ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 18 Απρίλη 2010
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ - ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΙ ΟΜΙΛΟΙ
Αυτοί έχουν τσεπώσει τα δισ. που λείπουν

Ο «μηχανισμός στήριξης» ενεργοποιείται για να πληρωθούν οι τράπεζες τα δάνεια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και αξιοποιείται ως εργαλείο για να εξασφαλιστεί, την επαύριο της κρίσης, ακόμα φτηνότερο δυναμικό για το κεφάλαιο

Με τα μέτρα και τις πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θέλουν να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να αυξάνεται και στο μέλλον το κομμάτι του πλούτου που ιδιοποιούνται οι κεφαλαιοκράτες, χωρίς να δημιουργούνται αναταράξεις
Με τα μέτρα και τις πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θέλουν να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να αυξάνεται και στο μέλλον το κομμάτι του πλούτου που ιδιοποιούνται οι κεφαλαιοκράτες, χωρίς να δημιουργούνται αναταράξεις
Ο κύκλος των διαπραγματεύσεων και τα παζάρια που κάνει η κυβέρνηση με ΕΕ και ΔΝΤ μπορεί να παρουσιάζονται ως παρέμβαση για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων που έχει η χώρα, στην πραγματικότητα όμως ο λεγόμενος «μηχανισμός στήριξης», καλείται να αντιμετωπίσει ουσιαστικότερα προβλήματα του συστήματος.

Πρώτα και κύρια να διασφαλίσει την απρόσκοπτη πληρωμή των δανείων που έχουν συνάψει οι διάφορες κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας με τραπεζικούς οίκους, βασικά του εξωτερικού. Παράλληλα, να προσφέρει στήριξη στην ντόπια άρχουσα τάξη, να αντέξει την οικονομική κρίση, με όσο γίνεται μικρότερες απώλειες. Κυρίως, όμως, να εξασφαλίσει τις αναγκαίες, για το κεφάλαιο, προϋποθέσεις ώστε να αντιμετωπιστεί η ίδια η οικονομική κρίση, κάτι που με τα σημερινά δεδομένα αξιολογείται ως μια ιδιαίτερα περίπλοκη διαδικασία.

Στην πραγματικότητα, το ίδιο το σύστημα βρίσκεται σε μια καμπή. Η πορεία εξέλιξής του τουλάχιστον τις δύο τελευταίες δεκαετίες, με σημείο αναφοράς τη Συνθήκη του Μάαστριχ, οδήγησε σε πρωτόγνωρη αύξηση της συσσώρευσης κεφαλαίων και σε πρωτοφανή διεύρυνση της κερδοφορίας των μεγάλων (ντόπιων και ξένων) επιχειρηματικών ομίλων. Η διαδικασία αυτή, η οποία ισοδυναμεί με μια απίθανων διαστάσεων λεηλασία του κοινωνικού πλούτου από την οικονομική ολιγαρχία, ανέτρεψε αναλογίες και δεδομένα που ίσχυαν για δεκαετίες. Το αποτέλεσμα ήταν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης να συνοδεύεται από συνέπειες και επιπτώσεις, που ακόμα και το κεφάλαιο με τους πολιτικούς του διαχειριστές φαίνεται πως αδυνατεί να αντιμετωπίσει με ...συμβατά μέσα. Το λίγο πάνω - λίγο κάτω και τα μερεμέτια, ή τα όσα έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, σε αυτή τη φάση δεν αρκούν για να οξυγονώσουν τον βαριά άρρωστο καπιταλισμό. Ενα σύστημα, άλλωστε, που εδώ και καιρό έχει εξαντλήσει τα όριά του και για να επιζήσει είναι «υποχρεωμένο» να οξύνει και να εντείνει συνεχώς την επιθετικότητά του σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Βέβαια, οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας δεν τολμούν να αποκαλύψουν ότι οι πολιτικές που εφαρμόζουν αποβλέπουν αποκλειστικά στη στήριξη και ενίσχυση του κεφαλαίου. Οπως τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι η πολυετής λεηλασία του κοινωνικού πλούτου από την οικονομική ολιγαρχία, η συγκέντρωση κεφαλαίων και η συνεχώς αυξανόμενη κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που δημιουργήθηκαν οι διάφορες «τρύπες» στους κρατικούς προϋπολογισμούς και ο βασικός λόγος για την αύξηση του δημόσιου χρέους. Γι' αυτό και κατά καιρούς επινοούνται και προβάλλουν διάφορους στόχους, γύρω από τους οποίους υποτίθεται πως πρέπει να συνταχθούν οι εργαζόμενοι, πάντα ...για το δικό τους καλό. Αυτή τη φορά είναι τα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος και τα ...καταραμένα τα σπρεντ, που ανάθεμα αν κάποιος από αυτούς γνώριζε έστω την ύπαρξή τους πριν από λίγους μήνες.

Κέρδη πάνω από 100 δισ. ευρώ!

Η αλήθεια πάντως είναι ότι ενώ οι εργαζόμενοι καλούνται να ανεχθούν μια πρωτοφανή επίθεση στο εισόδημά τους και το βιοτικό τους επίπεδο συνολικά, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων απορροφούν όλο και περισσότερο από τον πλούτο της κοινωνίας. Είναι ενδεικτικό ότι τα καπιταλιστικά κέρδη, όπως τα υπολογίζει η εταιρεία ICAP, το 1990 αποτελούσαν το 1,49% του ΑΕΠ της χώρας. Για κοιτάχτε πώς εξελίχθηκε αυτό το ποσοστό:

1991: 1,5%

1995: 3,5%

2001: 6,5%

2005: 4,7%

2006: 7,0%

2007: 7,3%

Μόνο στα χρόνια της δεκαετίας που διανύουμε τα επιχειρηματικά κέρδη ξεπέρασαν ακόμα και τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Ιδού πώς διαμορφώθηκαν:

  • 2000: 11,1 δισ. ευρώ
  • 2001: 8,6 δισ. ευρώ
  • 2002: 6,6 δισ. ευρώ
  • 2003: 12,2 δισ. ευρώ
  • 2004: 8,4 δισ. ευρώ
  • 2005: 8,5 δισ. ευρώ
  • 2006: 13,7 δισ. ευρώ
  • 2007: 15,4 δισ. ευρώ
  • 2008: 9,8 δισ. ευρώ

Σε ό,τι αφορά το 2009, δεν υπάρχουν ακόμα οριστικά στοιχεία. Πάντως σε ό,τι αφορά τις εταιρείες που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας είναι γνωστό ότι οι 210 κερδοφόρες από αυτές, ακόμα και μέσα σε συνθήκες μιας τέτοιας κρίσης, είχαν επίσημα λειτουργικά κέρδη που έφτασαν τα 14,3 δισεκατομμύρια ευρώ.

Απίθανη συσσώρευση πλούτου

Αυτό το ...«μπούκωμα» της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αυτά τα απίθανα ποσά που τσέπωσαν κάποιοι χρυσοκάνθαροι- παράσιτα της κοινωνίας, δεν είναι τίποτα μπροστά στη συγκέντρωση κεφαλαίων που εξασφάλισαν όλα αυτά τα χρόνια οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Είναι ενδεικτικό ότι οι ρυθμοί συσσώρευσης πλούτου από τις επιχειρήσεις αυτές, μόνο την περίοδο 2003-2008, αυξήθηκαν ως εξής:

  • Τα ίδια κεφάλαια κατά 40,5 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 45,1%).
  • Το ενεργητικό κατά 125,8 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 65%).
  • Οι πάγιες εγκαταστάσεις κατά 73,5 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 69%).
  • Ο μηχανολογικός τους εξοπλισμός κατά 31 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 250,7%).
  • Το ρευστό που διαθέτουν στα συρτάρια τους ή στις τράπεζες κατά 10,6 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 91,5%).
  • Οι μετοχικές συμμετοχές σε άλλες επιχειρήσεις κατά 27 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 127%).
  • Τα αποθέματα κατά 10,5 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 55%).
  • Οι πωλήσεις κατά 77,3 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 60%).

Πηγή αυτών των αστρονομικών μεγεθών δεν είναι άλλη από τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και ελέω συστήματος ιδιοποιούνται οι διάφορες ομάδες των κεφαλαιοκρατών. Μόνο που το κομμάτι του πλούτου που αφαιρείται από την κοινωνία κάπως πρέπει να αναπληρωθεί. Ο,τι κλέβει το κεφάλαιο, καλείται να το αναπληρώσει το κράτος των κεφαλαιοκρατών, που τόσα χρόνια αδιαμαρτύρητα κάλυπτε τα ελλείμματα μέσω του κρατικού δανεισμού. Επειδή όμως η φύση του κεφαλαίου είναι τέτοια, κυριαρχείται από τη λογική να αποσπάσει το κέρδος τη στιγμή που του προσφέρεται, αδιαφορώντας τι θα γίνει την επομένη, έτσι από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, με πρωταγωνιστή την κυβέρνηση Σημίτη, συστηματοποιήθηκε η σύμπραξη κυβέρνησης και τραπεζικών ομίλων, οι οποίοι ανέλαβαν κατ' αποκλειστικότητα τη ...διαχείριση του δημοσίου χρέους της χώρας. Τα κουμάντα που έκαναν εκείνον τον καιρό οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η παρόμοια τακτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ οδήγησαν στο εξής αποτέλεσμα: Ανεξάρτητα τη βαθιά κρίση στην οποία περιδινείται, με δυο λόγια «βρέξει - χιονίσει», πρέπει να πληρώσει φέτος και τα επόμενα χρόνια τα παρακάτω ποσά, μόνο για την εξόφληση του χρέους:

  • 2010: 22,9 δισ. ευρώ
  • 2011: 23,0 δισ. ευρώ
  • 2012: 31,0 δισ. ευρώ
  • 2013: 20,7 δισ. ευρώ
  • 2014: 26,3 δισ. ευρώ

Οσο το ΑΕΠ έδειχνε ανοδική πορεία, οι άρπαγες των χρηματαγορών (οι τράπεζες που τώρα θέλουν αστρονομικά επιτόκια), παρακαλούσαν να μας δώσουν δανεικά. Τώρα που η εικόνα άλλαξε και πράγματι η υπόθεση της εξόφλησης των δανείων δυσκολεύει, ενεργοποίησαν τους ...κανόνες της αγοράς και ασκούν ποικιλόμορφες πιέσεις.

Τι είναι αυτό που τους ενδιαφέρει και επιδιώκουν; Να πληρωθούν στην ώρα τους ανεξάρτητα από την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Πώς θα γίνει αυτό; Μα, με τον περίφημο «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια που ετοιμάζονται να δανείσουν στην κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν είναι για εμάς. Δεν προορίζονται για τη στήριξη των μισθών και των συντάξεων, ούτε για τη χρηματοδότηση της Παιδείας και της Υγείας. Αυτά είναι λεφτά που θα πάνε κατευθείαν στους συνεργάτες - δανειοδότες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και επειδή αυτά τα ποσά δε μας τα χαρίζουν, αλλά θα περιμένουν και αυτοί να τα πάρουν πίσω σε μια τριετία (και μάλιστα με τόκο), γι' αυτό και κάνουν τα παζάρια με την - επιμελέστερη είναι η αλήθεια - κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για τις πολιτικές που θα ακολουθήσει, ώστε τα δανεικά να επιστρέψουν έγκαιρα στη βάση τους.

Το ζητούμενο για όλους τους (ΕΕ, ΔΝΤ, ντόπια και ξένη πλουτοκρατία) είναι ακόμα πιο ουσιαστικό. Προσπαθούν με τα μέτρα και τις πολιτικές, που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να αυξάνεται και στο μέλλον το κομμάτι του πλούτου που ιδιοποιούνται οι κεφαλαιοκράτες, χωρίς να δημιουργούνται αναταράξεις. Και για να γίνει αυτό, στα πλαίσια του μονόδρομου που ακολουθούν, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιβάλουν μεγάλη μείωση σε μισθούς και συντάξεις, να επιμηκύνουν τον εργάσιμο βίο μέχρι τα γεράματα, να καταργήσουν τις συντάξεις όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, να διευρύνουν ακόμα περισσότερο την εφαρμογή της ελαστικής απασχόλησης, να διευκολύνουν παραπέρα τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίων, να προωθήσουν τις έσχατες ιδιωτικοποιήσεις, να ανοίξουν στις πολυεθνικές τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα κ.ο.κ. Μόνο έτσι μπορεί η εργατική δύναμη να γίνει ακόμα φτηνότερη, μόνο έτσι μπορεί να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, μόνο έτσι μπορεί να σωθεί η κερδοφορία, μόνο έτσι μπορεί να διαιωνιστεί το σύστημα.

Αυτή είναι η γνώμη η δική τους. Η προσέγγιση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η άποψη αυτών που παράγουν τον πλούτο, δεν μπορεί παρά να είναι διαμετρικά αντίθετη. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα περί φτώχειας και ανημποριάς, που μας λανσάρουν, είναι παραμύθια. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι αν καταφέρουμε να σταματήσουμε όλη αυτή τη λεηλασία των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, ήδη θα μιλάμε για εντελώς διαφορετικά δεδομένα και για μια ριζικά διαφορετική κατάσταση. Φτάνει να καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τη γάγγραινα των κεφαλαιοκρατών, που ροκανίζουν τα πάντα. Κυρίως τα όνειρα των λαϊκών ανθρώπων για μια καλύτερη μέρα.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ