Είναι σίγουρο ότι, όσοι συνελήφθησαν, ήταν γνωστοί στην αστυνομία. Αρκετοί από αυτούς είχαν καταδικαστικές αποφάσεις, φυλακίσεις και αποφυλακίσεις. Ολοι παρακολουθούνταν στενά. Κάθε δραστηριότητά τους, εδώ και πολλά χρόνια, ήταν γνωστή στην Ασφάλεια και στην Αντιτρομοκρατική. Υπουργοί των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, γνώριζαν τα ονόματά τους και τη δράση τους. Κι ενώ υπήρχε η συνεχής και άγρυπνη παρακολούθηση των κρατικών μηχανισμών, η δράση αυτών των επονομαζόμενων οργανώσεων, συνεχιζόταν. Και το ένα χτύπημα διαδεχόταν το άλλο. Δε μοιάζει κάπως με τη γάτα που κυνηγά την ουρά της αλλά ποτέ δεν την πιάνει;

Η μία πλευρά της υπόθεσης είναι αυτή. Ομως, αναδεικνύονται πτυχές, που πάνε το θέμα πολύ πιο μακριά...

Κάθε γεγονός και όλες οι πλευρές του, πρέπει να εξετάζονται κυρίως από τη σκοπιά του πώς, η πραγματικότητα που διαμορφώνει, επηρεάζει τη ζωή και τη συνείδηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Και μέσα σε ποια οικονομική - πολιτική συγκυρία αυτό συμβαίνει.

Η υπόθεση λοιπόν «Επαναστατικός Αγώνας» - μαζί με τα περίεργα ερωτήματα που γεννά - συμβαίνει μέσα σε συνθήκες όπου:

1. Η άρχουσα τάξη έχει πάρει και θα πάρει κι άλλα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Χτυπιέται η κοινωνική ασφάλιση, τα εργασιακά, το λαϊκό εισόδημα, η Υγεία του λαού, η Παιδεία. Με τις αναδιαρθρώσεις επιχειρούν να σαρώσουν κάθε εργατική κατάκτηση που κερδήθηκε με αγώνες και αίμα εργατών. Οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί και οι αντιθέσεις τους, όπως αυτές εκδηλώνονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο τα λαϊκά δικαιώματα.

2. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στα ταξικά συνδικάτα, οργανώνουν την πάλη τους. Πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, στο αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τους, κάνουν λόγο για την ανάγκη να υλοποιηθούν τα μέτρα που έχουν παρθεί και θα παρθούν, ώστε να μην «κινδυνεύσει» και να μην «πτωχεύσει» η χώρα, ενώ «κρούουν τον κώδωνα» των ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων, της δοκιμασίας του αστικού πολιτικού συστήματος, υπενθυμίζοντας τα γεγονότα των προβοκατόρων του Δεκέμβρη του 2008 που τα επονόμασαν εξέγερση, «νέο κίνημα», εκχυδαΐζοντας το νόημα και το περιεχόμενό τους προκειμένου να προασπίσουν το αστικό σύστημα, ενώ την ίδια ώρα η δράση τους, δράση παρόμοιων μηχανισμών που χρησιμοποιούνται από το κράτος ενάντια στο σύστημα, εναντιωνόταν στο λαϊκό κίνημα και τη δράση του. Και η άγρια καταστολή στην ημερήσια διάταξη...

3. Με αφορμή την υπόθεση των συλλήψεων, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα όργιο αστυνομοκρατίας σε πολλές περιοχές της Αθήνας. Καθημερινά γίνονται έλεγχοι παντού. Σε περιοχές όπως, για παράδειγμα, η Νέα Φιλαδέλφεια, εκατοντάδες αστυνομικοί με πολιτικά ή ένστολοι μπαίνουν σε όλα τα σπίτια για να κάνουν έρευνες. Το ίδιο συμβαίνει και στους δρόμους της πόλης. Ο στόχος τους είναι διπλός. Θέλουν και να τρομοκρατήσουν το λαό αλλά και να εξοικειώσουν τον κόσμο με τους αστυνομικούς και την παρουσία τους. Και μέσα από αυτό να δημιουργήσουν και τις συνθήκες για χαφιεδισμό. Επιπλέον, αποφασίζεται η μαζική χρήση καμεροχαφιέδων σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους και με τη βούλα της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Το παζλ της αστυνομοκρατίας που απλώνεται πάνω από τους εργαζόμενους, δήθεν για την προστασία τους...

4. Με αφορμή τις συλλήψεις, ο Αμερικανός πρέσβης Ντ. Σπέχαρντ δηλώνει ότι «έτσι μπορεί η Ελλάδα να είναι ασφαλής χώρος για επενδύσεις και τουρισμό». Και μάλιστα, το δηλώνει τη στιγμή που ΕΕ και ΔΝΤ εκφράζουν την ετοιμότητά τους να ενεργοποιήσουν άμεσα το μηχανισμό δανεισμού της Ελλάδας. Και λίγες μέρες πριν φτάσουν στην Αθήνα κλιμάκια του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ που ζητούν από από την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει περαιτέρω αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα.

Είναι τυχαία όλα αυτά; Είναι μια απλή σύμπτωση η χρονική συγκυρία που άτομα που έχουν χαρακτηριστεί από πολιτικά πρόσωπα και την αστυνομία ως «στυγνοί δολοφόνοι» και που όμως παρακολουθούνται επί χρόνια, να τους εμφανίζουν τώρα, τον έναν μετά τον άλλον, πιασμένους στη φάκα της αστυνομίας; Εχει ιδιαίτερη σημασία να υπενθυμίσουμε απλά ότι τέτοιες τρομοκρατικές (όπως ορίζει την τρομοκρατία η άρχουσα τάξη και οι μηχανισμοί της) οργανώσεις χρησιμοποιούνται, αν δεν στήνονται, από κρατικές υπηρεσίες ασφάλεια, όταν είναι γνωστό και έχει ομολογηθεί επίσημα από τους πρώτους διδάξαντες τα κόλπα - Αμερικανούς και Αγγλους - ότι οι δικές τους μυστικές υπηρεσίες, χρησιμοποιούν ανάλογες μεθόδους με ανάλογους μηχανισμούς για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών τους. Αλλωστε, οι ντόπιες υπηρεσίες απ' αυτούς εκπαιδεύονται, ενώ κλιμάκιά τους δρουν μέσα στις ελληνικές υπηρεσίες σε αγαστή συνεργασία στο όνομα αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας» όταν αυτή είναι ιμπεριαλιστική - κρατική.

Το χαρτί της «τρομοκρατίας» η άρχουσα τάξη και οι μηχανισμοί της το παίζουν ανάλογα με τους σκοπούς που θέλει να εξυπηρετήσει. Θυμίζουμε απλά ότι με αφορμή τη δράση των κουκουλοφόρων το Δεκέμβρη του 2008, αστικά ΜΜΕ παρουσίασαν άρθρα και συνεντεύξεις, μέσα από τις φυλακές, μελών της «17Ν», που καλούσαν σε βία ενάντια στην κρατική βία. Μετά την προβοκατόρικη επίθεση σε βάρος αστυνομικών στο υπουργείο Πολιτισμού, το 2009, μέρος της κυρίαρχης προπαγάνδας έκανε λόγο για «σχέση και σύνδεση» της ενέργειας «με τη "17Ν" που δεν έχει εξαρθρωθεί». Ιδια σενάρια περί επικοινωνίας και επαφής με μέλη της «17Ν» μέσα από τις φυλακές εμφανίστηκαν και την περασμένη Δευτέρα (δημοσιολόγος «ΜΕΓΚΑλου» καναλιού είπε ότι τους καθοδηγεί ο Κουφοντίνας όταν η εφημερίδα που δουλεύει δημοσιεύει τις απόψεις του, π.χ. το Δεκέμβρη του 2008), με αφορμή τις συλλήψεις των έξι.

Οπως και να έχει, η ιστορία τρομολαγνία, τρομοφοβία, χρησιμοποιείται από το αστικό κράτος σαν το καλύτερο άλλοθι, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, να εντείνει την καταστολή. Γιατί ο στόχος τους είναι άλλος. Αυτό που δε φεύγει ποτέ από το νου τους, είναι να χτυπηθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα. Να υποταχτεί ο λαός και στο όνομα της τρομοκρατίας, των μηχανισμών, των φανερών και μυστικών υπηρεσιών, είτε στημένων απ' αυτές είτε χρησιμοποιούμενων (σ.σ. έτσι κι αλλιώς όλο αυτό μοιάζει πολύ με τη Λερναία Υδρα), να απεμπολήσουν το δικαίωμα να διεκδικούν την ικανοποίηση των αναγκών τους. Γι' αυτό προσπαθούν να επιβάλουν την ψυχολογία του τρόμου και του φόβου σε συνδυασμό με την ένταση της κρατικής καταστολής που πάντα στοχεύει στη δημιουργία υποταγμένων λαών στη δικτατορία των μονοπωλίων.