώτα από όλα, δική τους ευθύνη να υπερασπιστούν τα δικαιώματα, το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Να ξεπεράσουν το φόβο της απόλυσης, με το δυνάμωμα της αγωνιστικής συσπείρωσης στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο, να αψηφήσουν την εργοδοτική τρομοκρατία. Κανένας δεν προστάτεψε τη δουλειά του, τα συμφέροντά του, με σκυμμένο το κεφάλι.

Πολλά θα εξαρτηθούν από το τι θα γίνει τις επόμενες μέρες. Κάθε χώρος δουλειάς να γίνει κέντρο συζήτησης, συλλογικής δράσης, προετοιμασίας και οργάνωσης της απεργιακής μάχης στις 21 και 22 Απρίλη. Να γίνουν παντού συνεδριάσεις των συνδικάτων, συνελεύσεις, συσκέψεις. Να παρθούν αποφάσεις για συμμετοχή. Οπου αρνούνται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει όσους συνειδητοποιούν την ανάγκη του αγώνα να συμμετέχουν στην απεργία. Είναι καλυμμένοι και νόμιμοι με δική τους απόφαση και με την αλληλεγγύη των συναδέλφων τους που αγωνίζονται και αυτοί. Οργάνωση της πάλης παντού, με απεργιακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, που να παίρνουν μόνιμο χαρακτήρα και σε συντονισμό με τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ. Οι συνδικαλιστές εκείνοι που αναρωτιούνται, δήθεν αθώα, με πρωτοστατούντες τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αν η απόφαση του ΠΑΜΕ για απεργία καλύπτει τους εργάτες, θέλουν να τσακίσουν την απεργία. Είναι φερέφωνα των εργοδοτών. Το κεφάλαιο επιχειρεί να τρομοκρατήσει, επειδή το ίδιο και η κυβέρνηση και οι εργατοπατέρες φοβούνται τη δύναμη που μπορεί να εξαπολύσει εναντίον τους η αγωνιστική ανάταση ακόμα και ενός εργάτη, μιας εργάτριας.

Αυτές τις ώρες, ο καθένας καλείται να πάρει απόφαση με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Υπέρτατος νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Αυτό πρέπει να εκφραστεί στην πράξη, πιο ισχυρά αυτή τη φορά.

Στην πρώτη γραμμή όσοι δεν φοβούνται την εργοδοσία, το κράτος, να ανοίξουν δρόμους και για τους άλλους. Τώρα είναι πιο επίκαιρο το σύνθημα, μην τους φοβάστε, φοβίστε τους εσείς, να τρομάξει, να φοβηθεί η εργοδοσία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ.

Να απομονωθούν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Να δυναμώσει η συσπείρωση με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, με τη Σπουδάζουσα και την εργαζόμενη νεολαία.

Απέναντι στο μπλοκ των δυνάμεων του κεφαλαίου, να βγει πιο ισχυρό το μέτωπο του αγώνα εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός αγώνας και δρόμος.


Του
Κώστα ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ