Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα του ευρωμονόδρομου αλλά και όλοι οι δημοσιολόγοι που υποστηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), προπαγανδίζουν λίγο πολύ τα εξής: Εντός της ΕΕ υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, λόγω της δημιουργίας της μεγάλης ενιαίας αγοράς, δυνατότητες αύξησης της απασχόλησης, επομένως και αντιμετώπισης της ανεργίας, προϋποθέσεις ενίσχυσης των κοινωνικών παροχών, ανόδου του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής, της σύγκλισης των οικονομιών κλπ. Ταυτόχρονα μέσα στην ΕΕ ενισχύεται η ασφάλεια της χώρας και του λαού της, η δημοκρατία, ενώ οι λαοί βρίσκονται σε μια διαδικασία διαρκούς στενότερης σχέσης μεταξύ τους. Βεβαίως η ως τώρα πραγματικότητα δείχνει εντελώς διαφορετική εικόνα. Υπάρχει αύξηση κερδών και ανεργίας και φτώχειας, καταστροφή φτωχών αγροτών και ΕΒΕ, ασφάλεια της τρομοκαταστολής και των πολέμων.

Και είναι εντελώς φυσιολογική εξέλιξη, αφού το θεμελιακό ζήτημα, το οποίο συγκαλύπτουν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου είναι ο ταξικός χαρακτήρας των σχέσεων στην ΕΕ που προκύπτει από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής των κρατών - μελών της, που σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω που προπαγανδίζουν είναι σε όφελος του κεφαλαίου και όχι των λαών. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι η ΕΕ ως διακρατική ένωση καπιταλιστικών κρατών δεν αποτελεί μια συμμαχία ανάμεσα στα κράτη - μέλη της με στόχο την ανάπτυξη ισότιμης και φιλικής για τους λαούς οικονομικής συνεργασίας. Αλλά αποτελεί μια μορφή συμμαχίας καπιταλιστικών κρατών, τα οποία ενώνονται από κοινού για την υπερεκμετάλλευση των λαών, αλλά ταυτόχρονα το καθένα απ' αυτά ενδιαφέρεται για την πραγματοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου της χώρας του. Επομένως η συμμετοχή των κρατών - μελών της ΕΕ σ' αυτή την Ενωση είναι επιλογή της πλουτοκρατίας κάθε κράτους - μέλους που εκτιμά ότι τα συνολικά της συμφέροντα μπορούν να πραγματοποιούνται καλύτερα μέσα από τη σχέση του έθνους -κράτους με τ' άλλα κράτη της ΕΕ, ως μέλος της. Αλλωστε η ΕΕ συγκροτήθηκε ως διακρατική καπιταλιστική ένωση, προκειμένου η πλουτοκρατία των κρατών - μελών της να συνενώσει τις δυνάμεις της στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, προκειμένου να ανταγωνίζεται πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι κάθε κράτος ξεχωριστά, τ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, για το μοίρασμα των αγορών, των κερδών, των σφαιρών πολιτικής επιρροής.

Σε αυτά τα πλαίσια η άρχουσα τάξη της Ελλάδας με τα κόμματά της επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΕ, ενισχύοντας και προωθώντας τα οικονομικά συμφέροντά της και έχοντας ένα διεθνές στήριγμα της εξουσίας της, με τη διαπλοκή της με το ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο, παρά τις όποιες δυσκολίες συναντά λόγω του ανταγωνισμού.

Αν και το μέγεθος του κεφαλαίου είναι μικρότερο από άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ αποκτά μεγαλύτερη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, (ελαστικές μορφές εργασίας, κατεδάφιση κοινωνικοασφαλιστικού, ιδιωτικοποιήσεις, εμπορευματοποίηση υγείας, παιδείας, πρόνοιας κλπ). Συμμετέχει στα πλαίσια της οικονομικής και πολιτικής της δύναμης και της συνεισφοράς της στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων (γι' αυτό άλλωστε συμμετέχει), στη διανομή της λείας έξω από τα ελληνικά σύνορα (επενδύσεις στα Βαλκάνια, μεταφορά ελληνικών επιχειρήσεων πετώντας εργαζόμενους στο δρόμο κλπ).

Ενισχύει την εξουσία της με την ενίσχυση της κρατικής καταστολής και μέσα από τους διακρατικούς θεσμούς και μηχανισμούς της ΕΕ κατά του λαϊκού κινήματος (τρομονόμοι, ευρωεντάλματα, ευρωαστυνομίες, Σένγκεν, ευρωστρατός κλπ).

Επομένως η τοποθέτηση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από την πολιτική του σ' όλα τα παραπάνω, δηλαδή από τη στάση του απέναντι στον καπιταλισμό γενικά και στη χώρα του συγκεκριμένα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ως κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου, έχουν κάνει την επιλογή συμμετοχής και βαθιάς ενσωμάτωσης στην ΕΕ.

Ο ΣΥΝ επίσης, που προπαγανδίζει ότι αντιμάχεται το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είναι υπέρ της συμμετοχής και ενσωμάτωσης στην ΕΕ. Θεωρεί ότι ο λαός, οι λαοί, δεν έχουν άλλη επιλογή. Η στρατηγική του ως προς την ΕΕ διατυπώνεται στο προγραμματικό του συνέδριο ως εξής: «...μια πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη, με κοινό νόμισμα, εξωτερική πολιτική, αμυντική δομή εκτός ΝΑΤΟ και δυνατότητα παρέμβασης σε όλον τον κόσμο». Και το τεκμηριώνει προβάλλοντας δήθεν την προοπτική του σοσιαλισμού!

«Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποδεχτεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης γιατί θεωρεί πως αυτή ευνοεί τους δικούς της στόχους. Αφού η ιστορική πείρα διδάσκει πώς ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν αυτή η χώρα είναι μικρή και οικονομικά αδύναμη, το πεδίο ταξικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που ανοίγει η πορεία ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά το πραγματικό έδαφος όπου ο καταστατικός της στόχος μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός».

Η παραπάνω τοποθέτηση συγκαλύπτει τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ σπέρνοντας αυταπάτες για δυνατότητα αλλαγών σε φιλολαϊκή κατεύθυνση μόνο εντός της ΕΕ. Προβάλλει τη στήριξη στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο ως θεμελιακή προϋπόθεση για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αλλά ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, λόγω της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Οπως μία καπιταλιστική επιχείρηση μπορεί, αν και μικρότερων διαστάσεων από άλλες, να υπερισχύσει των άλλων, έτσι και μια χώρα μπορεί, από πρώτη σε οικονομική δύναμη, να γίνει τρίτη και αντιστρόφως. (Πχ πριν τον πόλεμο η Βρετανία ήταν πρώτη δύναμη στο ιμπεριαλιστικό άρμα, αλλά μετά απ' αυτόν έχασε τα πρωτεία). Οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν οξύνονται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες, όπως και η ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι η ίδια σε όλες τις χώρες. Επομένως και η απότομη και γενικευμένη (επαναστατική) κρίση δεν μπορεί να εμφανιστεί ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες. Ως πολιτική τοποθέτηση λοιπόν ακυρώνει τη δυνατότητα, το συμφέρον και καθήκον των λαών να αγωνίζονται στο εθνικό πεδίο και να αξιοποιούν τις ευκαιρίες και δυνατότητες που παρουσιάζονται σε κάθε χώρα, λόγω του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, για ένταση της ταξικής πάλης με στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Και πρέπει εδώ να συμπληρώσουμε ότι φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ, λόγω του καπιταλιστικού της χαρακτήρα, δεν μπορεί να εφαρμοστεί το ίδιο και σε κάθε κράτος - μέλος. Το ΚΚΕ αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία στην Ελλάδα, για την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Γι' αυτό παλεύει υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ, συνδέοντας αυτή τη θέση με τον αγώνα του κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τη λαϊκή εξουσία. Λαϊκή εξουσία και καπιταλιστική ΕΕ δε συμβιβάζονται.

Αλλά η ΕΕ και τα όργανά της δεν αποτελούν υπερεθνικές οντότητες αποσπασμένες από τα κράτη - μέλη. Η ΕΕ είναι μια διακρατική ένωση, τις θέσεις και την πολιτική της οποίας συναποφασίζουν οι αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, όποιας απόχρωσης και αν είναι, και τις εφαρμόζουν σε κάθε κράτος - μέλος. Αυτές ψηφίζουν τους αντιλαϊκούς νόμους για την «ανταγωνιστικότητα», την ενίσχυση της κρατικής καταστολής, δηλαδή την ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα εργασιακά και όλα τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες. Η ΕΕ συναπαρτίζεται από έθνη - κράτη. Μήπως αποδυναμώνονται ή καταργούνται τα έθνη - κράτη; Αυτή η θέση είναι ουτοπία, παρά την ένταση της τάσης διεθνικής δράσης του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Μήπως το γερμανικό ή το βρετανικό κράτος έχουν αποδυναμωθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία κατάργησής τους;

Φαντάζεται κανείς ότι οι κεφαλαιοκράτες π.χ. της Γερμανίας θα απεμπολήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, μοιράζοντάς τα με τους Βρετανούς; Ποτέ. Αυτά γίνονται κοινά, όταν από κοινού συνασπίζονται (αυτό γίνεται στην ΕΕ), για να εφαρμόσουν μέτρα εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαών των χωρών τους, των άλλων πιο αδύνατων οικονομικά χωρών της ΕΕ ή να διεκδικήσουν σφαίρες επιρροής σε διάφορα σημεία του πλανήτη, προκειμένου να εκμεταλλευτούν άλλους λαούς. Αλλά ταυτόχρονα ανταγωνίζονται για εξασφάλιση μεγαλύτερων μεριδίων είτε από τις πιο αδύνατες καπιταλιστικές χώρες εντός της Ενωσης είτε εκτός. Ας μην ξεχνάμε την οξύτητα των αντιθέσεων στους κόλπους της Ενωσης με διάφορες αφορμές, πχ στη Συνθήκη Νίκαιας για το πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις, στον πόλεμο στο Ιράκ κλπ. Επομένως, θα συνεχίσει να υπάρχει και γερμανικό κράτος και γαλλικό και ελληνικό και πολωνικό... Η επιδίωξη να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις ως ξεπερασμένη η πάλη στο εθνικό πεδίο, αποσκοπεί στο τσάκισμά της, και στο εθνικό και στο διεθνές πεδίο.

Ο αγώνας ενάντια στην πολιτική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ενάντια στην ίδια της ΕΕ, για να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα πρέπει να εναντιώνεται πρώτα και κύρια στην πολιτική που εφαρμόζεται στο κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ, την εξουσία που την εφαρμόζει με τελικό σκοπό την ανατροπή της. Μόνο η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ μπορεί να αποδυναμώνει την ΕΕ, να ανοίγει το δρόμο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που μπορεί να ικανοποιεί όλες τις σύγχρονες ανάγκες των απλών ανθρώπων του μόχθου σε κάθε χώρα και να οδηγεί προς την Ευρώπη των λαών του σοσιαλισμού.