Eurokinissi

Στήριξη του κυπριακού λαού σημαίνει άρνηση του διεθνούς προτεκτοράτου που θέλουν να στήσουν οι Αμερικάνοι για τα πετρελαιοφόρα τους στο δρόμο προς τη Μέση Ανατολή. Αρνηση της τριχοτόμησης της Κύπρου σε δυο «ισότιμα κράτη» και ένα τρίτο, αυτό των βρετανικών βάσεων. Αρνηση της μετατροπής του νησιού σε νεοαποικιακό άθυρμα, που όμοιό του δεν υπάρχει καν στη Βοσνία ή το Κόσσοβο. Αρνηση στη νομιμοποίηση του «Αττίλα» και την απεμπόληση ακόμα της έννοιας του δικαίου στις διεθνείς σχέσεις.

Το «σχέδιο Ανάν», αντί για ενιαία, ανεξάρτητη και χωρίς ξένα στρατεύματα Κύπρο, ακυρώνει κάθε αρχή διζωνικότητας και δικοινοτικότητας, βάζοντας στη θέση τους ένα... «μη κράτος», που θα τελεί υπό καθεστώς «εγγυήσεων» από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Μ. Βρετανία. Δηλαδή, πάνω από την κεντρική διοίκηση διαιωνίζει το μοντέλο των τριών δυνάμεων, οι οποίες μάλιστα έχουν και το δικαίωμα της μονομερούς επέμβασης, στρατιωτικής και κάθε άλλης μορφής. Εκεί δε που ωχριά ακόμα και η εποχή των αποικιών είναι η πρόβλεψη γι' αυτό το γνωστό «δικαστικό σώμα», που τελικά θα αποφασίζει και που θα απαρτίζεται και από 3 μη Κύπριους «δικαστές»!

* * *

***

* * *

Ομως το «σχέδιο Ανάν», παρά και ενάντια στη θέληση των εμπνευστών του, παρέχει την ευκαιρία μιας επαναπροσέγγισης σε ασφαλή βάση. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την κοινή αντίθεση και των δυο κοινοτήτων στο «σχέδιο Ανάν» και στις συνέπειές του, στη βάση μιας κοινής προσέγγισης των κοινωνικών, οικονομικών, και ταξικών συμφερόντων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

* * *

Το «Οχι» των κομμουνιστών στο «σχέδιο Ανάν» είναι ένα κατηγορηματικό, διεθνιστικό «Ναι» στα κοινά συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που δεν επιβάλλει κανένα είδος υπεροχής των μεν προς τους δε, που δεν αγνοεί το δικαίωμά τους για ίσα δικαιώματα και προτάσσει τα κοινά ταξικά συμφέροντά τους.

* * *

Είναι ο ίδιος «ρεαλισμός» που κατά καιρούς επιδείχτηκε κάτω από την ακόλουθη προπαγάνδα: Αν η Ελλάδα συμφωνήσει και συνεργήσει στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, τότε οι ισχυροί θα της δώσουν για «αντάλλαγμα» μια λύση στο Κυπριακό... Ποια είναι η αλήθεια; Το «Ναι» στην επέμβαση κατά του Ιράκ, το '91 και το 2003, το «Ναι» στην επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας, το «Ναι» στον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο του Μπους, αντί για «ευκαιρία» επίλυσης του Κυπριακού, εκείνο που έφεραν ήταν το «σχέδιο Ανάν».

* * *

Κι όμως από τις πιο ευδιάκριτες σφραγίδες σ' αυτή την πορεία που έχει πάρει το Κυπριακό, είναι αυτή της ΕΕ. Οι ευθύνες εδώ των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ είναι τεράστιες. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τους πανηγυρισμούς τους για τις αποφάσεις του Ελσίνκι, όταν ούτε λίγο ούτε πολύ επήλθε και επίσημα η μεταφορά του Κυπριακού από τις αποφάσεις του ΟΗΕ σε ένα πρόσωπο, τον Ανάν, ο οποίος πια δεν εκπροσωπούσε τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, αλλά λειτουργούσε ως εντολοδόχος των ΗΠΑ και άλλων δυνάμεων. Από εκεί και πέρα το «γλίστρημα» μετατράπηκε σε κατήφορο που συμπαρέσυρε ακόμα και αυτό το περιβόητο «κοινοτικό κεκτημένο»...

* * *

Οσοι ωθούν τον κυπριακό λαό στην αντίθετη κατεύθυνση, επιδιώκουν να τον τυλίξουν στις 9.500 σελίδες του Ανάν, να του δέσουν τα χέρια, να τον αποτρέψουν από κάθε προϋπόθεση άσκησης πραγματικής πίεσης για δίκαιη επίλυση του Κυπριακού. Θέλουν ταυτόχρονα να προστατέψουν την εικόνα του σύγχρονου Γολιάθ, αποτρέποντας ένα μικρό λαό να ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στο σχεδιασμό τόσων και τέτοιων ισχυρών δυνάμεων. Δε θέλουν οι Κύπριοι με το «Οχι» τους να σπάσουν την ιμπεριαλιστική αλυσίδα των αβάσταχτων, όπως αποδείχτηκαν, «Ναι», όπως αυτά στο Ντέιτον για τη Γιουγκοσλαβία ή στο Οσλο για το Παλαιστινιακό.

Το «Οχι» στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο είναι η πατριωτική και διεθνιστική θέση των κομμουνιστών. Είναι ένα «Οχι» που αφορά και την Κύπρο και το Αιγαίο, και απευθύνεται σε όσους θα θελήσουν να οδηγήσουν σε περιπέτειες και τον ελληνικό μα και τον τουρκικό λαό. Είναι τέλος ένα βροντερό «Οχι» που όχι μόνο δεν αμφισβητεί το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων να αποφασίσουν, αλλά και διατυπώνεται με ολόψυχη αλληλεγγύη στο δικαίωμά τους να αποφασίσουν χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο.