Αυτές τις μέρες το ΠΑΣΟΚ και τα φερέφωνά του στην Ελλάδα προβάλλουν έντονα τη λογική ότι υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγματεύσεων, άσκησης πολιτικής ανακούφισης στο πλαίσιο της ΕΕ και της τρόικας. Παρά τη δεδομένη ταύτισή του με την αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου και προσπαθώντας να επανακάμψει προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες. Γι' αυτό το σκοπό το ΠΑΣΟΚ επιστρατεύει τις τελευταίες μέρες τη συζήτηση που γίνεται στη Γαλλία με επίκεντρο τον σοσιαλδημοκράτη υποψήφιο Ολάντ μπροστά στην κάλπη των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Τα αστικά ΜΜΕ, διεθνή κι εγχώρια, κραυγάζουν κυριολεκτικά για τον νέο ηγέτη της σοσιαλδημοκρατίας, που αναλαμβάνει να αποκαταστήσει τη «χαμένη τιμή της σοσιαλδημοκρατίας, βάζοντάς τα με το μεγάλο κεφάλαιο και προτείνοντας αυτό να φορολογηθεί με 75%». «Τρέμουν», λένε, «οι δεξιές ηγεσίες στην Ευρώπη, των Μερκοζί, Κάμερον, βλέποντας ότι θα βρουν μπροστά τους τον Ολάντ, που θα τους βάλει εμπόδια στην υλοποίηση των μέτρων λιτότητας που εξήγγειλαν και στο λεγόμενο Μηχανισμό Σταθερότητας, για τον οποίο, όπως δήλωσε ο Ολάντ, θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση». Στις εξαγγελίες περιλαμβάνονται επίσης μια κρατική τράπεζα επενδύσεων καθώς και 300.000 θέσεις εργασίας για τους νέους, ο «φιλολαϊκός προσανατολισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» και η κατάργηση των λεγόμενων φορολογικών παραδείσων. Οπως ισχυρίζονται, «η ψυχή της σοσιαλδημοκρατίας δεν πέθανε, στη Γαλλία τα βάζει με το μεγάλο κεφάλαιο», «ανανεώνει τη σχέση της με τις λαϊκές τάξεις». Είναι όμως έτσι;

Ας τα πάρουμε από την αρχή:

Στη Γαλλία διεξάγονται προεδρικές εκλογές σε δύο γύρους, στις 22 Απρίλη και στις 6 Μάη. Το σκηνικό που παρουσιάζουν τα αστικά ΜΜΕ εμφανίζει τον υποψήφιο του φιλελεύθερου UMP Σαρκοζί να μην μπορεί να επανακάμψει και ως σχεδόν βέβαιο νικητή τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) Φ. Ολάντ, με αυξημένη συγκριτικά επιρροή την εθνικιστική υποψηφιότητα της Μ. Λεπέν, ενώ οι μεταλλαγμένοι κομμουνιστές του Γαλλικού ΚΚ σε σύμπραξη με το λεγόμενο Αριστερό Κόμμα Γαλλίας και ορισμένες ακόμα ομάδες στο όνομα της «ενότητας της αριστεράς» κατεβαίνουν στις εκλογές με υποψήφιο τον Ζ. Λ. Μελανσόν. Το βαρύ πλήγμα που έχει καταφέρει ο οπορτουνισμός στις κομμουνιστικές δυνάμεις που υπερασπίζονται το μαρξισμό - λενινισμό στη Γαλλία και δρουν σε δύσκολες συνθήκες δεν επιτρέπει σήμερα σε αυτές να κατέλθουν στις εκλογές με δικό τους υποψήφιο. Αλλωστε, οι οπορτουνιστές κι ο υποψήφιός τους Μελανσόν για να κατέβουν στις εκλογές - με βάση τον εκλογικό νόμο - χρειάστηκε να μαζέψουν 500 υπογραφές δημάρχων κι άλλων εκλεγμένων - έργο εξαιρετικά δύσκολο για μια δύναμη που συγκρούεται με τον καπιταλισμό και έναν από τους σταθερούς πυλώνες της, τη σοσιαλδημοκρατία - αλλά εντελώς εφικτό για το Γαλλικό ΚΚ και το Αριστερό Κόμμα, που βέβαια αλίευσαν υπογραφές και από τη σοσιαλδημοκρατία, με την οποία όλα τα χρόνια συνεργάζονται και κατεβαίνουν από κοινού στους δήμους και τις περιφέρειες.

Μπροστά στην εκλογική μάχη, η Γαλλία, δεύτερη ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία στην ΕΕ, βρίσκεται αντιμέτωπη με την καπιταλιστική κρίση. Η επιβράδυνσή της αποτελεί καμπανάκι για το μεγάλο κεφάλαιο, που συναντά δυσκολίες στην καπιταλιστική διαχείριση και αναζητεί διέξοδο για την κερδοφορία του. Γι' αυτό το λόγο τον τελευταίο χρόνο η κυβέρνηση Σαρκοζί πήρε σωρεία βάρβαρων αντεργατικών μέτρων: Αύξηση στο ΦΠΑ, όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 για όσους έχουν συμπληρώσει 41,5 χρόνια δουλειάς, περικοπές κρατικών δαπανών ύψους 1,5 δισ. και πετσόκομμα του αποκαλούμενου από το κεφάλαιο «μη μισθολογικού κόστους». Αυτά τα μέτρα φανερώνουν τι θα επακολουθήσει μετά την κάλπη. Με τέτοια «προίκα» άλλωστε οι Γάλλοι εμπειρογνώμονες επιλέχθηκαν με το ...σπαθί τους από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για να συμβάλουν στους επόμενους γύρους αντεργατικών μέτρων και περικοπών στην Ελλάδα.

Ηδη, μάλιστα, οι Γάλλοι καπιταλιστές με την κυβέρνηση Σαρκοζί συζητούν ότι αποτελούν πλέον «ξεπερασμένη μορφή διαπραγμάτευσης» ακόμα και τα συμβιβασμένα συνδικάτα, όπως και οι στημένοι τους κεντρικοί κοινωνικοί διάλογοι. Ετσι, επιδιώκουν άμεσα να τα αντικαταστήσουν με «ενώσεις εταίρων» της εργοδοσίας σε κάθε ξεχωριστή επιχείρηση για θεσμοθετημένους κοινωνικούς διαλόγους στο έδαφος της κάθε επιχείρησης, στα γερμανικά πρότυπα των λεγόμενων εργοστασιακών συμβουλίων, στα οποία εργοδοσία και εργάτες παρακάθονται στο ίδιο τραπέζι σφαγής εργατικών δικαιωμάτων. Η γαλλική αστική τάξη, δηλαδή, δηλώνει ξεκάθαρα ότι «στους χώρους δουλειάς θα κριθεί το πόσο θα πληρώνω το μεροκάματο» και παίρνει τα μέτρα της... Ενώ, βέβαια, η ίδια συνεχίζει την επιθετική της στρατηγική με ρόλο μπροστάρη σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τόσο στη Λιβύη όσο και στη Συρία.

Την ίδια ώρα, είναι ενδεικτικό ότι στη Γαλλία σήμερα πάνω από 8 εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 4,4 εκατομμύρια είναι μόνο οι επίσημα άνεργοι, φτάνοντας ήδη στο 10%, και γενικεύεται η ελαστική εργασία των νέων στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Ζώντας ήδη αυτήν την κατάσταση σχεδόν οι μισοί Γάλλοι (ποσοστό 49%) σε πρόσφατη έρευνα πιστεύουν ότι «η χώρα τους θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια θέση με την Ελλάδα μέσα στους επόμενους μήνες ή τα επόμενα χρόνια».

Είναι δεδομένο και για την αστική τάξη αλλά και για ένα σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης και άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων ότι μετά τις εκλογές θα ενταθεί η αντεργατική βαρβαρότητα.

Η επιλογή να μετατραπεί η υποψηφιότητα Ολάντ σε μια ισχυρή δόση υπνωτικού για το γαλλικό λαό δε γίνεται τυχαία αυτό το διάστημα. Για όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα που ήδη έχουν περάσει στη Γαλλία επί κυβέρνησης Σαρκοζί, η σοσιαλδημοκρατία, μέχρι σήμερα, επαναλάμβανε τις γνωστές ανούσιες αντιπαραθέσεις περί προχειρότητας κι «άλλου μείγματος πολιτικής». Το προεκλογικό πρόγραμμα Ολάντ πλασάρει τη λογική ότι «το παράκανε η δεξιά με τα μέτρα λιτότητας στην ΕΕ». Το πυροτέχνημα της πρότασης για 75% φορολογία του κεφαλαίου και τις ανάλογες κορόνες του Ολάντ ενάντια στο κεφάλαιο θα μπορούσε κανείς απλά να τις διαψεύσει και μόνο με την ίδια την εργατική - λαϊκή πείρα από τις πλούσιες αντεργατικές περγαμηνές της σοσιαλδημοκρατίας. Δε θέλει άλλωστε και πολλή ανάλυση να συνειδητοποιήσει κανείς ότι πρόκειται για χονδροειδές παραμύθιασμα.

Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στην εξαγγελία του Ολάντ περί «75% φόρου για εισοδήματα πάνω από 1 εκατ. ευρώ» αναδεικνύει ορισμένες κρίσιμες λεπτομέρειες: Πρώτον: Κάποιος που έχει εισόδημα 1 εκατομμύριο και 1 ευρώ, φορολογείται με το συντελεστή του 75% όχι βεβαίως για το 1 εκατ. αλλά για το 1 ευρώ! (τα ποσά κάτω από το 1 εκατ. φορολογούνται με άλλους συντελεστές, από 40% ως 50%). Δεύτερον, πρόκειται για προσωπική φορολογία εισοδήματος, όχι επιχειρήσεων, οι οποίες φορολογούνται με 33%.

Κι αν έχει κάποιος ακόμα αμφιβολίες μήπως και κακοπεράσει το κεφάλαιο στη Γαλλία, το προεκλογικό πρόγραμμα του Ολάντ είναι εξόχως αποκαλυπτικό για τα κίνητρα και τις διευκολύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο:

«Θέλω να επανεκκινήσουν η παραγωγή, η απασχόληση και η ανάπτυξη - θα δημιουργήσω μια δημόσια τράπεζα επενδύσεων (...) Θα επιτρέψω στις Περιφέρειες, που είναι μοχλοί ανάπτυξης, να λάβουν μερίδια σε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας για την τοπική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας (...) Θα ευνοήσω την παραγωγή και την απασχόληση στη Γαλλία κατευθύνοντας τη χρηματοδότηση, τις κρατικές επιχορηγήσεις και τις φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις που θα επενδύουν στην επικράτειά μας, που θα διεξάγουν εκεί τις δραστηριότητές τους και που θα είναι επιθετικές στις εξαγωγές. Γι' αυτό το σκοπό θα ρυθμίσω την τοπική φορολογία των επιχειρήσεων με βάση τις επενδύσεις που πραγματοποιούνται (...) Θα διαχωρίσω τις δραστηριότητες των τραπεζών που είναι χρήσιμες για τις επενδύσεις και την απασχόληση από αυτές για την κερδοσκοπία τους (...) Δημιουργία νέων χρηματοδοτικών εργαλείων για την έναρξη καινοτόμων βιομηχανικών προγραμμάτων, ιδιαίτερα στον τομέα των "πράσινων" τεχνολογιών και της μεταφοράς εμπορευμάτων μέσω σιδηροδρόμων (...) Θα ενθαρρύνω ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης στις υπερπόντιες περιοχές (Γουαδελούπη, Μαρτινίκα κ.λπ.) με επενδυτικό πρόγραμμα (...) Θα στηριχτώ στο γαλλικό αθλητικό κίνημα για να οργανώσω στη Γαλλία διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις».

Αυτά και μόνο τα αποσπάσματα από το πρόγραμμα Ολάντ μαρτυρούν τη με όλους τους τρόπους προκλητική προικοδότηση του κεφαλαίου που σχεδιάζουν οι σοσιαλδημοκράτες: Από τη μετεγκατάσταση επιχειρήσεων, τις καπιταλιστικές επενδύσεις και την πριμοδότησή τους ως και τη δέσμευση για πάρτι κερδών με αθλητικές διοργανώσεις. Ο Ολάντ προβάλλει επίσης την επαναδιαπραγμάτευση στο πλαίσιο της ΕΕ, διεκδικώντας όχι ασφαλώς φιλολαϊκά μέτρα, όπως δήθεν αφήνει να εννοηθεί, αλλά ζωτικό χώρο για τα γαλλικά μονοπώλια και το γαλλικό τραπεζικό κεφάλαιο που βγαίνει και μετά το τελευταίο PSI για την Ελλάδα σχετικά ζημιωμένο και ιδιαίτερα σε σύγκριση με το βασικό ανταγωνιστή του, τη Γερμανία, στο πλαίσιο της ΕΕ. Τον ίδιο στόχο στήριξης του γαλλικού κεφαλαίου άλλωστε υπηρετούν και οι εξαγγελίες περί ευρωομολόγων. Ψευδολόγημα αποτελεί και η δήθεν διάκριση ανάμεσα σε καλά κέρδη και κακή χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία, όταν είναι γνωστό ότι δε διαχωρίζεται σε συνθήκες ιμπεριαλισμού η λειτουργία των επιχειρηματικών ομίλων που συνενώνουν αξεδιάλεχτα και βιομηχανική και τραπεζική δραστηριότητα σε έναν όμιλο.

Αυτή η επιχείρηση παραπλάνησης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τη σοσιαλδημοκρατία στη Γαλλία έχει βρει πρόθυμη εξέδρα το γνωστό κέντρο του διεθνούς οπορτουνισμού στη Γαλλία με επικεφαλής το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ, κόμμα - πρόεδρο του ΚΕΑ σε σύμπραξη με τον πρώην μεν στέλεχος του ΣΚ, αλλά σταθερά σοσιαλδημοκράτη, πρόεδρο του Αριστερού Κόμματος Γαλλίας και υποψήφιο για την Γαλλική Προεδρία, Μελανσόν. Οι δυνάμεις αυτές με τις διακηρύξεις τους περί «αριστερής» κυβέρνησης, όπως κι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, προετοιμάζουν σταθερά το έδαφος προπαγανδίζοντας ότι η αστική τάξη θα χάσει τάχα τον ύπνο της αν εφαρμοστούν οι προτάσεις τους, όπως το ευρωομόλογο, ή η επαναδιαπραγμάτευση στο πλαίσιο της ΕΕ. Κοροϊδεύουν ανοιχτά ότι μπορεί να γίνουν φιλολαϊκοί ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως η ΕΚΤ, για την οποία καλλιεργούν φρούδες ελπίδες για... «επαναπροσανατολισμό» της.

Οι ανεδαφικές προτάσεις του Μελανσόν και των κομμάτων που τον στηρίζουν δε σταματούν εδώ. Μιλούν για αποχρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και μάλιστα έχουν βρει και πολλούς τρόπους να γίνει αυτό...: «Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να "αποχρηματιστικοποιηθεί" η οικονομία. Καταρχάς, καταργούμε τα stock-options (προνόμια αγοράς μετοχών από διευθυντικά στελέχη σε χαμηλή τιμή, ως κίνητρο) ως μορφή αμοιβής, κατόπιν απαλλασσόμαστε από τους οίκους αξιολόγησης¹».

Τι αποκρύπτει ο υποψήφιος Πρόεδρος των Γάλλων οπορτουνιστών; Οτι η εκμετάλλευση πρώτα και κύρια σημειώνεται στην καπιταλιστική παραγωγή, την οποία εκθειάζει στο όνομα της «ανάπτυξης». Ενοχοποιεί τα πιστωτικά παράγωγα, τους οίκους αξιολόγησης, τις τράπεζες, τα γκόλντεν μπόις και καλεί να τα... καταργήσουν οι αποκαλούμενες «δυνάμεις της πραγματικής οικονομίας», δηλαδή στην ουσία καλεί σε από κοινού αγώνα τους βιομήχανους και τους εργάτες, αποκρύπτοντας ότι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου αποτελεί ανάγκη του κεφαλαίου. Κρύβοντας ότι ο παρασιτικός χαρακτήρας είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, που προκύπτει από τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την εκμετάλλευση των εργατών. Τον παρασιτισμό του κεφαλαίου η εργατική τάξη δεν μπορεί να τον ξεφορτωθεί χώρια από το ίδιο το κεφάλαιο και την εξουσία του, και μάλιστα αγκαζέ με τους αστούς, αλλά σε σύγκρουση με αυτούς και την τάξη τους, για την ανατροπή της εξουσίας τους. Τέτοια πρόθεση όμως ασφαλώς και δεν έχουν διαπιστωμένα οι οπορτουνιστές και στην προκειμένη περίπτωση ο Μελανσόν.

Συνεχίζοντας την αναφορά του στους... πολλούς τρόπους να «αποχρηματιστικοποιηθεί» ο καπιταλισμός αναφέρει: «Στη συνέχεια, θεσπίζουμε αλλαγές στα δικαιώματα ψήφου στο εσωτερικό των καπιταλιστικών διοικητικών συμβουλίων. Κάποιος που έχει επενδύσει για πέντε χρόνια δικαιούται δύο ψήφους. Κάποιος που δεν θέλει να πει για πόσο έχει επενδύσει δικαιούται μία ψήφο, ίσως και καμία»².

Ας... «καταργήσουμε», λοιπόν, στα λόγια οτιδήποτε άλλο εκτός από τα μονοπώλια, τα οποία θα μετατραπούν σε «αγγελούδια» αν δίκαια και ηθικά μοιράσουν το δικαίωμα ψήφου στα ΔΣ τους με βάση το ποιος είναι επενδυτής μακράς πνοής, λες και οι καπιταλιστές επενδύουν με κάποιο άλλο κριτήριο πέρα από το κέρδος τους...

Κατά τον Μελανσόν, επίσης, όποιος καπιταλιστής «έχει συνωμοτήσει με ξένα funds (κεφάλαια) για να κλείσει την επιχείρησή του, πρέπει να μπορεί να διωχθεί βάσει του άρθρου 410-1 του ποινικού κώδικα, το οποίο τιμωρεί όσους "συνωμοτούν ενάντια στα θεμελιώδη συμφέροντα του έθνους...". Ο νόμος υπάρχει! Τα παραδείγματα δεν λείπουν. Φεύγετε; Πολύ ωραία! Προτεραιότητα στους εργαζόμενους, εάν θέλουν να αγοράσουν την εταιρεία και να τη λειτουργήσουν σε συνεταιριστική βάση»³.

Δηλαδή ...τρέμετε καπιταλιστές! Μας λένε, λοιπόν, ότι αρκεί απλά και μόνο να εφαρμοστούν οι αστικοί νόμοι. Υπονοώντας ότι υπάρχουν κι «ευσυνείδητοι» βιομήχανοι, διακηρύσσουν ότι τα εργοστάσια των «κακών» καπιταλιστών θα δοθούν στους εργάτες, μετατρέποντάς τα σε συνεταιρισμούς, που σε μια απελευθερωμένη καπιταλιστική οικονομία θα λειτουργούν ...περίπου ως σοσιαλιστικές νησίδες.

Κι επειδή είναι της μόδας τελευταίως τα περί «κοινωνικά αλληλέγγυας οικονομίας» και συνεταιρισμών από διάφορα αστικά κι οπορτουνιστικά επιτελεία, είναι εύκολο να μάθει κανείς πού κατέληξαν τα πρότυπα «αυτοδιαχείρισης», λαϊκών συνεταιρισμών και κατειλημμένων εργοστασίων, όπως παλιότερα της επιχείρησης ρολογιών «Lip» στη Γαλλία ή αρκετών άλλων στη Λατινική Αμερική που μέσα σε λίγο καιρό χρεοκόπησαν ή εξαγοράστηκαν. Αλλά και το αποκαλούμενο «Μοντέλο αυτοδιαχείρισης Μοντραγκόν» στην κοινότητα των Βάσκων της Ισπανίας, πρότυπο αυτοδιαχείρισης για διάφορους οπορτουνιστές, έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα καπιταλιστικά μονοπώλια στην Ισπανία με τζίρο δισεκατομμυρίων, με δική του τράπεζα (Caja Laboral) κ.ά. Σε κάθε περίπτωση τα μονοπώλια βγήκαν ωφελημένα και οι εργάτες πλήρωσαν ακριβά την αυταπάτη ότι θα μπορούσαν με τέτοιες οπορτουνιστικές καρικατούρες να παραβγούν στα μονοπώλια σε συνθήκες κυριαρχίας τους.

Οσο για την ταύτισή τους με τη σοσιαλδημοκρατία οι Γάλλοι οπορτουνιστές με δυσκολία την κρύβουν: Σε ερώτηση σχετική με το ΣΚ στη «Λιμπερασιόν», ο Μελανσόν απάντησε με νόημα: «Ελπίζω ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν δίνει προτεραιότητα στις ατομικές συμβάσεις! Υπάρχουν θολά σημεία! Τι θα κάνουμε με τη συνταγματική κατοχύρωση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών;(...) Ζητώ επισήμως από τον Ολάντ να μην πολλαπλασιάσει τις παγίδες, γιατί θα το πληρώσει σε συγκεκριμένη στιγμή, προς απογοήτευση όλων μας».

Ιδού, λοιπόν, οι αυταπάτες που καλλιεργούν ο οπορτουνισμός και οι δυνάμεις του ΚΕΑ για τη σοσιαλδημοκρατία. Ενώ υπάρχει και η... παραδοσιακή πλέον στήριξη στο β' γύρο του εκάστοτε σοσιαλδημοκράτη υποψηφίου από το Γαλλικό ΚΚ (ΓΚΚ). Στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές το ΓΚΚ στήριξε την τότε υποψήφια του ΣΚ, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πάντα στο όνομα του γνωστού σοσιαλδημοκρατικού μπαμπούλα «να μη βγει η δεξιά», τον οποίο αναπαράγουν συστηματικά οι οπορτουνιστές.

Αλλά και πιο πρόσφατα. Μόλις πριν λίγους μήνες ήταν η «Αυγή» που στην επικράτηση της σοσιαλδημοκρατίας στη γαλλική Γερουσία μιλούσε για «πολιτικό σεισμό με καθυστέρηση 53 χρόνων»⁴ ενώ η «Εποχή» πρόβλεπε την ίδια Κυριακή⁵ των εκλογών με σιγουριά «Νίκη της Αριστεράς».

Δεν ...πανηγύρισε ωστόσο ανάλογα ο οπορτουνιστικός Τύπος στην Ελλάδα όταν το ΣΚ έδωσε γραμμή περί «εποικοδομητικής» και «δυναμικής» αποχής από την ψήφιση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης στη Γερουσία, με αποτέλεσμα, από το δήθεν «κάστρο της Αριστεράς», να περάσει με συνοπτικές διαδικασίες το αντεργατικό τερατούργημα, που αποτελεί πηγή νέας κερδοφορίας και στήριξης για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και χρεοκοπίας του λαού.

Η πρόσφατη επιστολή - απάντηση του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ στην προκλητική «επιστολή αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό» του προέδρου του ΚΕΑ και του Γαλλικού ΚΚ, Π. Λοράν, αποκαλύπτει την υποκριτική στάση των οπορτουνιστών του ΚΕΑ, του ΓΚΚ, των ομογάλακτών τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του κόμματος του Κουβέλη, που αφού όπλισαν καλά καλά το θύτη πάνε και στην ...κηδεία του θύματος ζητώντας μέχρι και κόλλυβα. Στηρίζουν δηλαδή συστηματικά την ΕΕ και τη στρατηγική της, προβάλλουν ότι υπάρχει λύση στον καπιταλισμό, σπέρνουν αυταπάτες ότι η ΕΚΤ μπορεί να γίνει δήθεν φιλολαϊκή τράπεζα που θα κόβει χρήμα για το λαό κι από την άλλη εμφανίζονται ως «αλληλέγγυοι» στην πάλη του ελληνικού λαού που εναντιώνεται στην πλουτοκρατία με μπροστάρη το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ και σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Καμιά αυταπάτη! Σοσιαλδημοκρατία και οπορτουνισμός έχουν κοινό παρονομαστή ότι δήθεν υπάρχει περιθώριο για το λαό να έχει ευημερία σε συνθήκες εξουσίας των μονοπωλίων. Το πρόβλημά τους είναι ότι αυτή η απάτη έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ίδια την πείρα από την πάλη των εργατών, γι' αυτό κι εκτίθενται καθημερινά με την ίδια την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, για την οποία αλλάζουν τις διαχειριστικές τους αναλύσεις κάθε λίγο και λιγάκι σαν τα πουκάμισα. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν πλέον συσσωρευμένη πείρα που μπορεί να τους αποκαλύψει το ρόλο των αστικών κομμάτων και να χειραφετηθούν από αυτά σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου που φέρνει κέρδη για την πλουτοκρατία και εξαθλιώνει το λαό. Οι εργάτες πρέπει και έχουν τη δύναμη να τσουβαλιάσουν τους υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και να ανατρέψουν την αστική εξουσία χτίζοντας τη δική τους.

Παραπομπές

1. Εφημερίδα «Εποχή», 12/2/12, αναδημοσίευση συνέντευξης Μελανσόν στη «Λιμπερασιόν».

2. Εφημερίδα «Εποχή», 12/2/12, αναδημοσίευση συνέντευξης Μελανσόν στη «Λιμπερασιόν».

3. Εφημερίδα «Εποχή», 12/2/12, αναδημοσίευση συνέντευξης Μελανσόν στη «Λιμπερασιόν»

4. Εφημερίδα «Αυγή», 27/9/2011.

5. Εφημερίδα «Εποχή», 25/9/11.