Ο δρόμος της αντίστασης είναι χρέος για κάθε εργάτη, απέναντι στον εαυτό του αλλά και τα παιδιά του (φωτ. από συγκέντρωση στην «Κατσέλης»)

Την κοινή ανακοίνωση υπογράφουν τα Εργατικά Κέντρα: Αγρινίου, Αρτας, Δωδεκανήσου, Ζακύνθου, Θεσπρωτίας, Κεφαλονιάς και Ιθάκης, Λάρισας, Λαυρίου, Λευκάδας, Νάουσας, Παλλεσβιακό, Σάμου και Φωκίδας. Αλλά και οι Ομοσπονδίες: Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας, Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος (ΟΕΚΙΔΕ), Μισθωτών Τύπου και Χάρτου Ελλάδας, Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας, Πανελλήνια Ομοσπονδία Λογιστών, Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων και Υπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Συνταξιούχων Ελλάδας (ΙΚΑ - ΕΤΑΜ), Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ).

Ηδη, οι Ομοσπονδίες Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και Οικοδόμων έχουν προκηρύξει απεργία για τις 4 Απρίλη, ενώ σε απεργιακή τροχιά κινούνται και οι Ομοσπονδίες Τύπου - Χάρτου και Φαρμάκου.

Το παραπάνω κάλεσμα πρέπει και μπορεί να αποτελέσει εργαλείο για συζητήσεις σε κάθε τόπο δουλειάς, για να γίνουν συνελεύσεις, για να αποκαλυφθούν οι συνέπειες που θα έχουν τα νέα μέτρα αλλά και τα νέα σχέδια που χωρίς σταματημό απεργάζονται τα επιτελεία του κεφαλαίου, για να οργανωθεί η αντίσταση.

Με τα νέα μέτρα αποδεικνύεται περίτρανα, μεταξύ άλλων, ότι αυτό το κράτος, αυτή η «δημοκρατία», στην οποία διάφοροι ομνύουν, μόνο ουδέτερη δεν είναι. Και πάλι η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση γίνεται στις πλάτες των εργαζομένων. Οπως στις ίδιες πλάτες στηρίχτηκε η ραγδαία ανάπτυξη που προηγήθηκε της κρίσης. Η επίθεση - όπως από την αρχή προειδοποιούσαν οι ταξικές δυνάμεις και το ΚΚΕ - δε θα έχει τέλος, δεν υπάρχει όριο στις εφιαλτικές επιδιώξεις της πλουτοκρατίας. Γίνεται φανερό ότι η εργατική τάξη της χώρας μας βρίσκεται απέναντι σ' ένα θανάσιμο κίνδυνο. Σε μια μεγάλη πρόκληση.

Η απάντηση σε αυτό τον κίνδυνο για την εργατική τάξη μπορεί να είναι μόνο μία: Να απορρίψει τα μέτρα και τα αντεργατικά διατάγματα. Ούτε ένα ευρώ μείωση στους μισθούς και στα μεροκάματα. Ούτε βήμα πίσω από τις θέσεις και τα δικαιώματα που έχουν οι εργαζόμενοι. Υπεράσπιση με κάθε μέσο, με οποιοδήποτε κόστος των Συμβάσεων, διεκδίκηση υπογραφής νέων με βάση τις σημερινές ανάγκες. Και η απάντηση αυτή πρέπει να οργανωθεί άμεσα, από τα κάτω, στους χώρους δουλειάς, στις επιχειρήσεις, στα γραφεία, στα εργοστάσια.

Ορισμένοι εργαζόμενοι, μπροστά στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνται από τους εργοδότες, θεωρούν ότι μια υποχώρηση στις αξιώσεις τους μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα, να καλμάρει τις ορέξεις τους. Πρόκειται για μεγάλη πλάνη. Οποιαδήποτε υποχώρηση σήμερα όχι μόνο δε θα αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά θα κάνει ακόμα πιο ταχεία, ακόμα βαθύτερη την εξαθλίωση των εργαζομένων. Ισα ίσα, η λογική του «μικρότερου κακού» οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο κακό, σε μεγαλύτερες απώλειες για τους εργάτες. Η άποψη αυτή αγνοεί τους βασικούς νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας, παραγνωρίζει το γεγονός ότι εδώ δεν πρόκειται για κάποιους «κακούς» εργοδότες, αλλά για τους σιδερένιους νόμους του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αν οι καπιταλιστές καταφέρουν να επιβάλουν ένα χαμηλότερο επίπεδο μισθών σε κάποιο κλάδο, αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσουν εκεί, αφού ο ανταγωνισμός μεταξύ τους θα τους ωθήσει και πάλι να επιχειρήσουν να ρίξουν ακόμα χαμηλότερα τους μισθούς είτε μεμονωμένα είτε ομαδικά. Απόδειξη: Σε αρκετούς χώρους όπου οι εργοδότες κατάφεραν να επιβάλουν μειώσεις μισθών, αλλά και σε άλλους που για μήνες δεν κατέβαλλαν τα δεδουλευμένα, τελικά οι επιχειρήσεις οδηγήθηκαν σε κλείσιμο. Κατά συνέπεια η ανοχή των εργαζομένων δεν «έσωσε» τις θέσεις εργασίας, αφού η ύπαρξη ή η συνέχεια λειτουργίας μιας επιχείρησης καθορίζεται από τον ανταγωνισμό και όχι από τη θέληση των εργατών. Αλλωστε, δεν είναι μυστικό ότι όπου το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αδύνατο, όπου οι εργάτες δεν προβάλλουν αντιστάσεις, όπου κυριάρχησε η γραμμή του συμβιβασμού, η θέση των εργαζομένων κατά τεκμήριο είναι χειρότερη.

Βέβαια, οι απόψεις αυτές δε δημιουργούνται στο κενό. Πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ, μεταξύ άλλων, έχει παίξει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, που δηλητηριάζει τις εργατικές συνειδήσεις, που πρωτοστάτησε και συνεχίζει να καλλιεργεί την αντίληψη ότι τα συμφέροντα των εργοδοτών και των εργαζομένων είναι κοινά. Κόντρα στο σύνθημα των ταξικών δυνάμεων «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» αυτοί προπαγανδίζουν ότι για να έχουν οι εργάτες δουλειά, προϋπόθεση είναι η ύπαρξη αφεντικών, η κατοχή των μεγάλων μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές και κατ' επέκταση μόνο αν έχουν κέρδη οι επιχειρήσεις, οι εργάτες μπορεί να έχουν μεροκάματο. Σε αυτή τη βάση, οι ίδιοι που σήμερα αποδέχονται τις μειώσεις των μισθών και τις προβάλλουν μάλιστα και ως επίδειξη «ρεαλισμού», την περίοδο της ραγδαίας ανάπτυξης που προηγήθηκε της κρίσης, υπέγραφαν συμβάσεις με «αυξήσεις» των 77 λεπτών. Τώρα γίνεται στο όνομα της κρίσης, τότε γινόταν στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, η οποία θα δημιουργούσε ανάπτυξη και θα οδηγούσε δήθεν σε «σύγκλιση» μισθών στην ΕΕ. Και τότε, όπως και τώρα, ο στόχος είναι ίδιος, η προστασία των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ιδού δείγμα αυτού του εργοδοτικού πνεύματος, όπως διατυπώνεται σε σχετική ανακοίνωση της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Επισιτισμού - Τουρισμού, η οποία ενημερώνει: «Θα καθορίσει τη στάση του (σ.σ. το συνδικαλιστικό κίνημα) με πλήρη επίγνωση της ήδη διαμορφωμένης πραγματικότητας του μνημονίου για τους μισθούς και τις συμβάσεις»! Αντί για απόρριψη των μέτρων, επίκληση της «διαμορφωμένης πραγματικότητας», αντί για αγώνες υπεράσπισης των εργαζομένων, συμβιβασμός και ηττοπάθεια. Ούτε που περνάει από το μυαλό τους ότι η πραγματικότητα δε διαμορφώνεται μόνο από την κυβέρνηση, την τρόικα και τους εργοδότες, αλλά και από τους εργάτες. Από την οργάνωση της εργατικής τάξης και, κυρίως, από την πάλη των ίδιων των συνδικάτων και των εργαζομένων.

Αυτό όμως που δε γνωρίζουν - ή παριστάνουν ότι δε γνωρίζουν - οι ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε αυτό που δεν πιστεύουν και ποτέ δεν πίστεψαν, το καταλαβαίνουν σήμερα όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Πως σε κάθε περίπτωση, όλα τελικά θα κριθούν στο πεδίο της ταξικής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο και στην πολιτική που ασκούν τα κόμματά του. Γιατί μπορεί η κυβέρνηση να συνυπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο, μπορεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και οι συνοδοιπόροι τους να εκβιάζουν και να απειλούν με την «ανάγκη» να εφαρμοστούν τα μέτρα, αλλά τίποτα δεν έχει κριθεί. Γι' αυτό άλλωστε συνεχίζουν τους εκβιασμούς. Ανησυχούν ότι πολλά απ' αυτά κινδυνεύουν να μείνουν στα χαρτιά.

Οι ταξικοί αγώνες θα καθορίσουν πού θα γείρει η πλάστιγγα. Γιατί, όπως στο πρόσφατο παρελθόν οι εργαζόμενοι με την πάλη τους καθυστέρησαν μέτρα, φρέναραν, παρεμπόδισαν αντεργατικές ανατροπές, ακόμα ακόμα απέσπασαν και κατακτήσεις, έτσι και σήμερα μπορούν να χαλάσουν τα αντιλαϊκά σχέδια, να βάλουν εμπόδια στη μείωση των μισθών, να υπερασπιστούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Να υπερασπιστούν τις ανάγκες τους.